Η χαμένη ευκαιρία. Διότι ως γνωστόν οι ευκαιρίες είναι σαν τα πουλιά. Δεν κάθονται για πολύ καιρό στο ίδιο κλαδί. Άμα δεν την αρπάξεις από τα μαλλιά καλά - καλά, γερά, να την πονέσεις, να σε νιώσει τη νιώσεις, χάνεται ανεκμετάλλευτη, πετάει και μετά άλλος πιο έξυπνος ή πιο τυχερός τη διαχειρίζεται κι επωφελείται απ ' αυτήν. Μετά κοπανάς το κεφάλι σου στον τοίχο συνειδητοποιούμενος, εν ευθέτω χρόνω, την αξία που είχε και δεν έκανες κάτι γι' αυτήν... Αλλά όπως κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν, έτσι και κάλλιον του μετανοείν, το πράττειν και το προνοείν. Ηθικόν δίδαγμα: Κανένα πουλάκι δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο. Ο καθένας με τις δυνατότητές του, αλλιώς πάντα θα παίζει με τα τσικό... Ακόμη κι αν μια ευκαιρία δεν ξέρουμε σε τί μπορεί να μας εξυπηρετήσει άμεσα ή έμμεσα καλό είναι να την αδράχνουμε ακολουθώντας το ένστικτό μας...
- Αχ, πάει η Νίτσα μου... Μου μίλαγε, με φρόντιζε, μου έλεγε πάνω απ' όλα να ξυπνήσω, να ζήσω για μένα κι όχι για τα θέλω και τα πρέπει των άλλων... Πουτάνα κενωνία, δίκιο είχε η Νίτσα μου, αλλά εγώ τί έκανα; Έπαιζα το πουλί μου...Τη στενοχώρεσα, τη φόρτωσα τη μαλακία μου... Δεν άντεξε, έφυγε Αργύρη μουουου... Και που θα ξαναβρώ Νίτσα πια; Θέλω τη Νίτσα μου...(κλαψ, λυγμ)
- Άσ' τα αυτά πια, Θανάση, περάσανε και πάνε... Να τα σκεφτόσουνα πιο πριν... Πάει το πουλάκι, πέταξε τώρα πια... Έλα και μην κάνεις έτσι... Εκεί που ήσουν 30 κιλά μαλάκας, έγινες πέντε δράμια έξυπνος, τώρα στα πίσω πίσω... Ουδέν κακόν αμιγές καλού...
