Τύποι πίπας. Τα δύο άκρα του φάσματος. Το ιδανικό και το απευκταίο.
Αν κανείς δεν κατάλαβε ακόμη για τί πράμα μιλάμε - που δε νομίζω - ας πει απλώς τις δυο λέξεις με τρόπο κάπως εξεζητημένο, δηλαδή με το στόμα προτεταμένο για τη Χονολουλού και τραβηγμένο προς τα πλάγια για την Ταγκανίκα. ΟΚ, μέχρι εδώ; Τώρα μπορείτε να φανταστείτε και τι συμβαίνει στη μια περίπτωση και τι στην άλλη όταν έχετε συγχρόνως και κάτι σχετικά ευαίσθητο στο στόμα.
Για μια σωστή Χονολουλού βοηθούν πολύ τα τσιμπουκόχειλα. Η Ταγκανίκα κατατάσσεται στα επικίνδυνα σπορ π.χ. τσιμπούκια ο τίγρης.
Η έκφραση μια Χονολουλού, μια Ταγκανίκα περιγράφει καταστάσεις όπου οι συνθήκες και τα συναισθήματα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Η αρχική αναφορά είναι από παλιό ανέκδοτο, μάλλον κρύο.
Νομίζει ότι η πίπα είναι δαγκωτή. Άσε τη μασέλα κι έλα! Σε θέλω με τα ούλα σου! Μην λες Ταγκανίκα και τσατσάρα. Για προσπάθησε με: Χονολουλού, λουλούδι, χνούδι. (Από παλιό τεύχος του ΚΛΙΚ)
- Ρε γαμώτο, πολύ μ' έχει μπερδέψει ο καινούργιος ο προϊστάμενος ... μια έτσι και μια γκιουβέτσι με πάει... μια Χονολουλού, μια Ταγκανίκα
- Έλα τώρα, κάνεις και πως δε σ' αρέσει ... σε ξέρουμε και σένα ... μια ζωή τράβα μου το μούσι και φώναζε με παλιοκόριτσο ...
