καμπαρετζού

Reveal Zionist Arab, το αναγραμμαντείο σε καλωσορίζει στο σλανγκρρρ

Λέγεται και κονσοματρίς.

της κονσοματρίδος

κονσοματρίς - θρησκεία - οικογένεια.

όπου γης και κονσοματρίς.

Κονσομαδυό, κονσοματρείς, κονσομαχιλιοιδεκατρείς.

Λαυρέντη καλός ο ορισμός και μεστός. Λέγεται και υποτιμητικά για γυναίκες που δεν δουλεύουν πράγματι σε καμπαρέ (το πρώτο παράδειγμα μάλλον εκεί το πάει).

Άσχετο: Παλιά, πολύ-πολύ παλιά, στα φοιτητικά τα χρόνια, έβλεπα μόνο τον τζερτζελέ του πράγματος. Τώρα πια βλέπω κακόμοιρα κοριτσάκια που τριγυρνάνε ημίγυμνα ψάχνοντας έναν μαλάκα να τις χουφτώσει, να τις πει δυο-τρεις μεθυσμένες παπαριές (για φραπέδες και τέτοια δεν έχω άποψη) για να βγάλουν ένα κωλομεροκάματο.

Για να ελαφρύνουμε, ακολουθεί διάλογος από εκείνο το παρελθόν (όταν οι παραπάνω μαλάκες ήμασταν εμείς).

Κορίτσι σε φίλο (πάνω στον οποίο έχει αράξει «προκλητικά»): Πώς σε λένε;
Φίλος: Πάτση, (που λέει ο λόγος) εσένα;
-[I] σδκσξλφδκαγια.
- Πώς;
- οιξηγκγνφκαγια!
- Πώς;
- Άστο, Νάντια...[/I]

How come και δεν ψηφίζει κανείς γι' αυτόν τον ορισμό; Λοιπόν, θα αρτυθώ λίγο, παρ' όλο που νηστεύω τις ψήφους, 4* σε λήμμα και ορισμό. Καλωσήρθες.

Υ.Γ. Κοσμομανσιόν απ' το κοσμοναύτης;

@ patsis: Μήπως ήταν η Καγιά, απλά φταρνιζόταν πριν το πει;

Κει κάτω στην Αρετζού
Γνώρισα μια καμπαρετζού
Την πήγα στη Μαλακοπή
Κόντεψα να πάθω ανακοπή
Την πήγα στην Πυλαία
Μου τον έπαιξε γενναία
Μετά εις την Καλαμαριά
της έσκισα τα μ**νιά
Για καφέ στου Χαριλάου
Τα βρήκαμε στο λάου λάου
Την παντρεύτηκα στη Μηχανιώνα
Τη γάμαγα όλο το Χειμώνα

Τα σχόλια γαμήσανε!

Μού 'χε λείψει ο τιραμισουρεαλισμός του Διδάσκαλου.

@ πατσις.

Και έχεις δίκιο και δεν έχεις. Μερικά απ' αυτά τα «κακόμοιρα»κοριτσάκια δεν είναι καθόλου κακόμοιρα, κονομάνε σχετικά άκοπα ένα καλό μεροκάματο και παράλληλα την ψάχνουν γενικά με χίλιους δυο άλλους τρόπους. Σο, μου φαίνεσαι λίγο προσκολλημένος στο «ηθικόν» του πράγματος...

Διότι κι αυτή μια δουλειά είναι σαν όλες τις άλλες. Κι εμείς αν το καλοσκεφτείς, τον εαυτό μας και το χρόνο μας πουλάμε όταν δουλεύουμε, σαν τις πουτάνες και τις μπαρόβιες. Απλά εμείς έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μας προτιμούν για τις γνώσεις μας, την κατάρτισή μας, τις ικανότητές μας κλπ. Τρίχες. Ο πελάτης πάντα άνθρωπο αγοράζει, είτε πάει σε γιατρό, είτε πάει σε δικηγόρο, είτε πάει σε δάσκαλο. Κι αυτό δεν είναι κακό. Στην Ελλάδα, υπάρχει ακόμα αυτό που λέμε «προσωπική σχέση» ανάμεσα πελάτη και επαγγελματία, π.χ. με το γιατρό σου είσαι φίλος, με το δικηγόρο σου παίζεις σφαλιάρες, με το δάσκαλο ενδεχομένως και να αντιστραφούν οι ρόλοι και να χρειαστεί να του διδάξεις εσύ κάτι που ξέρεις καλύτερα κ.ο.κ.

Νταξ μωρέ, όχι στο ηθικό με την αόριστη έννοια. Είμαι νέος ακόμα μεν, αλλά όταν βλέπω μια κοπέλα δέκα χρόνια μικρότερή μου να περιφέρεται ψάχνοντας χέρια να την χουφτώσουν επί πληρωμή με πιάνει το προστατευτικό μου. Υποψιάζομαι δε βάσιμα (μπορεί και να κάνω λάθος) ότι σαν εργαζόμενες ή «εργαζόμενες» είναι έρμαια στο αφεντικό τους. Μου έχεις ήδη απαντήσει: κι εμείς οι λοιποί εργαζόμενοι το ίδιο (ιδίως εμείς οι μισθωτοί).

Η ειδοποιός για μένα διαφορά είναι ότι παραδίδουν (ή τους αρπάζουν) την ελευθερία της διάθεσης του κορμιού τους με την σεξουαλική έννοια. Δεν είναι απλά «α, είμαι σκλάβος του κωλοδιευθυντή γιατί σήμερα σαββατιάτικα πρέπει να είμαι στο γραφείο, έστω το σώμα μου», είναι ότι χάνεται κάτι τόσο συνταρακτικά πανέμορφο που δεν έχω λόγια, αλλά θα το επιχειρήσω: η ταύτιση της ερωτικής επιθυμίας με την σωματική έκφραση. Νομίζω πως έτσι διαβρώνεται και η ίδια η ερωτική επιθυμία, αλλά αυτό είναι ατεκμηρίωτη άποψή μου.

(Κι είναι σοφός ο τίτλος του κεφαλαίου των σχετικών εγκλημάτων στον Ποινικό μας Κώδικα: Εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελυθερίας και εγκλήματα οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής)

Οτιδήποτε κάνει κάποιος με τη θέλησή του στον εαυτό του είναι κατ' αρχήν σεβαστό. Αμφιβάλλω πρώτον για την ποιότητα της ελευθερίας που απολαμβάνει ένας άνθρωπος πολύ-πολύ νέος και ξεριζωμένος από κάποια μακρινή χώρα και από την οικογένειά του και, δεύτερον, ανησυχώ για το λάθος που κάνει παρ' όλη την ελεύθερη επιλογή του. Σα να λέμε ανησυχώ και για τους γιάπηδες που γίνονται πουτάνες του συστήματος.

Ναι, ξέρω, δεν είμαι και πολύ σαφής σήμερα, είναι ότι σε λίγο πρέπει να πάω από το γραφείο σαββατιάτικα και να δουλέψω. Καμπαρετζού κι εγώ...

Tι πάει να πει κάνω κάτι ελευθέρα βουλήσει και τι πάει να πει κάνω κάτι επειδή με υποχρέωσαν; Το έχω ξαναπεί και αλλού, ας μην τα βλέπουμε άσπρο-μαύρο, υπάρχουν πάντα αποχρώσεις. Ας μην τραβάμε κάθετες διαχωριστικές γραμμές. Τι πάει να πει structure (δομή) και τι πάει να πει agency (αυτοβουλία); Τέτοιου είδους διακρίσεις και διχοτομήσεις έχουν αποδομηθεί προ πολλού, δυστυχώς ή ευτυχώς.

Και μην διαχωρίζεις την ερωτική επιθυμία από τις άλλες επιθυμίες. Όλες είναι μέρος μιας ευρύτερης ζωτικής ορμής. Τα έχουν πει αυτά καταρχήν ο Freud, και κατόπιν πολλοί άλλοι, όπως π.χ. ο Μαρκούζε. Και η επιθυμία να φας όταν πεινάς, ή να ουρήσεις, κι αυτή ερωτική είναι τρόπον τινά. Και η επιθυμία για το χρήμα και την εξουσία, αυτή κι αν είναι. Για να στο κάνω λοιπόν πιο λιανά, όταν μου δίνουν χρήματα, πολλά χρήματα για να πουλήσω το κορμί μου, θα το κάνω με ευχαρίστηση, μη σου πω ηδονή, διότι κάνω κάτι που είναι καλό, ωφέλιμο για μένα: κονομάω, άρα καυλώνω. Τόσο απλά. Όλα αυτά τα δροσερά πιπίνια που πάνε και γαμιούνται με τους γέρους λεφτάδες, μη νομίζεις οτι εκείνη την ώρα σφίγγουν τα δόντια και λένε από μέσα τους: «Θε μου πότε θα τελειώσει το μαρτύριο». Το φχαριστιούνται πραγματικά, γιατί κερδίζουν απ' αυτό το πράγμα, κερδίζουν πολλά.

Κι η εξουσία δεν τη λένε τυχαία το μεγαλύτερο αφροδισιακό. Αν εγώ είμαι καθηγητής στο πανεπιστήμιο και την πέσω σε μια φοιτήτρια κι αυτή μου κάτσει, αυτό ορισμένοι θα το πουν κατάχρηση εξουσίας, ανήθικο κλπ, οτι εκμεταλλεύτηκα τη θέση ισχύος μου και λοιπές παπαριές. Εγώ λέω πως ήταν απλά άλλος ένας τρόπος, άλλη μια αφορμή, να γνωριστούν και να κάνουν έρωτα δυο άνθρωποι. Όλες οι γνωριμίες / σχέσεις / νταραβέρια συμβαίνουν υπό κάποιες περιστάσεις, όχι εν κενώ. Συνήθως ο ένας έχει κάποιου είδους εξουσία - ο όρος με την ευρύτερη δυνατή σημασία - κι ο άλλος ακολουθεί και «υποτάσσεται», διότι έχει την καύλα του να αφήνεσαι και να παρασύρεσαι. Όπως έχεις πει κι εσύ παλαιότερα, η εξουσία διαποτίζει όλες τις σχέσεις, ακόμη και στο πιο ταπεινό επίπεδο.

Bρε Τζόν, και πως θα διαχωρίσουμε τον καθηγητή που γαμεί τη φοιτήτριά του επειδή την έκανε να καβλώσει μαζί του από αυτόν που τη γαμεί γιατί η κακομοίρα ξέρει ότι αλλιώς δεν θα περάσει το μάθημα;

Kαι συνακόλουθα, γιατί οι φοιτήτριες κάνουν σέχ με τους καθηγητές των τμημάτων τους και όχι άλλων τμημάτων ή εδρών;

1. Δεν θα το διαχωρίσουμε. Απλά. Διότι ούτε υπάρχει λόγος, ούτε είναι κανείς σε θέση να το κάνει.

Δεν είμαι ψυχανάλας κι ούτε λέει αυγουστιάτικα να μπλέκουμε σε συζητήσεις περί ασυνειδήτου και ψυχολογίας του βάθους κλπ κλπ. Θα σε πω απλά πως τα κίνητρά μας, όταν πράττουμε κάτι, δεν είναι ξεκαθαρισμένα ούτε σε μας τους ίδιους. Πιο απλά, κάνουμε πράγματα και δεν είμαστε σε θέση να τα αιτιολογήσουμε, ή, η όποια εξήγηση δίνουμε, είναι εκ των υστέρων κατασκευή... Άντε εσύ τώρα αν μπορείς να κάνεις διάκριση ανάμεσα στη «καύλα» της κοπελιάς και της καψούρας της να περάσει το μάθημα... Ίσως εκ πρώτης όψεως να φαίνονται ντιπ για ντιπ άσχετα, αν το ψάξεις όμως λίγο, δεν είναι και τόσο. Και το να περάσει το μάθημα, καύλα είναι... Ο Pierre Bourdieu θα έκανε λόγο για μια «πρακτική λογική», στην οποία προσφεύγουμε καθημερινά με τις πράξεις και τις κρίσεις μας, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από την «ανορθολογική», «πρωτόγονη», «άγρια» σκέψη...

1. Απ' όσο ξέρω το κάνουν και με άλλων τμημάτων. Αρκεί να συναντηθούν κάπως.

Τζόνι, θα ήθελα να συμφωνήσω μαζί σου, αλλά στις εργάτριες του σεξ στην Ελλάδα πέφτει τρομερή εκμετάλλευση, ακόμη και στις λικνιτζούδες. Μακάρι να ήμασταν όπως ξέρω γω στις Η.Π.Α. ή σε άλλες χώρες του εξωτερικού, που κι εκεί δεν ξέρω πώς είναι, αλλά μάλλον καλύτερα, και νομίζω ότι εκεί ίσως μπορείς να πεις ότι μια «καμπαρετζού» (λίγο μπαμπαδίστικος έως παππουδίστικος όρος) μπορεί παράλληλα με το επάγγελμά της να ευχαριστηθεί την ζωή της, να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της κτλ. Αλλά στην Ελλάδα (του Καλούση) κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Κατ' αρχήν πρέπει να διαχωρίσουμε τις περιπτώσεις, όπου δεν υπάρχει συναίνεση, όπως το τράφικινγκ. Εκεί πρόκειται για καθαρό βιασμό, μια κόλαση επαναλαμβανόμενων μαζικών βιασμών.

Μετά υπάρχουν περιπτώσεις σχεδόν βιασμών. Όταν ξεγελάς, εξαπατάς κάποιον, ή τον εξαναγκάζεις μέσω αντιτίμων είναι σχεδόν βιασμός. Όταν λες ή υπονοείς κάνε μαζί μου σεξ ή αλλιώς..., είναι σχεδόν βιασμός.

Μετά υπάρχουν πολλές γκρίζες περιπτώσεις και σ' αυτές θα συμφωνούσα υπό προϋποθέσεις με το πώς το θέτεις. Λ.χ. δεν θα θεωρούσα α πριόρι «ανήθικο» μια ηθοποιό που πάει με έναν σκηνοθέτη, στην υπόνοια ότι θα της προσφέρει ρόλους.

Αλλά γενικά κάθε φορά που υπάρχει συναλλαγή μέσα από το σεξ, (συναλλαγή εννοώ στην πιο ωμή ζαχοπουλική της έννοια, γιατί με την ευρεία έννοια συναλλαγή είναι τα πάντα) σημαίνει ότι έχουμε στήσιμο κυκλώματος εξουσίας που γαμεί και δέρνει, και αυτά είναι καταστάσεις που προσιδιάζουν σε τριτοκοσμικές χώρες. Μια προηγμένη κοινωνία οφείλει να φτιάχνει θεσμούς που να εξασφαλίζουν ότι το σεξ δεν θα γίνεται μέσο συναλλαγής με μη συναινετικό τρόπο. Οι δυτικές χώρες, χωρίς καθόλου να είναι τέλειες, είναι πολύ καλύτερες από την Ελλάδα σε αυτά τα ζητήματα. Είμαι βέβαια υπέρ της «αποηθικοποίησης» του θέματος από την στενή έννοια της ηθικής, και της μεταφοράς του στο απλό θέμα της συναίνεσης.

Τέσπα, μεγάλα ζητήματα, μεγάλες κουβέντες...

Ακριβώς. Βέβαια εσύ Κχαν μου, μίλησες σαν καλός δικηγόρος, όπως άλλωστε έχεις την ευχέρεια να κάνεις με την ευρύτητα της αντίληψής σου. Κι εγώ με αυτά θα ξεκίναγα αν ερχόταν στο γραφείο μου μια τέτοια ουκρανάϊζερ ζητώντας νομική βοήθεια.

Δεν είναι όμως εκεί το θέμα. Εγώ θέτω επί τάπητος την αποδόμηση της ίδιας της έννοιας της συναινέσεως, η οποία είναι σαν την αλήθεια. Και τι είχε πει το Σφυρί για την αλήθεια; Στρατός μεταφορών, μετωνυμιών, ανθρωπομορφισμών. Επίσης, η συναίνεση προϋποθέτει την επικοινωνία, η οποία επίσης έχει καταδειχθεί ως αδύνατη απ' την εποχή του Γοργία του σοφιστή - αν θέλουμε να αρχίσουμε ab ovo. Xάσματα, ρηγματώσεις, ασυνέχειες, κενά. Άλλο λέμε, άλλο εννοούμε, άλλο καταλαβαίνει ο συνομιλητής μας.

ΥΓ. Γνωρίζω πως ο J. F. Lyotard έχει αναπτύξει μια θεωρία που συμβιβάζει το μεταμοντέρνο με την ιδέα της δικαιοσύνης. Δεν έχω εμβαθύνει, αν και θα ήθελα. Αν το έχεις ψάξει, θα με ενδιέφερε να ακούσω κάτι σχετικό.

Παρακολουθώ κατά τύχη χτες μια συζήτηση 2 νεαρών. Αν κατάλαβα ο ένας λέει ότι έχει ανοίξει ένα σπίτι πολυτελείας στην γειτονιά του και σκεφτόταν να το επισκεφθεί και δεν είχε ξαναπάει και μπλα μπλα.

Κάποια στιγμή ο ένας από τους δύο μιλάει απαξιωτικά για τις κοπέλες. Ο άλλος ενίσταται σε πνεύμα πάτση, λέγοντας μέσες άκρες «τί μιλάς έτσι μωρέ για τις καημένες, ανεξάρτητα πού τις έριξε η μοίρα, δεν θα πει ότι πρέπει να μην τις σέβεται κανείς». Απάντηση σε πνεύμα τζονμπλάκ: Ε τί να πω ρε μαλάκα, ας πηγαίνανε πανεπιστήμιο.

Γιατί το 'γραψα αυτό τώρα...;

Μες, η αλήθεια είναι ότι ο Τζονμπλακ δεν αμφισβήτησε (από όσο αντελήφθην) το ότι πρέπει να σεβόμαστε και τις καμπαρετζούδες κλπ σαν οποιονδήποτε άνθρωπο, επομένως θα σε παρακαλούσα, αν θέλεις, να διευκρινίσεις τι εννοείς. Και επειδή παίζει και το στοιχείο του επηρεασμού της κρίσης μας από το φύλο μας, η γυναικεία σου γνώμη θα μου ήταν ενδιαφέρουσα.

Τζονμπλακ το πήγες πολύ βαθειά το ζήτημα, και μάλιστα απότομα. Εντάξει, μαζί σου, αλλά με το να σπείρουμε οντολογικές αμφιβολίες, μπορούμε να εξαρθρώσουμε οποιαδήποτε κουβέντα, έτσι δεν είναι; Το ζήτημα είναι ευρύ. Επειδή γράφω από δανεικό υπολογιστή, θα πιάσω μια παράμετρό του.

Το να μην έχεις την οικογένειά σου, τους φίλους σου, μη σου πω και κανέναν άλλο πλην του αφεντικού σου να μιλά τη γλώσσα σου, σε κάνει πιο αδύναμο. Θυμηθείτε ρε παιδιά την πρώτη μέρα στο στρατό, την πρώτη περίοδο σε μια νέα πόλη ή χώρα, τι να πω. Βάλε επιπλέον να είσαι δεκαεπτά, δεκαοκτώ χρονών, από ένα χωριό μιας καταραμένης από τον θεό και τον στάλιν πρώην σοβιετικής δημοκρατίας, ανεργία, φτώχεια. Έρχεται μια τύπισσα και λέει στο χωριό «θέλω δέκα κοπέλες να δουλέψουν στην Ελλάδα, σε κονσερβάδικο στην Σκύδρα και σε μια καφετέρια στην Νάουσα. Καλά λεφτά, θα είστε μαζί, η τάδε πήγε και ζει καλά, στέλνει και στους δικούς της, η τάδε πήγε και παντρεύτηκε έναν από 'δω, θα γυρίσουν μόλις μεγαλώσει το παιδί». Οι γονείς σου πείθονται, εσύ πείθεσαι, η κυρία φαίνεται καλή, μοίρα στον ήλιο του χωριού δεν έχεις. Σου βγάζουν τα χαρτιά, οι γονείς σου πληρώνουν. Τα διαβατήρια τα κρατά η κυρία και ο άντρας της που δεν σου αρέσει και πολύ αλλά τώρα είσαι ήδη στο λεωφορείο για Ελλάδα. Στην Βουλγαρία μια από τις άλλες κοπέλες θέλει να τηλεφωνήσει σπίτι. Της βάζουν τις φωνές. Είναι τρεις άντρες τώρα, ο οδηγός, ο Βούλγαρος ενδιάμεσος και το αρχικό ζευγάρι. Πέφτουν και μερικές ψιλές. Όλες φοβούνται - κι εσύ το ίδιο.

Φτάνετε στην Ελλάδα σας μοιράζουν, όποια ρωτήσει πώς και τι δεν παίρνει απάντηση, σας βάζουν νύχτα σε ένα σπίτι μέσα στα χωράφια, όσο φτάνει το μάτι μόνο βαμβάκια και ροδάκινα, άνθρωπος άλλος πουθενά. Την άλλη μέρα σας πάνε στο κωλόμπαρο. Μεταξύ απειλών, υποσχέσεων και παρηγοριών, σας λένε ότι το εργοστάσιο δεν πήρε πολλές εργάτριες φέτος και ότι θα δουλέψετε εκεί. Θα σερβίρετε ποτά και θα κρατάτε συντροφιά στους πελάτες, μέχρι να εξοφλήσετε τα έξοδα που έκανε η καλή κυρία και ο άντρας της. Εσύ, που τυχαίνει να μην έχεις φιλήσει ακόμα αγόρι στα χείλη, ακούς και αρχίζεις να τρέμεις. Θέλεις τους γονείς σου. Κλαις. Και η ιστορία συνεχίζεται με ή χωρίς ιδιαίτερες τραγωδίες, με ή χωρίς να καταλήξεις στην πουτανιά, με ή χωρίς να σε βιάσουν, με ή χωρίς να βρεθείς σε κάνα χαντάκι γιατί τό 'σκασες και πήγες στην αστυνομία (και πέτυχες στον μπάτσο που τα παίρνει). Ας την παγώσουμε εδώ.

Δεύτερη ιστορία: Είσαι δεκαοκτώ χρονών, Έλληνας στην Ελλάδα, περνάς σε μια σχολή, θέλεις να μην επιβαρύνεις τους γονείς σου ή απλά θέλεις να βγάλεις παραπάνω λεφτά από αυτούς. Θέλεις να «πετύχεις», θέλεις το ωραίο αυτοκίνητο για να πιάνεις τα καλά μουνιά, θέλεις διάφορα. Μπαίνεις σε μια εταιρεία και αρχίζουν οι ευκαιρίες να παρουσιάζονται. Μπορείς να «στήσεις κώλο» για τον εκάστοτε από πάνω σου και το σύστημα γενικώς ή να είσαι περισσότερο αξιοπρεπής αλλά λιγότερο «επιτυχημένος». Παγώνουμε και αυτήν την ιστορία.

Πες μου βρε Τζονμπλακ, δεν βλέπεις μια πολύ μεγάλη διαφορά στο εύρος της ελευθερίας που απολαμβάνουν οι δυο πρωταγωνιστές τους, στο σημείο που σταματήσαμε τις φανταστικές αυτές ιστορίες; Δεν θα πρέπει, όπως είπες κι εσύ, να διακρίνουμε πολλές διαβαθμίσεις ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο; Δεν θα πρέπει να δούμε ότι είναι πολύ πιθανό, για πάρα πολλές από αυτές τις κοπέλες, τα πράγματα να μην ήταν και τόσο εύκολα στην πορεία τους μέχρι την χαβαλετζίδικη ή διαψασμένη αγκαλιά μας;

Να εξηγούμαστε δεν είμαι ούτε ακτιβιστής κατά του τράφικινγκ ούτε άγιος. Και από στοιχεία δεν είμαι πολύ διαβασμένος. Σκέψεις γράφω.

Συμφωνώ.

Ο Πάτσης με κάλυψε απόλυτα.

Περί του φιλοσοφικού ζητήματος της ελευθερίας και της συναίνεσης είναι μεγάλη κουβέντα, θα μπορούσαμε να την κάνουμε ίσως μέσω πιμι, για να μην επιβαρύνουμε με κάτι άσχετο το σάιτ. Τηλεγραφικά, ύστερα από πολλή σκέψη, δεν απορρίπτω την ύπαρξη μιας σχετικής περιορισμένης ελευθερίας. Από την αντιουσιοκρατία του μεταμοντερνισμού κρατώ τον αντι-qπριορισμό. Δηλαδή δέχομαι και μου αρέσει να καταγγέλεται οποτεδήποτε ένας άνθρωπος έχει την τάση να ουσιοποιεί και αντικειμενοποιεί στοιχεία που δεν αξίζουν τέτοια ουσιοποίηση και αντικειμενοποίηση. Όμως για μένα ο αντιαπριορισμός είναι σημαντικότερος από την αντιουσιοκρατία. Γιατί αν διαπιστώσω σε έναν μεταμοντέρνο ότι στήνει ένα ιδεολόγημα που απριόρι αρνείται την ελευθερία ή α πριόρι αρνείται την δυνατότητα επικοινωνίας, ενώ τα εμπειρικά στοιχεία σε μια συγκεριμένη περίπτωση δείχνουν προς το αντίθετο, θα καταγγείλω τον μεταμοντέρνο επίσης για κακή πίστη. Λ.χ. στην προκειμένη περίπτωση, αυτά που λέει ο Πάτσης με πείθουν πολύ, γιατί τις έχουμε γνωρίσει αυτές τις ιστορίες, κι ο Πάτσης μάλιστα παρουσιάζει μια από τις καλύτερες εκδοχές τους.

Ο Λυοτάρ με μια παράγραφο έχει αισθητικοποιήσει την έννοια της δικαιοσύνης. Όλος ο προβληματισμός ξεκινά απ' τον Καντ, που μίλησε για τους τρεις χώρους της κρίσης, τον νου (ηθική), την κατανόηση (επιστήμη) και την αισθητική. Ο Νίτσε και ο υπαρξισμός, λ.χ. Σαρτρ, αισθητικοποίησαν την ηθική, δηλαδή έκαναν τα τρία δύο στον Καντ. Λ.χ. ο άνθρωπος που φτιάχνει την ηθική ζωή του είναι σαν ένας καλλιτέχνης. Ο Λυοτάρ το τράβηξε ακόμη παραπέρα. Στον Λυοτάρ κι ο δικαστής είναι ένας καλλιτέχνης, που καλείται να δώσει μια πρωτότυπη σολωμώντειο λύση, χωρώντας εκείνη την στιγμή με έναν πρωτότυπο τρόπο τις δύο διαφορετικές γλώσσες των αντιδίκων, που προηγουμένως δεν μπορούν να χωρέσουν μέσα στον ίδιο νομικό κώδικα (αυτό είναι η έννοια του différend).

Tώρα εγώ τι να πω; Με βάλατε στη μέση, αφενός το αφηγηματικό τάλαντο του Πάτση (μπράβο ρε φίλε, στο έχω ξαναπεί και για την «ανταπόκριση» από την συνάντα του σλανγκ.γκρ), αφεδύο η οκτακύλινδρη θεωρητική μηχανή του Χανκ.

Για τις προερχόμενες εκ του Μπλοκ καμπαρετζούδες, θα πω μόνο, σαν τελευταία γραμμή άμυνας - και κλείνουμε το θέμα - πως αξίες τις οποίες εμείς έχουμε ψηλά (ανθρώπινη αξιοπρέπεια, παρθενία, σωματική ακεραιότητα κλπ) αυτοί οι λαοί τις αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο. Θέτω δλδ το ζήτημα της σχετικότητας και της ιστορικότητας των αξιών. Πολιτισμικός και κοινωνικός καθορισμός. Η Ανατολή άλλωστε δεν γνώρισε Διαφωτισμό όπως τον γνώρισε η Δύση, ενώ η πίστη στην αφηρημένη ιδέα του Ανθρώπου και των απαράγραπτων δικαιωμάτων του, κάθε άλλο παρά οικουμενική πρέπει να θεωρηθεί. Όπως είχε πει κι ο Joseph de Maistre, δε θυμάμαι να συνέφαγα ποτέ μου με κάποιον Άνθρωπο.

Πέρα όμως από τις κοπέλες των κωλόμπαρων, ομολογώ πως έγραφα έχοντας στο μυαλό μου ζητήματα σεξουαλικής παρενόχλησης, όπως μπορεί αυτά να ανακύψουν σε περιβάλλοντα όπως το Πανεπιστήμιο. Οτι δλδ η κοπέλα κάνει οτι κάνει χωρίς ενδεχ να το πολυσκεφτεί, και εκ των υστέρων δίδει στο γεγονός μια δική της ερμηνεία, ανασημασιοδοτεί το βίωμα της, αποφασίζει εν λευκώ εάν επρόκειτο περί εκμετάλλευσης ή συναίνεσης. Δε λέω τπτ καινούριο τώρα, απλά με έχει απασχολήσει πολύ το όλο θέμα, πως δλδ μπορούν να σπιλωθούν και να «καούν» άνθρωποι στα καλά καθούμενα.

ΥΓ Χαν θξ για Λυοτάρ, άλλο ένα κλειδάκι για το «ξεκλείδωμα» της σκέψης ενός σχετικά «δύσκολου» συγγραφέα.

το θέμα θύτη-θύματος (μεταξύ ανθρώπων αποκλειστικά) θεωρώ ότι είναι άλυτο καθότι ταμπού, και θα παραμείνει έτσι όσο υπάρχει άνθρωπος. Η κατεπείγουσα ανάγκη για τον διαχωρισμό αυτό έχει καταστήσει την «συνεννόηση» μεταξύ ανθρώπων τετελεσμένη, αν όχι ανύπαρκτη, και αναγκαστικά στηριζόμαστε σε παγιωμένες αντιλήψεις που δείχνουν πολύ πιο «ανθρώπινες». Μέσα μου έχω και τον Πάτση και τον Τζωνμπλακ και δεν μπορεί κανείς τους να υπερισχύσει. Η θέση του Πάτση είναι ρομαντική, η θέση του Τζόνι είναι ωμή, η μία πλευρά μου λοιπόν επιθυμεί, η άλλη βλέπει. Εξού και το μπέρδεμα -που όμως δεν τό' χω μόνο εγώ, το'χει όλη η ανθρώπινη σκέψη, αλλιώς η διανόηση θα είχε καταλήξει αιώνες πριν σε αυτό το ζήτημα.

Πιστεύω όμως ότι είναι (και πάντα ήταν) πολύ εύκολο για μια κοπέλλα να πάρει την *απόφαση *να γίνει πουτάνα, άσχετα αν αυτό μπορεί να την ρίξει σε τρομερές δυστυχίες. Υπάρχει πιθανόν ένα πολύ μικρό ποσοστό γυναικών που πράγματι παραπλανήθηκαν, απλώς κανείς μας δεν ξέρει το ποσοστό αυτό και κανείς μας δεν πρόκειται να μάθει, αυτό το ξέρουν μόνο οι ίδιες και πάλι με ερωτηματικό. Τώρα αν τις κακομεταχειρίζονται, είναι άλλο θέμα. Εγώ μιλώ για την απόφαση καθαρά. Και πιστεύω ότι είναι πολύ δελεαστική για το μεγαλύτερο μέρος αυτών των γυναικών α) γιατί πιστεύουν ότι θα φέρει εύκολο χρήμα, β) γιατί πιστεύουν ότι θα το κάνουν για λίγο και μετά θα αλλάξουν ζωή (σα να λέμε θα σουτάρω μια φορά για δοκιμή) γ) γιατί πολλές απ' αυτές έχουν δει συναδέλφους τους σε μεγαλεία, παντρεμένες με βιπς ή να έχουν «φτάσει» οι ίδιες στην πολιτική ή στο σόου μπιζ -και κάνουν όνειρα.

(Βέβαια το να είσαι τέτοια ώστε να πάρεις αυτή την απόφαση είναι κάτι που σε καθορίζει από μικρό παιδί, άρα η οικογένεια, το περιβάλλον κλπ ευθύνονται που σου σκατώσαν το μυαλό, και όχι εσύ, αλλά και αυτοί άνθρωποι ήταν που κάποτε μπλαμπλαμπλα, ατελείωτο, να γιατί πχ σκαρφίστηκε κάποιος κάποτε τον αδάμ και την εύα για να τελειώνει και να αρχίζει το λάθος εκεί, θεναπω δεν καταλήγουμε και ούτε πρόκειται, και γι' αυτό ζούμε το τριπ του καλού και του κακού, βοηθάει)

Τώρα για τα κοριτσάκια στο πανεπιστήμιο που κάθονται στους καθηγητάδες τους ή που τους τον παίρνουν στο στόμα για κολατσό, επιτρέψτε μου να είμαι απόλυτη και να πω ότι ακόμα κι όσα δείχνουν μυξοπάρθενα και αναγκασμένα να το κάνουν, ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και δεν αξίζει να ασχολούμαστε με δαύτες.

Η Ιρονίκ ισορρόπησε την συζήτηση. Πάντως ο Πάτσης, αν και γενικά ρομαντικός, εδώ μιλάει ρεαλιστικά.

Μια γλωσσική παρατήρηση: Κατά την Βικούλα και η καμπαρετζού έχει ελληνική ετυμολογία ιν δε λονγκ ραν, βλ. εδώ. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς για το έθνος που ανάδειξε τις αυλητρίδες και τις ανασεισιφάλλους! Παρεμπίπταμπλυ, σε αρχαίες πόρνες πολυτελείας είχε ειδικότητα η μικρασιατική Λυδία, και στα ρωμαϊκά χρόνια λέγανε Λυδία, όπως πολλοί σήμερα (όχι εγώ που δεν αναπαράγω ρατσιστικά) λένε ουκρανιζερί κτλ.

ε πώς να μην ισορροπήσει την συζήτηση η ιρονίκ αφού α. έχει ουδέτερο ελβετικό αίμα στσι φλέβες της και β. ως αρχαία Ηρώ υπήρξε ιέρεια της Αφροδίτης; σας μιλάω από πρώτο χέρι, σαφές.

Ε, φαγωθήκατε με τον «ρομαντισμό» ρε πστ μου! Μα τι στο καλό, τόσο εξωπραγματικά μιλάω σε τούτο 'δω το σάιτ; Μπααααα...

Ας είμαστε ρεαλιστές, να ζητάμε το αδύνατο!

Διάβασα με προσοχή όλα τα παραπάνω σχολια και έχουν πολύ ενδιαφέρον,διακρίνω μάλιστα ότι πολλοί έχετε πανεπιστημιακη μόρφωση, όμως ήθελα κατά βάσει να αποκαταστήσω την αλήθεια αναφορικά με τα κορίτσια που δουλεύουν σε πιο πονηρά κλαμπ.τα εν λόγω κορίτσια λοιπόν δεν πρέπει να αποκαλούνται πορνες ούτε πρόστυχες εφόσον δεν κάνουν σεξ με τους πελάτες αλλά μόνο τους κρατούν συντροφιά.Είναι κι αυτό μια κανονική δουλειά,μια τίμια εργασία που βοηθάει τα κορίτσια να συντηρησουν την οικογένεια τους και να φέρουν ένα πιάτο φαγητό στο σπίτι,οποτε πριν τις κρίνετε να σκεφτείτε τα προβλήματα και τα εμπόδια που συνάντησαν στη ζωή τους για να φτάσουν σε αυτό τo σημείο,εφόσον όπως είναι προφανές ότι δεν είχαμε ολοι τις ίδιες ευκαιρίες για μόρφωση.Από την άλλη πλευρά,δεν διακρίνω κανενός είδους εκμετάλλευση ούτε από τη μια ούτε από την άλλη πλευρά,απλώς βλέπω κορίτσια που προσφέρουν μια υπηρεσία (να κρατούν συντροφιά σε μοναχικούς άνδρες) που εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της προσφοράς και της ζήτησης.Οι κυρίες που δουλεύουν σε strip club αμοιβονται με αρκετά χρήματα έτσι ώστε να ζουν άνετα σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούν τα 1000-1500 ευρώ το μήνα.Για αυτό το λογο θα ήταν σωστο να μην εκφράζετε άποψη για ένα αντικείμενο εάν δεν γνωρίζετε ολες τις παραμέτρους,αν δεν ξέρετε ολες τις λεπτομέρειες .Έχω πάει σε strip club και ξέρω πως είναι,οποτε μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι εκεί δεν συμβαίνει τίποτα κακό ούτε οτιδήποτε που θα διαταρασσε την ηθική των ανθρώπων.

θα συμφωνήσω, εξάλλου δύο πράματα έχω δηλώσει σε αυτή τη ζωή, α. ότι από καθημερινές δουλειές αν χρειαζόταν θα έκανα μετά χαράς ταξί, κονσοματρίς ή στριπτιζού, καθώς και μοδίστρα, β. ότι στην επόμενη ζωή έχω κάνει αίτηση για νταλικέρης, χοντρός, βρωμιάρης, μπουρδελιάρης, με μηδέν περιουσία, πολλά νόθα, με μούσια, φανέλα και καδένα (άσχετο, αλλά να μην το πω;)