σόου βυζ

Οι αμερικλάνοι έχουν φτιάξει και ειδικό όρο: nip(ple) slip, κατά το φροϋδικό σλιπάκι. Ελληνικά την τακτική αυτή αγρεύσεως δημοσιότητας θα την λέγαμε μάζευε κι ας ειν' και ρώγες.

...ή μόστραρε κι ας είν' και ρώγες ή ρωγλίστρημα πιο καλοβυρνιάρικα, ή ρωγικό ολίσθημα πιο φροϋδικά.

Χωρίς πλάκα, αυτό το ταμπού της ρώγας και της και καλούα τυχαίας και αιφνίδιας ανάδειξής της, σηκώνει πολύ ανάλυση. Αν έχει πάρει το μάτι σου κανα σοβαρό λινκ περί του θεμάτου ρίχτο.

Χωρίς πλάκα, υπάρχουν κάτι ψιχία στο νέτι, αλλά εσύ θα έκανες καλύτερη κοινωνιολογική ανάλυση.

Νομίζω ότι μπορεί να εφαρμοστεί ο όρος του Μπωντριγιάρ επιφανειακές άβυσσοι προκειμένου για την επιφάνεια αβυσσαλέων ντεκολτέ.

Γενικά το nip slip θα ενέπνεε τον Μπωντριγιάρ, αν δεν τον έχει ήδη εμπνεύσει. Στο Περί Σαγήνης (De la séduction) ορίζει την σαγήνη/αποπλάνηση/απαγωγή (seductio) ως το αντίθετο της παραγωγής (productio). Πολύ χοντρικά η σαγήνη προκύπτει από την μη κατακτησιμότητα του σημαινομένου, και είναι το αντίθετο της ερμηνείας, που συμβαδίζει με την παραγωγή στη δυτική νεωτερικότητα.

Το πιο ενδιαφέρον είναι η εξέταση διαφορετικών τρόπων σχέσης σημαίνοντος-σημαινομένου σχετικά με την σαγήνη.
α) Ένας τρόπος είναι η προφάνεια του σημαίνοντος που κρύβει την ανυπαρξία (κατά Μπ.) του σημαινομένου. Λ.χ. η εικόνα που κρύβει την ανυπαρξία του Θεού, ή η σταλινική «εικονολατρία» που κρύβει την ανυπαρξία του καθαρού μαρξισμού.

β)Ένας άλλος που φαίνεται να είναι στους αντίποδες είναι ο υπερ-ρεαλισμός, (όχι ο σουρεαλισμός) δηλαδή ο πανηγυρισμός της αποκαλυμμένης προφάνειας του πραγματικού, μια εμμονή στο ρεαλιστικό, που καταντά όμως αφύσικη. Λ.χ. η προοπτική στους πίνακες της Αναγέννησης ή η εστίαση στα γεννητικά όργανα στο πορνό, που είναι τελείως ξενέρωτη, αλλά κατά Μπ. από υπερβολή ξενερώματος (και «αφύσικου ρεαλισμού») αποκτά την δική της παράδοξη σαγήνη.

γ) Ένας άλλος τρόπος που αντιτίθεται αλλά και συγκεφαλαιώνει τους δυο προηγούμενους και μας ενδιαφέρει για το νιπ-σλιπ είναι η κυρίως σαγήνη, δηλ. ένα μισοκρύψιμο όπου και το σημαίνον είναι προφανές και δεν παραπέμπει αλλού, όπως στην πρώτη περίπτωση (εικόνα-Θεός), αλλά και δεν πανηγυρίζει υπερ-ρεαλιστικά την πραγματικότητά του, όπως στο δεύτερο. Το σαγηνευτικό σημαίνον εξαντλείται στον εαυτό του, αλλά και παγιδεύει τον δέκτη του στην απροσδιοριστία της μη παραπεμπτικής προφάνειάς του. Λ.χ. το βλέμμα.

Αν τώρα θεωρήσουμε ότι οι ρώγες είναι σαν τα μάτια βλ. αλληθωροβύζα τότε θα παρέφραζα κείμενο του Μπωντριγιάρ για το βλέμμα ως εξής:
«Τι μας σαγηνεύει στην μισοκρυμμένη ρώγα; Μια κρυμμένη ελκτική δύναμη, η σφοδρότητα της επιθυμίας; Κενοί όροι. Όχι: Η ακύρωση των σημείων, η ακύρωση του νοήματός τους, η καθαρή εντύπωση. Οι ρώγες που σαγηνεύουν δεν έχουν νόημα, εξαντλούνται στο βλέμμα. Το μισοκρυμμένο βυζί εξαντλείται στην εμφάνισή του, στην απόλυτη ακρίβεια ενός παράλογου κόπου. Κυρίως όχι σημαίνουσα επιθυμία, αλλά ομορφιά του τεχνήματος».

Σημειωτέον ότι ο Μπ. εστιάζει ακριβώς στο κρυμμένο που δεν κρύβεται, αλλά είναι προφανές και παγιδεύει τον δέκτη με το να του στερήσει την παραπεμπτικότητα.

Εννοώ ότι το νιπ-σλιπ διαφέρει από το πορνό, όπου βλέπουμε τα πάντα. Αλλά διαφέρει και από μία παραπεμπτική σημειολογία του αιδοίου και του βάθους του, όπως όταν λ.χ. η Σάρον Στόουν μισοανοίγει τα πόδια της παραπέμποντας σε μια υπόσχεση για κάτι περαιτέρω (ή κρύβει την ανυπαρξία του περαιτέρω κατά Μπ.). Δηλαδή το νιπ-σλιπ ταιριάζει με την περιγραφή της κυρίως σαγήνης/αποπλάνησης από Μπ., όπως και το βλέμμα.

Υ.Γ. Θα συνόψιζα τα παραπάνω με το ότι το νιπ σλιπ κατά Μπ. θα θεωρείτο ως το ανόητο παίγνιο κρυψίματος- φανερώματος, που τοποθετείται όμως στο επίπεδο της προφάνειας/επιφάνειας και όχι της παραπεμπτικότητας, και που ζαλίζει τον δέκτη με μια εμπλοκή στην ρηχότητα, αντί είτε να τον απογειώσει παραπεμπτικώς είτε να του δώσει χαρά κατάκτησης κάποιου περαιτέρω.

Βέβαια, εγώ δεν συμφωνώ με τον Μπ. οπότε θα προτιμούσα να αναφέρω και άλλα στοιχεία άσχετα με την συγκεκριμένη θεώρηση.

Οι Αμερικλάνοι έχουν και τους όρους Oops moments
καθώς και boobage (θά 'χε πλάκα να συνδεθεί το τελευταίο με το δικό μας μπούμπης ως σημαίνον το χαζούλικο να σου αποκαλυφθεί η ρώγα επειδή είσαι απρόσεκτη).

Εδώ μια ενδιαφέρουσα άποψη για την εγρήγορση που πρέπει να έχει η ρωγο-σαγηνεύτρα:

«Μπορεί να φταίνε κάτι ξεχασμένες σπουδές μου στη φυσική, αλλά αντιλήφθηκα την τρομερή συνθήκη που προϋποθέτει ένα nipslip: Πρόκειται για τη celebrity, που θα φροντίσει να φορέσει ένα φόρεμα με αρκετά ανοιχτό μπούστο, συνήθως χωρίς σουτιέν και θα διαθέτει τόσο αέρινη κίνηση ώστε να προκύψει αυτή η μαγική στιγμή που το κλικ της κάμερας θα συγχρονιστεί με το millisecond που θα εμφανιστεί η ρώγα έξω από το «κατάλληλο» σημείο. Μιλάμε για επιστήμη παιδιά».

Παραπέρα υπάρχει μια σχετική σημειολογία διαφορετικών τύπων νιπ σλιπ, που ίσως να μην συνάδει με την μπωντριγιάρειο θεώρηση, ίσως και να συμφωνεί. Λ.χ. τα παραδείγματα από εδώ:

α) Το τελειωμένο νιπ σλιπ ότι είσαι καριολίτσα που προκαλεί στα ίσια, λ.χ. Πάρις Χίλτον, Τάρα Ράιντ, Πάμελα Άντερσον.

β) Το χίπικο νιπ-σλιπ ότι είσαι ψιλοαδιάφορη για τα ηθικιστικά του σταρ-σύστεμ και είσαι ελεύθερη, αλλά σε νεγκλιζέ στυλ, επειδή είσαι αλλού, λ.χ. Μπρίτνευ Σπηρς.

γ) Το αθλητικό νιπ-σλιπ, όπου θυσιάζεσαι για τον αθλητισμό, και είναι παράπλευρη απώλεια, λ.χ. Μαρία Σαράποβα.

δ) Το μητρικό, όπου θυσιάζεσαι για το παιδί σου, άλλη σχέση με το στήθος, βύζαγμα κτλ.

ε) Το ακούσιο από κύματα ωκεανού στην θάλασσα.

στ) Το πρωινάδικο, λ.χ.Μελέτη, Μενεγάκη, Στεφανίδου.

ζ) Το χορευτικό, λ.χ. Μανωλίδου, βγάζει κάτι από αυταπάρνηση όπως το αθλητικό.

η) Το κυρίως νιπ σλιπ είναι το μοδάτο, που απαιτεί πολύ στυλ, εγρήγορση, άτιτιουντ, και φαίνεται ένα πολύ μικρό μέρος της ρώγας πολύ κομψά.

Άμά ρε Χάν, είχαμε deduction και abduction ώς «απαγωγή»· τώρα καί το seduction;...

Αυτή η κάρτα με τη ρώγα εμένα μου φέρνει στο μυαλό το πώς τέτοιες εστίες ερωτισμού ταξιδεύουν στο γυναικείο σώμα απο γενιά σε γενιά. Μιλώντας για μέινστριμ ελλάδα, ο παππούς μου πές ανταριαζόταν στη θέα ενός γυναικείου σβέρκου, ο πατέρας στη θέα μίας γάμπας, εγώ στη θέα ενός ντεκολτέ. Μάλιστα, να ανταριάζομαι εγώ στη θέα ενός σβέρκου το σήμερον ημέρα, θα θεωρηθεί οπωσδήποτε φετίχ, ενώ να περίμενε ο παππούς μου να δεί βυζί για να καυλώσει, θα τον θεωρούσανε ανώμαλο.

Ενδιαφέρουσα αυτή η μετακύλιση προς το αποκαλυπτικότερο εδώ στη δύση, ειδικά αν τη σκεφτείς σε σύγκριση πιχί με τους χίπηδες: πώς φτάσαν εκείνοι στην εξοικείωση με το γυμνό, και πώς όλοι οι υπόλοιποι, μέσ' απ' τον εξευτελισμό του λίγο-πολύ.

Και φυσικά, το ωραίο ερώτημα: πού θα πάει αυτό; Θα φτάσουμε κάποτε να καυλώνουμε μόνο στη θέα δύο ανοιχτών μπουτιών ξερωγώ; Ή θα μεταστραφεί το πράμα; Πώς και πότε;

Στο πρώτο μου ταξιδάκι Αθήνα απο Θεσσαλονίκη, έτυχε στο τρένο να κάτσω απέναντι απο μιά κοριτσοπαρέα. Μετά απο ώρες κοιταγμάτων και πονηρών χαμόγελων με την εκλεκτή, την παίρνει τελικά ο ύπνος (τό 'χα απο τότε με τις γυναίκες). Αλλα στον ύπνο, ήτανε και καλοκαίρι, της πέφτει η τιράντα, και όπα!, νά την η γλυκιά μου η ρωγίτσα...

Το περιστατικό με ώθησε στο πιό αμήχανο πέσιμο πού 'χω κάνει ποτέ σε γυναίκα (με τ' ανάλογα αποτελέσματα), αλλα παραμένει μιά απ' τις πιό ερωτικές αναμνήσεις που έχω. (Ρε λές γι' αυτό, πλάκα-πλάκα;...)

Θέλω να πώ μ' αυτά, άν τώρα το να κλέψω ρώγα είναι μάλλον στ' αρχίδια μου, σε μικρότερη ηλικία ήταν ξερωγώ το πιό καύλα που μπορούσε να μου συμβεί, οπότε και μία ανάλυση όπως η επάνω του Χάν π' ανάθεμά με κι' άν ποτέ του εχει μιλήσει χωρίς να επικαλεστεί έστω και έναν Μπροντιγιάρ ή Παπαργιάρ, έλεος! (μήπως σε πιάνουν οι ντροπές κι' οι μετριοφροσύνες; :-Ρ), πρέπει να λαμβάνει υπόψιν της την ηλικία, ή καλύτερα, τη σεξουαλική ωριμότητα του υποκειμένου· δέν ξέρω καταπόσο μπορεί να σταθεί αναφερόμενη συνολικά, σε ολόκληρη κοινωνία. Και βέβαια, δέν με πείθει η εκπροοιμίου εξίσου εφαρμογή της καί στα δύο φύλα.

Με συγκίνησες πρωινιάτικα Βικ!

[βίκ-βίκ...]

Μπράβο ρε φίλε! Για κάτι τέτοιες αρχιδάτες αναλύσεις είναι που παραμένω στο μάταιο τούτο σάη - ας μη τα ξαναλέμε, αν θέλουν να με διώξουν πρέπει να διώξουν εσένα πρώτα :)
Θα προσπαθήσω να επανέλθω με αξιώσεις.

Προς το παρόν μόνο κάτι για αυτά που είπε ο βικ: έχω κάποιες επιφυλάξεις να αποδεχθώ το εξελικτικό σχήμα που προτείνεις. Ένας καλός φίλος που δεν είναι πια μαζί μας έλεγε «από τη στιγμή που βγήκαν στη φόρα οι βυζάρες, όλα τελειώσανε, τίποτε άλλο δεν μας κάνει αίσθηση». Η οπή του αιδοίου είναι, παραδόξως (;), λιγότερο καυλωτική στην όψη σε σχέση με δύο ζουμερά βυζιά με χοντρές ρώγες. Το βυζί εξέχει, το αιδοίο εισέχει - εκτός κι αν κρέμεται κανα λειρί-θηρίο, οπότε το πράγμα αλλάζει κατά τι. Το προεξέχον βυζί είναι ένα ανάγλυφο έξεργο (high relief), εκπροσωπεί πλαστικές αξίες - που με τη σειρά τους παραπέμπουν στην αρχαιοελληνική λατρεία του σώματος, joie de vivre και τα ρέστα. Αντιθέτως, στην οπή του αιδοίου, ειδωμένη από κάποια απόσταση, κυριαρχούν οι ζωγραφικές αξίες, επιπεδότητα, επιφάνεια, γραμμικότητα, άρνηση του όγκου και της τρίτης διάστασης κλπ - αν ήταν ανάγλυφο θα ήταν βυθισμένο (sunken relief), σαν τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά. Οι πολιτισμοί που έδωσαν έμφαση στις ζωγραφικές αξίες (βυζάντιο, αρχαία αίγυπτος) τηρούσαν κατά κανόνα εχθρική στάση έναντι του σώματος.
Για να επανέλθουμε στο εδώ και τώρα, στο σωλήνα κυκλοφορούν βιντεάκια και πικς με αιδοιο-slips (κυρίως σε φάσεις που αι σταρζ εξέρχονται της λιμουζίνας τους χωρίς να φορούν εσώρουχο) τα οποία, προσωπικά τουλάστιχον, δεν μου κάνουν ιδιαίτερη αίσθηση όπως τα νιπ-σλιπ, πιο πολύ σε καφρίλα μου κάνουν. Αλλά αυτό είναι υποκειμενικό, ας πουν κι άλλοι τη γνώμη τους.

Και κάτι για την τυπολογία, νομίζω το στ. με το η. ψιλοταυτίζονται.

Είναι και διαδραστικά: όταν χαίρονται (ή κρυώνουν) δεν μπορούν να το κρύψουν.

Μεγάλη υπόθεση!

Συμφωνώ με Τζόνι και Βράστα.

Και πάμε σε μια πιο γλωσσολογική διερώτηση: Αξίζει να μεταφραστεί το nip-slip στα ελληνικά δίκην σλανγκ εκ των άνω;

Και πώς;

ρωγλίστρημα: Καλοβυρνιά, εστιάζει στην εμφάνιση της ρώγας, ακούγεται καλύτερα ως ρήμα ρωγλιστράω, και μάλιστα στον Αόριστο ρωγλίστρησα.

βυζολίσθημα: Ακούγεται περισσότερο σαν ηθική καταγγελία. Υπέπεσε σε βυζολίσθημα.

βυζολίσθηση: Ακούγεται σαν φυσική θεομηνία, σαν κατολίσθηση. Μιλάμε για μεγάλα τουμπανόβυζα που προκαλούν καταστροφή.

ρωγογλίστρι; γλιστρορώγι;

Ή μήπως να μείνουμε στο σόου βυζ, το οποίο έχει το πλεονέκτημα ότι μαρτυρείται;

Υ.Γ. Από την άλλη, στον συναγωνισμό -βύζας, -μούνας, η -μούνα έχει το πλεονέκτημα ότι συγκεφαλαιώνει και ψυχικά χαρακτηριστικά, λ.χ. αγαθομούνα, κλαψομούνα κ.τ.ό., ενώ η βύζα μόνο ανατομικά, λ.χ. μπανανοβύζα, τουμπανοβύζα. Οι -βύζες υστερούν απέναντι στις -μούνες και -κώλες, προς το παρόν δεν μπορώ να μετρήσω πάνω από δέκα -βυζες.

Σαφώς και οι λεξιπλασίες μας δέν έχουν ιδιαίτερη ισχύ μπροστά σ' αυτά που ήδη λέγονται στους δρόμους, αλλα μιά και παίζει αρκετά η λεξιπλασία στο σάιτ, έχω να παρατηρήσω οτι, πέρα απο τα λογοπαίγνια που γίνονται για την πλάκα, υπάρχει η τάση να κολλλάμε στην πιστή μετάφραση, η οποία συχνά δημιουργεί ανελληνικές κουβέντες, κουβέντες δηλαδή που μάλλον δέν θα εμφανίζονταν ποτέ φυσιολογικά στα ελληνικά.

Άν είναι κανείς να προτείνει λεξιπλασία με κάποιες πιθανότητες μπολιάσματος, πρέπει, νομίζω, να σκεφτεί όσο γίνεται ελληνικά --δέν το λέω εθνικίστικα βέβαια, εννοώ απλά, να σκεφτεί τί λέγεται ήδη, και να προτείνει κάτι όσο γίνεται κοντύτερα σ' αυτό.

Στο συγκεκριμένο προσωπικά, θα πρότεινα ας πούμε (όχι με πολλή σκέψη) το ρώγα-κάρτα, σχηματισμένο κατα το φάτσα κάρτα, να δανείζεται όμως κι' απο τη σημασία του απλού κάρτα (το οποίο ακόμα μας λείπει, αλλα δέ βρίζω σήμερα).

Επί του πιεστηρίου: Πρόσφατα φάνηκε ότι εκτός από φαρμακομούνες υπάρχουν και φαρμακοβύζες.

Τολμώ να καταθέσω σαν προτάσεις τα κάτωθι:
βυζορωγοφανέρωση, βυζορωγοανάδυση και τα συντομότερα:
ρωγοφανέρωση, ρωγοανάδυση.
Άντε και το ρωγοφάνεια.

Tα προτεινόμενα *.ανάδυση --->διαδικασία αλλά και στην επαγωγική διεργασία. Εύγε Στράτε

Τρίβιο: Η επική βυζολίσθηση της Σοφί Μαρσό στις Κάννες έγινε και τραγούδι από τους γαλέους, δες εδώ, ειδικά την κατακλείδα:

Sans les mots d'amour chéris
Adorables
Laissés sur les messageries
Des portables
Sans les ballons dans nos berceaux
Qui s'envolaient
Sans les seins de Sophie Marceau
Qu'est-ce qu'on fait ;
On reste, on reste, on reste