Τζότ, δίκιο έχεις, σύμφωνα με την ισχύουσα γραμματική. Προσωπικά ωστόσο συνηθίζω να βάζω τόνους πάνω-κάτω εκεί που τονίζω και στον προφορικό λόγο, κάτι που τηρώ και στο σάιτ (που προσπαθώ όμως να αποφεύγω στους ορισμούς, αλλα όχι και στα παραδείγματα).
Σφυρίζοντα, υποθέτω για τη γλωσσική μεταρρύθμιση απ' το Εβδομηνταέξι ώς τ' Ογδονταένα θα μιλάς, μα δέν βλέπω πώς κολλάει εδωπέρα, αφού δέν συζητάμε για το πολυτονικό. Άσε που δέ συμμερίζομαι τους υπαινιγμούς σου, αλλα τά 'χει πεί καλύτερα ο κυρ-Σαράντ επαυτού.
Το «τι» τονιζόταν. Μέχρι που 30 περίπου νυσταγμένοι βουλευτές με πιτυρίδα, ζιβάγκο και νυχάκι ψήφισαν στις 2 μετά τα μεσάνυχτα πριν από 33 χρόνια ότι δεν θα έπρεπε.
Υπάρχει και το (σχεδόν αμιγώς γυναικείο) «Μάλιστα…», που όταν το χρησιμοποιώ εγώ ως ποταπό μέλος του ανδρικού φύλου στον γραπτό λόγο (βλ.λ. chat) τείνω να το βάζω ως «Μάλιστα®» για να περνάει το μήνυμα. BTW το «τι» δεν τονίζεται, όπως ούτε το ερωτηματικό «ποιος/ποια/ποιο» δεν τονίζεται (μόνο «το ποιόν μου» τονίζεται επειδή είναι δισύλλαβο).
:{D
Δάσκαλε, τα σπάσατε.
Από ό,τι διαπίστωσα από τα Google Images το φαινόμενο του μάτσο χιπστερά παίζει και στην Ισπανία.
Εξαιρετική λεξιπλασία!
Εναλλακτικά καταθέτω το αδρεναλάκιας.
Σωστός! Βλ. και το ημέτερον κεφαλιά του Γιάνκοβιτς επίσης με παράδειγμα από τη Λιλιάδα.
Και βαρύτερη, πιο επικίνδυνη για τον εαυτό μας μορφή του φέισπαλμ.
Σωστοστ...εγω στο Γκατζολισταν ειχα ενα στρατοκαυλο δοκιμι που μας ελεγε το επισης ευφανταστο 'θα σας βαζω μεταβολες μεχρι να γερασει η barbie'
in Αυτά μας τα 'πανε πολλοί, μας τα 'πε κι ένας Γάλλος... Αν δεν γαμήθηκες μικρός, θα γαμηθείς μεγάλος
Ένα δυο τρία
πήγα στην κυρία
Μού ΄δωσε ένα πράσσο
κόντεψα να κλάσσω
Συν. βλ πράσινος
Από ποιό λουκυλούκ ήτανε ρε γμτ, κάτι με τους ντάλτον στο μεξικό, ο διάλογος αβερέλ με ντόπιο:
- Πως λέγεται αυτή η πεντανόστιμη κρούστα γύρω από τα φριχόλες;
- Λέγεται πήλινος κεσές, αφεντικό.
Τσαγοπαρτάκηδες before it was cool!
Θα έλεγα ότι μάλλον προέρχεται απο το «παιδεραστης» - πεντεράστ. Το ίδιο γίνεται και με τα γαλλικά pedé =πούστης
Εγω το ξερω ως μπερντέκι
Ειδικά στην περίπτωση στην όποια βρέθηκα θα προτιμούσα λαιβ απόδειξη, παρόλα αυτά εννοούσα ακριβώς αυτό πατσις
Επροψέ ήμανε σε συνοικιακό καφωδείο και η σερβιτόρα που προσπαθεί σύσσωμη η τριμελής μας παρέα να φιστικώσει -χωρίς να το παραδέχεται ο ένας στον άλλο βέβαια- μας εξιστορούσε τις περιπέτειες του πρόσφατου καλοκαιριού που πέρασε σε γνωστό φοιτητικό βορειοελλαδίτικο κάμπινγκ όπου και -κατά δήλωση της- ήπιε 330ml αυτής της υποδεέστερης φουρνιάς μπύρας που βάζουν στα κουτάκια -είναι γεγονός, αυτή από το μπουκάλι έχει καλύτερη γεύση- με μια ανάσα σε λιγότερο από 3 δεύτερα. Εκτός από τους προφανείς συνειρμούς για το μέγεθος και την αποτελεσματικότητα στην κατάποση υγρών του οισοφάγου της, ένας μικρός φάρος δυσπιστίας άναψε μέσα μου και το κεφάλι μου άρχισε να γυρίζει όπως ακριβώς το φως του φάρου ψάχνοντας ένα-ένα τα πρόσωπα των συνδαιτημόνων μου για μηδαμινές έστω εκφράσεις δυσπιστίας. Μετά από αδυναμία εξεύρεσής τους φώναξα αυθόρμητα το λήμμα προς το μέρος της.
Μήπως μπορεί και να χρησιμοποιηθεί λοιπόν και σε περιπτώσεις φαφλατάδων ώστε να μας αποδείξουν κάποια από τις φαφλατοσύνες τους;
«Είπανε στην Καρντάσιαν κάνε έναν κώλο πιο πέρα και κάτσαμε τρεις άνθρωποι». (Από το Φατσομπούκι).
Η απόλυτη φαντασίωση του Θανάση Χειμωνά: Να προκαλεί οργασμό τ. squirtσε πρωκτικώς γαμευόμενον μιλφίδιον που τραγουδάει Πάριο, ώστε να μπορεί να χρησιμοποιήσει την ατάκα «δε μας κατουράς ρε Πάριε;».
Και στου κυρ Σαράντ για να μην ξεχνιόμαστε...