Comments by iron (6740)
Showing 1681-1710 from 6740
ααααααχ, ανάσανα! μου είχαν λείψει οι αηδίες, παραγίναμε σοβαροί. Εύγε παιδί μου, καλώς ήλθες στη Λεγεώνα της -ίλας.
α οκ, με έχουν ξαναπεί έτσι.
(άσχετα αν κάποιους καντάφιδες τους έπνιγα ευχαρίστως με τα χεράκια μου, αλλά δεν θα σας φώναζα να το δείτε ρε πστ...)
εγώ πάντως δεν μπορώ αυτό που γίνεται με τον πτώμα του περί ού, όπως και δεν μπόρεσα τότε τα πλάνα με τον τσαουσέσκου, όχι επειδή είμαι γυναικούλα που δεν μπορεί τα σκληρά, αλλά επειδή δεν μπορώ να νιώθω ότι ζω στον Μεσαίωνα όπου τρέχαμε όλοι να δούμε ποιος κρεμάται σήμερον. Είμαι μαλάκας, γιατρέ;
η ποινή, γενικότερα, νομίζω. όχι μόνο στον στρατό, πχ:
Καμπάνα στο γυμναστή για ασέλγεια
Σε ποινή κάθειρξης οκτώ ετών και πέντε μηνών καταδικάστηκε, από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Θεσσαλονίκης, πρώην καθηγητής Φυσικής Αγωγής, ο οποίος ασέλγησε σε ανήλικη, έναντι αμοιβής, για προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας και χρήση ναρκωτικών ουσιών.
από το νέτι
Υπάρχει αυτό, προς το παρόν.
αξίζει όμως να θέτουμε καθημερινά στον εαυτό μας κάποια από τα «Ερωτήματα προς το Κόμμα» που έθεσε ο (κομμουνιστής) Λασκαρίδης (τέλος με δαύτονα, υπόσχομαι) το 1921, τα οποία θα μπορούσαν να τεθούν και σήμερα, τώρα -και μη σας ξενίζει η καθαρεύουσα, ακόμα και ο Ριζοσπάστης έτσι έγραφε τότε:
«Οι Έλληνες (…) έχουν επαναστατική συνείδησιν ή επαναστατική διάθεσιν;»
«Όλαι αι μέχρι τούδε γενόμεναι απεργίαι είναι εκδήλωσις αγανακτήσεως κατά του αστικού συστήματος ή απλώς σκοπόν είχον μόνον την βελτίωσιν της οικονομικής (…) θέσεως, και πώς κατέληξαν;»
πάει, αλλίβε, κάηκες, θα 'ρθουν να σε πάρουν με την λευκή πουκαμίσα με τα μακριά μανίκια.
(είχα βάλει άλλο όνομα πριν και του φάνηκε αστεία η αλλαγή)
«Μη δεχθείτε, η χώρα που κάποτε ήταν η γεννήτρια της Τέχνης, της Ομορφιάς και της Ελευθερίας να είναι σήμερα το κέντρο τις αντιδράσεως, η κοιτίδα του σχολαστικού και ματωμένου Βυζαντινισμού, όργανο των αρπαχτικών ορέξεων ξένων χρηματιστών.»
Στους νέους, Θ.Λασκαρίδης.
Δυστυχώς, είναι γραμμένο το 1920. Ενενήντα χρόνια πριν. Και είμαστε πάλι στα ίδια. Και δεν είναι στραβός ο γιαλός.
(Στον συγγραφέα αυτόν αναφέρθηκα σε σχόλιο εδώ.)
θξ για την ωραία προσθήκη ορισμού.
να διευκρινίσω κάτι, δεν εννοούσα μεγαλύτερους μισθούς από του μέσου ευρωπαίου, ίσα-ίσα εκεί οι μισθοί είναι ψηλότεροι. εννοούσα ότι εκτός από τους μισθούς, ο μέσος ευρωπαίος δεν έχει τίποτ' άλλο, ούτε σπίτι (πόσο μάλλον σπίτια), ούτε χωράφι(α), ούτε χρυσό, ούτε ντε και καλά αυτοκίνητο (ενώ εδώ μιλάμε για αυτοκίνητα), κάτι τεσπα το οποίο θα εκποιήσει για να αυγατίσει την περιουσία του σε στιγμές οικονομικής ευρωστίας του κράτους, ή κάτι το οποίο θα σκοτώσει λίγο προτού βρεθεί στην ψάθα.
αυτά ως προς τον μέσο ευρωπαίο, επαναλαμβάνω. Γιατί αν πάμε πιο «κάτω», θα δούμε εκεί εικόνες που εδώ δεν έχουμε δει ποτέ και πιθανόν να μην δούμε, στην έκταση αυτή τουλάχιστον. Μην ξεχνάμε ότι η ροκ μουσική, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε ποτέ να πρωτοβγει από μια χώρα σαν την ελλάδα (και μη μου πείτε ότι έχουμε ελληνική ροκ). αυτό το λίγο, λέει ήδη πολλά.
η δε εμπιστοσύνη προς την κρατική πρόνοια είναι εμπιστοσύνη προς εμάς τους ίδιους. το κομπόδεμα είναι κατά τη γνώμη μου η επιφύλαξη του κλειστού ανθρώπου, του ατομικιστή, που, όπως λέει και ο Θερβάντες, νομίζει ότι «η μεγαλοσύνη των μεγάλων μετριέται με τη μικρότητα της δικής του ψυχής». Οι λοιποί ευρωπαίοι είναι συσπειρωμένοι και ενωμένοι ως προς τα θέματα αυτά, δεν είναι παρτάκηδες σε βαθμό εθνικού σπορ και το κυριότερο: εμπιστεύονται αλλήλους σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι εμείς.
και το θέμα είναι πως όταν πρέπει να σηκωθεί το λάβαρο (όπως γίνεται και με το όταν πρέπει να ζητηθεί μια συγνώμη) είναι ήδη αργά. Λάβαρο έπρεπε, πχ, ο ελληνικός λαός να είχε σηκώσει από την εποχή της Αυλής της Μιμής κι έπειτα, κι όχι να Μιμηθεί τη Μιμή.
τεσπα. αυτά. σκατά.
την έκφραση έχει και ο τριαντας, αλλά δεν λέει πολλά. Επειδή επίσης ξαναβγήκε στην επικαιρότητα, θεώρησα ότι πρέπει να την αναπτύξουμε ολίγον.
Η λέξη είναι πολύ παλιά, τουλάχιστον από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού.
Είναι παλιά έκφραση, όπως και η λέξη ζαμανφουτισμός, τουλάχιστον από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού.
σχετικά με το πανωφόρι, το συνάντησα και ουδέτερο, «το σουρτούκο», σε κείμενο του Θ. Λασκαρίδη («Ήττα», ένα ενδιαφέρον διήγημα από το βιβλίο Το φονικό μοιραίο βόλι, εκδ. διάπυροΝ, επιμέλεια του sarant, ναι, σας κάνω και διαφήμιση, ο sarant έχει κάνει τρομερή δουλειά, κάποια, δε, από τα κείμενα του Λασκαρίδη είναι εξαιρετικά, ιδίως κάποια από τα αντιπολεμικά του, τα κοινωνικά και τα φιλολογικά, τα υπόλοιπα είναι για το γούστο μου πολύ στρατευμένα, αλλά σχωρείται λόγω εποχής και ηλικίας, αατα). Διαβάζουμε, λοιπόν:
«Ο Σλάβκος οργίστηκε, έβαλε στις πλάτες του το σουρτούκο του χωρίς να το περάσει στα μανίκια κι έσκυψε να πάρει από χάμω τη βέργα που κράταγε».
αχ μουχουσού, σόρια, ούτε που την είδα... πάντως μπορείς και συ να το βάλεις ξανά, ως Μουχουσού δηλαδή, και να ξαναχώσεις τη λεζάντα. Αν δεν έχεις κρατήσει την εικόνα, κάνε πάνω της δεξί κλικ, επίλεξε «αποθήκευση εικόνας ως», σώστηνα όπως είναι στην επιφάνεια εργασίας σου, και από κεί ξανακάνε την απλόουντ κανονικά. και μετά σβήνω την δικιά μου-δικιά σου.
τα λέω δημοσίως αυτά μπας και χρησιμεύσουν και σε καναν άλλον όλες αυτές οι ημιπολύτιμες συμβουλές.
επίσης «άσ' τα να πάνε», άσ' τα - βράσ' τα, astalavista
λοιπόν, ιδού τι βρήκα ταχτοποιώντας κάτι χαρτιά μου. μόνο εδώ μπορεί να χωρέσει, το καταγράφω λοιπόν και πετάω το σημείωμά μου... δεν είναι κάτι καινούργιο, βέβαια.
[I]28/03/2009 σε πλοίο προς την Αίγινα, κουβέντα ενός ζευγαριού συνταξιούχων που καθόταν από πίσω μου:
Αυτή: - Ο Θαλής δεν ήταν;
Αυτός: - Όχι, ο Ερατοσθένης.
- Και πώς το βρήκε;
- Πήρε ένα κοντάρι, ας πούμε ένα μέτρο, το έβαλε δίπλα στην πυραμίδα, και όταν ο ήλιος ανέτειλε έκανε μια σκιά. Το ίδιο και η πυραμίδα. Παράλληλα. Είπε λοιπόν, με βάση το Πυθαγόρειο: 1 στο τετράγωνο + 2 στο τετράγωνο = γ... (αναπτύσσει το πυθαγόρειο)... και έτσι το βρήκε!
- Καλά, τόσον κόπο έκανε γι' αυτό;
- Το κατάλαβες όμως;
- Νομίζω!
- Ε δε μπορώ να σου το πω πιο απλά. Κοίταξε, όλοι αυτοί οι αρχαίοι είχαν μελετήσει πολύ... Όταν οι εβραίοι έτρωγαν ακόμα σκορπιούς στην έρημο, αυτοί είχαν βρει τον θεό.[/I]
Σ.ς.: λυπάμαι πολύ για τους αρχαίους ημών προγόνους που έχουν πέσει στο στόμα όλων αυτών των κακαμοίρηδων (και μόνον, γιατί οι λοιποί δεν τολμάμε καλά-καλά να τους αναφέρουμε μην τυχόν και χαρακτηριστούμε εθνίκια) και λυπάμαι πολύ και εμάς, που έχουμε πέσει στα χέρια των τελευταίων. Τι; όχι ακόμα; καααλά!
ε πες μας κι άλλα ντε!
γενικά, οι ναζήδες καθώς και όλοι οι λαοπλάνοι λαϊκιστές προπαγανδιστές βασίζονται κατά πολύ σε κοινώς αποδεκτές αλήθειες. μόνο έτσι καταφέρνουν το ακατόρθωτο, γιατί ο ημιμαθής τους πιστεύει με τη μία. αλλιώς δεν θα τους άκουγε κανείς και δεν θα μαζεύαν κόσμο.
τώρα αν όντως τα εξωτερικά χαρακτηριστικά συνδέονται με το από μέσα μας, πιστεύω πως πολύ συχνά ναι, συμπίπτει, αλλά και ναι, πολύ συχνά δεν έχει καμία σχέση (πχ δολοφόνοι με αγγελικό πρόσωπο κι έτς). Όμως σε κάθε χώρα οι φάρες (εννοώ τάσεις, επαγγέλματα, περιοχές κλπκλπ, δεν εννοώ χρώμα δέρματος!) έχουν κοινά χαρακτηριστικά, τα οποία είτε είναι επίκτητα ή πρόκειται για αποτέλεσμα ασυνείδητης ή συνειδητής μίμησης, ή συγκεκριμένων αναγκών (πχ όλοι οι πορτιέρηδες είναι ντούκια κόκ )
έχω να πω κι άλλα, αλλά βαριέμαι τώρα :Ρ
ααα και τώρα το είδα ... γκμχμ... καλωσόρισες!!!!!! άντε, να σου βάλω ένα μήδι να σε γλυκάνω που σε πρόγκηξα με το που μπήκες.
γιατί ρε συ άρρωστοι οι καημένοι; εκτός του ότι, επί 10.000 χρόνια και μέχρι τον μεσοπόλεμο, το γυναικείο πρότυπο ήταν οι τροφαντές (ενώ οι αδύνατες θεωρούνταν άρρωστες), οι άνθρωποι αυτοί αν μη τι άλλο ικανοποιούν μια σημαντικότατη πλειοψηφία γυναικών οι οποίες αλλιώς ούτε που θα βλέπαν χαρά στα σκέλια τους ποτέ και την σήμερον ημέρα θα οδηγούνταν σε απόλυτο μαρασμό. Και για να σε προλάβω, δεν είμαι χοντρή.
(και μην αρχίσω για τις κοιλιές των ανδρών που στομπούτσο τους)
φιλικά πάντα, που λέει και ο σσττεεφφααννοοςς!
σχετικά με τις κάθετες ρυτίδες που αναφέρει ο Παπαντώνης, διαβάζουμε στον Homo Poeticus του Ντανίλο Κις: «...σύμφωνα με την εμπειρία του Σολζενίτσιν, στα πρόσωπα των φονιάδων χαράζεται το ίχνος του φόνου, ένα ίχνος σε μορφή κάθετης γραμμής στην άκρη των χειλιών...».
Νταξ, δεν είναι έτσι όλοι, αυτό αφορά τους καβλιάρηδες φονιάδες που γίνανε μπάτσοι με σκοπό να μπορούν να σκοτώσουν με πρόφαση τον νόμο. Επίσης είναι χαρακτηριστικό της ακροδεξιόφατσας, μπορώ να σας πω. Μαζί με το στενό μάτι και τα σχετικά σαρκώδη χείλη και το όχι πολύ λευκό δέρμα.
δεν το θες, πίστεψέ με!