Comments by xalikoutis (1989)
Showing 1201-1230 from 1989
Στοτατος, και η ατάκα από το ακρωτήρι φόβου κλάσικ
[Max Cady bares his heavily tattooed body] Lieutenant Elgart: I don't know whether to look at him or read him.
counter-spec kitty-man
απτα πλέον κακιασμένα, έχει και κάτι από νυφίτσα
θενξ μεν
οι προλαλήσαντες δε θα τη βγάλουν με ένα σχολιάκι... για ν' ανεβάζουμε, για ν' ανεβάζουμε τα διαμαντάκια....
ίσως και
όπερ έδει μπήξε
σίγουρα υπάρχει και η παγομηχανή του σεξ
σκεύος ηδονjής
χαχα....
το αναρχικό «αρχίζει ο διάλογος, μαζέψτε πέτρες» ωχριά
χμμμ, δεν ξέρω..... προφ πάμε πλατεία σημαίνει διαφορετική πλατεία για διαφορετικούς ανθρώπους και τόπους, αλλά ο λαζόπουλος αυτό που σχολίασε αλλά και νομιμοποίησε μμέ-σω των μήτσων ήταν την πλατεία κολωνακίου, δημιουργώντας στο μέσο τηλεθεατή μια σατιρική οικειότητα αλλά και συμπάθεια, ένα φαντασιακό lifestyliko πλησίασμα κοινωνικής ανόδου, με το να συνδέσει τη λαϊκή φράση «πάμε πλατεία» που ακούγεται σε κάθε χωριό και πόλη με τη διόλου λαϊκή πλατεία κολωνακίου...
η πλατεία για τον ίδιο προφανώς η πλατεία κολωνακίου... όλαυτά στην κρίσιμη αρχή των τρέντι 90s (vrasta spek), εποχή που η πλατεία εξ. όπως την περιγράφει ο ΔΝ ξέφτιζε....
πάντως, ναι, αν η φράση «πάμε πλατεία» μπορεί να απομονωθεί ως slang κλισέ τότε πέρα από την πλατεία κολωνακίου μέσα από το λαζόπουλο, για κύκλους ανθρώπων σημαίνει και εξάρχεια....
βασικά αυτό που λέει ο ΔΝ έχει βάση. Θυμίζω τη στιχομυθία από εκείνη την εποχή, που κυκλοφορούσε σαν ανέκδοτο στην άγρια και αντικουλτουριακή νεολαία της εποχής
- πάμε πλατεία;
- ποια πλατεία ρε συ;
- μία είναι η πλατεία!
και ενννούσε φυσικά την Πλατεία Εξαρχείων. Και σήμερα ακόμα αυτή η φράση («μία είναι η πλατεία!») ακούγεται από τους αναρχοαυτόνομοαντιεξουσιαστές αλλά συνήθως ειρωνικά για να καταγγελθεί το κόλλημα του «χώρου» με τη συγκεκριμένη περιοχή και η «αυτογκετοποίησή» του στα όρια της...
Ο Λαζόπουλος τώρα που το σκέφτομαι άλλαξε τα δεδομένα - μία είναι η πλατεία, η πλατεία Κολωνακείου.... έβαλε κι αυτός τη λιθαράρα του στην τρεντοποίηση....
Μου θύμισε τόσο πολύ Καζαντζάκη.... σπεεεεκ......
Κάθεται ο Αγάς της Λυκόβρυσης στο μπαλκόνι του απάνω από την πλατεία του χωριού,καπνίζει το τσιμπούκι του και πίνει ρακή.Ψιχαλίζει ήσυχα,τρυφερά ,και στα γυρτά χοντρά μουστάκια του,τα φρεσκοβαμμένα με καραμπογιά,κρέμουνται λαμπυρίζοντας μερικές ψιχάλες..
(από το Χριστός Ξανασταυρώνεται)
με αφορμή το βραστα-μήδι, επιβεβαιώνω ότι η μουσκαροκεφαλή είναι συγκριτικό πλεονέκτημα για τα κατακαυκαλίδια
χαχαχχχχχαχα, σπεκ για το παραδηγμα
επί της παπαναστασίου στο περίπτερο έξω από το πάρκο νέας ελβετίας και απέναντι από τη μάντρα οικοδομών, εθεάθησαν προσφάτως καφέδες κυφωνίδη
Διαφωνώ ρε Γκατζ, γενικά των επιχειρήματων περί προσωπικής δημιουργικότητας, έμπνευσης και ελευθερίας της έκφρασης δε μου αρέσει να γίνεται επίκληση διαρκώς, πόσο μάλλον όταν το σάιτ είναι εξαιρετικά ελευθεριακό και αυτορυθμιζόμενο, ώστε όταν κάτι δέχεται επικρίσεις δεν είναι από αυταρχισμό / κόμπλα όσων κρίνουν αλλά μάλλον ανταποκρίνεται σε πραγματική ανάγκη που έχει προκύψει.
προσωπικά συμφωνώ με το τζίζας γιατί κάπου έχει χαθεί το μέτρο...
δε λέω όχι στα αυτοναφορικά φυσικά, έχω γράψει εγώ απτα αυτοαναφορικότερα αλλά μερικές διακρίσεις:
όπως προαναφέρθηκε, το αυτοαναφορικό βγάζει μάτι ότι είναι τέτοιο, προϋποθέτει δηλαδή η κατανόηση ότι είναι κάτι τέτοιο την ελάχιστη επαφή , ή απλά σε έναν τυχαίο επισκέπτη νορμαλ νοημοσύνης και υψηλού ενδιαφέροντος δημιουργεί ένα συναίσθημα ανάμικτης συγχύσης, ξενέρας και outsider-ness; με το χέρι στην καρδιά...
το πρόβλημα είναι πιο χαρακτηριστικό όταν έχουμε κάπως αυτοαναφορικές λεξιπλασίες.
Δηλαδή, ακόμα και στην περίπτωση των λεξιπλασιών, όταν χρειάζεται, καθίσταται σαφές από τον ορισμό ότι πρόκεiται για κατι το εν μέρει τουλάχιστον εσωτερικό; εισάγει δηλαδή όποιος γράφει τον ορισμό με κάτι σαν «¨στον μικρόκοσμο του slang.gr...»; Γιατί ακόμα και στην περίπτωση του «μπαγαποντο-» λ.χ. που δίνει επιτυχημένες λεξιπλασίες, μέρος του αστείου είναι ότι ενέχουν για όλους εμάς συνειρμούς προς το Ur-λήμμα και σουπερ επιτυχημένο μπαγαποντοδότη αλλά αυτό δεν ισχύει για όλους τους επισκέπτες., έτσι δεν είναι dear vrasta και όλοι/ες οι άλλοι/ες;
προσωπικά είμαι υπέρ του να μην εμφανίζονται αυτοαναφορικά στα τυχαία, αν δε γίνεται ήδη αυτό.
και επειδή όλ' αυτά είναι φυσικά και λιγάκι θέμα υποκειμενικό, σε περίπτωση που κάποιος θελει να μονομαχήσει με κάποιον, επαναλαμβάνω ότι δέχομαι να είμαι μάρτυρας και ότι τα όπλα προς επιλογή είναι μοιρογνωμόνια και φτερά ξεσκονίσματος τύπου swiffer
προς παόκια - φαντάρους, δε λένε τη θεσσαλονίκη, αλλά την Τούμπα
νάις πάραντιγκμ
μέχρι ν' αγριέψει θα ναι ο Κόναν ο Βάτραχος
σπεκξ jesah
στο θουβού νομίζω λέει και το (κατά τη γνώμη μου παμμέγιστοτερο)
απαράδεκτο για χίπυ!
τζον, μπορείς να κάνεις προσθήκη ορισμού και στο σφίγγω
ωραίος ο χανκ, κι όπως είπε κι ο κάρολος «η ανθρωπότητα θέτει προς λύση μόνο τα προβλήματα που μπορεί να λύσει, όταν δηλαδή έχουν αναπτυχθεί οι υλικοί όροι για τη λύση τους».
damn... και το slang.gr...
σπεκ στο πονηρόσκυλο που παρατήρησε την καραβανίστικη ελληνικούρα...
Κι όμως, η πιο χαρακτηριστικά ελληνική χρήση ήταν το «λούμπεν (μεγαλο-)αστική τάξη», βλ. αναλύσεις 17Ν κλπ... η αστική τάξη που δε φέρεται ως αστική τάξη (επενδυτικά) αλλά ληστρικά, κρατικοδείται κλπ...
μην ξεχνάμε και το μηλιώκειο
[I]Θα τη βρούμε στο έτσι, κι απ' το έτσι γιουβέτσι, κοκορέτσι και στουπέτσι, φύγαμ' για το κοτέτσι. [/I]
αυτό που εννοούσα κατακεραυνώνοντας έναν πεθαμένο είναι ότι ειδικά μια τέτοια φράση δεν είναι ανάγκη να έχει τέτοια ανεκδοτική προέλευση γιατί προκύπτει φυσιολογικά από την τάση του ανθρώπου να θεωρεί ότι ελέγχει «αυτόν/ή/ό που έχει στο χέρι του» ή που «είναι του χεριού του», αυτό που είναι στην «(διακριτική του) ευ-χέρεια», ή ακόμα και κείνο που τό' χει «πρό-χειρο».
είμαι κουρασμένος....
άμα δεις στον ύπνο σου λίρες, μη στρώσεις το κρεβάτι σου, ταλλο βράδυ θα δεις και που είναι
καλά αυτή η προέλευση της φράσης με τον Τούρκο είναι από τις μεγαλύτερες μπουρδες που έχω ακούσει εδώ και καιρό, νο οφενς.
άρα είναι κάπως ανάλογο με το «κουλό» με την έννοια του άκυρου που δεν έχει καταγραφεί....