Από την ονομασία των 3 πρώτων φθόγγων στη βυζαντινή μουσική, πα-βου-γα.
Συνώνυμο του αναχρονισμού, της πίστης στην παράδοση με παρωπίδες, του αποτροπιασμού έναντι κάθε τινός νεοτεριστικού σχήματος.
Χρησιμοποιήθηκε σε συγκεκριμένες περιστάσεις, κυρίως στο μεταίχμιο της μεταβολής μεταξύ παλαιότερων τάσεων σε νεότερες, με εφαλτήριο κυρίως τις καλλιτεχνικές συγκρούσεις ρευμάτων. Ιδιαίτερα στο λαικό τραγούδι, όταν εισέρρεαν τάσεις από μάμπο, τσατσά, σουίνγκ κ.α. ξένα μουσικά είδη, όπως έκαναν οι χιώτηδες της εκάστοτε περιόδου, τότε οι αμετανόητοι, οι τυφλοί πίστοί στους δρόμους τους βυζαντινούς του ρεμπέτικου κ.α. που απέρριπταν αυτήν την τάση, χαρακτηρίζονταν ως παβουγαδιστές.
Έτσι, επεκτάθηκε η χρήση του προσδιορισμού και σε άλλους τομείς.
Αυτός είναι τόσο πολύ της εκκλησίας που δε μπορεί κανείς να του βγάλει το ενοχικό του αίσθημα για το προπατορικό. Έχει κολλήσει στο τροπάριο της Κασσιανής, ο παβουγαδιστής.
Αυτός δε μπορεί να τραγουδήσει πιο αλλέγκρα. Έχει κολλήσει στα ισοκρατήματα και στα μουρμουρητά ο παβουγαδιστής.
- Μα επιτέλους, κύριε πρόεδρε, πρέπει να κοιτάξουμε το σήμερα. Δε μπορούμε να επικαλούμαστε με παβουγαδισμούς να ξυπνήσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς.
