(κινηματογραφική αργκό)
Η διαδικασία εύρεσης κατάλληλων τοποθεσιών για γύρισμα, είτε εξωτερικό (χωράφια, βουνά, λαγκάδια, αστικά τοπία), είτε εσωτερικό (σπίτια, λοιπά κτίρια). Ιδανικά, η τοποθεσία πρέπει:
- να ανταποκρίνεται σε ό,τι ζητάει το σενάριο
- να ταιριάζει αισθητικά με ό,τι ζητάει ο σκηνοθέτης, ο σκηνογράφος, ο διευθυντής φωτογραφίας
- να βολεύει από πρακτική άποψη (παροχή ρεύματος, φυσικός και τεχνητός φωτισμός, να μπορούν να περαστούν καλώδια, να χωράει ο μπούμαν με το ματσούκι του κλπ)
- να είναι εφικτό το πηγαινέλα και το κουβάλημα μέχρι εκεί, και να μπορεί να νοικιαστεί ο χώρος (ή απλώς να καβατζωθεί χωρίς να μας πάρουν χαμπάρι)
Θεωρητικά, το ρεπεράζ είναι ξέχωρη αρμοδιότητα, και το κλείσιμο του χώρου (συνεννόηση με τους ιδιοκτήτες ή/και τις αρχές) το αναλαμβάνει ο location manager (άλλο φρούτο αυτός). Στην πράξη, και τα δύο γίνονται συχνά απ' το ίδιο άτομο, ενώ άλλοτε το ρεπεράζ το κάνει κατευθείαν ο σκηνοθέτης ή ο σκηνογράφος.
Εκ του γαλλικού repérage, που σημαίνει εντοπισμός. Στα εγγλέζικα, ο αντίστοιχος όρος είναι location scouting. Δείτε και εδώ.
- Τι έγινε, ρε Μπάμπη, και φυσάς και ξεφυσάς;
- Άσε με, είμαι να σκάσω. Είχαμε χτες γύρισμα για το «Παλαμάρι του Βαρκάρη Νο 14», κι αυτή η βλαμμένη του ρεπεράζ μάς κουβάλησε σε μια παράγκα στη μέση του πουθενά, ένας θεός ξέρει πού τη βρήκε, για εσωτερικό στο καλύβι του βαρκάρη κιέτσ'. Και μας βγήκε η Παναγία.
- Γιατί, ρε;
- Ήταν δύο επί τρία, οι κάμερες δε χωράγανε καλά-καλά, οι ανάφτρες έμειναν απ' έξω, τα φώτα ήταν αδύνατο να στηθούν σωστά, κι έπιασε και βροχή κι άρχισε να στάζει το ταβάνι! Η ηλίθια νόμιζε ότι κάνει ρεπεράζ για Αγγελόπουλο, κι έψαχνε κάτι «γραφικό και αυθεντικό», κατάλαβες; Ρε κοπελιάαα! Τσόντα γυρίζουμε, γαμώ το φελέκι μου! Να χωράμε θέμε, να κάνουμε τη δουλειά μας!
(φανταστική ιστορία)
- Άκου, φίλος, γαμάτο σκηνικό που μας είπε η Σάντη! Έκανε ρεπεράζ για μια σειρά, και έπρεπε να βρει μια παραλία. Παίρνει τ' αμάξι, λοιπόν, αρχίζει την ψακτική, και είναι σ' ένα δρόμο που βλέπει θάλασσα από ψηλά. Κοζάρει κάτω μια εντελώς ερημική παραλία, παρκάρει και το σκέφτεται: μου κάνει, δε μου κάνει; Κι εκείνη τη στιγμή, σκάει ένα αμάξι απ' το πουθενά, βγαίνει ένας τύπος, κοιτάει δεξιά, κοιτάει αριστερά, ΔΕΝ κοιτάει πάνω βέβαια, οπότε θεωρεί ότι κανείς δεν τον βλέπει. Πού να 'ξερε. Και γδύνεται τσιτσίδι, παίρνει φόρα, βουτάει κι αρχίζει να κολυμπάει ζωηρά, τραγουδώντας μ' όλη τη δύναμη της φωνής του [στη μελωδία του «La donna è mobile»]: «Ό-λα στον πούτσο μου! Ό-λα στον πούτσο μου!»
- Χαχα, τελέρε! Σκέψου τι ένταση έβγαζε ο τύπος!
(αληθινή ιστορία)
