Comments by vikar (4189)
Showing 1501-1530 from 4189
Αίας είσαι ανεκτίμητος.
Γερμανόγλωσση σελίδα για του λόγου το αληθές (με εξπλίσιτ κόντεντ), εδώ.
Φυσικά, υπάρχει τεχνική να κατουρήσει η γυναίκα όρθια, χωρίς εξαρτήματα και παπαριές, θέλει όμως εξοικείωση (άντε να καταδεχτεί η μέση γκόμενα να λερώσει τα χέρια της πέντε-δέκα φορές για να μάθει να κατουράει όρθια, άσχετα πόσο θα της έλυνε τα χέρια σ' ένα σωρό σκατοκαταστάσεις). Δέν είμαι για να ψάχνω κορέκτ φωτό τώρα (όποιος ή όποια τό 'χει, άς ανεβάσει κάτι), πάντως ήθελα απλά να πώ οτι στα γερμανικά τό 'χω ακούσει φάου γκρίφ (V Griff, «πιάσιμο V»), απ' το σχήμα δείκτη και παράμεσου καθώς πιάνουν και σηκώνουν την ουρήθρα (στην πραγματικότητα είναι ανάποδο βέ, αλλα τέλος πάντων).
Όπα, θένξ ρε σύ. Όντως, προσωπικά τα σλαβοτούρκικα τα βρίσκω πειστικότερα.
Πολύ κατατοπιστικός ίων, νά 'σαι καλά.
Τον μπίκα (ή και μπήκα) εγώ τον ξέρω ως μπικάδι (Θεσσαλονίκη και παραθεσσαλονίκια). Για την ετυμολογία δε, δέν έχω προσωπικά ιδέα...
Δέν τον έχω δεί σοβαρά ακόμα τον ορισμό, και θα επανέλθω, αλλα νά κατι φρέσκο, που δέν είμαι σίγουρος αν καλύπτεται επάνω:
Εξάλλου και ο Χρ. Ζώης, όταν άκουσε στη σύσκεψη τον Αντ. Σαμαρά να διαψεύδει τα περί συγκυβέρνησης, φέρεται να είπε στον πρόεδρο της Ν.Δ: “Όπως λέμε στο χωριό μου, όταν χορεύουμε, χορεύουμε”.
Το ανέβασα και στο δουπού, αλλα μιά και τ' αναφέρει ο κύριος κύριος Χότζας: έχει ακούσει κανείς το Σαλούνα (στα ελληνικά) για τη Θεσσαλονίκη; Το άκουσα προχθές αλλα δέν ξέρω πόσο ευρέως ακούγεται.
«Κι' εκεί σαπάν στην Κορυτσά» τραγούδησε κι' η Βέμπο.
Θεσσαλονίκη και παραθεσσαλονίκια, δεκαετία ογδόντα ώς κι' αρχές ενενήντα πάνω-κάτω, το έβλεπα αρκετά συχνά. Μετά υποχώρησε τελείως(;), υπο το βάρος του διεθνούς κωλοδάχτυλου υποθέτω.
Το αγαπογύνης είναι δυνατό πάντως. Με τί σημασία ακριβώς το βρήκες; αστειάκι-ειρωνεία να υποθέσω;
Νά 'σαι καλά ρε Μουχουσού...
[τί διάολο ρε π'στ', όλοι ρέντα έχουν σ' αυτό το λήμμα;...]
«Μουνί εἶναι. Τί θέλεις νὰ μυρίζῃ; Φλισκοῦνι καὶ ἀγριορίγανη;» ΆΧΧΑΧαΧαχαχαΧΑΧΑχαχαχα...
Ώς προς τους κλασικούς κιθαρίστες, να πούμε οτι υπάρχει διάκριση μεταξύ δεξιού και αριστερού χεριού: για τους δεξιόχειρες, στο αριστερό ειν' όπως τα λέει ο τζίζ, ενώ στο δεξί και πάλι το μεσαίο δέν είναι το «τρίτο δάχτυλο» (το συμβολίζουν μάλιστα με m) αλλα μάλλον το «δεύτερο», καθώς ο αντίχειρας έχει ριζικά διακριτό ρόλο απο τα υπόλοιπα δάχτυλα. Σχετικό απόσπασμα στην αγγλική Γουικιπίντια.
Ώς προς τη χειρονομία τώρα, να πούμε οτι υπάρχει και η βερσιόν με κλειστή τη γροθιά και τον αντίχειρα να ξεπροβάλλει ανάμεσ' απ' το δείκτη και το μέσο, παίζοντας τώρα αυτός το ρόλο του κωλοδάχτυλου. Παίζει μάλιστα (έχω ρωτήσει και κάποιους ξένους, αλλα όχι αρκετούς) η εκδοχή αυτή να είναι μόνο ελληνική. Ξέρει κανείς να μας πεί περισσότερα;
Αυτό νομίζω που πρέπει να κρατήσουμε απ' όλ' αυτά είναι το εξής αδιαμφισβήτητο λογικό γεγονός: ο τζίζας δέν ήξερε τη λατινικούρα για κάτι ωστόσο που γνώριζε καλά στην πράξη· έργκο είναι ένα αγνό, λαϊκό παιδί.
Ε ναί, παραπάει. Όπως είσαι αλλάζεις το nick σου σε irovik και μοιραζόμαστε το ακάουντ, μέσα;
Γιατί να φύγει ρε; τί άγχος είν' αυτό...
Ούτε αργκό θα τό 'λεγα, ούτε επαγγελματική αργκό. Ζαργκόν, ναί, και με το ενδιαφέρον στοιχείο οτι χρησιμοποιείται για το στόμφο, όπως είπα και επάνω. Είναι απ' τους τυπικούς γλωσσικούς ακκισμούς των επιστημόνων, χρησιμοποιούνται καθαρά για το εφέ (άν και ασυνείδητα) και στ' αρκίδια τους το επικοινωνιακό κόστος: γιατι πόση μεταδοτικότητα έχει ο δάσκαλος που θα πεί «λίμες» στα πρωτοετά και πόση ο δάσκαλος που θα πεί «όριο» --ή γκρέντσβερτ ο γερμανός, λίμιτ ο αμερικάνος και λοιπά. Τα λατινικά μας μάραναν τώρα...
Ωραίος!
Για τη σημασία «μουνίλα, (άσχημη) μυρωδιά του μουνιού», νομίζω το ψαρίλα δέν είναι οτι θά 'πρεπε να λέγεται (λόγω γενικότητας και λοιπά), αλλα οτι λέγεται· και παλιό είναι και αρκετά εδραιωμένο.
Θέλει βέβαια ψάξιμο για παραδείγματα, αλλα θυμάμαι ακόμα ατάκα κάφρου σχολικού καθηγητή, καμιά εικοσάρα χρόνια πρίν (θεός σχωρέσ' τον νομίζω πλέον) να μουρμουρίζει χασκογελώντας πρώτο μάθημα της χρονιάς στην κοριτσοκρατούμενη τάξη μου: «πόοο πο, ψαρίλα...»
Τα σχετικά της ιρονίκ πάντως μου θύμισαν στο άσχετο το γερμανικό φοκουχίλα (Vokuhila < vorne kurz hinter lang) για τη «χαίτη»...
Ακούγεται και στο τραγούδι «Σιγά μην κλάψω του» Γιάννη Αγγελάκα από τις φωνές των παιδιών πριν ξεκινήσει το εκάστοτε κουπλέ. ΑαΧΑΧΑχαχαχαχαχαα!...
Το είχα πολύ καιρό στο πρόχειρο, και οι τελευταίες σχετικές αναρτήσεις του Χάν μ' έκαναν να τ' ανεβάσω, παρόλο που δέν έψαξα την προέλευσή του (ήθελα να το κάνω, αλλα οι καιροί στενόκωλοι).
Συγκεκριμένα, το συνθετικό συνδέεται ίσως με το αμερικάνικο -face, αλλά υπάρχει και το γνωστό προηγούμενο αργκοτικό φάτσα, επίσης με μετωνυμική χρήση (βλέπε τωρινό άτομο). Όποιος ξέρει ή έχει χρόνο για ψάξιμο, άς μας πεί.
Το απόψε αυτοσχεδιάζουμε (Πιραντέλο), που λέγεται πολύ συχνά και σήμερα αυτοσχεδιάζουμε, λέει ίσως ν' ανεβεί.
Είναι καρφί απ' τα λατινικά ρε, το λένε και στα μαθηματικά για το όριο (έλληνες και βάρβαροι), κυρίως παλιοί, αλλα και νέοι που ξιτάρουν με το στόμφο.
Οι γκακγαρέοι πρόφεραν το -υ- ως -ιου- δηλ. άχιουρα (άχυρα), σιούκα (σύκα) κλπ. Χότζας Έλα ρε;!...
Απ' το οποίο σάιτ έμαθα οτι δέν «πιάνεις και σηκώνεις την ουρήθρα» όπως γράφω επάνω (έτσι νόμιζα), απλά απάγεις που λέει κι' ο Αίας τα χείλια να μήν εμποδίζουνε τη δίοδο.
Τέ'ς πά'.
[τί με νοιάζει εμένα;... εγώ ειμαι άντρας...]