χουνέρι

Ελειπε κι αυτό;

Επίσης και χ'νερ.

εμ γι' αυτό τό 'χωσα στο ΔΠ. και κει περίμενε μήηηνες μέχρι να το πάρει ο Κ.Σ, θενξ!

Μια πρόταση: όπως έχουμε « αποφασίσει » την πρόσθεση ενός j διπλα στο ν και το λ για να αποδώσουμε τα πελοποννησιωτικα, τι παίζει για τα σαλονικιωτικα / πολίτικα; Το διπλό L στα ξένα δεν επίταση το σύμφωνο, στα ισπανικά δε, διπλό L προφέρεται λj ή γjι. H πρόταση μου για την απόδοση του σαλωνικιώτικου λάμδα είναι η χρήση κεφαλαίου Λ. Τι λέτε ;

ή μήπως λ; («παχύ» λ)

ε, ή το βράδυ τα ισπανικά ή το πρωΐ...δεν γίνεται κ τα δύο.

παρδόν jesus;

στο παράδειγμα πήγαινει, όχι στα δικά σου:)
η συζήτηση για την απόδοση προφοράς είναι ενδιαφέρουσα, αλλά πρέπει να είναι κ ελκυστικό στο μάτι το σύστημα. ένα Λ στη μέση της λέξης προσωπικά με χαΛάει.
(κ στη λευκάδα έχουμε βαρύ λάμδα,αλλά είναι διαφορετικό από το βόρειο)

Και τα δύο θέματα πελλοπονησιακό και θεσσαλονικιώτικο πρέπει να έχουν διευθετηθεί από ειδικά γλωσσολογικά αλφάβητα, αν κάποιος ειδικός ξέρει πώς ας μας το πει... Μετά ένα άλλο θέμα είναι αν οι δικοί μας υπολογιστές θα έχουν αυτά τα σύμβολα που έχουν εφευρεθεί από τους γλωσσολόγους για να χαρακτηρίζουν παρόμοιους φθόγγους...

το δικό μου πάντως έχει Λ και λ!

Κττγμ, ως Σαλονικιού, η πιστότερη αποτύπωση του Σαλονικιώτικου, ή πιο σωστά, Πολίτικου λ, είναι λu. Η γραφή αυτή, βρίσκεται σε αρμονία με το λj των Mωραϊτών που αναφέρθηκε και προσομοιάζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην εκφορά του παχέος, κολλώδους λu με τη ρίζα της γλώσσας σε ακραία πρόσθια θέση, σαν κατά τη διάρκεια εμέτου, ενώ ταυτόχρονα με την εκπνευστική προσπάθεια -το λ προφέρεται μόνο σε εκπνοή- η κεφαλuή γέρνει ελuαφρά προς τα εμπρός και η κορυφή της γλuώσσας βρίσκεται σε σταθερή επαφή με τον ουρανίσκο.
Προς επίρρωση δεν των λεγομένων μου, η κεντρική αγορά της Πόλuης, Kapalu carci, προφέρεται Καπαλu τσαρσί, με το ου να ακούγεται ανεπαίσθητα ενώ το λu να δίνει τα ρέστα του γιατί εκτός του ότι είναι παχύ και κολλuώδες σαν το σιρόπι του πολuίτικου μπακλuαβά, έχει ακόμη μια ιδιομορφία: Ναι λuοιπόν, το μυστικό είναι ότι το Σαλuoνικιό (ή Πολuίτικο) λu τονίζεται!

ωραια το βολεψαμε το σαλονικειο
το πελοποννησιο;

Κατακυρώθηκε ως λj, δεν είναι;

Επίσης, είναι «Oνομ.:ο Σαλuονικιός, Γεν.:του Σαλuονικιq»

Έλα ρε συ, χοντρό τόκοψες ... τι σχέση έχει το πώς προφέρεται το Kapali çarşı (που όντως έτσι όπως το λες είναι) με το λ της Δυτικής Θεσσαλονίκης (για να πάρουμε και την πιο ακραία περίπτωση); Πέρασε και δεν ακούμπησε ... κττμγ, το σαλονικιό λ (και τα λιγότερα φωνήεντα στις καταλήξεις και το ρίξιμο της φωνής στο τέλος της πρότασης) έχουν πολύ μεγαλύτερη επιρροές από βουλγάρικα, σλαβομακεδόνικα κλπ παρά από τα πολίτικα ... γενικά, τα πολίτικα ακούγονται πολύ διαφορετικά ...

Η βουλγάρικη προφορά (ταυτόσημη με τη λεγόμενη «σλαβομακεδονική») διακρίνεται από τη χρήση του τ αντί του θ, π.χ. κριτάρ αντί κριθάρι, Στάτης αντί Στάθης, Ατάνας αντί Αθανάσιος κ.λπ. και από την έλλειψη του τελικού -ν, π.χ. τη Κυριακή, τη πόρτα. Δεν νομίζω ότι κανείς διακρίνει τη διακρίνει από το -λ-. Από την άλλuη, στη Σαλuονίκη υπάρχει έντονο το Πολuίτικο στοιχείο -δεν είναι τυχαίο ότι το κέντρο της παλιάς αγοράς ονομάζεται Μπεζεστένι, όπως ακριβώς και συμβαίνει με το κέντρο του Καπαλu τσαρσί- και επομένως, μαζί μ΄αυτό, και το λu.

Νταξ, εγώ είπα για ακούσματα του λ - και επειδή εδώ δεν μπορούμε ν' ακούσουμε δεν θα το λύσουμε τώρα.

Σωστά είναι αυτά που λες για τα βουλγάρικα. Το τ αντί για θ όντως είναι σπάνιο στη Θεσσαλονίκη αλλά όχι άγνωστο. Η αποβολή του τελικού -ν συμβαίνει, όπως το λες, στις προφορές που έχουν Σλαβική επίδραση και είναι συνήθης και στα Σαλονικιά αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά διότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στα Πολίτικα (απέ πού είσαι; απέ τη Πόλη). Γενικά, πάντως, θα μου φαινότανε περίεργο οι Κωνσταντινουπολίτες που έχουν 80-90 χρόνια στη Θεσσαλονίκη να άσκησαν τόση επιρροή στο λόγο - τα Σλάβικα ακούσματα φυσικά έχουν λιγοστέψει μετά την Απελευθέρωση αλλά προυπήρχαν επί αιώνες.

Μπεζεστένι υπάρχει και σε άλλες πόλεις - Σέρρες, Λάρισα, Φιλιππούπολη και, τώρα το είδα, Βουκουρέστι. Είναι γενικός όρος για τις κλειστές αγορές, με θόλο - παραφθορά Πέρσικης λέξης με βασικό συνθετικό το bez=ύφασμα δλδ παζάρι υφασμάτων.

Τις καλτσες τους λενε οι αθρωποι...

Σ' οτι αφορα την αποτυπωση του Σαλονικιωτικου «λ», θα προτεινα να γραφεται με τρια λαμδα, πχ. Σαλλλονικη.

Σωστό το λλλ. Μήπως θα μπορούσαμε να καινοτομήσουμε, πρσθέτοντας και αριθμούς ανάμεσα στα γράμματα, ώστε να το κάνουμε και πιο συμαζεμένο; Πχ: Σα3λονίκη. Νομίζω ότι στο Κυρι3λικό αλφάβητο, υπάρχει ένα γράμμα σαν 3.

είναι το э (το καθαρό έψιλόν τους) και προφέρεται «ε», ενώ το е που έχουν προφέρεται «γιε».

Στω για τη διευκρίνηση. Για όσους δεν τους πολυκάθεται οπτικά, θα μπρούσαμε αντί για 3λ, να το αποτυπώσουμε ως λ με εκθέτη 3. Πήγα να το κάνω κι εδώ με copy-paste από Word, αλλά δεν μού 'κατσε.

Το είδα αργά το λήμμα και τα σχόλια. Definitely λλλ, θα το είχα γράψει από την αρχή και θα γλυτώνατε όλοι την ταλαιπωρία. Χωρίς εκθέτες χωρίς υποσημειώσεις, απλά, ταπεινά και αποτελεσματικά.

Το Σαλλλονικιό λλλ είναι DEFINITELY λλλ ας ιν «Mελλλαχρινό μου αγόρι, πες Χαριλλλάου» :-P

έλεγα να μην το πω, αλλά κττμγ το κυριλλικό αλφάβητο προσφέρεται κάργα για την απόδωση προφοράς. αλλά είναι δύσχρηστο ρε πστ...

Ας καθιερωθεί το λλλ, λλλοιπόν.
Μια καλλλή ιδέα, θα ήταν όπου κανονικά υπάρχει ένα λ να γράφονται δύο και όπου κανονικά υπάρχουν δυο, να γίνονται τρία, π.χ. «αλλληλλεγγύη».

ΟΚ bi me, αλλά τι άραγε να συμβόλιζαν φωνητικά τα δύο λάμδα της αρχαιότητας (που σημειωτέον ήταν κεφαλαία); ένα Λ, λu, λ, λλλ, ll ή λj; Ισπανικό, σαλονικιώτικο, πολίτικο, σλάβικο, μωραίτικο, τι, τι, τι;

Μια άλλη ιδέα, δανεισμένη από τη μουσική σημειογραφία, θα ήταν η εισαγωγή στο γραπτό λόγο της έννοιας του παρεστιγμένου: Σε μια μουσική παρτιτούρα, όταν μια νότα ακολουθείται από μια τελεία (.), η αξία της προσαυξάνεται κατά το ήμισυ της. Για παράδειγμα, όταν ένα ήμισυ (ρ) είναι παρεστιγμένο(ρ.), διαρκεί ήμισυ συν το ήμισυ του ημίσεος, δηλαδή μισό και ένα τέταρτο (ή τρία τέταρτα). Κατ΄ανάλογία, το λ παρεστιγμένο (λ.) θα διαρκεί όσο 1,5 κανονικό λ. Π.χ. καλ.ά κρασά, αν δε βρέξεις κώλ.ο ψάρι δεν τρως, κ.λ..π.

η αληθεια ειναι οτι υπαρχουν πολλα παρομοια προβληματα.προτεινω να χρησιμοποιουμε το λλλ η το 3λ η το λ..
ειναι ολα εξαιρετικεσ αποψεια...και στ κατω κατω εχουμε ελευθερια γραφειν, ασ κανει ο καθενασ οτι θελει

Αυτό το βαλα κι αλλού το βάζω και δω πέρα ως πιο σχετικό:

Σχόλιο για το 3λ: στο chat με τα greeklish to 3 χρησιμοποιείται πολύ συχνά για ξ λόγω της οπτικής ομοιότητας, όπως άλλωστε και το 8 για θ. (πχ -Enta3i mwre, den tin ipes ke tipota tin 3inegkw... -E nai ok alla ipe 8a me kanei ignore i porni)

Το 3λ διαβάζεται ξλ από όσους σαν εμένα έχουν την προϋπηρεσία τους. Αν σας νοιάζει δατ ιζ.

Ήδη στον ορισμό έγραψα «το λλέμε πολλύ», εννοώντας το βαρύ λλάμδα του Βορρά. (Έτσι στέλνω και μηνύματα σε φίλους όταν είμαι Θεσσαλλονίκη ή Καβάλλα, χε χε...) Συμφωνώ με την πρόταση για δύο «λ» όπου κανονικά ένα, και για τρία όπου κανονικά είναι δύο. Το παρεστιγμένο που αναφέρθηκε πιο πάνω, καλό και αυτό. Στο φωνητικό αλφάβητο, χρησιμοποιούμε το «:» για να δηλώσουμε τα μεγάλα σε διάρκεια φωνήεντα, ίσως μπορούμε να το κάνουμε και με το λάμδα αυτό, όπως: «χαλ:αρά, φιλ:αράκι», άλλωστε δεν είναι και πολλές οι λέξεις με τελικό «λ». Οπτικά όμως το αποτέλεσμα δεν με ικανοποιεί τόσο όσο τα πολλλά λλάμδα: Χαλλαρά...

και γιατί όχι «χαλ:)ρα» να δωσουμε και ένα τόνο ελαφρότητας;

Τί να σου πω; Δεν μ' αρέσει. Πολύ χαρούλικο και ναζιάρικο με φαίνεται, μπρε. Θέλει λλλλλ ο λλλλαός.

να το κάνω «χαλ°I°ρά» για να είναι πιό βαρβάτο;

Εγώ πάλι δεν κατάλαβα πώς έμπλεξα σ' αυτή την κουβέντα. Τι ζόρι τραβάμε δλδ πώς θα γράφουμε το λάμδα; Λάμδα θα το γράφουμε - Λ και λ. Εμείς θα το λέμε σωστά (και όταν λέω εμείς δεν εννοώ μόνο τους Σαλονικιούς, πολλοί στη Μακεδονία το λένε έτσι), οι δε κάτω δεν πρόκειται να το πούνε ποτέ σωστά όπως και να το γράψουμε (όπως εμείς δεν δεν θα πούμε σωστά το μαλλί, γυαλί και παντελόνι Lee, εντάξει δεν έχουμε και λόγο να το πούμε αλλά άλλο αυτό, δεν έχει να κάνει!). Οπότε, χαλαρά ...

πονηρόσκυλε σεεεε παρακαλώωω μη μου το χαλλλάς άστο με τα τρια λλλ, μμμ;

Σχετικά με την αρχή της κουβέντας, κι εγώ έχω την εντύπωση ότι το παχύ λάμδα της θεσσαλονίκης (ή μάλλον της Βόρειας Ελλάδας) είναι προϊόν σλάβικης επίδρασης. Το παράδειγμα της τροπής θ>τ στα Βουλγάρικα δεν έχει σχέση: η Βουλγάρικη γλώσσα, όπως και όλες οι Σλάβικες, δεν έχει θ, οπότε στις ξένες λέξεις το αντικαθιστά με ό,τι πλησιέστερο έχει. Το λάμδα όμως, που οι περισσότεροι σλάβικοι λαοί το προφέρουν παχύ-παχύ, υπάρχει και στα ελληνικά και στα βουλγάρικα / σλαβομακεδόνικα κλπ., και είναι δυνατόν να έχει επηρεαστεί στους μεν από τους δε. Σε ορισμένους σλάβικους λαούς είναι τόσο παχύ ώστε μετατρέπεται σε ο, π.χ. Beograd («Ασπρούπολη»: η ρίζα είναι bel-, όπως στο Belarus - Λευκορωσία).
Και οι Ρουμάνοι, που δεν είναι σλάβοι αλλά συνορεύουν απο πολλές μεριές με σλάβους, έτσι παχύ το προφέρουν.

...της Θεσσαλονίκης...
με κεφαλαίο βέβαια. Μην το παραξηγήσει κανείς, ήταν τυπογραφικό.

Δες και κασκαρίκα, σε αντιπαράθεση