καλησπεράκιας1 more definition

Διάφορη έννοια «οι Καλησπεράδες/καλησπέρηδες» (μουσουλμανική αίρεση σαν τους μπεκτασήδες/τουρκ. μουμ-σουϊρεν=σβηστά κεριά, που λέγεται οτι καταλαμβάνονταν απο ένθεη μανία κάνοντας παρτούζες στους ναούς τους)!

Άψογος. Τα σέβη μου.
Η τελευταία παράγραφος απογειωτική κττμγ.
Μες-κισαν με το που έσκασα μύτη.Τεσπα, συνέχα.

αξιος

Σωστός ο Johnblack, εγώ έχω εικοτολογήσει σχετικά με το «γιατί υπάρχουν οι κράχτες;» ως εξής: οι κράχτες (στις ταβέρνες) είναι σημείο που εκτιμάται θετικά από μικρομεσαίου εισοδήματος και μορφωτικού επιπέδου πελατεία, η οποία ασυνείδητα (ή πρακτικά, αν θέλετε) θα εξελάμβανε την απουσία κράχτη ως δυστοκία, έως και παρέκκλιση του καταστήματος από τα μέσα προς άνω στάνταρ (που δεν έχουν να κάνουν με την ποιότητα του φαγητού, αλλά με την κατανάλωση - αποδοχή). Η παρουσία κράχτου ως επιτρεπτό επίπεδο λαϊκουριάς επιβεβαιώνει το πολιτισμικό συμβόλαιο του πελάτη με το μαγαζάτορα και προσφέρεται για μέσου βεληνεκούς επιδεικτική κατανάλωση/συμπεριφορά τύπου οικογενειακή έξοδος.

Επίσης, όντως, οι κράχτες γαμάνε, άλλωστε είναι επαγγελματίες του ψησίματος, τώρα το τι γαμάνε άλλη ιστορία...

χαλικούτις εξαιρετικό σχόλιο, να πω για μια ακόμη φορά - κι ας μη σ' αρέσουν αυτές οι αλληλοευλογίες - πως χαίρομαι που συνομιλώ με ανθρώπους αυτού του επιπέδου.

Κράχτης και καλησπεράκιας ασφαλώς δεν ταυτίζονται, ούτε ο πρώτος είναι ο τρόπον τινά πολιτισμικός πρόγονος του δεύτερου. Υπάρχει μια αλληλοεπικάλυψη στα «καθήκοντά» τους, αλλά ως εκεί. Ο κράχτης, π.χ. οι φουστανελάδες στα Βλάχικα της Βάρης, είναι οι γραφικοί «παλιάτσοι» διασκεδαστές, σε ένα κατώτερο επίπεδο από τον πελάτη που περιγράφεις, απαραίτητο φολκλορικό συμπλήρωμα. Στις μοντέρνες κυριλάουα καφετέριες, απουσιάζει το πάλαι ποτέ αυτό κοινωνικό χάσμα ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους θαμώνες. Έχει ιδρυθεί μια σχέση ισοτιμίας, μη πω οτι ορισμένες φορές η καλησπερού ή η σερβιτόρα / μπαργούμαν σε κοιτά αφ' υψηλού, τη στιγμή μάλιστα που παίζει να βγάζει και περισσότερα χρήματα από σενα.

Υπάρχει νομοθεσία που απαγορεύει την άγρα πελατών σε δημόσιους χώρους, όπως οι χώροι αποβίβασης επιβατών στα λιμάνια, η οποία όμως -φυσικά- δεν εποπτεύεται. Μάλιστα, ο νομοθέτης αναφέρει ότι οι καταναλωτές θα πρέπει να αποφεύγουν υπηρεσίες που παρέχονται μέσω κραχτών, αφού οι τελευταίοι είναι χαμηλής εξειδίκευσης άτομα που αμοίβονται μόνο από την «υπηρεσία» που προσφέρουν, αυξάνοντας το κόστος της. Θυμάμαι έναν κράχτη σε εστιατόριο στην παλιά πόλη της Ρόδου, που όταν άδειαζε ένα τραπέζι από το (γεμάτο όντως) εστιατόριο, χαλούσε τον κόσμο με την ουρανομήκη ιαχή «Έχω τραπέζι! Έχω τραπέζι!» Ένας άλλος πάλι απευθυνόταν σε Έλληνες τουρίστες μιλώντας τους στα ιταλικά, για να του απαντήσουν στα ελληνικά και να ξεκινήσει έτσι το «παιχνίδι»: «Α, πατριώτες είστε; Και τί δεν το λέτε τόση ώρα; Ελάτε, καθήστε να φάτε...»

@αλλίβε: Θυμίζει το ανέκδοτο με τους Έλληνες στο εστιατόριο στη Ρωσία:
-Ρε σύ πώς θα παραγγείλουμε, αφού δεν ξέρουμε ρώσικα;
-Ξέρουμε και παραξέρουμε! Αρκεί στο τέλος της λέξης στα ελληνικά, να βάλεις ξέρω 'γώ -ωφ, όβα, -σκαγια και τέτοια. Καταλαβαίνουνε...
Έρχεται το γκαρσόνι και δίνει παραγγελία ο γλωσσομαθής:
-Μια σουπόβα, ένα σουβλάκοβο και μια σαλατούσκα!
(Γκαρσόν): Ντα γκασπαντίν! Όντως έρχεται η παραγγελία σωστή.
Γυρίζει ο γλωσσομαθής και λέει του έκπληκτου φίλου:
-Τί σου λεγα ρε μαλάκα; Αφού τα ίδια λένε κι εδώ!
(Γκαρσόνι):
-Ας μην ήμουνα Έλληνας ρε μαλάκες και θα τρώγατε αρχιδούσκαγια...

Κορυφαίο μήδι Μπούμπη, αλλά χρειαζόταν μια λεζάντα:

Ceci n'est pas καλησπεράκιας.

Μην πάθει και κανένα εγκεφαλικό ο Τζόνι μας...

Το αντίστοιχο για τις γυναίκες;

καλησπερατζού να υποθέσω;

Kαι Καλησπέρω

Καλησπέρνω έγραψες, η πάλι χτύπησε η πρεσβυωπία;

Ντουμ σπέρω σπέρνω...

Ναι ελπίζω πως θα δω και πάλι. Πάντως η θεραπεία α λα ultrex (λούσου με ultrex και θα δεις), που μου συνέστησε ο οφθαλμίατρος...

Προσωπικά πιστεύω ότι κράχτες, καλησπεράκηδες, καμάκια και λοιποί επιτόπιοι αυτοσχέδιοι «διαφημιστές» των νυχτερινών κέντρων αποτελούν μετεξέλιξη του μπακάλη-μανάβη της λαϊκής αγοράς ο οποίος, κατά την ορολογία της εποχής, διαλαλούσε την πραμάτια του, ανακοίνωνε στους υποψήφιους αγοραστές τις ιδιότητες του προϊόντος του κτλ. Το μαγαζί πλέον έχει εξελιχθεί από πάγκος σε κτήριο ολόκληρο και η πάγια «ανάγκη» για επιτόπια αυτοσχέδια διαφίμηση οδήγησε στην ύπαρξη κραχτών σε κάποια μαγαζιά των οποίων η πελατεία αρέσκεται (ίσως) σε αυτού του είδους την διαφίμηση. Το ίδιο ισχύει και σε άλλα κράτη, με μικρότερη ίσως ισχύ (εικάζω, δεν γνωρίζω) καθότι ο πάγκος του μικροπωλητή μετεξελείχθηκε σε κατάστημα πολύ πιο πρίν από ότι στην Ελλάδα και γιατί η οικονομία στους στηρίζεται σε καταστήματα που δεν επιδέχονται κραχτών.

Ανεξάρτητα από τις πολιτιστικές καταβολές της ύπαρξης κράχτη και την διαφοροποίησή του από τον καλησπεράκια πιστεύω ότι μας διαφεύγει το σημαντικότερο: το φαινόμενο αυτό λέγεται άγρα πελατών και θεωρείτε απαράδεκτο να υπάρχει! Σημερα πια δεν υπάρχει η ανάγκη για κράχτη λόγω των μέσων διαφήμησης, οπότε εκτός από το αισθητικό μέρος του πράγματος που είναι απλά απαράδεκτο, δεν υφίσταται ούτε θεσμικός ρόλος για το... «επάγγελμα» αυτό. Και όχι, δεν το βλέπω σαν μία... χαριτωμένη γραφικότητα που μας δίνει πολιτισμικό στίγμα (γιατί το στίγμα είναι αρνητικό, δημιουργείται άσχημη εντύπωση) και ούτε σαν... παράδοση (γιατί δεν είναι παράδοση, περνιέται ψευδεπίγραφα ως παράδοση).