Yet another χαρακτηρισμός για την πολύ ωραία γυναίκα, την Λίλιαν του θρύλου ας πούμε. Γενικώς, οι διάφορες λεκτικές παραλλαγές του «μουνιού» χρησιμοποιούνται ως χαρακτηρισμός εξαιρετικού κάλλους για το σύνολο μίας θηλυκής ύπαρξης.
Πριν συνεχίσω με την μουνοκλίμακα που προτίθεμαι να παραθέσω προς χρήση από το σλανγκεπώνυμο πλήρωμα, θα ήθελα να τονίσω ότι ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει όταν η λέξη μουνί και τα διάφορα παράγωγά του αναφέρονται σε άντρες, όπου ο χαρακτηρισμός είναι μόνο αρνητικός. Χαρακτηριστικά αναφέρεται το «σα μουνί έγινα πάλι» και το μουνόπανο.
Η σχετική κλίμακα, κάτι σαν το σλανγκόμετρο αλλά για γυναίκες ένα πράμα, πάει ως εξής, ξεκινώντας όχι από ένα επίπεδο το οποίο να είναι άξιο λόγου αλλά από τα τάρταρα, το αντι-Λίλιαν δλδ:
μουνί της λάσπης και του αγρού >>> μουνί κλαμένο >>>μουνάκι >>> μουνίτσα >>> μουνί (αυτό που γίνονται οι μουνίτσες όταν μεγαλώσουν) >>> μούνος (εναλλακτικά και μούνα) >>> μουνάρα (εναλλακτικά και μούναρος) >>> μουναρομούναρος (εμφανίζεται ως ελαφρώς ενισχυμένη εκδοχή του απλού μούναρου αλλά δε μας χαλάει ως αυθύπαρκτος χαρακτηρισμός και ξεχωριστό λέβελ) >>> θεόμουνο (το γνωστό Λίλιαν)
- Ρε συ, τι έχετε πάθει στο σλανγκ τζιαρ μ' αυτή τη Λίλιαν; Σε κάθε δεύτερο λήμμα, Λίλιαν έτσι, Λίλιαν αλλιώς; Τι κόλλημα είναι αυτό; Νισάφι πια...
- Μικρέ πτωχέ αναγνώστη... Το Λίλιαν αγόρι μου δεν είναι απλά ένα μουνί, είναι το απόλυτο αμαρτωλό. Είναι ιδέα. Είναι θρησκεία. Είναι θεόμουνο. Μη σου πω ημιθεόμουνο...*
- Νταξ. Το γαμεί κανείς ή είναι ρέστο;
- Ωπ! Καλώς τον Πέρι. Να, για τον ΠΑΟΚ μιλούσαμε τώρα, έτσι δεν είναι Ανέστη; (θα σου πω αργότερα... κάνε την παλαβή)
- Ναι, ναι... καλά πάει εφέτο... (Γουανταφάκ;)- Καλά ρε μαλάκα, τι πίνεις και δε(ν) δίνεις; Θεόμουνο η Μαρίτσα; Αν κρεμάσουν τα θεόμουνα, τζάμπα θα πάει το κορίτσι. Νταξ, δε λέω... δε είναι και του πεταματού, θα της τον σφύριζα με 4-5 μπυρίτσουαλς αλλά πάνω από μουνάκι εγώ δεν θα τη χαρακτήριζα. Ρε μπας κι είσαι Σάββας τελικά;
