Εδώ σλανγκίζουμε με τη διευκρίνηση «άνθρωπος» που αποδίδουμε σε έναν παπά (ιερέα), λες και θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο.
Η επισύναψη της ιδιότητας «άνθρωπος» σε έναν παπά, έχει διαφορετική χροιά απ΄ ότι όταν την αποδίδουμε σε κάποιο ηλικιωμένο («γέρος άνθρωπος») ή άρρωστο («άρρωστος άνθρωπος») καθ΄ ότι σε αυτές τις περιπτώσεις γέρος ή άρρωστος μπορεί να είναι και άλλο έμβιο όν εκτός από άνθρωπος, αλλά παπάς μπορεί να είναι μόνο άνθρωπος, οπότε η διευκρίνηση είναι περιττή.
Το πηγαίο (και αλάνθαστο) λαϊκό γλωσσικό ένστικτο χρησιμοποιεί τη φράση αυτή για να αποδώσει στον παπά έναν ψόγο ή μια αρνητική κριτική για μια κουτσουκέλα του ή κάτι στραβό που έκανε και ποτέ για να τον επαινέσει για κάτι καλό. Π.χ., ποτέ δεν θα λέγαμε «Τί καλά που ψέλνει, παπάς άνθρωπος», αλλά θα λέγαμε «Καλά, δεν έμαθε να ψέλνει, παπάς άνθρωπος»;
Συνώνυμα: κοτζάμ παπάς, παπάς πράμα.
- Είδες ο παπα- Κοσμάς; Άφησε τη γυναίκα του και τέσσερα παιδιά για μια Αλβανέζα!
- Τσκ, τσκ, παπάς άνθρωπος!
