Comments by sstteffannoss (257)
Showing 91-120 from 257

@jesus: το Απ. Παύλος χωρίς κεφαλαία μοιάζει από μακριά σαν Απ. Πούλος!!

Όσο για την εκνευριστική χειρονομία: Yπήρξε εποχή που γινόταν κατάχρηση σε βαθμό κακουργήματος. Είχα προσέξει πως ιδιαίτερα γυναίκες ομιλήτριες την έκαναν μάλλον εν είδει χαριτομενιάς συνοδεία χαζοχαμόγελου, ενώ άλλες, με στυλ πιο γιάπικο, την έκαναν (ακριβώς όπως τα λέει ο allivegp) ντεμέκ τεκμηριώνοντας αυτά που λέγανε.
Σε κάθε περίπτωση, μου έδιναν την εντύπωση πως διάβαζαν παρόλες που είτε είχαν γράψει άλλοι, είτε προέρχονταν από κόπυ-πέιστ.

Στην καθομιλουμένη λέγονται μονά (‘…’) / διπλά (“…”) αυτάκια εννοώντας (ακριβώς όπως τα λέει ο allivegp) τα εισαγωγικά: «…».
Ακούγεται δε συχνά το: «μέσα σε αυτάκια».

Στα σινάφια που ασχολούνται με γραπτά, το «αυτάκια» υπάρχει για να γίνεται ο διαχωρισμός μεταξύ “…” (αυτάκια: quotation marks / inverted commas /quotes / speech marks) που τα χρησιμοποιούμε δευτερευόντως και «…» (εισαγωγικά, γαλλιστί: guillemets) που είναι κι αυτά που χρησιμοποιούμε επισήμως στην Ελλάδα.

Άντε τώρα να μη δεις συνάφεια!!

Αλλιώς και πόδια παρενθέσεις, από το γνωστά σημεία στίξης.
Υπάρχουν δυο μεγάλες κατηγορίες:
α. Αυτή στην οποία ανήκουν οι με σχήμα () που θεωρείται εξαιρετικά sexy στη μακρινή Ιαπωνία όταν μιλάμε για γυναίκες και
β. αυτή στην οποία ανήκουν οι με σχήμα )(

Oυφφφ!! Μόλις γλίτωσα απ' έναν ενοχλητικό ακρωτηριασμό!! :-)

Μας κούφανε!!!

Επίσης: α)«Το βλέπεις; Εγώ το σήκωσα.»
β)«Αυτές οι κολώνες...δικές μου.»

Ο βαθύς κάτωθι αναστεναγμός:
Αχ ρε Κούλα...Αχ!!! Αχ ρε Κούλα με κατέστρεψες !!!
έχει εξελιχθεί σε κάπως cult, σε παρέες εφήβων κι όχι μόνο.

Μας προέκυψε από τα Παρατράγουδα της Πάνια και ο Λαζόπουλος σιγοντάρησε απ' το τσαντήρι του.

Εξαπολύεται είτε σε φάσεις βαρεμάρας (σαν προσπάθεια να ξαναζωντανέψει η ομήγυρη), είτε όταν περνά από μπροστά μια κάποια ..Κούλα. Σε κάθε περίπτωση προκαλεί γέλιο.
Το πόσο θα κρατήσει το φαινόμενο δεν μπορώ να υπολογίσω.

Η πρώτη περίπτωση είναι καταγεγραμμένη από Τριαντάφυλλο και Μπάμπη και μπήκε για την πληρότητα του ορισμού και μόνο.

Η δεύτερη περίπτωση μπήκε για να βρίσκεται το «ξυστός» και εδώ μαζί με την «πάπια» και το «χειροφυλακτήρα» μέσα σε ορισμό κι όχι σε κάποιο σχόλιο.

Σχεδόν παρεμπιπτόντως -Β:

Από παραφθορά του ελληνικού ονόματος «Ξυστός» που σημαίνει «γυαλισμένος», αφού αυτό εκλατινίστηκε σε «Xystus», προήρθε το όνομα «Sixtus πέντε παπών εκ των οποίων ο IV (που οι κακές προτεσταντικές γλώσσες έλεγαν πως το γυάλιζε το φινιστρίνι) το έδωσε στην περίφημη Capella Sixtina, ενώ τον II τον γιορτάζει κι η Ορθόδοξη Εκκλησία στις 10 Αυγούστου (άγιοι, Λαυρέντιος αρχιδιάκονος, Ξυστός πάπας Ρώμης και Ιππόλυτος, άγιος Ήρων ό φιλόσοφος, άγιοι έξι μάρτυρες οι εν Βιζύη (κατ' άλλους Λιβύη), αγία Αγαθονίκη παρθενομάρτυς ή εν Καρχηδόνι κι άγιος Λαυρέντιος της Καλούγας (ρώσος))

Παρεμπιπτόντως -Α:

Ξυστός ή κατάστεγος στα αρχαία γυμνάσια (γυμναστήρια κοινώς) ήταν ένα οικοδόμημα με μορφή στοάς ανεξάρτητο αρχικά από την παλαίστρα, μήκους 1 σταδίου (600 ποδιών, 192,28 μ.) και πλάτους 32 ποδιών (περίπου 9 μ.) που όταν ο καιρός δεν ήταν καλός χρησιμοποιούνταν σαν προπονητήριο στο αγώνισμα του δρόμου. Στο σημείο εκκίνησης δε, υπήρχαν ερμαϊκές στήλες.

Ξυστοί έχουν αποκαλυφθεί σε πολλά γυμνάσια μεταξύ αυτών, της Αμφίπολης, της Δήλου, των Δελφών, της Κω, της Νεμέας, της Ολυμπίας της Περγάμου και της Πριήνης ενώ πρώτη αναφορά του όρου συναντήθηκε τον 4ο αι. π.Χ..

@xalikoutis:
Όταν έσκασε η φούσκα του Χρηματιστηρίου, κάποιοι απ’ όσους δεν είχαν παίξει χάρηκαν όχι που γλύτωσαν οι ίδιοι αλλά επειδή έχασαν οι λοιποί. (Χαμερπές πλην ανθρώπινο). Όταν οι Χαμένοι σταμάτησαν να ξοδεύουν (μερικοί όχι επειδή δεν είχαν, αλλά επειδή τους είχε γαμηθεί η ψυχολογία) τότε μερικοί άπαικτοι συνειδητοποίησαν πως κι αυτοί χαμένοι ήταν.

Όταν κάτι μήνες πριν, κόπηκαν απ’ τους δημοσίους υπαλλήλους κάτι μισθοί, δώρα κ.ά., κάποιοι ιδιωτικοί υπάλληλοι χάρηκαν κάπως σαν να έπαιρναν την εκδίκησή τους. Όταν έχασαν τη δουλειά τους, την πελατεία τους κι άλλα τινά, συνειδητοποίησαν πως όταν έπαιρναν αύξηση οι δημόσιοι υπάλληλοι, μέρος αυτής πήγαινε και στις τσέπες τους.

Όταν αντί να βλέπεις απέναντι έναν Άνθρωπο, κολλάς στην όποια ταμπέλα, μπορεί να χάνεις την ευκαιρία να δεις κάποιον με τον οποίο βράζεις ή οσονούπω θα βράζεις στο ίδιο καζάνι με σκατά. Αλλά ασφαλώς η εκτίμηση είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση.

Το ζήτημα δεν νομίζω να είναι το να μπουν κι άλλοι στη ζούγκλα για να δούμε ποιος κάνει καλύτερα τον Ταρζάν. Μάλλον το να κάνουμε τη ζούγκλα παρελθόν για όσο το δυνατόν περισσότερους είναι το ζήτημα. Σίγουρα κάποιοι θα χαρούν όπως κι αν εξελιχθεί η φάση.

Δεν ξέρω γιατί πρέπει να συγκρίνουμε πάντα κάτι με κάτι άλλο για να το καταλάβουμε. Σίγουρα δεν τα ξέρουμε όλα, οπότε πώς μπορούμε να ξέρουμε πως κάνουμε τη σωστή σύγκριση; Γιατί καθόμαστε και ασχολούμαστε με το ποιοι είναι στο Σύνταγμα, αντί με το τι ζητούνε; Αν δεν μας αφορά, τότε προς τι η όλη συζήτηση; Αν πάλι μας αφορά, η συζήτηση μπορεί να είναι πρόφαση στυλ «το ‘να μου ξινίζει, τ’ άλλο μου βρωμάει» για να μη συμμετάσχουμε –που ασφαλώς είναι δικαίωμα του καθενός.

Σε κάθε περίπτωση: Follow your heart.

Δεν βρίσκω κάτι.
Δεν πίνω καφέ κι ειδικά τούρκικο όποτε προσπάθησα να φτιάξω, δικαίως δεν καταναλώθηκε. :-)

Οι προθέσεις μου είναι γνωστό σε πολλούς πως είναι «πάντα φιλικές».
Κάτι που ξέρουν πολύ καλά πολλοί που με γνωρίζουν χρόνια, είναι οι «δεδομένες» προφητικές μου ικανότητες, όσο κι αν προσπαθώ να τους πείσω πως δεν διαθέτω καμία.
Δεν είμαι εκνευρισμένος.
Δεν περιμένω απάντηση από κανέναν, επειδή δεν γεννήθηκε σ' εμένα κανένα ερώτημα.

Πιθανώς από το τούρκικο hortlak: βρικόλακας, ζόμπι, απέθαντος.

--Το να προβάλεις πάνω τους το τι θεωρείς εσύ σωστό να κάνουν αυτοί και τι όχι, το να συγκρίνεις τον τρόπο δράσης τους (μη βίαιο), με άλλον (βίαιο) απολύτως αποτυχημένο (τουλάχιστον απ’ τη μεταπολίτευση μέχρι τώρα) και να τον κρίνεις κάπως, ενώ όλα ακόμη εξελίσσονται, χωρίς να (προφανώς γιατί δεν μπορείς να) προτείνεις εναλλακτική,
το να κάνεις πως δε βλέπεις κάτι που όλοι βλέπουν (κρεμάλα) αλλά να δίνεις βάρος σε κάτι (κατσαρόλα), που ανέκαθεν το σύστημα θέλει να το περάσει σαν σύμβολο μη πολιτικό, κάνοντας πως αγνοείς (από κοινού μ’ αυτό) την Ιστορία,
το να προσπερνάς το δίχως προηγούμενο της μαζικότητας που δείχνει να επιμένει και χρονικά (που αποτελεί σαφέστατα καταδίκη από τους πολλούς πλέον, κάθε άλλου είδους κινητοποίησης),
το να εθελοτυφλείς μπροστά στην πολυσυλλεκτικότητά τους (που αποτελεί καθαρή γελοιοποίηση κάθε διακήρυξης «λαϊκότητας» του κομματικού τους μαγαζιού από λαοπατέρες κάθε είδους και χρώματος),
--το να παπαγαλίζεις ψευτοδιλήμματα του συστήματος για το τι μέλλει γενέσθαι αν –ωιμέ- αυτό καταρρεύσει, το να ζητάς αποτελεσματικότητα από κίνημα ημερών (αλήθεια, πάνω σε τι;),
το να βλέπεις σαν εξέλιξη του, μόνο την αποτυχία (όποια μορφή και να ‘χει) χωρίς να μετράς καν σαν υποθήκη τις πολλές ως τώρα επιτυχίες του -πολυσυλλεκτικότητα, μαζικότητα, απόσταση από βία και κομματισμό,
το να περιμένεις από ένα κίνημα να κάνει Πολιτική ενώ αυτό από μόνο του είναι το μόνο πραγματικό Πολιτικό φαινόμενο δεκαετιών, λες κι αυτό που ήδη γίνεται δεν είναι Πολιτική,
το να μην ακούς τα συνθήματα που πραγματικά ενώνουν άπαντες (ή μήπως όχι;) για Δημοκρατία, λες κι αυτά δεν είναι πρόταση,
το να περνάς στο ντούκου το γεγονός πως κι αλλού στον κόσμο συμβαίνουν ταυτόχρονα παρόμοια, (αλήθεια, πόσο συχνά συμβαίνει αυτό;)
το να μη διαβλέπεις πως αιτήματα σημαντικά μεν, αλλά άσχετα με το momentum, μπορεί να δράσουν σαν δούρειοι ίπποι του συστήματος,
--και στην τελική, κάνοντας κριτική που ούτε η Dolores Ibárruri θα δικαιούνταν να κάνει σε κάτι που δεν έκανε καν τον κύκλο του, πριν τα όσα έπονται τις αμέσως επόμενες ώρες,

αποδεικνύει, κατά την ταπεινή μου πάντοτε γνώμη, πως αν κάτι είναι σίγουρο, είναι η μη αντικειμενική αντιμετώπιση των Αγανακτίστας. Και αυτό γεννά ερωτήματα.

@ironick:
Μπορώ να βοηθήσω θαρρώ:
Όταν τα συστήματα συντήρησης δεν ήταν ό,τι καλύτερο (π.χ. παγωνιέρες), επειδή τόσο τα γαλακτοκομικά όσο και τα ψαρικά – θαλασσινά είναι από τα πιο ευπαθή τρόφιμα, καταναλώνοντας συνδυασμό τους (ψάρι με τυρί που αναφέρεις), αύξανες τις πιθανότητες τροφικής δηλητηρίασης (δεν αναφέρομαι στα όσα λέει για αλλεργίες ο electron ή σε στομαχικές διαταραχές άλλες από τη δηλητηρίαση που μπορεί να υπονοεί). Το θάνατος λοιπόν προέκυψε από τότε και είχε νόημα. Και εννοείται σήμερα (αν μιλάμε για σωστή συντήρηση) τέτοιο πρόβλημα δηλητηρίασης δεν υφίσταται. Τώρα για άλλα προβλήματα πάω πάσο.

@ironick: Γάτα είσαι!!
Βασικά, περιγράφει μια κατάσταση ανάμεσα σε τρεις: α) αυτόν που έχει πρόβλημα με ένα ..πούπουλο που δεν μπορεί να σηκώσει (όπως σχολίασες),
β) αυτόν στον οποίο απευθύνεται η έκφραση και δεν σκέφτηκε (;) δεν είναι διατεθιμένος (;) να το σηκώσει, λες και θα σκιστεί κάνα καλσόν και
γ) αυτόν που την εκφέρει, ο οποίος ναι μεν έχει αντιληφθεί το ηλίθιο μπλοκάρισμα, όμως δεν επεμβαίνει προσωπικά, αλλά υποδεικνύει στον β τι να κάνει με τον α.

Αν το δεις αυστηρά λογικά είναι τιραμισουρεαλιστικό, συναισθηματικά είναι καθημερινή κατάσταση, σεναριακά είναι ιστορία για σαπουνόπερα με τον θεατή στη θέση του γ, μέχρι βέβαια να βρεθεί τηλεοπτικός εκπρόσωπός του.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, από καιρό αποδημησάντων στα Champs-Élysées, η εν λόγω μάρκα καπνίζονταν και από λάτρεις άλλων τέτοιων, όταν ήθελαν να δηλώσουν ερωτευμένοι στην καλή που κορτάριζαν.

Μα το «πιασ' τ' αρχίδια σου» λέγεται κάργα κι ειδικά για παπά και το ξέρει κι ο patsis (βλ σχ εδώ)

Στην Ιταλία, και δη τη νότια, όταν βλέπουν κάποιον γρουσούζη (σταντέ οι παλιοί -κι όχι μόνο- προς παπάδες) πιάνουν τ' αρχίδια τους, κάπως όπως φτύνουμε εδώ τον κόρφο μας για ν' αποφύγουμε το κακό μάτι.

Σχετικό: anche i gatti neri si toccano i coglioni quando vedono....(τον εκάστοτε γρουσούζη).

Έτσι δεν το έχω ακούσει, αλλά με την ίδια έννοια λέγονται τα «έφερα τις γύρες / γυροβολιές μου» και φυσικά κοντά είναι το «έριξε τις ζεμπεκιές του».

Παρεμπιπτόντως, επειδή ανέκαθεν το λυκόφως συμβολίζει το θάνατο, την παρακμή οπότε και το τέλος μιας εποχής, έχει εμπνεύσει από αριστουργήματα μέχρι πιασάρικα προϊόντα μαζικής κουλτούρας.

Ακόμη κι αν χτυπάς μόνο προϊόντα της Braun της Fissler και Kraft;

Άρα λαϊκό κίνημα, (που από το πλήθος του κρίνοντας μπορεί να εξελιχθεί σε παλλαϊκό), αντικομματικό, με ξεκάθαρο στόχο εκτός από την πανικόβλητη κυβέρνηση και όλους τους βουλευτές, ειρηνικό, με αίτημα τη δημοκρατία. Συμπάθεια από ανάλογα κινήματα στο εξωτερικό. Κι όλα αυτά σε δώδεκα μέρες. Κάποιοι φανερά το ζηλεύουν, πολλοί το φοβούνται.
Δεν ακούγονται λίγα και σε καμία περίπτωση άσχημα.

Οδηγέ - οδηγέ κάτσε πάνω στο λεβιέ (όταν δεν βάζει τη μουσική της αρεσκείας τους).

Το α’ πληθυντικό στην 8η παράγραφο είναι της μεγαλοπρεπείας. Νο; Γιατί αλλιώς έχει αποδειχθεί πως αγανακτεί κάποιους που δεν είναι τόσο λίγοι όσο υπονοεί, προσπαθώντας να κάνει τα θύματα συνενόχους, τουτέστιν υποτιμά τη νοημοσύνη.

Ποιο τελικά άραγε από τα δύο, το ντεμέκ «οξυδερκής» ή το και καλά «πραγματιστής» τον έκανε να χαρακτηρίσει «.. το κίνημα των Αγανακτίστας ως κίνημα μόδας, τουτέστιν απολιτικό και ανερμάτιστο»;

Η τάπα που ‘φαγε εδώ 1:24 – 1:42 κι η αντίδραση των Αγανακτίστας εδώ ως το 00:15 αποδεικνύουν πως δεν διαθέτει τίποτε από τα δύο. Α! Μην ξεχνάμε πως είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.

@Mr. Cadmus: Δεν διαφωνούμε σε τίποτε!!
Απλά θεωρώ πως οφείλει να προηγείται η θέληση των Πολιτών, της θέλησης των Αγορών. Αυτό είναι εφικτό ακόμη και σε περιβάλλον παγκοσμιοποίησης, παρότι προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο όσοι θέλουν κράτη περιορισμένης ευθύνης -τουλάχιστον ως προς τους πολίτες.
Αν κάτι μας έμαθαν όλες οι πρόσφατες κρίσεις ανεξαιρέτως, είναι πως η Αγορά έχει απόλυτη ανάγκη από τα κράτη.
Pero eso no es por ahora.