Κατά τα τέλη των 70ας–αρχές 80ας, οι πιτσιρικάδες γύρω στα 10, ακούγαν είτε Ελληνικά (από Φίλιππο Νικολάου μέχρι Αγγελόπουλο και Καζαντζίδη, ό,τι άκουγε ο μπαμπάς δηλαδή) είτε ξένα.
Ξένα φυσικά ήταν τα πάντα με ξένο στίχο, είτε αυτό ήταν Scorpions, Raffaella Cara, τα παπάκια, το Αm fenster ή το Σκα-σουσού... Φαντάξου, να αφιερώνεις σε πειρατικό τα παπάκια στην γκόμενα σου to be!
Μια υποκατηγορία των ξένων ήταν τα μπλουζ, που φυσικά δεν μιλάμε για ΒΒ King και Βilly Holliday, αλλά για ότι ήταν slow και προσφερόταν για λίγο χούφτωμα στα παιδικά πάρτυ.
Μετά από αυτή την χρυσή εποχή, ήρθε η μπουκάλα, το heavy metal, το νιου γουέι, o Γιάννης Πετρίδης, το Μουσικόραμα αλλά και τα σκυλάδικα και το έντεχνο και η εφηβεία, τα γκαβλόσπυρα και τα μαμήσανε όλα…
– Εσύ τι μουσική ακούς παιδάκι;
– Εγώ ακούω μόνο ξένα, το χόλιντει, τους μπονιέμ, το σκοπιεσκοπιε, και κείνο το παιδάκι το πολύ μαύρο που το λένε Μακλ Τζάκσον.
– Α εγώ ακούω τα πάντα! Ξέρεις με αρέσεις πολύ, θέλεις να χορέψουμε ένα μπλουζ;
