Comments by HODJAS (3417)
Showing 2161-2190 from 3417
Είναι έκφραση της Ρώμης, που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «θα σε κάτσω πάνω στο Μόντε Μάριο (λόφος με επιμήκη κορυφή), να πιάσεις Τεργέστη (=να κάνεις την κεραία)» :-Ρ
Α! Το πρώτο παράδειγμα είναι ολωσδιόλου λάθος.
Η Κούνεβα ΔΕΝ υπέστη κατέβασμα μάπας με οξύ εργαλείο, παρά απόπειρα ανθρωποκτονίας με πρόθεση με οξύ σκέτο (την ανάγκασαν να καταπιεί το οξύ)...
Επίσης δεν καταλαβαίνω το σχόλιο περί αποζημίωσης.
Σου φαίνονται πολλά;
Το κατέβασμα μάπας, μπορεί να είναι προειδοποιητικό (=μαζέψου για θα' χουμε άλλα), ατιμωτικό (σε σημαδεύω/στιγματίζω γιατί είσαι κουκουβίνος-βλ. και ναπολιτάνικο sfregio των προδοτών και το σουλιώτικο ξούρισμα των κιοτήδων) ή και εκτελεστικό (στις άγριες εγκλέζικιες φυλακές κατεβάζουν τη μάπα μ' ένα αυτοσχέδιο διπλό ξουράφι και η πληγή ΔΕΝ ράβεται-ο αντίπαλος πεθαίνει απο αιμορραγία).
Έχω δεί αυτό το όργανο με τα μάτια μου στη φυλακή Mountjoy του Δουβλίνου.
Δεν μπορεί να το κάνει όποιος λάχει.
Ο Πικρός αναφέρει στο «Τουμπεκί», ειδικό τρόπο (λεπίδι, περιστροφή καρπού κλπ) που ανοίγονταν συγκεκριμένες πληγές στον αντίπαλο, αναλόγως του είδους και της έκτασης της ζημιάς, που ήθελε να κάνει ο σπεσιαλίστας μαχαιρομπήχτης.
Ο Μίσσιος λέει για ένα βαρύμαγκα στο σύρμα, που έβγαλε το μάτι του ανυποψίαστου αντιπάλου του (που τον είχε προσβάλει σε ανύποπτο χρόνο), με χειρουργική ακρίβεια και δεξιοτεχνία και το κάρφωσε στο χέρι του αδελφού του θύματος...
Οι συνήθεις χατζημαλάκες με το σουγιά, αρέσκονται να καρφώνουν τον αντίπαλο στο μπούτι άμα λάχει, χωρίς να λογαριάζουν οτι μπορεί να χτυπήσουν αρτηρία και το θύμα να πεθάνει μέσα σε ελάχιστα λεπτά.
Εκτός απο το ότι θα λιώσουν στο γκιζ-ντάνι για ανθρωποκτονία με πρόθεση και θα πούν το μουνί-μουνάκι, αν αστοχήσουν, ο αντίπαλος είναι βέβαιον οτι θα προσπαθήσει να τους το χώσει στον κώλο (είτε στα μαλακά μόρια είτε μέσα-για-μέσα).
Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν, ξέρουν γιατί, σε ποιόν, πότε, πώς και μέχρι ποίου βαθμού να κατεβάσουν μια μάπα. Αλάργα...
Μπράβο Αία γίγαντα! Για του Σινούρη είχα ακούσει.
Metiti sul Monte Mario per fare Capo d' Istria
Συνώνυμον: Κομπιουτεράκι (εκ του γνωστού ανεκδότου), ήτοι:
Ο Μαζοκοπάκης, φεύγει αεροπορικό ταξίδι στο εξωτερικό και του κάνουν έλεγχο στις βαλίτσες. Ρωτάει ο υπάλληλος:
-Τί έχετε μέσα στο βαλιτσάκι;
-Κομπιουτεράτσα.
-Για ανοίξτε να δούμε.
Βλέπει ένα τόμσον, ένα λούγκερ, ένα ούζι κι ένα σαρανταπεντάρι με φυσίγγια σε δεσμίδες. Ενώ τον συλλαμβάνουν, ο υπάλληλος ξαναρωτάει:
-Αφού έχετε μέσα όπλα, τί κομπιουτεράκια μας λέτε;
-Εμ, κουμπάρε ετσά κάνουμε εμείς μαθές τσι λογαρζασμούς μας...
Την ευκή μου να' χετε κι απ' τα είκοσί μου ανύχια
Ομοίως, θρυλείται πως πριν απο καμιά 40 χρόνια, κάποιος εισαγγελέας της έδρας, όταν ο κατηγορούμενος παραπονέθηκε οτι κατά την προσφιλή «αστυνομική προανάκριση» του έσπασαν 13 δόντια (!) προς απόσπαση ομολογίας, του απηύθυνε το αποστομωτικό: Και τί ήθελες; Να σε ταΐζουν λουκούμια;
Στός! (5Χ2)
Ορισμένοι ζουρλοί τραβολογούν τις τρίχες απ' το κεφάλι τους, τις κάνουνε μπαλίτσα και τις καταπίνουν. Το φαινόμενο λέγεται τριχοτιλομανία.
Ωραίος! (5Χ2)
Τζόνι & Βίκαρ: Εγώ ρε, έφερα το τάβλι στην Ελλάδα. Φταίω γώ, που δεν σας «γνώρισα» (βαριέμαι να βάλω λίνκ) μικρούς...
[mod]Δες και δεν σε γάμησα μικρό να με λες θείο
Συντονιστές του slang.gr: Στην υπηρεσία του Έλληνα ταβλαδόρου[/mod]
Ωραίος!
Βλ. και έκφραση «της/του τον ακούμπησα», καθώς και φίλμ «Μη μου Άπτου» (1996) με το Γ. Νινιό.
Ούστ γιούφτοι! Βρήκατε δικαιολογία...
Όσο σίγουρος είμαι οτι δεν ξέρω αν υπάρχεις Κύριέ μου, άλλο τόσο είμαι οτι δεν υπάρχει τέτοιο δίπολο :)
Το αυτο-αμφισβητικόν ερώτημα του Τζήζα, περί του αν υπάρχει ο Κύριος ή όχι, είναι φιλοσοφικόν.
Προβλέπεται καταιωνισμός απόψεων Τζόνι-Χάν-Χαλικούτη κλπ.
Παιδί! Έναν καφέ!
Αυτά μας τα' πανε πολλοί,
μας τα' πε κι ο σμηνίτης,
άμα δε γάμησες μικρός, δε θα γαμήσεις κνίτης
Απ' το στόμα μου το πήρες...
Χράπα-χρούπα!!!!!!
Συμφωνώ με το Τζονάκο ξανά, αλλά μόνο εν μέρει.
Η «ελληνική πραγματικότητα» είναι μια ξεφτιλισμένη κατάσταση, αλλά αυτή είναι. Άλλο αν πρέπει (κι αν μας παίρνει πλέον) ν' αλλάξει.
Δεν πιστεύω οτι είναι νεκρή η επαρχία (ποιά απ’ όλες;) αλλιώς θα πέθαινε και η Αθήνα μαζί της. Δεν υφίστανται ξεκομμένα πράγματα.
Υπάρχει ντόπια (τί λέξη!) αθηναϊκή αργκό, αρκεί να ξέρεις καλά τους αθηναϊσμούς, καθώς και καμπόσες άλλες διαλέκτους, προκειμένου να την αναγνωρίσεις. Η μόνη διαφορά, είναι οτι καθίσταται ταχύτατα πανελλήνια, λόγω της αθηναιοκεντρικής (και πάλι) τηλεόρασης.
Η Αθήνα δεν είναι ούτε ταυτολογία, ούτε πανάκεια. Ήδη υφίσταται διαφορά μεταξύ της λαϊκουρίστικης ψευτομάγκικης αθηναϊκής δι-α-λέ-κτου, της μαραμένης/μασημένης των βορείων προαστίων και της κατανοητής άχρωμης ελληνικής, που μιλούν όλοι οι μορφωμένοι άνθρωποι στην Ελλάδα.
Η δημιουργία ανεξέλεγκτων βιομηχανικών μητροπόλεων, χάριν διευκολύνσεως προσβάσεως στην κεντρική διοίκηση της μπουρζουαζίας, μόνο κακό μας έχει κάνει. Οι φτωχοί Αθηναίοι στενάζουνε κι οι υπόλοιποι Έλληνες αισθάνονται κλασμένοι. Ούτε οι μεν φταίνε-ούτε οι δε (κανείς δεν τους ρώτησε). Στο μεταξύ, οι ταλαριούχοι ανεξαρτήτως καταγωγής, την περνάνε κοτσάνι (αφού μένουν σε κυριλέ αθηναϊκές γειτονιές ή προάστια μακριά απ' τον «ενοχλητικό αχό» των συνανθρώπων τους).
Παρ' όλα αυτά, το Παρίσι μπορεί να διαθέτει 10 εκατομμύρια κοσμάκη, αλλά ο συνολικός πληθυσμός είναι 65, το Λονδίνο έχει 10 εκ. και το Γιου-Κέη 62, η Νέα Υόρκη 15 εκ. κι οι ΗΠΑ 300 κ.ο.κ.
Μόνο σε κάτι Μέξικο Σίτυ, Ρίο Ντε Τζανέιρο, Νέο Δελχί κλπ, βλέπεις το μισό πληθυσμό να συρρέει αναγκαστικά σε μια και μόνο (κατακαημένη) πόλη και να ζεί στην πλειονότητά του σε άθλιες συνθήκες.
Άραγε, η πυκνότητα πληθυσμού δεν αποδεικνύει αυτόχρημα και ύπαρξη πολιτισμού, έστω αστικού (παρά μάλλον 3κοσμικό μπάχαλο).
Αντίστροφα, ούτε η Κοπεγχάγη του σκάρτου μύριου αλλά της άνετης ζωής και της ίσης πρόσβασης πολιτών σε υπηρεσίες, μπορεί να κοιταχτεί αφ' υψηλού απο έναν κάτοικο του Λεκανοπεδίου, που μουτζώνει το γείτονά του, αφού ζεί ο ένας εις βάρος του άλλου.
Σημειωτέον, η cockney rhyming slang της αλαναρίας του Λονδίνου είναι μια πλακατζήδικη αργκό, αλλά αντιμετωπίζεται ως χωριάτικη-αγραμματίστικη διάλεκτος μπροστά στα Oxford/BBC/Queen's English ακόμα και το RP (Received Pronounciation = κατανοητά απ' όλους στρωτά εγκλέζικα απ' όπου και να 'σαι). Η διάλεκτος της Ρώμης, είναι και παραμένει αυστηρά το-πι-κή, ενώ του Μιλάνου θεωρείται μπουρτζοβλάχικη και είναι κι οι δυο καταγέλαστες απ' τους ΕΥΚΑΤΑΣΤΑΤΟΥΣ Φιορεντίνους (που εκτός απο την προφορά του c ως h, μιλούν εξαιρετικά ευκρινή ιταλικά).
Οι Έλληνες αντί ν’ αφιερώνονται ο καθένας να προκόψει ο τόπος του, κάθονται και συγκρίνουν τ’ ασύγκριτα (οι απο’ δω γαμάνε τους απο’ κεί βλ. Τελευταίες παραγράφους λήμματος «Είδες βλάχο; Σ’ είδε πρώτος»).
Το πρόβλημα είναι, οτι ακόμα και οι Αθηναίοι καίτοι βρίσκονται εγγύτερα στη Δύση ως δέκτες του ευρωπαϊκού πολιτισμού απο πρώτο χέρι, που θα’ πρεπε να ’χαν μάθει δυο πράγματα, ως γνήσιοι λιγδο-γραικύλοι κοιτάνε προς τα μέσα κι όχι προς τα έξω.
Αγαπώ τρελά την Αθήνα και τον Πειραιά (για πάρτη μου) διότι εδώ ανδρώθηκα, αλλά ξέρω οτι δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Για το λόγο αυτό, δεν θα ψήσω ποτέ κανέναν τουρίστα. Άμα γουστάρει-γουστάρει (για πάρτη του).
Αγαπώ και την Πάτρα, γιατί εκεί πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, αλλά δεν θ’ ασχοληθώ με τη βλακεία των πατρινών.
Οι Κρήτες λένε με καμάρι για το νησί τους, οτι «έχει διαφορές απο τσ’ άλλους τόπους», αλλά κανείς δεν τους πληροφόρησε οτι διαφορετικός δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην και καλύτερος.
Κακά τα ψέματα, η Σαλονίκη είναι μακράν η ωραιότερη και σπουδαιότερη μεγάλη βιομηχανική πόλη της ελληνικής επικρατείας, αν και κάποιοι κάτοικοί της καταντούν γελοίοι με κάτι τοπικιστικά πυροτεχνήματα, λές και τα’ χει ανάγκη η πόλη. Είναι φύσει μεγάλη κι όχι θέση (η Αθήνα είναι μια στριμωκωλιασμένη Γουάσινγκτον).
Οι τόποι δεν έχουν την ανάγκη κανενός συνηγόρου, αφού χαράσσουν την συλλογική ειμαρμένη τους, ανάλογα με τις ανάγκες της ιστορίας.
Δεν είναι ΚΑΘΕ Αθηναίος περισσότερο πολιτισμένος (με όρους αστικού πολιτισμού) απο ΚΑΘΕ άλλον Έλληνα, αλλιώς, θα είχαμε το ευτύχημα, να είναι απολίτιστοι μόνον οι μισοί Έλληνες.
Οι διαφορές, θα πρέπει κάποτε να τεθούν στις σωστές τους διαστάσεις: Είναι πάντα προσωπικές και κυρίως ταξικές.
Στην Αγγλία, ένας λεφτάς απ’ το Newcastle τον έχει κλασμένο το μέσο Λονδρέζο. Και οι δυο ομιλούν στο σπίτι και στην πάμπ τη διάλεκτό τους, αλλά στο επαγγελματικό ίντερβιου βάζουν και οι δυο τα καλά τους...
Εύγε!
Απρόσεκτοι λέω, που σου είναι όμως αυτοί οι Εγκλέζοι αριστοκράτες!
Χάνουνε τον Ταρζάν, χάνουνε τη Τζέην, χάνουνε το Μόγλη, η άλλη έκανε ιππασία έγγυος γυναίκα και τηνε πάτησε παχύδερμο και βγήκε το παιδί σε κακό χάλι (ο άνθρωπος-ελέφαντας), σε τί ζούγκλα θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα;
Ωραίος! (5Χ2)
Βρετανιστί: A cock and bull story