άλλος

Αλήθεια, πού είναι ο Άλλος;

Θα αποχώρησε για λίγο…

Ίσως έφυγε για να γίνει επιτέλους ο Άλλος...

Κι όμως, δεν υπάρχει διέξοδος. Η Κόλαση είναι ο Άλλος.

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Το «η κόλαση είναι οι άλλοι» ειπώθηκε από τον Σαρτρ στο πολύ συγκεκριμένο κόντεξτ του ménage à trois, μενάζ α τρουά που είχε με την Σιμόν ντε Μπωβουάρ και την Όλγα Κοζάκιεβιτς, οι τρεις χαρακτήρες στην κόλαση είναι αυτοί οι τρεις, η τζιβιτζιλού Ινές είναι η ωσεί Μπωβουάρ και το πιπίνι Εστέλ είναι η ερωμένη του ιστορικού ζεύγους Όλγα Κοζάκιεβιτς. Λίγο πολύ το «κόλαση» είναι η σύνοψη που έκανε ο Σαρτρ από την συνύπαρξή του με δύο γυναίκες.

Βλ. και:
1. Γνωστό συντομότατο διάλογο αποχωρητηρίων:

-Έπ!
-Ώπ!

2.Δημήτρη Χόρν «Μια ζωή την έχουμε», που σκορπούσε τα καταχρασθέντα, θέλοντας να γίνει «ο άλλος».

3.Τζιμάκος: «Λαχείο η αγάπη σου λαχείο, λαχείο που κερδίζει ένας στους δυο, λαχείο ο λαχνός ο πιο μεγάλος, δεν είμαι εγώ ο τυχερός, είναι ο άλλος...» (Υπερδυνάμεις) και

1. @τζονμπλάκ: (Αρκάς η ζωή μετά): Περιηγείται ο πεθαμένος, ξεναγούμενος απο τον άγγελο και βλέπει τα μαρτύρια των κολασμένων. Ο άγγελος εξηγεί οτι τους βάζουν για τιμωρία, στο ίδιο κελλί με πρόσωπα που μισούσαν εν ζωή, π.χ. τον Χίτλερ μαζί με τους Εβραίους, το Διοκλητιανό μαζί με τους χριστιανούς κλπ και το Σάρτρ τον έχουν βάλει μαζί με τους άλλους...

Ρε μπουστμ' ούτε να κατουρήσει δεν μπορεί κανείς στο σλανγκρ δεν μπορεί χωρίς να το ξεφτιλίσετε, τον Βέλτσο μου μέσα!

Βράστα είσαι τυχερός. Το λήμμα ήταν εδω και καιρό στο πρόχειρό μου, κι όπως καταλαβαίνεις επρόκειτο για ντερινταχτιά ολκής... Έγραφα π.χ. για την κριτικοφιλοσοφική και αναστοχαστική προδιάθεση του νεοέλληνα, ο οποίος απορρίπτει την αυθαίρετη ταυτιστική λογική και τις ολιστικές απαντήσεις - μεγαλεπήβολες εξηγητικές του παντός θεωρίες που ακρωτηριάζουν το βιωμένο, και ξεκινά το περιπετειωδες ταξίδι του στο συναρπαστικό κόσμο της Ετερότητας...

Τα παραπάνω είναι μια πρώτη απόπειρα μιας πολύ γενικής απάντησης στο προαιώνιο ερώτημα: γιατί να λέμε «άλλος» όταν μας χτυπάν την πόρτα της τουαλέτας και να μη λέμε πολύ απλά «εγώ». Αφού «εγώ» είμαι μέσα, όχι κάποιος άλλος. Έλα όμως που βγαίνουμε από το πετσί μας κι ερχόμαστε στη θέση του Άλλου, που καίγεται να αρμέξει τη σαύρα του... Κι εδώ αρχίζει το φελοσοφικόν του πράγματος...

ένα απλό χέζω θα έλυνε το υπαρξιακό (να μπει ως λήμμα! Τόσοι και τόσοι λένε έχει υπαρξιακά - όπως και τα μητρικά...) Ακόμα κι αν ακούγεται ιιοου που λέει και η Μes, τουλάχιστον είναι περιγραφικό και αναμενόμενο...

Στην Ελβετία λέγαμε απλά occupé, δηλαδή κατειλλημένο, που επίσης είναι μια έκφανση του Άλλου (ή όχι;)

αν κάποιος ανοίξει την πόρτα ενώ ένα γκέυ ζευγάρι το κάνει στην τουαλέτα, ο εις των δύο νομιμοποιείται να ανακράξει «κι άλλος»;;

Ο χώρος των αποχωρητηρίων λειτουργεί και ως anonymizer. Αυτός που μπαίνει μέσα εξαφανίζεται, χάνεται, δεν έχει σημασία ποιός είναι, είναι απλά ένας άλλος όπως ο ίδιος άλλος θα γίνει και αυτός που χτυπάει την πόρτα. Από τη στιγμή που η τουαλέτα έγινε ανεξάρτητο δωμάτιο, έγινε και χώρος απόκρυψης για να μη γνωρίζει ο έξω (χτυπών τη πόρτα) τι κάνει ο μέσα και ποιός είναι, όπως δεν ενδιαφέρει και τον μέσα ποιός είναι από έξω. Σε αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να ρωτήσουμε: «ποιός είναι;»

ε, και γω ψάρακας στα μεγάλα φεστιβάλ της Ινγκλατέρας, τέλη 80, έπαθα αυτό το cultural shock, να περιμένω στην ουρά στα κωλοwc, τα πλαστικά... τι anonymizer, και άλλους και Λεβινάς και Σαρτρ μέσα μαζί...

Ρε μπαγάσες, θυμάστε στο στρατό τις χέστρες χωρίς πόρτα;

Aρχαίε γεωγράφε και ταξιδευτά ωραίο το σχόλιο.

Αν το καλοσκεφτούμε, το πρόβλημα έγκειται σ' εκείνες τις πόρτες τουαλετών, οι οποίες δεν κλειδώνουν ή - ακόμα χειρότερα - δεν κλείνουν εντελώς, μόνο να τις γείρεις ως ένα σημείο μπορείς. Σ' αυτή μόνο την περίπτωση - που δυστυχώς στις ελληνικές δημόσιες τουαλέτες είναι ο κανόνας - είσαι υποχρεωμένος να συμμετάσχεις στην άθλια αυτή τυποποιημένη συνομιλία. Πρόκειται δλδ για μια μεσοβέζικη κατάσταση που δημιουργεί αβεβαιότητα. Αν όμως η πόρτα είναι αμπαρωμένη από μέσα, δεν είσαι υποχρεωμένος να απαντήσεις όταν ο απέξω κατεβάσει την πετούγια. «Μιλάει» αντί για σένα η κλειδωμένη πόρτα. Στο άλλο άκρο, όταν δεν υπάρχει καθόλου πόρτα (που είναι και το καλύτερο κτγμ) ή αυτός που κατουράει επιλέξει να την αφήσει ορθάνοιχτη, και πάλι είναι όλα οκ και κανείς δεν παίζει να σε ενοχλήσει. Εγώ προσωπικά εφαρμόζω το τελευταίο ή - συνηθέστερα - προτιμώ τις κρήνες-ουροδοχεία. Αυτό είναι το πιο αντρίκιο. Είναι θλιβερό το θέαμα να βλέπεις ουρά αντρών σε τουαλέτες, να περιμένουν να αδειάσει κάποιο δωματιάκι, τη στιγμή που δίπλα υπάρχουν ουροδοχεία... Γίναμε γκόμενες, τέλος.

Αν καλοσκεφτούμε πολλά πρέπει να απορρίψουμε. Το όλο πρόβλημα ξεκίνησε από τη στιγμή που ο ανδρισμός ταυτίστηκε με το παντελόνι. Νομίζουμε ότι είναι νέα ανακάλυψη αλλά καθόλου νέα δεν είναι. Υπήρχε από την αρχαιότητα αλλά οι αρχαίοι επέλεξαν να φοράν το χιτώνα και το ιμάτιο. Παντελόνια φορούσαν οι πέρσες. Στην πορεία βέβαια, όταν εκβαρβαριστήκαμε, φορέσαμε παντελόνια, κρύψαμε τη στύση μας και καμαρώναμε για τον καμουφλαρισμένο κεκαλυμμένο ανδρισμό μας. Σήμερα, που το ένα ψυχολογικό πρόβλημα ακολουθεί το δείνα ψάχνουμε να βρούμε το αίτιο και το αιτιατό για την πολιτισμένη αγγλοσαξονική κατάντια μας .

Υπάρχει μια ωραία σχετική ιταλική παροιμία:
Το πόσο γρήγορα ή αργά περνάει ένα πεντάλεπτο, εξαρτάται απο ποιά μεριά της πόρτας της τουαλέτας είσαι...

Βέβαια τα πάντα είναι σχετικά. Ας υποθέσουμε ότι εμείς είμαστε ο απ' έξω. Τότε ο βαθμός δυσφορίας μας ποικίλει κατά περίπτωση:
1. Ο ‘άλλος κατουράει
2. Ο άλλος χέζει
3. Ο άλλος δεν είναι άλλος αλλά άλλη και καλλωπίζεται πρωινιάτικα
4. Ο άλλος…ξερνάει

Πάντως, αν υποθέσουμε ότι είναι ελληνική ιδιοτυπία, (το οποίο δεν γνωρίζω μετά βεβαιότητος) δείχνει έναν πολιτισμό, όπου ο κάθε άνθρωπος παίρνει την ταυτότητά του απ' έξω και όχι από τον εαυτό του.

Τζόνι, αν κάνεις την προσθήκη ορισμού, θέλω οπωσδήποτε αναφορά στην interpellation του Louis Althusser. Το χτύπημα στην πόρτα της τουαλέτας σε συνιστά ως υποκείμενο που λαμβάνει την ταυτότητά του ως ο άλλος αυτού που κάνει την κλήση.

Φυσικά, όπως και τα υπό-διαρκή-κρίση υποκείμενα της Κρίστεβα, το Στάδιο του Καθρέφτη στον Λακάν, αλλά και η φουκωική αντίληψη περί υποκειμένου ως κατασκευής εκ των περιστάσεων. Πιο πολύ με Λακάν ήθελα να παίξω, ίδωμεν...

@ JB σε παροτρύνω να αναρτήσεις και την δική σου εκδοχή πάραυτα (και πάρε τ' άλλα)

@ Khan Το απόγειο του έργου του Althusser, κττμγ, ήταν η διευθέτηση της συζύγου του.

«L'enfer, c'est les autres = Feel else's cunt, Sartre,» συμφωνεί και το αναγραμμαντείο.

Σχόλια βράστα-μπουμπη-τζονι-χαν πεντάστερα!
Γουστάρωωωωωωωωωωωωωω!

Κι εγώ μοιράζω απλόχερα σπέκια στα σχόλια όλων των άλλων, που τα διάβασα προσεκτικότερα τώρα το πρωί.

@ Βράστα, το αναγραμμαντείο γάμησε! Μην ξεχνάμε και το θρυλικό όνομα Elsa Triolet. Απ' όσο ξέρω δεν είχε κάνει τριολέ μαζί της ο Σαρτρ, Feel else's cunt ένα πράμα, μόνο λογοτεχνικά είχαν συνυπάρξει, αλλά ο Αραγκόν ίσως...

@Τζόνι, υπάρχει χαλαρά ένας Έλληνας διανοούμενος που θα έγραφε δοκιμιάρα για την απάντηση «Άλλος» στις ελληνικές τουαλέτες και αυτός είναι ο Στέλιος Ράμφος. Σαν να το βλέπω μπροστά μου, μία δοκιμιάρα, Ο καημός του χέστη, κεφάλαια της ψυχικής ιστορίας των Ελλήνων. Όπου αφορμώμενος από το ότι οι ελληνικές τουαλέτες δεν έχουν, όπως λες, σύρτη, θα ανέλυε το πώς ο Έλληνας δεν έχει στην γλώσσα του λέξη για την privacy, η οποία υπάρχει μόνο αρνητικά ως ιδιωτεία , δεν πέτυχε ποτέ να δουλέψουν οι σύρτες στις τουαλέτες, και γι' αυτό δεν όρισε ποτέ έναν αυτόνομο χώρο για το δικό του χέσιμο κι έτσι η εσωτερικότητα στο χέσιμο και η σμίλευση μιας ενιαίας ταυτότητας παρέμεινε ένας καημός , όπως και το ατάραχο χωρίς παρεμβολές χέσιμο. Αντιθέτως, θα μπορούσε να γράψει ο Ράμφος, αν μας διάβαζε, δεν είναι τυχαίο ότι οι ελληνικές τουαλέτες ούτε κλειδώνουν με σύρτη, ούτε από την άλλη είναι κρήνες με απόλυτη διαφάνεια ή τουαλέτες ανατολικού τύπου, όπου όλα φαίνονται. Το γεγονός αυτό δείχνει έναν μετεωρισμό του Έλληνα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μεταξύ απόλυτης δημοσιότητας ανατολικού τύπου (που δεν την έχει), απόλυτης ιδιωτικότητας (που ούτε αυτήν την έχει), ή και υπεύθυνα ανειλημμένης διαφάνειας δυτικού τύπου (που ούτε και αυτήν την έχει). Αντίθετα ο Νεοέλληνας αφήνει την πόρτα μισάνοιχτη για να μην κόψει τον ομφάλιο λώρο με την κοινότητα που του δίνει ταυτότητα. Και αντλεί ταυτότητα όχι αφ' εαυτού του, αλλά από το ότι η κοινότητα του θέτει τον απρόσωπο τύπο- σύμβολο του Άλλου, και αυτός σπεύδει να δει τον εαυτό του με αυτούς τους όρους. Δηλαδή ο Ράμφος θα έβλεπε το «άλλος» ως ένα παρώ προμοντέρνο στοιχείο του Νεοέλληνα. Βέβαια, του έχουν καταλογίσει ότι αγνοεί πεισματικά την μεταμοντέρνα σκέψη, κι έτσι όλως αντιθέτως, ενδέχεται ο Νεοέλληνας να είναι προχώ, όπως το εννοείς. Αφήνω ανοικτό το ερώτημα.

Τέλος, ύστερα από την ντιριντάχτα διάσταση που πήρε το θέμα, θα μπορούσε το τέλος του ορισμού να αλλάξει σε «την λακανική απάντηση».

Υποκλίνομαι στην αναλυτικότητα του Khan. Θα του πρότεινα δε να συμπεριλάβει στην ανάλυση του και την αστικοποίηση των κοινωνικών τάξεων. Θυμάμαι στα χωριά τον παλιό καιρό τα αποχωρητήρια να είναι εκτός σπιτιού, χωρίς πόρτα με μοναδικό διαχωριστικό από τον έξω κόσμο μια τσόχινη χακί κουρτίνα. Η λεκάνη ήταν σχεδόν πάντα τούρκικη και η μυίγα πήγαινε σύννεφο. Ίσως λοιπόν με την ημιανοιχτή πόρτα της σύγχρονης αστικής τουαλέτας, να αφήνουμε ένα παράθυρο ανοιχτό στην παιδική μας ανάμνηση, τότε που με βαθύ κάθισμα και με το ένα χέρι να κρατάει την κουρτίνα, προσπαθούσαμε αφενός να βολευτούμε αφετέρου να ανακουφιστούμε όσο γίνεται γρηγορότερα πριν μας φάνε οι μυίγες όντες ταυτοχρόνως σε εγρήγορση μην τυχόν εμφανιστεί κάποιος και μας κόψει πάνω στο καλό. Ο δε έξω, όταν εμφανίζονταν, έπαιζε το ρόλο του συνομιλητή και του προστάτη. Πλέον μπορούσαμε να επικεντρωθούμε στο στόχο, τις τσίλιες τις κρατούσε «άλλος»
Η μισόκλειστη πόρτα μας κρατάει σε επαφή με τον έξω κόσμο για να γνωρίζουμε αν απειλείται η απόλαυση μας ταυτοχρόνως όμως δηλώνει και την κοινωνικότητα μας μια που δεν μπορούμε ούτε στιγμή να κλειστούμε στον εαυτό μας

Τι είπες τώρα;

Παιδιά, νταξναούμ, αλλά εγώ ψηφίζω τουαλέτες με πόρτες που κλειδώνουν. Θα ζήσω γιατρέ μου;

να προσέχεις να κλειδώνουν από μέσα μόνο...

Τι ψυχολογικά τραύματα θα μπορούσαν να δημιουργηθούν εαν:

α. σε κλειδώσει ο άλλος μέσα...
β. κτυπάς, τοκ τοκ, την πόρτα, είσαι δικαιωματικά ο άλλος, αλλά κανείς δεν σου το επιβεβαιώνει...

Τι ιδιαίτερο έχει κατασκευαστικά η πόρτα της τουαλέτας;
Είναι η μοναδική εσωτερική πόρτα του σπιτιού που ανοίγει κατά κανόνα προς τα έξω.

Εξαρτάται όπως το βλέπει κανείς...

L’éclat des fusillades ajoute au paysage
une gaîté jusqu’alors inconnue
Ce sont des bagapontodôtes des slangarchides qu’on exécute
Mort à ceux qui mettent en danger les conquêtes d’Octobre
Mort aux saboteurs du Plan Quinquennal!
(Ο «άλλος» Aragon)

@ κχαν: έχεις δίκιο, ο Ράμφος είναι πολύ συντηράκλας για τα γούστα μου, όσες φορές αποπειράθηκα να τον διαβάσω δεν τα κατάφερα... Μου φάνηκε απλοϊκός, ενώ έχω εθιστεί σε μια άλλου τύπου ρητορική γραφή. Χωρίς να θέλω αυτό να ακουστεί κάπως, ήταν σαν να έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο και να μου έβαζαν να διαβάσω βιβλία του δημοτικού.. Γενικά με τον δοκιμιακό λόγο αυτού του τύπου δεν τη παλεύω, π.χ. ούτε Παπανούτσο αντέχω να διαβάσω, ούτε Τσάτσο, ούτε Παναγιωτόπουλο κλπ. Γενικά χωρίς υποσημείωση δουλειά δε γίνεται.

Ο μετεωρισμός και η αμφιταλάντευση του νεοέλληνα με έχει απασχολήσει κι εμένα αρκετά. Εκδηλώνεται σε πολλά πεδία. Πρόκειται βέβαια για κοινό, κοινότατο τόπο. Εγώ, όπως εγραψα και σε παραπάνω σχόλιο, τάσσομαι υπέρ της υπεύθυνα ανειλημμένης διαφάνειας δυτικού τύπου - ή τουλάστιχον προσπαθώ, διότι το περιβάλλον ασκεί συνθλιπτική επίδραση. Αυτή η μεσοβέζικη κατάσταση παίρνει ενίοτε τη μορφή ενός ψευδο-συντηρητισμού, μιας ας πούμε συντηρητικοφάνειας, του στιλ «βάζω τη σκόνη κάτω απ' το χαλί», «όσα βλέπει η πεθερά» κλπ. Και δίδω ευθύς δύο καραμπινάτα παραδείγματα, πέρα από τις τουαλέτες και τις πόρτες τους: α) στις σεξουαλικές σχέσεις, όπου από κοινού με την ελευθεριότητα επιβιώνει και μια απίστευτη χωριάτικου τύπου υποκρισία (έχουμε αναφερθει πολλάκις σε αυτό) β) στην συμπεριφορά μας στο τιμόνι, όπου είμαστε έτοιμοι να μανουριαστούμε και να επιδοθούμε σε λεκτικούς διαξιφισμούς και κοκορομαχίες, δύσκολα όμως θα προχωρήσουμε παραπάνω... Αντιθέτως, σε «υπανάπτυκτες» χώρες, π.χ. του πρώην υπαρκτού (αλβανία, βουλγαρία, ρουμανία), ο φόβος φυλάει τα έρμα. άμα είναι να γίνει τσαμπουκάς εκεί, θα χυθεί αίμα, μια και καλή. Αλλιώς «φοβάται ο γιάννης το θεριό και το θεριό το γιάννη», μια ισορροπία τρόμου που έχει περιγράψει η κοινωνική ανθρωπολογία. Σε προηγμένες τώρα χώρες της Δύσης, ακόμα και σε μια Ιταλία, έχει ξεπεραστεί σχεδόν πλήρως το στάδιο αυτού του πρωτόγονου ζωώδους ανταγωνισμού, οι ψευτοτσαμπουκάδες στους δρόμους δι' ασήμαντον αφορμή..

ΥΓ. Άσχετο, διαβάζω τώρα το Καταφύγιο Ιδεών του Γιανναρά και τα έχω πάρει στο κράνος με τις φιλοδοξίες και τον καριερισμό του τύπου, όπως και με τις γιαλομιές και τις βαναυσες απλουστεύσεις του...

Καλά ρε guys, αν είναι να θέλω να χέσω και είστε εσείς μέσα στον απόπατο, απλά πείτε αλλος! και μην μου εξηγήσετε τίποτε... Θα χεστούμε απάνω μας, προβλέπω;

Χωρίς να θέλω να χαλάσω το charade των διανοημάτων, να προσθέσω οτι το αξιοπρεπές κατάστημα πρέπει να διαθέτει επαρκείς για την πελατεία του τουαλέτες, που να πληρούν τα κατωτέρω (κατά σειρά προεραιότητας):

1. Χαρτί (γερό, μονοκόμματο και μπόλικο)
2. καθαρή επιφάνεια και βάθος λεκάνης
3. γερό γάντζο ασφαλείας (που να μην μαγκώνει όμως)
4. ευρωπαϊκού τύπου λεκάνη
5. χαμηλή λεκάνη με χερούλι (να μπορεί να κάτσει και παιδί ή αμέα)
6. καθαρό πάτωμα-καλαθάκι
7. γάντζο στην πόρτα (για να κρεμάσεις πράγματα)
8. μόνιμο φώς (κι όχι φωτοκύτταρα και μαλακίες να ξεφτιλίζεσαι δήθεν χάριν οικολογικής συνείδησης)
9. καζανάκι με ιπποδύναμη ρολλς-ρόυς
10. σωλήνες αποχέτευσης δωδεκάιντσου διαμετρήματος
11. αυτόματη απολύμανση
12. ειδικό χάρτινο κάθισμα (δωρεάν)
13. σαπούνι καλό (κι όχι τρύλετ και μαλακίες)
14. βιβλιοθήκη με κόμιξ (ή σταυρόλεξα-βιβλία κλπ)
15. θερμαινόμενο κάθισμα και
16. ηχομόνωση με αβγοθήκες

Ο ιδιοκτήτης τέτοιου καταστήματος είναι ευπρόσδεκτος να ζητήσει το χέρι της μαμάς μου, οποτεδήποτε...

Με μεγάλη προσοχή, είναι η αλήθεια, διάβασα τα εκτενή σχόλια ελπίζοντας να βρω μια απάντηση σε ένα ερώτημα που με ταλαιπωρεί από τα μικράτα μου. Αλλά όχι. Ίσως είναι δικαιολογημένο βέβαια... πού να περάσει από το μυαλό σας το δράμα μιας γυναίκας - και εδώ λοιπόν είναι η απόδειξη τζονμπλάκ ότι, όχι, δεν γίνατε ακόμα γκόμενες, ιδέα δεν έχετε.

Όταν είναι μια γυναίκα μέσα, χτυπάει η πόρτα κλπ κλπ, τί υποτίθεται ότι πρέπει να πει; Άλλη; Ούτε για πλάκα, ακόμα και αν, όπως είναι αναμενόμενο, είσαι στις γυναικείες τουαλέτες. Άλλος θα πεις. Αλλά δεν σου πάει κι όλας να πεις και άλλος οπότε μάλλον θα μουγκρίσεις ή κάτι τέτοιο. Ή θα θεωρήσεις ότι η λέξη άλλος αναφέρεται στην ανθρώπινη οντότητα και όχι στην αρσενική φύση της. Ήταν τρεις.

Ομολογώ ότι στις ελάχιστες περιπτώσεις που βρέθηκα σε τουαλέτα στην ζωή μου (ως γνωστόν το γονίδιο εξελίχθηκε και δεν απαιτούνται τέτοιες επισκέψεις, εκτός από την περίπτωση να φρεσκάρεις το μέικαπ, που εγώ βέβαια δεν φοράω ποτέ είναι φυσική η βελούδινη επιδερμίδα - ουφ όσο πάει γίνεται πιο περίπλοκος ο χειρισμός), είπα «άλλος» και μετά (δεν θα το πιστέψετε, κι όμως) έσκασα στα γέλια. Αλλά οκ με τον αυτοσχεδιασμό - ποιο είναι το προβλεπέ, θα μου πει κανείς;

μήπως το πες και με χοντρή φωνή;

Το τρίπτυχο λήμμα-ορισμός-σχόλια είναι κεφαλαιώδες!

Στα κελλιά της φυλακής, τα παλιά χρόνια (και σε μερικές φυλακές ακόμα!) η τουαλέτα ήταν μια βρωμο-βούτα (καθίκι-κανατάκι) στη γωνιά, όπου οι κρατούμενοι αφόδευαν και όχι μόνο) υπο τα γαλήνια όμματα των συγκρατουμένων τους!
Πού και πού, κανάς χριστιανός έβαζε καμιά κουβέρτα ή μπορντούρα δίκην παραβάν. Μιλάμε πάντα για ποινικούς κρατουμένους.

Μεταξύ του ενός που και του άλλου που (βλ. Ηλίας του 16ου), παρενεβάλετο και κανένας διστειχισμένος κομονιστής, που (λόγω παιδείας ή ευαισθησίας) έβαζε απ' όξω απ' το ψευτο-παραβάν ένα χαρτί που έλεγε βροντερά ΟΧΙ (δηλ. occupée).

Όμοια, οι δημοκρατικοί εγκλέζοι (που κατήργησαν πληθυντικό αριθμό και διαφορετική κλίση γένους), λένε είτε no είτε sorry είτε χιουμοριστικά no vacancies! όταν κάποιος σκύλος χτυπάει την πόρτα (βλ. ούστ απο 'δω βρωμόσκυλο-τρομάζεις το παιδί μου κλπ).

Parole αυτά, κάποιος απερίγραπτος Ελληνάρας στην Αγγλία, θέλοντας να μεταφέρει αυτούσιες τις συνήθειές του εν αλλοδαπή, ανέκραξε another!

Έχει πετύχει κανείς υπαίθρια τουαλέτα με κομμάτια εφημερίδας, στερεωμένα με ένα καρφί στον τοίχο, να παίζουν το ρόλο του χαρτιού υγείας;

Χρειαζόμαστε την πινελιά του Johnblack και στα σχόλια του λήμματος αυτού...

Μόλις είχα καθήσει στην τουαλέτα, όταν ακούω μία φωνή απ' το διπλανό χώρισμα να μου λέει:

«Γειά σου, τι γίνεται»;

Δεν συνηθίζω ν' αρχίζω συζήτηση στην τουαλέτα, αλλά δεν ξέρω τι μ' έπιασε κι απάντησα, λίγο σαστισμένος,

«Είμαι πολύ καλά!»

Κι ο άλλος λέει:

«Και τι κάνεις;»

Μα τι ερώτηση είναι αυτή; Σ' εκείνο το σημείο σκέφτηκα ότι η κατάσταση ήταν λίγο περίεργη, και του απαντάω:

«Ε, ό,τι κι εσύ, ταξιδεύω!»

Ενώ προσπαθώ να βγω έξω όσο πιό γρήγορα μπορώ, ακούω κι άλλη ερώτηση:

«Μπορώ να έρθω από κει;»

Αυτή η ερώτηση ήταν υπερβολική για μένα, αλλά υπέθεσα ότι θα μπορούσα να τελειώσω ευγενικά τη συζήτηση. Οπότε απαντάω :

«Καλύτερα όχι, έχω δουλειά αυτή τη στιγμή!»

Και τότε ακούω τον άλλο να λέει νευρικά:
«Κοίτα, θα πρέπει να σε κλείσω. Είναι ένας σπαστικός στη διπλανή τουαλέτα που απαντά συνεχώς στις ερωτήσεις μου!!!»

Ε όχι ρε φίλοοοοοοοοοοοοοο!
Καρα-λολ-άθηκα...........................

αχχαχαχα χότζα (προφ είναι ανέκδοτο, έτσι;).

Βρέη, δεν ήτανε δική σου ιστορία;

Η πόρτα βέβαια παίζει και ρόλο ασπίδας για τον επισκέπτη ο οποίος μπορεί άθελα του να τρομάξει τον κατουρούντα και αυτός να περιστραφεί αυθορμήτως. Είναι εξάλλου γνωστό και το σχετικό ανέκδοτο.

Στη η Μες!

Απο το πρωί το πάλευα Μes αλλά το βρήκα!

Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι κάποιοι δεν ψηφισαν....
«δεν βγαίνουν τα κουκιά»... παρακαλώ να οριστεί

Υπάρχει και ακόμα συντομότερος διάλογος:

- Ε!
- Α.