Comments by deinosavros (1474)
Showing 181-210 from 1474
Μπα, όχι ντε και καλά εκκλησιαστική. Απλώς τεκμηριώνεται η ύπαρξη του λεκτικού σχήματος από τότε, και δη από λόγιους.
Αντιγράφω από τη σελ. 55 της σημερινής «Εφημερίδας των Συντακτών»:
[I]Στα μέσα του 15ου αιώνα, ένας αξιωματούχος (μέγας εμίνης) του σουλτάνου Μωάμεθ Β', του Πορθητή, ο Νικόλαος Ισίδωρος, χορηγός ενός δασκάλου ελληνικών στην Αδριανούπολη, του Δημητρίου, του γράφει:...«Διά τούτο χαιρέτησέ τα όλα τα παιδία, και μικρά και τρανά, και ας πολεμούν (προσπαθούν) καλά, ότι εγώ καλά μελετώ (φροντίζω) γι αυτούς. Θαρρώ δε εκεί όπου είσαι εσύ θέλουν έχειν και παίδευσιν και προκοπήν και διδαχήν δια τα πάντα όλα».
Ακόμα, στα τέλη του 16ου αιώνα, ο αρχιεπίσκοπος Ελασσόνος Αρσένιος, που συνόδευσε τον οικουμενικό πατριάρχη Ιερεμία Β' στη Ρωσία, γράφει στις εντυπώσεις του απ' το βασιλικό τραπέζι που τους έκαναν εκεί:...«Τούτο μόνο γράφω, ότι εις την τράπεζαν την μεγάλην εκείνην ουκ ήτον, ούτε είδα κανέν σκεύος αργυρούν ή χάλκινον, αλλά όλα τα της τραπέζης εκείνης σκεύη ήσαν χρυσά. Ταψία, κρατήρια, ποτήρια, καυκία, καντυλάρια, τα πάντα όλα χρυσά».[/I]
Μαλακίες έγραψα παραπάνω για τα 2 σύμφωνα (τουρκ /ισπαν). Δεν γίνονται δεκτά όταν το πρώτο σύμφωνο είναι -s-.
Νάτο, μτφρ Άλκης Ζέη, Θεμέλιο 1966.
Και ξάφνου, καταφτάνει, πάνω σ' ένα τζιπ, ένας ταγματάρχης με κάσκα τανκίστα. [...] αρχίζει να μου ξεφωνίζει: «Τι στο διάβολο δεν αφήνεις τον κόσμο να περάσει! Τα γερμανικά τανκς είναι τρία χιλιόμετρα από δω [...]» [...] Τι να γίνει, σκέφτομαι, αφού οι ταγματάρχες μιλάνε έτσι, φαίνεται πως πάνε άχημα τα πράγματα [...] Βλέπω τον λοχαγό μου να τον έχουν ρίξει κάτω. Είδα παρδαλό θεό μπροστά μου. Πήδηξα πάνω στο τζιπ και παφ! μιά, δυό, τρεις στη βρομομουτσουνάρα του. Του αρπάζω και το πιστόλι και του φυτεύω και τις οχτώ σφαίρες...Όσο για τα τανκς ούτε ίχνος. Κι ο σωφέρ εξαφανίστηκε. Λες νάτανε προβοκάτορες; Ε;
Σωστός. Παλιό κτηνώδες κόλπο.
Βρε πλάκα έκανα...
Σωστός. Πές του τα του σκατόστομου, να μάθει να μιλάει σαν άθρωπος. Άκου κει σε φάση...
Όπου η φράση σήμαινε συφιλιάστηκα σε φάση, γιατι αυτός που είδε τον παρδαλό θεό μετά τράβηξε πιστόλι και εκτέλεσε έναν πιθανό προβοκάτορα.
Δεν έχω πρόχειρο το βιβλίο, αλλά, από μνήμης, η φράση έχει χρησιμοποιηθεί από την Άλκη Ζέη (;) στη μετάφραση του «Στα χαρακώματα του Στάλινγκραντ» του Βίκτορ Νεκράσοφ. Πιθ. εκδ. Θεμέλιο, κάπου στα '60.
[...] εγίνετο λόγος μεταξύ οδηγού και λοχίου να διαμείνη το απόσπασμα εις Ταχταλή δύο τρείς ημέρας έως ότου καλλιτερεύση ο καιρός του Θεού και ο πους του γραμματικού΄ ο αποσπασματάρχης δεν ήθελε και καλά να αναχωρήση από το χωρίον χωρίς γραμματικόν.
Η στρατιωτική Ζωή εν Ελλάδι
Αναφέρεται στο 1857, εκδ. 1870.
εδώ O Galatas.
Ισως από το ισπαν. salir = βγαίνω. Αλλά πρόκειται για λεξιπλασία, οπότε...
Πες και για το άθλιο «να μία σοφός».
Να ρε κοπρόσκυλα, εδώ είναι η κοπέλα, που λέγατε οτι έφυγε :-Ρ
Υπάρχει το τουρκ. büyük = μεγάλος. Θα το δω. Ο τριαντά δίνει το μπούγιο πιθ. από το ιταλ. buio = σκοτάδι.
Και γαμώ τα διαμαντάκια. Κούκλος.
< τουρκ. işkence = βασανιστήριο
kapagini buldu (ανορθόγραφα αλλά δεν έχω τουρκ. πληκτρ.)= βρήκε το καπάκι του.
ασίστ : σφυρίζων
Πού 'σαι ρε εξόριστε ; :-)
Του Αγιού Γιωργιού = Hidirellez, εξ ου και το γνωστό άσμα Εντερλέζι από τον Καιρό των Τσιγγάνων.
Χαν, ευχαρίστως δέχομαι προσθήκες στον ορισμό, μην πάει και τζάμπα η δουλειά σου :-)
Αλλιβέ, αν υπάρχει τέτοια αργκό, τα δικά μου κιτάπια δεν την έχουν. Μπι μάϋ γκεστ.
Μη γελαστείς και κάνεις πως κουνάς απ' το γιατάκι σου γιατί στην άναψα κερατά.
(Είμαι σίγουρος πως ούτε πλευρό δεν άλλαξε. Λούφαξε ).
Σωστός, αλλά δεν υπήρχε στις πηγές μου. Αναφέρεται επίσης η περίπτωση Μήτσου Τατάκη που υποχρεώθηκε σε μέχρι θανάτου ορθοστασία στο Μακρονήσι, η τυφλόμυγα που αναφέρεται σε κάποιο από τα λίνκια που δίνω (φαντάζομαι τι θα ήταν ) κλπ. Η γάτα ήταν παλιό μαρτύριο, τλχστ τουρκοκρατία (Σιμόπουλος).
Ευχαριστώ Πάτσμαν. Στο βιβλίο του Νενεδάκη υπάρχει ολόκληρο το κείμενο του πορίσματος.
[I]Εβρήκαμε κι ένα γέρο, έναν Κασιώτη που είχεν 'πομείνει εκεί από χρόνια, το μπάρμπα-Γιάννη. Μας είπεν ότι ήτο σαράντα πέντε χρόνια στην Αργεντίνα. Του Μιχάλη του Στάτη αερφός. Ήξερα καλά τον αερφό ντου. Εξέμεινεν, εξώκοιλε, να πούμε, ο άθρωπος. Μπατίρης, αλλά επειδή επηαίνανε ταχτικά εκεί κασιώτικα βαπόρια, δεν εκαταδεχότανε να γίνει πετσοκόμης. Ήβρισκες τότες εκεί λογιώ λογιώ - Πολωνούς, Ιταλούς, Τούρκους, Γάλλους, Ισπανούς, αλλά και καμπόσους Έλληνες - του σκοινιού και του παλουκιού...Επηαίνασι να βρούνε την τύχη ντους, αλλά εκαταλήγανε πετσοκόμηδες. Νταβαντζήδες να πούμε, ή τίποτα κοντραμπαντατζήδες, κλέφτες, τέτοια...Γιατί η Αργεντίνα ήτονε μεν πλούσιο μέρος, αλλά δεν είχε δουλειές, όπως φερ' ειπεί η Βόρειος Αμερική...
Να σου κάμω την ιστορία μου...[/I]
Μαν. Μαυρολέων, Κέδρος 1997.
Παίζει σίγουρα Αιτ/νία.
Η λέξη έπαιζε/παίζει και στην Πόλη. Η Ιορδανίδου κάπου γράφει για ένα γάμο που δεν ευδοκίμησε πως ήτανε κατσιποδιασμένος απ' την αρχή.
Σωστός. Γουγλίζεται αρκετά και τόχει κι ο Μυριβήλης στη Ζωή εν Τάφω ( του 1956. Για του 1930 δεν ξέρω, του 1924 όχι).
[I]Θαρώ πως σαν σωθούνε τα ψέματα και παρουσιαστούμε στον Κύριο, [...] Αυτός που μας έπλασε θα γυρίσει να μας ρωτήσει οργισμένος:
-Ε! σεις εκεί κάτω οι καμπούρηδες κ' οι σακάτηδες. Εσείς οι στραβοί κ' οι κοψαχείληδες! Εσείς [...] οι χτικιασμένοι, οι παραλυτικοί, εσείς οι πιασμένοι, οι σκεβρωμένοι, οι μαλάκηδες. [...] οι σαραβαλιασμένοι κ' οι άσκημοι, εσείς με τα ντενεκεδάκια στο στήθος. Για πείτε μου, ποιοι είστε και πούθε μου έρχεστε; Τι κάματε το «τάλαντον» που σας έδωσα;[/I]