Εξελιγμένη μορφή του τα ζητάω. Ποιά;; Αυτά! Ένα-μηδέν. Το τα είναι όπως στο τα φτιάχνω. Ποια;; Αυτά! Δύο-μηδέν. (Γαμιώντας με πάω σήμερα).
Η διαφορά είναι ότι όταν τα ζητάς ίζολ ζητάς να τα φτιάξετε (γυμνασιακές-λυκειακές καταστάσεις αυτά) έχει τη χροιά του ότι περιμένεις ανταπόκριση, ότι εκτίθεσαι και άλλα τέτοια. Ενώ το ρίχνω έχει περισσότερο τη χροιά ότι «της/του τα είπα όσα είχα να πω, σε γουστάρω μανίτσα μου, φεγγαρόφως και άλλες ιστορίες» και έκανα το χρέος μου στη γκενωνία. Δεν της/του λες «κοπελίτσα/αγοράκι, θες να γίνουμε φίλοι και μετά πέφτει και κανένας», λες τι αισθάνεσαι και ξεκαθαρίζεις τη στάση σου.
Συνακόλουθα (έε;;) όταν τα ρίχνεις δεν την στριφογυρίζεις τη φάση, δεν κάνεις παιχνίδι, αυτό είτε έχει γίνει είτε το παραλείπεις, αλλά μπαίνεις κατευθείαν στο ζουμί, χωρίς να περάσεις απ' τα ζουμιά.
Συχνότατα, δε, και γι αυτούς τους λόγους, τα ρίχνεις στα ίσα.
Βλέπε και ρίχνω, την πέφτω, αλλά και ρίχνω, τρώω, πέφτω, βήχω-κλάνω-ρεύομαι.
Τρία-μηδέν.
- Μου τά 'ριξε η Μαρία.
- Μαγεία!- Ένα ποτό ακόμα και θα πάω να της τα ρίξω στα ίσα.
- Έχω βαρεθεί να σ' ακούω. Πέντε μήνες καψούρης και καλά-καλά καλημέρα δε λέτε.(παράδειγμα για το «τα ζητάω»)
- Τα ζήτησα απ' τη Ματίνα και μου έριξε πόρτα.
- Αφού σ' τό 'χα πει ρε, αν δε διαβάζεις Καρυωτάκη και δεν ακούς Διάφανα Κρίνα, με τη Ματίνα δε βγάζεις άκρη.
