Δηλώνει έμφαση, θαυμασμό: Συνήθως: «Πολύ παιδί μιλάμε!». Συνώνυμο του λέμε (!) - λέμετε (!). Η διαφορά είναι ότι το «μιλάμε» στέκει και μόνο του ως συμπέρασμα θαυμασμού. Προφέρεται: «Μιλάαμεεε!». Επίσης, το μιλάμε μπορεί, όπως το νομίζω;, να ειπωθεί από τον ίδιο τον ομιλούντα στην κατακλείδα του λόγου του για να δείξει ότι ο ίδιος θεωρεί ότι αυτό που μόλις είπε είναι άξιο θαυμασμού.
- Πολύ παιδί η Αντριάνα Λίμα μιλάμε!
- Χαρά στον Μάρκο Γιάριτς που τηνε γαμεί!- Είναι απλό σύντροφε! Άσε με να στο εξηγήσω: Η δεύτερη άρνηση (άρνηση της άρνησης) αρνείται τον εαυτό της πίσω σ’ αυτήν την ταυτότητα της αρχικής πηγής του αισθήματος στη διάρκεια του οποίου η πεπερασμένη ποιότητα αρνείται τον εαυτό της πίσω σε μια από τις πολλές πλευρές της αρχικής ποσότητας σε συνεχή κίνηση και αλλαγή. Η πεπερασμένη ποιοτική «απροσδιόριστη αρχή» ως ένα αντίθετο αλληλοδιεισδύει τώρα στο ποσοτικό της αντίθετο στον εξωτερικό κόσμο. Σ’ αυτό το διαλεκτικό προτσές το λογικό (θεωρία της γνώσης) αλληλοδιεισδύει με το ιστορικό όπου συμπίπτουν και τα δυο ως η ένωση της ανάλυσης και της σύνθεσης. Αυτή η σύμπτωση έχει περιγραφεί από τον σύντροφο Λένιν ως ο «τρίτος όρος».
- Μιλάαμεεε!Είναι πιο εύκολο να πεθάνεις για μια γυναίκα παρά να ζήσεις μαζί της. Μιλάμε;
