Comments by johnblack (1856)
Showing 211-240 from 1856
αποτελεσματικές και συμπερασματικές προτάσεις είναι το ίδιο πράγμα. βλ. Α. Β. Μουμτζάκης, Συντακτικό της Αρχαίας Ελληνικής, εκδ. ΟΕΔΒ, σελ. 147
Όπως λέει ο συγγραφέας, ο «παπάς» αποτελεί στην ουσία μια λέξη μπαλαντέρ για αντικείμενα ιδιαίτερα, που δεν διαθέτουν μονολεκτική περιγραφή, π.χ. το aftermarket φίλτρο αέρα που κοτσάρουν οι ζγκάγκουρες στα παπιά, η πρώτη χάντρα, το κολωνάκι που δείχνει το υψόμετρο, η βοηθητική στέκα για μακρινά χτυπήματα στο μπιλιάρδο κλπ. Εικάζω πως υπάρχουν πολλά περισσότερα παραδείγματα, ιδίως απο το χώρο της μαστορικής και της μηχανολογίας, όπου πολλά εξειδικευμένα εξαρτήματα και εργαλεία με δυσπρόφερτα ή απίθανα ονόματα τίθενται υπό τη βολική και συνάμα «αλήτικη» ετικέτα του «παπά».
εύστοχον και το β' παράδειγμα: το θέμα είναι να ξαναγαμήσεις και να μη μείνεις στη μια και αναγνωριστική φορά που η γκόμενα τσεκάρει γενικώς attitudes και μεγέθη παντοειδή... Όπως λέει κι ένα σοφό φιλαράκι «δεν τη γάμησα, αλλά θα την ξαναγαμήσω» !!!
Είναι τόσο εύκολο να γαμήσεις που δε σου κάνει αίσθηση (εξόν κι αν η κιουρία διαθέτει διαμέρισμα ρετιρέ στη Δεινοκράτους και δεν έχει παιδιά οπότε το πράμα αλλάζει)
Πωωω ρε φίλε τείπες τώρα με τον Ανδρόνικο αχαχαχαχαχαχαχαχαχα μιλάμε όλα τα ναυάγια της ζωής μαζεμένα σ'ένα μέρος απελπισία στο τέρμα!!!!!! Ο Ανδρόνικος είναι κοινωνικό φαινόμενο, τέλος, έχει γούστο να τραβιέσαι καμιά φορά για καφρίλα κι έτσι, να βλέπεις τις σαρανταπεντάρες να τους τρέχουν τα σάλια μόλις σκάσει μύτη τεκνό μιλάμε ΤΟ γέλιο!!!
το πεζοφάναρο στο σύνταγμα δεν θα το 'λεγα σπαστικό διότι σου δίνει την ευκαιρία να χαζέψεις τα μουνάκια που ξεβράζει το μετρό και πάνε ερμού να ψωνιστούν
σπαζαρχίδικο πεζοφάναρο είναι πατησίων και τοσίτσα όπου μόνο τα τζάνκια στο πεζόδρομο έχεις να σε κόβουν - αν και τώρα μετακόμισαν στουρνάρη
Γκάτσμαν έχεις ένα θέμα με τις καρτποστάλ ε;
ΥΓ. μπορείς να βγάλεις λογοπαιγνιάκι τύπου φραποστάλ ή ό,τι τελοσπάντων.
Δεν σου απήυθηνα κανένα λόγο, αλλά, αφού επιμένεις, να ξέρεις οτι σ' αγαπώ. Και όπως μπορεί να σε πληροφορήσει η υπηρεσία νομικής βοήθειας του σάι, οι μη έχοντες να πληρώσουν τυγχάνουν του ευεργετήματος του αυτεπαγγέλτως διορισμένου δικαιόρου. Ο Κηαν, ως πτωχός τω πνεύματι τηι βιβλικήι εννοίαι (δλδ ευσεβής και κόσμιος) δικαιολογημένα διστάζει (κατ' εμέ πάντα) να μπινελικώσει ορισμένους θρασείς και θρασείες. Εγώ όμως που δεν είμαι ευγενής και πολιτισμένος το κάνω. Αατά.
ΥΓ. Αν θέλεις μπορείς να μου πεις τι έχεις και σ' έχουν πιάσει τα διαόλια σου τελευταίως. Ποιος σε πείραξε να τον θάψω; Υπόσχομαι να μη το πω σε κανεναν.
Nταξ, μην τρελαθούμε κιόλας! Δε νομίζω πως είναι δύσκολο να μιμηθεί κανείς το στυλ του Γκάτσμαν, για όνομα. Να μου πεις του Βράστα, τα αστειάκια του οποίου περιέχουν κατά μ.ο. τρεις (3) υπαινιγμούς (όπως έχουμε συζητήσει) ναι να το καταλάβω. Αλλά του γκατς τα καλαμπούρια είναι επίπεδα και χωρίς βάθος, σαν ταψί μπακλαβάς. Όχι οτι είναι κακό αυτό, ξαναλέω. Κάποιος πρέπει να το κάνει κι αυτό, όπως π.χ. κάποιοι έκαναν παλιά τον νταβά στους τεκέδες και σήμερα δεν τον κάνει κανείς διότι πολύ απλά δεν υπάρχουν τεκέδες. Επειδή κανείς δεν θέλει να γκατσμανίσει, δεν σημαίνει κι ότι δεν μπορεί.
Και τα περί αυτοδιαγραφικού μαζοχισμού τρίχες κατσαρές. Απλά κάποιοι τυχαίνει να έχουν σλανγκική συνείδηση (έστω κι αν δε μεγάλωσαν στο πεζοδρόμιο) και κάποιοι άλλοι/-ες θαυμάζουν τις ακυράτζες και τις παπαριές που έγραψαν στο παρελθόν όπως το παιδάκι που μένει εκστατικό στη θέα των κοπράνων του.
Σοβαρά τώρα, αυτό που καθιστά τον Γκατς εντελώς τελείως καλτ είναι η απίστευτη, σχεδόν παιδική, αφέλειά του και το σεφερλίδικο χιούμορ του - προσωπικά αγαπάω Σεφερλή. Κάπως έτσι ο Γκάτσμαν γίνεται αυτός που αγαπούμε να μισούμε, όπως π.χ. οι λεγόμενες «κοινωνικές» ταινίες των ογδόνταζ (Τσακάλια, Στροφή, Φυλακές Ανηλίκων) με τις τερατώδεις σχηματοποιήσεις και τα εύκολα στερεότυπα, απ' τις οποίες όμως το μάτι δύσκολα ξεκολλάει άμα τύχει και πέσει πάνω τους.
Ε τότε πάρτε και τη βουλγάρικη παραλλαγή να γουστάρετε. Тръгнал кос, с дълъг нос През гората гол и бос. Тупнал с крак, Трак! Трак!Трак! Като същ юнак. Ходил, ходил - па се спрял, Три коли мухи изял. Тупнал с крак, тръгнал пак. Брей-бре, че юнак!
άσχετο: το επικό φορτώ του βλάσαρου το 'χουμε;;
σ.σ. οι κλασικές βραδινιάτικες μαλακίες μου, παρέα με την αγαπημένη μου τσιγαρούκλα.
@ οπτώ: τώρα πούπες τσακ αναρωτιέμαι ποιος απόλουζ μας είναι τούτος ο Τσακ ιν δε μηντλ. Και μη μου πεις οτι ο τσακ δεν ειναι περσόνα γνωστού σλάνγκου διότι i will be jumped from la fenêtre...
@ ιρον: αχαχαχοχοχοχο
@ μες: όταν παίρνεις το σοβαρό σου ένα ρίγος διαπερνά τη σπονδυλική μου στήλη.
ουδέποτε κατάλαβα αν το σωστό είναι τσιμεντογωνία ή τσιμεντοκονία... που 'σαι ρε άουτο να μας διαφωτίσεις με τα μαστορικά σου αχ αχ. Γιατί ρε κωλόπαιδα τον διώξατε; κι αυτόν μάνα δεν τον γέννησε;
Όχι στην κορεκτίλα γιατρέ μου! Είμαστε εδώ και λέμε ότι μας καπνίσει έτσι γιατί μπορούμε κι όποιος έρθει να μας ζητήσει τα ρέστα θα πάρει τα @@ μας! Χάστα λα βιτόρια σιέμπρε!
βρε καλώς τα @@ μας!
Φουσικά και είναι άκυρο το λήμμα, είναι όμως αφορμή για άλλη μια απο τις αγαπημένες μας πουστοσυζητήσεις: ποιος, πού, πότε και γιατί τον παίρνει. Και πώς φυσικά.
Γκάτσμαν είσαι μάρτυρας του Ιεχωβά;
Τα σφάλματα μου πέλαγα που μ' έπνιγαν και γέλαγα.
ΥΓ. Στο «έπνιγαν» μπορείς να βγάλεις αστειάκι με την πνιχτή.
Ας σκεφτούμε τι θα έλεγε ο Γκάτσμαν στην προκειμένη περίπτωση....
ΥΓ. Και με τους αφορισμούς περί συνωμοσιολογίας δεν ξεμπερδεύεις έτσι εύκολα. Το οτι οι συνομωσίες είναι δύσκολο να αποδειχθούν δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν. Το να επικαλείσαι μονότονα το ξυράφι είναι παντελώς ατελέσφορο, καθώς όπως περίτρανα έδειξε ο Κηαν το ξυράφι είναι ομοίως αυθαίρετο με το μούσι του Ονούφριου.
Η φάση θυμίζει ξεκατίνιασμα μεταξύ απατημένης συζύγου και άπιστου συζύγου:
[I]- πήγες με τη Βάσω;
- όχι αγάπη μου, ούτε με τη Μαρία πήγα ούτε με την Έλενα ούτε με καμία.
- εγώ για τη Βάσω σου είπα!
- σου ξαναλέω αγάπη μου, εγώ με τη Θάλεια ποτέ![/I]
Πώς λοιπόν ονομάζεται το φαινόμενο που κάποιος εισάγει στη συζήτηση-πρόβλημα άσχετα στοιχεία προκειμένου να θολώσει τα νερά και να δημιουργήσει εντυπώσεις ;; Kλασική περίπτωση Reductio ad absurdum λέγεται αγαπητέ μοι ή, επί το λαγογραφικότερον, φωνάζει ο κλέφτης. Απλό είναι!
Διαβλέπω επίσης μια μεταβολή στην υπερασπιστική σου γραμμή που αν μη τι άλλο προδίδει την αμηχανία σου. Ενώ αρχικά διέσχιζες τα ιμάτια σου οτι γνωρίζεις μετά βεβαιότητας πως δεν πρόκειται περί του αυτού προσώπου, τώρα τραβάς πισινή και λες απλά πως με υφολογικά κριτήρια δεν στοιχειοθετείται κάτι τέτοιο. Περάσαμε δηλ. απο την demonstratio ex necessitate στο απλό και άρα διάτρητο argumentum probabile, για να το θέσουμε με ακινάτειους όρους.
Και ερωτώ ο αδαής: πως διετείνου οτι εγνώριζες μετά πάσης βεβαιότητας οτι δεν επρόκειτο περί του ιδίου προσώπου; Αυτό φυσικά προϋπέθετε προσωπική γνωριμία / επαφή με αμφοτέρους. Ή μήπως μόνο με έναν; Και πώς τώρα ανακρούεις πρύμναν (κοινώς κάνεις την πάπια) ισχυριζόμενος πως βασίζεσαι μόνο σε στυλιστικά τεκμήρια; Αυτό λέγεται ανακολουθία αγαπητέ, αντίφαση (inconsistency τηι εσού γλώττηι).
φιλικά, τζονμπλάκατρον
Βράστα από α πουστεριόρι ερμηνείες άλλο τίποτα, έχει πήξει το μουνί μας. Μήπως θα ήθελες να προσθέσεις και κάτι για το φίλο σου τον Οργκάσματρον;
ωραίος ο ναζωραίος
και εννοείται ξέρω πολύ καλά ποιος με μαυρίζει: πρώτος και καλύτερος ο τρισώματος δαίμων bubis-elecron-mxs, ίσως κανας γκατσμαν που τον έχω ζαλίσει τελευταία (αν και δε νομίζω) και φυσικά η καλή μου mes. Filia se olous!!!!