γειώσεις

Είναι πολλές οι λέξεις και οι εκφράσεις που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι έλληνες σε συνομιλίες, όταν θεωρούν τα λεγόμενα των συζητητών γελοία, εσφαλμένα, βαρετά, ανεπίκαιρα, ή ακόμη εριστικά και προσβλητικά, και τελοσπάντων, άξια γείωσης εδώ και τώρα. Αυτή η γείωση μπορεί να γίνει με δύο βασικούς τρόπους: (α) αντρίκεια και στα ίσια, σε φάση «σόρι κιόλας, αλλα δέν έχω όρεξη ν' ακούω τις παπαριές σου και θα το εκτιμούσα αν το βούλωνες», ή (β) μάγκικα και έμμεσα (σ.ς. τώρα καταλαβαίνω γιατί θα μπορούσε, όπως έχει ειπωθεί, ο Πετρόπουλος να αποκάλεσε την αργκό «γλώσσα των φλώρων»). Εδώ θα πιάσουμε τη δεύτερη κατηγορία, μιά και η πρώτη δέν χρειάζεται ανάλυση, είναι αυτό που είναι.

Τις μάγκικες αυτές ατάκες, που μπορούμε να τις πούμε ακυρωτικές, απαξιωτικές, αποστομωτικές, αφοπλιστικές, καπελωτικές, ξενερωτικές και αλλιώς ίσως, εδωπέρα θα τις λέω για συντομία γειώσεις.

Οι γειώσεις μπορούν να είναι απλές δηλώσεις, εμβόλιμες στη συζήτηση με μορφή σχολίου, ή συνηθέστερα ευθείες απαντήσεις σε ερώτημα που έχει τεθεί –πράγμα φυσιολογικό, μια και σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως βαριέται κανείς να γειώνει τον κάθε πρήχτη, εκτός κι' αν ο άλλος του απευθύνει σαφώς το λόγο. Απώτερος στόχος κάθε γείωσης είναι η άμεση λήξη της συζήτησης ή απλά η γελοιοποίηση του συζητητή, ενώ πολλές φορές μπορεί να λέγεται και πειραχτικά, για αστείο.

Στοιχειώδης γραμματική ανάλυση

Μία γείωση αναιρεί τα συμφραζόμενα αυτού που έχει ειπωθεί με τρόπο που να το αφήνει μετέωρο και έτσι να το απαξιώνει, να το γελοιοποιεί και τελικά να το ακυρώνει, και αυτό μπορεί να γίνει τουλάχιστον σε δύο επίπεδα, το συντακτικό και το σημασιολογικό.

Στο πρώτο, το συντακτικό, και μάλλον το πιο συνηθισμένο, η ατάκα μπορεί να είναι παρήχηση των προλεγόμενων ή και να ομοιοκαταληκτεί:

— Δέ μπορώ να το χωνέψω ρ' εσύ!... Να μου πεί εμένα που τον έχω κάνει θεό οτι με βαρέθηκε τόσους μήνες που τάχα λέει τον έπρηζα και όλο λέει του τσαμπούναγα μαλακίες;!... Άκου «του τσαμπούναγα»!... «Του τσαμπούναγα» μου είπε ρ' εσύ... Μα, «του τσαμπούναγα»;...
— Και την πούτσα μου κούναγα...
— Ορίστε;
— Λέω, πάρ' το απόφαση φιλενάδα: οτι είσαι ολίγον τί πρηχτρί, είσαι. Πάμ' παρακάτ'.

Τα συντακτικά αυτά λογοπαίγνια μπορούν να είναι πολύ αποτελεσματικές γειώσεις, μια και η σημασία που δευτερεύοντα προκύπτει είναι συνήθως χτυπητά διαφορετική από τη σημασία των προλεγόμενων.

Άλλο πολύ συχνό είδος συντακτικής γείωσης είναι μία ερώτηση να απαντιέται πάλι με ερώτηση:

— Πώς;
— Έλα;
— Τί είπες;
— Ποιός ήρθε;
— Με κοροϊδεύεις ρε;
— Εσύ τί λές;

Από την άλλη, σε σημασιολογικό επίπεδο, η ατάκα ερμηνεύει τα προλεγόμενα σε διαφορετικά συμφραζόμενα από τα αρχικά, πιχί, από μεταφορά στην κυριολεξία ή αντίστροφα:

— Πέτυχα χθές το Βούλη φίλε.
— Δέ μ' ενδιαφέρει, τά 'χω κόψει αυτά...
— Άκου ρε να σου πώ. Έχει καβατζώσει λέει πράμα πρώτης, καλαματιανό τεφαρίκι που σε στέλνει. Βάζουμ' απο μιά πενηνταρού;
— Σε στέλνει και πού σε πάει;
— Στο υπερπέραν ρε φίλε, άκου «πού σε πάει»!...
— Δέν θέλω να πάω στο υπερπέραν, πέφτει μακριά 'π' την έβγα και δέ μπορώ τους μπάφους χωρίς σοκολάτα.
— Καλά, γιατί γίνεσαι μαλάκας τώρα ρε φίλε;
— Γιατι δέ μ'ενδιαφέρει ρε σου λένε, τό 'κοψα, καταλαβαίνεις ελληνικά;!...

Η επανερμηνεία μπορεί να γίνει και σε εντελώς ασυνάρτητα συμφραζόμενα (πολύ χρήσιμος εδώ ο τιραμισουρεαλισμός), και χωρίς αυτό να είναι αποτέλεσμα συντακτικού λογοπαίγνιου:

— Έφερες πατάτες;
— Ναί.
— Και λάδι που δεν είχαμε;
— Κι' απ' αυτό.
— Κρεμμυδάκι;
— Ναί...
— Φρέσκο λέω, να βάλουμε στη σαλάτα.
— Κατάλαβα.
— Γιατι χωρίς κρεμμυδάκι δέν γίνεται σωστή η πράσινη.
— Ναί.
— Ε έφερες;
— Βασικά, πέρασα 'π' τον Μπάμπη το μανάβη και μου λέει οτι δέν έχει κρεμμυδάκι, το κάπνισε όλο χθές που ξέμειν' απο χόρτο.
— ...
— Έφερα τελοσπάντων.

Ακόμη, ατάκες που διαβρώνουν καί το συντακτικό καί το σημασιολογικό επίπεδο της κουβέντας, και μπορούν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν γειωτικά, είναι οι λετριστικές:

— Ρε ποιός Αϊνστάιν να πούμε... Τί θα ήταν ο Αϊνστάιν αν δεν ήταν ο Καραθεοδωρής, άσχετοι; Αφού κι' ο ίδιος το έγραψε, «όλα τα χρωστάω στο μεγάλο μου δάσκαλο, τον έλληνα Καραθεοδωρή».
— Όλα έ;
— Όλα. Αφού το έγραψε ο ίδιος λέμε –δέ ξέρω, στο βιβλίο του εκεί με τη θεωρία της σχετικότητας ξερω 'γώ–, έγραψε «τις θεωρίες μου και τις ιδέες μου τις οφείλω όλες στο δάσκαλό μου, τον»–
— «Έλληνα Καραθεοδωρή», εντάξει. Αλλα δέ μας λές, εσύ που τα ξέρεις αυτά: ο Καραθεοδωρή τί λέει, το σύμπαν είναι ολόπρωτο και ζινεξεριτάλ κατα την αβήλωτο;
— Έ;... τί;...
— Γιατι ρε παιδί μου λέω, αν πρόκειται για κόλνυμπαν και πέριστρο και δή το περιτάλι, στην Αστρονομία του εικοστού πρώτου αιώνα εννοώ –και μετά τον Αϊνστάιν–, τότε να το δεχτώ αυτό με τον Καραθεοδωρή.
— ...Ε... εντάξει... Κοίτα να δείς, αυτό που λές δέν το θυμάμαι τώρα καλά–
— Ε τότε παράτα τα 'φτά, και γύρνα το επιτέλους γιατι μύρισε νύχι να πούμε [παπαρολόγε ελληνάρα, σιχτίρ]...

Παγιωμένες γειώσεις

Οι γειώσεις είναι φαινόμενο γενικό στον καθημερινό λόγο και ειδικά στην αργκό, το οποίο παίρνει διαφορετικές μορφές ανάλογα με την περίσταση κάθε φορά. Πολλές απ' αυτές πάντως έχουν παγιωθεί και ακούγονται αρκετά συχνά ώστε η καταγραφή τους να 'χει νόημα –κάποιες τέτοιες ακολουθούν στα παραδείγματα (που με τη βοήθεια του κοινού, μπορούν να συμπληρώνονται με τον καιρό):

— Ακούω τα πάντα. — Μήπως ακούς και τα κοάλα;
Αλ σικιμέ βουρ ντουβαρά. (παλαιάς κοπής σχόλιο-πασπαρτού)
— Αργότερα... — Αργότερα, αργότερα, ήρθαν και δυο κότερα.
Αυτά μας τά 'πανε πολλοί, μας τά 'πε κι ένας Γάλλος, κι' αν δεν γαμήθηκες μικρός, θα γαμηθείς μεγάλος. (σχόλιο-πασπαρτού)
— Γειά σας. — Της γιαγιάς σας.
— Γιατί; — Για να ρωτάς εσύ.
— Γιατί; — Γιατ' η γάτα εχι' έν' αφτί. (παιδική γείωση)
— Γιατί; — Γιατί έτσι.
— Γιατί; — Γιατι κλάνει το γατί.
Γουρδώνω το περπούτσι παράμοιρα.
— Έ; — Εθνικός!
— Έ; — Έξινος!
— Έ; — Έξ και ξερός!
— Έ; — «Ορίστε» λένε!
Έκλασες; (γείωση-πασπαρτού)
Ελά! (απειλή-πασπαρτού)
— Eν πάση περιπτώσει– — Έχω μια πούτσα τόση.
Ενδιαφέρον... (σχόλιο-πασπαρτού)
— Ευχαριστώ. — Το θεό (που σ' έκανε άνθρωπο και όχι γουρούνι).
— Έχεις ... ; — Πά' να δω αν έχει μείνει τίποτ' από χτες στο ψυγείο.
— Θα... — Από «θα» αρχίζει και η θάλασσα.
— Θείε; / Θεία; — Θειάφι!
Καλά, τραγούδα. (σχόλιο-πασπαρτού)
— Καλά. — Καλάθια (και κούπες).
— Καλά. — Καλάμια και παλούκια.
Καλιμπιστήρι! (απάντηση-πασπαρτού)
— Κατάλαβες; — Εγώ κατάλαβα· εσύ κατάλαβες;
Κι' εγώ σ' αγαπάω. (απάντηση-πασπαρτού σε υβρεολόγιο και κάθε επιθετικό χαρακτηρισμό)
Κλείσε, θα σε πάρω εγώ.
— Κυρία; / Κύριε; — Κεριά και λιβάνια.
Μπλέ. (απάντηση-πασπαρτού)
— Μ' αγαπάς; — Σε γαμώ.
— Μα– — Μαμούνια.
— Mάλιστα. — Μαλλιά (και κουβάρια)!
— Mάλιστα. — Πιάσ' τα μας και γυάλισ'τα!
— Μαμά; — Μαμούνια.
Μιά φορά εσένα σε γαμάει όμως.
— Με πονάει το κεφάλι / το πόδι / η κοιλιά / ... — Ε πόνα το κι εσύ. (κομμέ και ραμμέ για κακούληδες γονείς)
Μίλα μου πρόστυχα. (γείωση σε βρισίδι)
— Μιλάς σοβαρά; — Ναι. — Άντε καλά, γιατί δεν σηκώνω αστεία...
— Μου φαίνεται ότι... — Αν σου φαίνεται, κρύφ' το.
— Μπά; — Μπάκα και κασίδα.
— Μπαμπά; — Μπαμπάκια.
— Μπάρμπα; — Μπαρμπαριά και Τούνεζι!
Να μαζευτούμε να πάτε.
— Να ολοκληρώσω; — Ναί, αλλα όχι πάνω μας.
Ναί ναί ναί ναί... (σχόλιο-πασπαρτού)
— Ναί. — Νέκρα (και κασίδα).
— Ναί. — Νενέκια.
— Νομίζω... — Τα νομίσματα στην τράπεζα.
— Ξέρω. — Ξεράδια μαζεύεις.
— Ξές ποια είν' η μαλακία; — Εκείνο το άσπρο που κολλάει.
— Ορίστε; — Κατουρήστε.
— Ορίστε; — Όρθιος είναι, καθίστε.
Ότι νά 'ναι ασυναρτησίες.
Ό,τι πείς. (σχόλιο- και απάντηση-πασπαρτού)
— Όχι. — Οχιά (διμούτσουνη).
— Όχι. — Οχιά κι' απόχη.
— Πεινάω... — Πήδα.
Πίνε πολύ νερό, μη κάψεις κάν' αρχίδι (γείωση προς ψωλοπερήφανους)
— Ποιά Ελένη; — Η πούτσα μου η καυλωμένη.
— Ποιός; — Αυτός! Ένα-μηδέν.
— Ποιός; — Ο παπιός. (παιδική γείωση)
— Ποιός; — Ο φούφουτος.
— Πού; — Εκεί που κλάν' η αλεπού.
— Πού; — Στο Πούρβιτς.
— Πού; — Τσά.
— Πού είναι ο...; —Στο Ταμτούμ γι' αλεπουτόμαρα.
— Πού είναι ο...; — Τον πήρανε φαντάρο.
Ρούφα κι' έρχεται. (σχόλιο-πασπαρτού σε έκκληση)
— Σκατά. — Φατά.
Στ' αρχίδια μας. (σχόλιο-πασπαρτού)
Στ' αρχίδια σου.
Στη Γερμανία βρέχει.
Τί να λέει... (σχόλιο-πασπαρτού)
— Τί; — Τί και τίκφινικ.
— Τί; — Τυρί (και ψωμί)! (παιδική γείωση)
— Τί γίνεται; — Βράζει και χύνεται. (παιδική γείωση)
— Τί γυρεύεις εδώ; — Με κάλεσε η μάνα σου.
— Τί είναι αυτό; — Μανιτάρι μαγικό. (παιδική γείωση)
— Τί είπες; — Πίπες.
— Τί είπες; — Τρύπες. (παιδική γείωση)
— Τί θα φάμε; — Αρχιδοσακούλες γεμιστές.
— Τί θα φάμε; — Σκατά με φράουλες (αντιγείωση: «Πάλι φράουλες;», ακούγεται και με «βούτυρο» ή «ρύζι»)
— Τί θα φάμε; — Ξύλο.
— Τί κάνεις; — Βγάζω τους γκαβούς για χέσιμο.
— Τί κάνεις; — Γαμάω περίεργους.
— Τί κάνεις; — Εδώ.
— Τί κάνεις; — Τον βγάζω και τον πιάνεις.
— Τί να φορέσω; — Το βρακί σου ανάποδα.
— Τί να φορέσω; — Tο πετσί σου ανάποδα.
— Τί ώρα είναι; — Έ, δε θά 'ναι;
— Τί ώρα είναι; — Η ώρα που γαμάν οι γύφτοι.
— Τί ώρα είναι; — Η ώρα που γαμάν περίεργους.
— Τί ώρα είναι; — Η ώρα που γαμούν οι σκύλοι.
— Τί ώρα είναι; — Πετσί και κόκαλο, παρά μία φλέβα.
— Τί ώρα είναι; — Ώρα να πάρεις ρολόι.
Το «σάν» τί το θέλεις; (ερώτηση-πασπαρτού σε παραλληλισμούς)
Τσίμπα 'ν' αρχίδι. (απάντηση-πασπαρτού, συνήθως σε έκκληση)
— Υποθέτω... — Τα υπόθετα στον κώλο σου.
— Χαίρετε! — Ποιός χαίρεται;...

patsis

2009-10-21 17:39:39+00:00

Vikar, καλέ μου άνθρωπε, είναι κι ένα ξενοδοχείο στο Ντουμπάι που το θεωρούν εφτάστερο, παρ' όλο που το άριστα είναι τα πέντε. Θέλω να πω και γαμώ, τίποτε άλλο.

2009-10-21 20:33:47+00:00

Επιτρέψατε μου να επανέλθω. Πολύ καλή δουλειά, μεστή στοιχείων και περιπτωσιολογίας, ικανοποιητικότατα δομημένη και ευανάγνωστη, σοβαρή.

vikar

2009-10-21 22:28:16+00:00

Άσε και κάναν άλλο να μιλήσει ρε κροκόδειλε... :-Ρ

Khan

2009-10-21 23:36:08+00:00

Καταπληκτικό. Κάτι μου λέει ότι όποιος θέλει να βελτιώσει τις γειώσεις του πρέπει να μαθητεύσει παρά τους πόδας του Ιησού. Σε περίπτωση που ο Ιησούς βάλει αυξημένα δίδακτρα, είναι χρήσιμη και η μελέτη φαρσών του Λέντη στο συσιφόνι.

Vrastaman

2009-10-22 06:04:53+00:00

Ο Βικ στα καλύτερά του!

betatzis

2009-10-22 07:02:53+00:00

Aπίστευτος, μεθοδικός, ωραίος, ωφέλιμος, τερπνός, τι άλλο να πώ ;;;;.
Επειδή με έχει απασχολήσει και μένα το θέμα, νομίζω ότι ο Πετρόπουλος αποκάλεσε φλωράδικα την αργκό που οι φυλλάδες χαρακτηρίζουν ως γλώσσα των νέων, δηλαδή εκφράσεις που είναι αργκό και αδόκιμες, αλλά δεν προέρχονται από περιθωριακές ομάδες, (π.χ. καλλιαρντά, γλώσσα των τοξικομανών κλπ). Μεγάλη κουβέντα. Δεν νομίζω δηλαδή ότι χρησιμοποίησε τον όρο φλωράδικα απαξιωτικά, αλλά για να τονίσει την αντίθεση με την αργκό του υποκόσμου και του περιθωρίου. Υποθέσεις κάνω. Βίκαρ, σέβομαι απεριόριστα, (ξαναμανά)

Galadriel

2009-10-22 07:29:30+00:00

Α ρε βίκα, να κάτι τέτοια ανεβάζεις και ξεχνάω που ήθελα να σε πνίξω. Τί γαμάτο ορισμό έφτιαξες πάλι ρε αστέρι;!

2009-10-22 08:31:31+00:00

'Φχαριστώ 'φχαριστώ.

Για τον Πετρόπουλο και τα «φλωράδικα» δέν ξέρω παιδιά, γι' αυτό και το γράφω αυτό εκειπάνω με τόση επιφύλαξη. Όποιος ξέρει τί ακριβώς είπε, πού και σε τί συμφραζόμενα, θα μ' ενδιέφερε πολύ να μας έλεγε.

Αυτό εγώ το διάβασα απο τζίζα σε σχόλιο (στις 26/09/08 στο «βερμουδιάρη»). Τον Πετρόπουλο ακόμη δέν τον έχω πιάσει στα χέρια μου, πέρα, εντάξει, απο τα «Ρεμπέτικά» του.

Επισκέπτης

2009-10-22 09:24:39+00:00

O Πετρόπουλος δεν είπε τίποτα, απλά είχε ετοιμάσει λεξικό με την γλώσσα των νέων, με 7.000 λήμματα, που θα το εξέδιδε με τον τίτλο «φλωράδικα». Ετοιμάζεται να εκδοθεί ανολοκλήρωτο και μπορεί να πάρουμε τις απαντήσεις που θέλουμε. Πάντως το ότι κάθισε και ασχολήθηκε και συνέλεξε μόνος του τόσα λήμματα, νομίζω ότι αποδεικνύει την έλλειψη απαξίας στον τίτλο για αυτούς που χρησιμοποιούν (και δημιουργούν) την γλώσσα αυτή. Γνωρίζω ότι επεδίωκε και αναζητούσε την επαφή με νέους ανθρώπους μέσω π.χ. επιστολών.

Υπάρχουν πολλές ζωές, πολλοί άνθρωποι, για αυτό και υπάρχουν πολλές αργκό. Δεν νομίζω λοιπόν ότι ο Π. εννοούσε ότι όποιος χρησιμοποιεί τα - κατά τον δικό του ορισμό - «φλωράδικα» είναι φλώρος, ήθελε να αντιδιαστείλει την γλώσσα αυτή από τις άλλες αργκό, (των κυνηγημένων, του περιθωρίου).

#10

2009-10-22 09:40:41+00:00

Νά 'σαι καλά ρε μπετατζή. Περιμένουμε λοιπόν την έκδοση για να δούμε βασικά τι θα λέει στο λήμμα φλώρος... :-)

#11

xalikoutis

2009-10-22 11:12:34+00:00

βικ, αυτό που γράφεις για τα φλωράδικα μπορεί να είναι λάθος βιβλιογραφικά αλλά είναι ψιλοπανέξυπνο έχε υπόψη σου...

#12

2009-10-22 11:56:01+00:00

Αλήθεια, έχεις μήπως υπόψη ~~εσύ η κάνας άλλος~~ καμιά, ξερω 'γώ, κοινωνικο-ψυχολογικοτέτοια κριτική στην αργκό;... Όλο και κάτι πρέπει να παίζει.

[και γαμώτο... πρέπει να διαβάσουμε κάποτε στα σοβαρά και τους παλιούς...]

#13

beth

2009-10-27 11:45:35+00:00

μπραβο ρε βικαρ εντοπιζεται συγγραφικη οριμανση σε αυτο τον οριμσο σου!οχι οτι ησουν ανωριμος :Ρ

#14

2009-10-27 14:07:07+00:00

Εγώ ρε;... Εγώ να φανταστείς είμαι τόσο ώριμος, που μερικοί-μερικές με παίρνουνε για πάν' απο εικοσπέντε... :-Ρ

#15

BuBis

2009-10-27 14:13:41+00:00

Να προσθέσουμε κύριε ώριμο στον ορισμό και τα:

- Θείο! - Θειάφι ρε!
-Mάλιστα! -Μαλλιά! (η και πιάστα μας και γυάλισ'τα!)
-Μπάρμπα - Μπαρμπαριά και Τούνεζι, ρε!
-Κύριε, κύριε! - Κεριά και λιβάνια ρε!

ε;

#16

2009-10-27 14:28:51+00:00

-ε; - oρίστε λένε!

#17

2009-10-27 14:37:13+00:00

Γιαβόλ μονμεσιέ, και θένξ.

#18

jesus

2009-10-27 14:45:34+00:00

κ το γουρδώνω το περπούτσι παράμοιρα κ το καλιμπιστήρι, όχι;

#19

2009-10-27 14:51:54+00:00

Δίκιο, δίκιο. (Ε κάνε κάτι κι' εσύ ρε ανίψι, συντονιστής πράμα, δέν τον έχω εργολαβία τον ορισμό... :-Ρ )

#20

2009-10-27 14:53:55+00:00

μπεβακασά ιχτίρ!

Α! Και το φοβερό - μπαμπαδίστικο - γυμνασιακό:

- Μιλάς σοβαρά ρε!
- Ναι ρε!
- Αντε καλά, γιατί δεν σηκώνω αστεία!

#21

2009-10-27 14:57:19+00:00

έκανα, εδώ.

#22

2009-11-23 18:20:47+00:00

για τις απανωτές ερωτήσεις που αναφέρει κάπου ο βικ. ρήαλτάιμ διάλογος, φαινόμουνα μαλάκας από πολύ νωρίς.
τύπισσα κάθεται δίπλα μου, σιωπή, νομίζει ότι είπα κάτι, αλλά δεν άκουσε τι:
- ε;
- ε;
- ε;
- άααααα....

#23

2009-12-02 10:42:50+00:00

παίζει κ η γειωτική σε ανέκδοτο ατάκα από το μίσος (la haine, έτσι για την γκάβλα):
- το ξέρω με ραββίνο.

#24

2009-12-02 13:19:59+00:00

στο - ε; παίζει και η γειωση -έξινος!

#25

2009-12-02 14:56:40+00:00

να προσθέσω ακόμη μια, το «καλα, τραγούδα!»

υπαρχουν και οι αντιγειώσεις - γειώσεις που ακολουθουν κάποια τερατολογια και χοντρη μαλακια όπως

- μασάει η κατσίκα ταραμά;
- φτυνει και το κουκούτσι

- απο που κλανει το μπαρμπούνι;
- απο πουθενά, γι'αυτό είναι κοκκινο

- αγορακι, τι φρουτά βγάνει η Καλαμάτα
- μούσμουλα!

#26

electron

2009-12-22 19:21:12+00:00

κορυφαία γείωση (δεν γνωρίζω αν αναφέρεται παραπάνω, γιατί βαριέμαι να τα διαβάσω όλα) είναι η εξής. Μας παίρνει τηλέφωνο κάποιος που έχει κωλοπιλάλα, και βαριόμαστε να μιλήσουμε, και λέμε :
σε κλείνω τώρα, γιατί δεν έχω μονάδες....
ωραία γιατί, πάντα πιάνει, και με λίγο χιούμορ ξεφορτωνόμαστε τον παρλαδόρο συνομιλητή!
α) γιατί μας κάλεσε ο άλλος
β) γιατί έχουμε συμβόλαιο (το φυσάμε το χρήμα)
γ) γιατί μας πήρε στο σταθερό

άσε που έχει αυτονομηθεί ως γείωση και λέγεται και λάϊβ

#27

MXΣ

2010-01-21 08:36:20+00:00

Το άκουσα χθές:

Ερώτηση: Σαν τι; Γείωση: Σαντιγή! Aντιγείωση: Σαν Φρατζίσκο, ρε μαλάκα!

Να το βάλουμε;

#28

2010-01-22 08:33:36+00:00

Αν λέγεται ευρέως ας μπεί.

#29

vanias

2010-02-03 11:40:28+00:00

..Τα παραδείγματα (αλλά και τα περισσότερα σχόλια) απλά δεν υπάρχουν.. το slang.gr στα καλύτερά του. Έυγε!

#30

Fotis Nitsiopoulos

2010-06-25 11:41:28+00:00

Άπαικτο

#31

2010-06-27 10:01:36+00:00

Ορίστε; - Όρθιος είναι καθίστε
Τι ώρα είναι; - Πετσι και κόκαλο, παρά μία φλέβα

#32

2010-07-12 07:45:52+00:00

Μία ακόμη γείωση που ακολουθεί το όχι τινός είναι το «οχιά» αλλά και το «οχιά κι απόχη».

Θα παρακαλούσα να προστεθεί στην λίστα, αν γίνεται, και να μην με γράψετε στις ωοθήκες σας όπως πριν τέσσερα σχόλια! ;-)

#33

2010-07-13 15:22:09+00:00

Διαταγή εξετελέσθη μουσιού Μουχουσού.

Οι αντιγειώσεις που λές πιό πάνω είναι ωραίο και προχώ θέμα. Μία βασική παρατήρηση εδώ είναι οτι για να περάσει ο άλλος στην αντεπίθεση, πα' να πεί δέν είναι και τόσο βόιδι όσο υποτίθεται τον θεωρείς γειώνοντάς τον αρχικά.

Τέτοιες στιχομυθίες παίζουν συχνότατα μεταξύ φίλων (όταν δηλαδή η «γείωση» δέν λέγεται φαρμακερά αλλα σάν απλό πείραγμα), και μάλιστα εύκολα καταλήγουν σε κούραση:> Α: Γαμώ τα μουνιά η καινούργια στα αγγλικά.

Β: Ναί ρε γαμώτο. Να την είχα, να δείς τι θα της έκανα...
Α: Σαν τί θα της έκανες δηλαδή;
Β: Σαντιγύ θα της έκανα ρε.
Α: Σάν Φρατζίσκο ρε μαλάκα!
Β: Σάν Ντιέγκο ρε μουνί.
Α: Σάν Αντόνιο φλώρε.
Β: Σάντα Μπάρμπαρα παπαρόζουμο.
Γ: Σάν τα μούτρα σας κι' οι δύο, μπουζούκια, πρήχτες.[/quote]Σε πιό φορτισμένες ανταλλαγές, μία αντιγείωση μπορεί να είναι και γαμώ τα καπελώματα, μπορεί συνεπώς να οδηγήσει και σε πιό σωματικές ανταλλαγές.> — Συνεπώς, πρέπει να παραδεχτείς οτι δέν μπορείς εσύ προσωπικά αυτήν τη στιγμή να μου παρέχεις οποιοδήποτε πειστήριο σχετικά με το Ολοκαύτωμα.

— Δέ μου λές; φτάνει η πούτσα σου στον κώλο σου;
— Στον δικό σου πάντως φτάνει.
— 'Μα σε γαμήσω ρε μουνόπανο θα χύσεις εβραίικο σαπούνι! [σ.ς. γουάτ δε φάκ;!...]
— Γιά να σε δώ, καραγκιόζη...
— Θα σε γαμήσω ρε!
— Ναί-ναί, με τον κώλο...
(η συνέχεια, άρρητη) κωλοπαίδι-εξυπνάκιας εναντίον αντιρατσιστή απο μόδα Ή, βέβαια, σε ωριμότερες παρέες, μπορεί να οδηγήσει σε ανακωχή και εκτόνωση:[quote=ταβερνόβιος παλιάς κοπής και νεαρά, περι έρωτος]— Γιατι κοπελιά μου... ο έρωςςς... δέ μπ'... μπορεί να γίν'ται 'λαδή... 'ντικείμ-... α-ντι-κεί-με-νο... χίκ!... χχχλεύηςςς!... απ' το κά'ε μεθυσμέ'ο πιτσι'ίκι στα μπάρρρ. Ο έρως!... 'έ γίν'ται δηλαδή... Εμείς αγαπήσαμε δεσποινίς!... 'Τάλαβες;... Εσείς, π' ακομ' 'α πετάξτε τον πλακούντα, γνωρίζ'τε τί εσ- χίκ!... τί εστί έρως;!...
— Μάλιστα κύριε Αμέθυστε. Πού να γνωρίσουμε εμείς...
— ...Της ζάλης τα φτηνά φιλιά... στην άκρη θα τ' αφήσω... κι' ένα φι- χίκ! ενα φιλί αμέθυστο θα 'ρθώ να σου ζητήσω.
— !...
— Παιδί!... Έι!... Φέρε 'να ουζάκι στη νεαρά απο 'μένα... Και το λογαριασμό πα'ακαλώ... για' θα φωνάζ' η κυρά στο σπίτι... μας ζαλίσει πάλι τον έρωτα... δεκαπεντάχρονα κολλητάρια ανακαλύπτουν τα λογοπαίγνια αντί για τις γκόμενες

Γείωση-αντιγείωση, γενικά, έχει πολύ ζουμί, και όχι βέβαια μόνο γλωσσολογικό.

Κάτι άλλο που δέν σκέφτηκα ούτε έψαξα καθόλου είναι οι ατάκες αυτές σε ξένες γλώσσες. Πώς και κατα πόσο γειώνονται άλλοι λαοί; Μπορεί κανείς να μιλάει για εθνικά φλέιβορ γείωσης;

#34

2010-07-13 15:26:33+00:00

Αυτό που θυμάμαι από τα Ισπανικά είναι τo:
- Hola!
- Hola caracola!
- Hola caracoño!

#35

2010-07-13 17:02:27+00:00

Παρακαλώ προσθέστε το «Ενδιαφέρον.» ως γείωση. Από τις σπαστικότερες.

#36

2010-07-13 17:04:04+00:00

Όπως και το «χαριτωμένο» ως απάντηση στο «κουκλάκι δεν είναι το παιδάκι μου;»...

#37

2010-07-13 17:05:23+00:00

Ενδιαφέρουσα γείωση.

#38

2010-07-13 17:06:43+00:00

Αυτή της Μές, εννοώ.

#39

2010-07-13 17:08:09+00:00

χαριτωμένη...

#40

2010-07-13 17:16:30+00:00

Και πού να το ακούς και σε meeting βίκαρ, αυτό μόνο τέλος.

#41

assosmalakos

2010-09-16 07:40:45+00:00

-Τί κάνεις;
-Εντύπωση.
-Αρνητική.

#42

perkins

2010-10-07 19:02:08+00:00

Άλλη γείωση είναι το :Ε; - Έψιλον
Άλλη μια : - Έλα ρε, λογω τιμής;- Ναι λόγκο στιγμής.

#43

PUNKELISD

2010-11-01 20:56:38+00:00

Όπως και το: «Ε; -Έξι κι ένα εφτά.»

#44

2010-11-02 15:04:00+00:00

[I]- Θα ’ρθούμε κατά τις δώδεκα υποθέτω...
- Τα υπόθετα στον κώλο σου. Θα ’ρθείτε ή όχι;[/I]

#45

2010-11-06 10:24:33+00:00

αγαπημένη γείωση είναι η ατάκα κατσάμπελα από τη λούφα, όταν του δείχνουν τι τράβηξαν στο ματς (την πρωτη ατάκα δεν τη θυμάμαι επακριβώς, πρέπει να ξαναδώ την ταινία):
- εύγε. πολύ ζωντανές οι λήψεις.
- είναι κ το μοντάζ μου.
- αυτό δεν ημπορώ να το κρίνω μετά βεβαιότητος.

#46

2010-11-06 10:24:56+00:00

προφανώς λειτουργεί κ σε πιο γενικά συμφραζόμενα.

#47

Jonas

2010-11-16 13:32:08+00:00

Παίζει και το εξής:

- Που είναι ο Gatzman;
- Τονε πήρανε φαντάρο..

#48

GATZMAN

2010-11-16 15:11:55+00:00

Χμ...

#49

2010-11-16 19:40:28+00:00

μα, ναι..

#50

2010-12-04 10:35:09+00:00

Λέει κάπου επάνω ο τζίζας για ανέκδοτα. Ένας φίλος λάνσαρε πριν χρόνια στην παρέα την εξής απίστευτη γείωση, που κολλάει σε μακροσκελή ανέκδοτα: με το που σου λέει ο άλλος έν' ανέκδοτο, γελάς-ξεγελάς, του λές: «Μαλάκα, ξέρω ένα παρόμοιο! Άκου», και αρχίζεις να λές το ίδιο ακριβώς ανέκδοτο. Όποτε πάει ο άλλος να διαμαρτυρηθεί, τον διαβεβαιώνεις οτι «όχι-όχι! κάτσε! περίμενε, θα δείς», αλλα συνεχίζεις να λές ακριβώς το ίδιο. Και άν ο άλλος είναι τόσο αγαθός που να τρέφει ελπίδες για, έστω, διαφορετική ατάκα στο τέλος, τον γειώνεις ολοκληρωτικά τελειώνοντας με την ίδια ακριβώς ατάκα.

Ήταν αγνές εποχές, και με τέτοιες πουστιές γελούσαμε ακόμα...

#51

2010-12-05 21:18:23+00:00

'ανεκδοτο' σχετικό με γειωτική φράση:

πάει ένας φοιτητής σ' έναν καθηγητή:
- λόγω μιας σχετικής εμπειρίας με ξένες γλώσσες, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι υπάρχουν γλώσσες στις οποίες δύο αρνήσεις είναι μία κατάφαση, ή, σε άλλες, πάλι άρνηση. γλώσσες στις οποίες μία αρνηση κ μια κατάφαση είναι άρνηση ή, σε άλλες, κατάφαση. αλλά σε όλες τις γλώσσες δύο καταφάσεις πάντα είναι κατάφαση.
- ναι, καλά.

#52

2011-05-18 22:04:20+00:00

πεδίο δόξης λαμπρό για γειώσεις είναι τα καφενεία. τηλεοπτικά κ’ οριτζιναλ.όταν η κουβέντα περί αθλητικών κυρίως-φτάσει σε αδιεξοδα(όταν δλδ γίνει πιο σοβαρή απ’όσο σηκώνει) είναι ώρα για γείωση που είτε στηρίζεται σε προϋπάρχον συνθημα, ή /και ορίζεται απο την τελευταία συλλαβη του συνομιλητή:
α)
- «..δηλαδή τι άλλο να σου πούμε για να δεχτεις οτι ο μεγαλυτερος μπασκετμπολίστας που επαιξε ποτε για ελληνικη ομάδα ήταν ο ντομινίκ;»
-«..ότι ήρθε στην ελλαδα για πικ-νικ»

β)
-«...και γι’αυτούς τους 75 λόγους θεωρώ οτι ο γ.χ γεωργιάδης δεν ηταν καλύτερος απο τον γεωργιαδη του σάββα...»
-«τα παπαρια μου τράβα»

#53

2011-08-17 12:16:45+00:00

Γείωση για τουρίστες:

- Hey, give me five!
- Take three, re malaka!

#54

varsamakos

2011-10-26 22:36:56+00:00

- Τι κάνεις;
- Ο,τι κι εσύ αλλά πολύ καλύτερα.

#55

allivegp

2011-12-11 09:34:05+00:00

- Θα πλέξουμε κοτσίδες.

Είναι γείωση στην ερώτηση «Και τί θα κάνουμε για να περάσει η ώρα;»

Άλλη γείωση στην ίδια ερώτηση είναι «Θα πάρουμε τον Τσάκωνα να μας πει ανέκδοτα.»

#56

2012-01-05 04:30:45+00:00

-Τι;
-Τυρί και ψωμί.
-Τίκρα στ' αυτί ρε πούστη (είπε το χαριτωμένο παιδάκι στο άλλο).

#57

joe909

2012-01-19 07:56:03+00:00

-Σκάσε!
-Και τον κώλο σου πιάσε!

-Άσ'τα!
-Τ' αρχίδια μου κλάσ'τα!

-Μαλάκα!
-Μαλάκας είσαι και φαίνεσαι.
-Κι από τον κώλο σου κρέμεσαι.

#58

2012-01-19 09:44:02+00:00

- Έτσι!
- Ο κώλος σου να φέξει!

#59

iron

2012-01-19 09:44:53+00:00

όχι ρε, αυτά πάνε εδώ!

#60

Noblesse

2012-03-15 20:20:33+00:00

Το θέμα είναι να βρίσκεις δικές σου, τα πασπαρτού είναι αυτα που με τη σειρά τους γειώνονται σαν κεραυνός που χτυπά αλεξικεραυνο.
Εγω χρησιμοποιώ δυο χαρακτηριστικές:

-(ανόητη φλυαρία περι προσωπικών, δηλαδή ο άλλος σου λέει τον πόνο του)
-Καταλαβαίνω. Και αυτό πως σε έκανε να νιώσεις; (χαρακτηριστική φράση ψυχολόγων)

-(μπλα μπλα μπλα άνευ ενδιαφέροντος)
-(ενω κοιτάζω τα νύχια μου) Ενδιαφέρον, μπορείς να συνεχίσεις.

#61

2012-03-16 03:11:43+00:00

Ενδιαφέρον; Γιώργο, εσύ;

#62

2012-06-04 08:54:53+00:00

Στο γυμνάσιο λέγαμε πάρα πολύ, αντί για -ε; -έξινος, το:
[I]-ε;
-εξήντα![/I]
Και σε περίπτωση υποτροπής:
[I]-ε;
-εβδομήντα!
-ε;
-ενενήντα!
-ε;
-εκατό![/I] (απίστευτο τζακποτ, όπου το κουφάλογο είχε μείνει πια στην ιστορία)

#63

2012-06-04 09:06:25+00:00

- ε;
- εθνικός.

(από την ομάδα ποδοσφαίρου υποθέτω, κ χωρίς συγκεκριμένο λόγο)

#64

knasos

2012-09-21 21:14:29+00:00

Τα λες καλύτερα από κοντά.

#65

2012-09-22 02:49:04+00:00

Επίσης: Ρε μπαγάσα

#66

2012-09-24 11:00:41+00:00

Είσαι τρόλ κύριε. Διασπάς τη συνοχή του σχολιασμού με τον ίδιο τρόπο που κάποιος καυλοπιτσιρικάς θα διασπούσε τη συνοχή του χαβαλέ στο μπαράκι -ας πούμε για να παίξει με το κινητό του -λέμε τώρα, παράδειγμα...

#67

2012-09-24 15:20:00+00:00

get a chat.

#68

2012-09-24 19:57:42+00:00

Θα απαντήσω με δύο κρίσιμες ερωτήσεις:

1ον: «Ο Πέτρος και τα Κορίτσια του»: Πιστεύεις πως ο ρόλος του Κατσαρού Υπόθετου επηρέασε την μετέπειτα επαγγελματική και προσωπική ζωή του Σπύρου Μπιμπίλα;

και

2ον: Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Έχεις κάποια υποψία για την ταυτότητα αυτού που τους μέτρησε;

#69

godfatherfunk

2012-12-11 10:53:41+00:00

Ενθυμούμαι θεϊκούς διαλόγους στο Δημοτικό:
- Μαλάκα!
- Πάρτη μου και λάκα!

ή: -Αντε και γαμήσου!
-Πάρτη και κοιμήσου!
-Με την αδερφή σου!
-Δεν έχω αδερφή, έχω πούτσο μακρύ! Τον λαδώνω, τον σαλιώνω και στον κώλο σου τον χώνω!!
-Το'ξερα πως θα μου τη φέρεις! Σε γαμώ και υποφέρεις!!

#70

Kilerakias

2012-12-15 11:39:49+00:00

Αξέχαστο το
-ναι
-φάε σκατά από τον καμπινέ

#71

2013-01-24 00:22:21+00:00

Το ανέκδοτο που λέει ο τζίζας στις 05/12/10, με τις διπλές αρνήσεις και καταφάσεις, αποδίδεται σε πραγματικό περιστατικό κατα τη διάρκεια γλωσσολογικής εισήγησης κάπου στη δεκαετία του Πενήντα, μεταξύ του Τζέι Έλ Όστιν (ομιλητής) και του Σίντνεϊ Μόργκενμπέσερ (ακροατής). (Δείτε εδώ, στη Γουικιπίντια για τον Μόργκενμπέσερ, αλλα και εδώ απ' οπου το τσίμπησα αρχικά.)

#72

2013-02-10 11:48:49+00:00

- Καληνύχτα
- Να κλάνεις όλη νύχτα

#73

deinosavros

2013-02-10 20:44:47+00:00

Η ιστορία με τις γειώσεις, τουλάχιστον τις ομοιοκατάληκτες, είναι αρκετά παλιά.

[I]Εκείνην την στιγμήν ο Θύμιος μετά του Κωστάκη έπαιζον είδος παιδιάς. Ο Θύμιος, κύπτων προς την γην, είχε λάβει τον μικρόν ύπτιον επί των ώμων, κρατών τας παλάμας τούτου με τους δακτύλους σφιγκτά επί του στέρνου του και αι επόμεναι ερωτήσεις και αποκρίσεις διημείβοντο μεταξύ των δύο.
- Τι βλέπ'ς;
- Ουρανό.
- Τι πατείς;
- Γής.
- Τι τρώς;
- Αγγούρ'.
- Πέσε κάτω σα γαϊδούρ'.
Είπε και άφησε τον μικρόν, αβρά γελώντα, να κυλισθή μαλακώς εις τα χόρτα του εδάφους.[/I]

Αυτό είναι Παπαδιαμάντης (Θέρος-'Ερος, 1891) αλλά δε συνεχίζω γιατί θα μου λέει πάλι η Άϊρον ότι διαβάζω μαλακίες :-P

#74

2013-02-11 08:29:42+00:00

ρε σους καλέ, τι λες εκεί, θα τρίζουν τα κόκκαλα του παπαδιαμάντη και του μαν και ολονώνε των αγαπημένων που έχω πίσω από την πλάτη μου στην παρούσα!

(ααα, τώρα κατάλαβα, νομίζεις ότι μαλακίες εννοώ τα ελληνικά αναγνώσματα γενικώς;)

#75

2013-02-11 08:48:32+00:00

(ωχ παναγία μου)

#76

tzot

2014-11-25 08:59:41+00:00

Υπάρχει και το (σχεδόν αμιγώς γυναικείο) «Μάλιστα…», που όταν το χρησιμοποιώ εγώ ως ποταπό μέλος του ανδρικού φύλου στον γραπτό λόγο (βλ.λ. chat) τείνω να το βάζω ως «Μάλιστα®» για να περνάει το μήνυμα. BTW το «τι» δεν τονίζεται, όπως ούτε το ερωτηματικό «ποιος/ποια/ποιο» δεν τονίζεται (μόνο «το ποιόν μου» τονίζεται επειδή είναι δισύλλαβο).

#77

σφυρίζων

2014-11-25 12:19:34+00:00

Το «τι» τονιζόταν. Μέχρι που 30 περίπου νυσταγμένοι βουλευτές με πιτυρίδα, ζιβάγκο και νυχάκι ψήφισαν στις 2 μετά τα μεσάνυχτα πριν από 33 χρόνια ότι δεν θα έπρεπε.

#78

2014-11-25 13:31:53+00:00

Τζότ, δίκιο έχεις, σύμφωνα με την ισχύουσα γραμματική. Προσωπικά ωστόσο συνηθίζω να βάζω τόνους πάνω-κάτω εκεί που τονίζω και στον προφορικό λόγο, κάτι που τηρώ και στο σάιτ (που προσπαθώ όμως να αποφεύγω στους ορισμούς, αλλα όχι και στα παραδείγματα).

Σφυρίζοντα, υποθέτω για τη γλωσσική μεταρρύθμιση απ' το Εβδομηνταέξι ώς τ' Ογδονταένα θα μιλάς, μα δέν βλέπω πώς κολλάει εδωπέρα, αφού δέν συζητάμε για το πολυτονικό. Άσε που δέ συμμερίζομαι τους υπαινιγμούς σου, αλλα τά 'χει πεί καλύτερα ο κυρ-Σαράντ επαυτού.

#79

2014-11-26 06:31:27+00:00

Κολλάει στο μέτρο που ασυναίσθητα εξακολουθείς να τηρείς κάποιους από τους κανόνες της ιστορικής μας γραμματική και μπράβο σου. Θα μπορούσα να παραπέμψω στον άλλο κυρ-Σαράντ, τον Καγάκο, αλλά δεν είναι σκοπός μου να ντημπεϊτάρω μονότονα.

#80

2015-08-26 12:47:50+00:00