τονε

Και να μην ξεχνάμε συναφώς τον Στελάρα με την υπέροχη ρίμα:

Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε,
και να φτιάξω μιαν καινούρια κοινωνία άλληνε.

Το άσμα απαγορεύτηκε την εποχή εκείνη, γιατί το «κοινωνία άλληνε» θεωρήθηκε αθεοαναρχοκουμμουνιστοσυμμορίτικο. Σήμερα θα θεωρείτο απλώς αντιφεμινιστικό («και στης γυναίκας την καρδιά να βάλω λίγη μπέσα...»)

Ολα τα αστέρια του ντουνιά στο λήμμα σου να μπούνε!

To...αναφωνεί (στα αρκουδικά), όλα τα λεφτά!

Ε ρε το τσιτουράτο Π3 (Μόνιμα ξεχνάω αυτόν τον τόνο στο κεφαλαίο. Στο σχολείο πάντως είχα εφαρμόσει το άτονο σύστημα. Μια φιλόλογος μου την έλεγε σχετικά...Μεγαλώνοντας ακολουθώ πιο συντηρητική γραμμή).

Και ένα λογοπαίγνιο σχετικό με το τόνερ των εκτυπωτών Laser. Τόνερ εκτυπωτών=τόνος+ νερό->κονσέρβα τόνου σε νερό.

αχαχα τονοσαλάτα με τόνερ λέιζερ (υγ μήδι διορθωθέν).

Ίσως να το είδα και σε κάποια 'π' τις γραμματικές που παίζουν, ίσως απλά σε κάνα βιβλίο (που δέν είν' υποχρεωμένο ν' ακολουθεί συγκεκριμένη γραμματική) --στο Τρίτο Στεφάνι μήπως;... Τέ'ς πά', θυμάμαι οτι αυτά τα γράφεις και άτονα: τονε, τηνε. Τουλάχιστον, όταν βρίσκονται μετά 'π' το ρήμα (και είναι δηλαδή εγκλιτικά): τράβα τονε, πάτα τονε κι άναφ' τονε (άλλο τώρα άν στο συγκεκριμένο παράδειγμα οι συλλαβές τονίζονται στο τραγούδι).

Όταν δέ η αντωνυμία βρίσκεται μπροστά 'π' το ρήμα, υπάρχει και η θεώρηση οτι το περίεργο αυτό έψιλον προέρχεται απο (εσφαλμένη) χρονική αύξηση του ρήματος(!): θα τον εγαμήσω (εγάμησα), μάγκα τον εκάνεις (έκανα). Προσωπικά δέν μ' αρέσει η τελευταία αυτή θεώρηση η ενοποίηση πού 'χει και η Μές στο μυαλό της μου φαίνεται συνεπέστερη αλλα είπα να το επώ μιά και το εθυμάμαι τώρα.

...

Νά, πλάκα-πλάκα είδατε;! Στο ουδέτερο δέν λειτουργεί η θεωρία της αύξησης... Ενώ αν ήταν αρσενικό πιχί, θα κολλούσε πιό εύκολα: /tonethimame/ (τονε θυμάμαι), αλλα όχι /toethimame/ (το εθυμάμαι).

Το λέω με μια μικρή επιφύλαξη αλλά αυτό το -ε στο τέλος της αντωνυμίας τον, μήπως ανήκει στα νότια ιδιώματα; Επάνω δε νομίζω να το λέμε. Ή λέμε τον, χωρίς τίποτε, ή, αν νιώσουμε την ανάγκη να προσθέσουμε φωνήεν, προσθέτουμε -α, όχι -ε. Ας πούμε, τα παραδείγματα της mes εγώ θα τα έλεγα ως εξής:

Π4: «Καλώστονα κι ας άργησε».

Π5: «Άντρα θέλω τώρα τον θέλω».

Π6: Αυτό το ίδιο, γιατί είναι τραγούδι. Αλλά εγώ θάλεγα «πάτα τόνα (κάτω)« ενώ η mes π.χ. θάλεγε »πάτα τόνε (χάμω)«

Π7: «Θα ντόν γαμήσω τον γαμιολόπουστα».

Π8: «Μην ντον βρίζεις μωρέ, αφήνεις και σε μπριζώνει ο κάθε καραγκιόζης, μη του απαντάς ρε Τάκη, άσ' τονα, μάγκα τόν κάνεις, δεν το καταλαβαίνεις;»

Σε ό,τι αφορά την πρώτη χρήση του τόνε, την κλητική, εκεί δεν υπάρχει διαφορά. Και στη Βόρεια Ελλάδα οι αρκούδες επίσης λένε »έλα, τόνε«.

Νομίζω βασικά οτι αυτό το έψιλον εξηγείται απλά ώς ευφωνικό --και κολλάει φυσικά μετά το νί καταπερίπτωση, όπως γίνεται και με το νί στο τρίτο πληθυντικό των ρημάτων (για παράδειγμα, θέλουν εξήγηση αλλα θέλουνε λεφτά).

Ώς βορειοελλαδίτης, διασυμφωνώ με πονηρόσκυλο.

Απ' τη μιά, έχουμε καί το άλφα ώς ευφωνικό, αλλα καί το έψιλον. Ενδιαφέροντες τύποι είναι πιχί αυτήνα, αλλα και αυτήνανε και αυτήνηνα. Το δέ άντρα θέλω τώρα τονε θέλω, ποτέ δεν τό 'χω ακούσει χωρίς το έψιλον.

Απ' την άλλη, οι αρκούδες όντως έτσι λένε.

αλλά και τονέ = το ναι (p.x. πες μου αγάπη μου το ναι) γι αυτούς που μιλάνε ανορθόγραφα.

Αυτό που έγραφα επάνω για το άτονο του τονε (πάν άνιντέντεντ), τό 'χω παρατηρήσει σε πολλά βιβλία στο μεταξύ. Σε προσεγμένες εκδόσεις, ακόμη και σε πολυτονικά κείμενα, η πρακτική είναι να τα αφήνουν άτονα (ώς εγκλιτικά).

απ' την άλλη, θείο (κ απαντώ στο προπροηγούμενο σχόλιο), οι αρκούδες χέζουν στο δάσος. εσένα για φλωρούμπα σ' έκοψα.

Τζίζα!; Τί εννοείς!; Παίζει να χέζει και σε λεκάνη τουαλέτας;!;!

αυτές οι αρκούδες, μάλλον.

Εγώ τον έχω εμπιστοσύνη τον βίκα, σο πάνε οι τόνοι από το μισό το τόνε. Βίκα μοντ δεν είσαι; Γιατί δεν κάνεις την δουλειά σου να διορθώσεις τα αδιόρθωτα, α;

Π2. Οι αρκούδες κυνηγάνε σολομούς στο ποτάμι. Τόνους (tuna) έχει μόνο στο πέλαγο.