Η Ιωάννα Κούρτοβικ είναι εμβληματική μορφή στο χώρο της αριστεράντζικης δικηγορίας. Προστρέχει ακάματα, ίσως και αφιλοκερδώς ενίοτε, σε βοήθεια πάσης φύσεως αθώων αριστεροειδών που διώκονται για τις ιδέες τους. Έγινε γνωστή κυρίως από τη Δίκη της 17Ν, όπου εκπροσωπούσε Κουφοδίνα-Σωτηροπούλου. Το όνομά της είναι πλέον συνώνυμο μιας ορισμένης μορφής δικηγορίας και ενός ορισμένου τύπου δικηγόρου, ειδικευόμενου στην υπεράσπιση παντοειδών αριστεριστών και κοινωνικών αγωνιστών, που διώκονται για τις ιδέες τους και μόνο.

Τα κουρτοβικοειδή ντικηγκόρια (έτσι λέει τους δικηγόρους ένας αλβανός φίλος μου) είναι ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Εγγενώς φλώροι (όπως άλλωστε η συντριπτική πλειοψηφία όσων πέρασαν το κατώφλι του κτιρίου της οδού Σόλωνος) διαπράττουν φαντασιακώ τω τρόπω τα αδικήματα που ποτέ δεν διέπραξαν και εγκολπώνονται την επανάσταση που ποτέ δεν τόλμησαν, μέσα από τους «πελάτες» τους. Βάζω τη λ. σε εισαγωγικά διότι ένα κουρτοβικοειδές που σέβεται τον εαυτό του ποτέ δεν έχει «πελάτες», έχει μόνο «συντρόφους» ή έστω «φίλους», ανάλογα το βαθμό της αριστεροπληξίας του. Τα κουρτοβικοειδή συχνάζουν σε περιοχές όπως τα Εξάρχεια και γενικώς βαυκαλίζονται πως ακολουθούν έναν εναλλακτικό, αλτερνιάρικο τρόπο ζωής –σε αντίθεση με τη mainstream δικηγορίλα που συχνάζει Σκουφά ή Βαλαωρίτου. Αποφεύγουν την κουστουμιά, φορούν συνήθως τζινάκι με σακάκι (μέγας διδάξας ο Λυκουρέντζος της δίκης Νάσιουτζικ) και κυριλέ αθλητικοειδές πατούμενο (μη μας πουν και γύφτους). Αφήνουν γένια τριών ημερών (μπορεί και τεσσάρων, θα σας γελάσω και δεν το θέλω) και μαλλάκι από ημίμακρο έως και κοτσίδα (σε πιο σκληροπυρηνικές περιπτώσεις). Η πληρωμή τους, όταν υπάρχει, γίνεται ενίοτε με τη μέθοδο του περιφερόμενου κράνους. Ορισμένοι είναι μπατίρηδες και περιμένουν πώς και πώς αυτά τα ψιλικά, άλλοι είναι σχετικώς βολεμένοι εκ του μπαμπά τους και έχουν την πολυτέλεια να διακονούν την ιδεολογία τους αμισθί.

Εν ευρεία εννοία, το κουρτοβικοειδές δεν αναφέρεται μόνο σε ντικηγκόρια αλλά και σε παντοειδείς αυτόκλητους εργολάβους υπερασπιστές κατατρεγμένων και κοινωνικών αγωνιστών.

«έμποροι δικαιωμάτων» είναι τα κουρτοβικοειδή, λέει ο παπουτσής
σατανικ, τι ακροδεξιά φρασεολογία είναι αυτή ρε :smt009
(εθνικο-φόρουμ)

Got a better definition? Add it!

Published
Last modified

#1
Vrastaman

Σαν τα διαμάντια και τον έρπη, Johnny is forever :-)

#2
vikar

Αυτό το -ειδές, χαρακτηριστικό βήτα συνθετικό που χρησιμοποιείται κάργα στην αργκό και καθομιλουμένη (η κλασική αργκό ειρωνεία που βγάζουν οι παλαιοελληνισμοί). Σηκώνει ίσως καταχώριση. Έχουμε ήδη και το νταλαροειδές (κι' επίσης, 'ντάξ', διαφορετική περίπτωση, το γεγονοειδές).

#3
Khan

Πιάσε κόκκινο Βίκαρ, κι εγώ αυτό σκέφτηκα.

Ο ορισμός, αν και εμετικός, έχει αρκετό γέλιο!

#4
iron

χμ... όταν είδα το λήμμα σκέφτηκα τον Δημοσθένη Κούρτοβικ. είχα ξεχάσει αυτή την ξεπλένω. Μπέρδεμα.

@βικ, το προσέθεσα στα γαμοσλανγκοτέτοια, θξ.

#5
Khan

Υ.Γ. Κατά το κλαυσίγελως, εμετόγελως είναι το αίσθημα ύστερα από την ανάγνωση των αντιαριστερών τζόνειων λημμάτων...

#6
johnblack

Γιατί αντι-αριστερών καλέ μου φίλε; Αυτό το λες εσύ, εμένα με ρώτησες; Απλή καταγραφή κάνω.

#7
Vrastaman

#8
xalikoutis

Ναι, νταξ, κανείς δεν πάει τους κινηματικούς σεμπρίλιτις, πρώτος εγώ, αλλά πάντως ο ορισμός καρικατουροποίηση που κάνει ο τζονυς είναι πολύ τζάμπα και προκατειλημμένος όσο και το λήμμα (μόνο τι απόχρωση ροζ κυλότα φοράει η Κούρτοβικ δε μας είπες)... Υπάρχουν και σωστοί αριστεροί και κινηματικοί δικηγόροι, που υπερασπίζονται και πολιτικά διωκόμενους αλλά δε ζουν αποκλειστικά από αυτό, αναλαμβάνουν δηλαδή γενικά . υποθέσεις όπως κάτε ντικηγκόρο, και που δεν κάνουν όλα αυτά που λέει ο Τζώνυς, π.χ. να φαντασιώνονται ότι κάνουν τα εγκληματα των πελατών τους (τώρα τι φαντασιώνονται, άλλο αυτό, μπορεί να φαντσιώνονται τις προλεταριακές μάζες να τους ευγνωνομονούν). Δηλαδή η διάκριση, ή μπατίρηδες χασοδίκηδες που ψαρεύουν πελάτες στα κινηματικά νερά πουλώντας αριστεροσύνη ή βουτυρομπεμπέδες προλεφτάριοιχομπίστες, δεν εξαντλεί τη συνομοταξία εμβληματική της οποίας είναι όντως η λημματοπαθείσα.

#9
xalikoutis

...μπορεί να φαντασιώνονται τις προλεταριακές μάζες να τους ευγνωνομονούν. εγώ

αυτοσυμπληρούμαι: ...να τους ευγνωμονούν ή να τους συγχωρούν.

#10
johnblack

Είναι πασιφανές νομίζω αγαπητέ χαλ πως με αφήνουν αδιάφορο τα προσωπικά της κας Κούρτοβικ και οποιουδήποτε άλλου. Δεν κάνω γκόσιπ. Το λήμμα κι ο ορισμός του έχουν να κάνουν με την πρόσληψη (αγαπημένη λέξη) της δικηγορέσσας από μερίδα του φάσματος. Δεν στέκομαι στα πρόσωπα, σκιαγραφώ έναν ανθρωπότυπο, κι αυτό ενέχει αναγκαστικά κάποια σχηματοποίηση. Το πόιντ μου (αν θεωρήσουμε πως πρέπει να υπάρχει κάτι τέτοιο σ' έναν σλανγκο-ορισμό) είναι πως οι δικηγόροι των κινηματιών κλπ, είναι κατά κανόνα πρώτα απ' όλα δικηγόροι, κοιτάν δλδ την πάρτη τους one way or another, κυνηγούν τα (λιγοστά συνήθως) λεφτά ή τη δόξα, να πάρουν δλδ κάτι από την «αίγλη» του κατηγορουμένου. Απλά ειδικεύονται στο συγκεκριμένο τάργκετ γκρουπ, που είναι ένα μέσα σ' όλα τ' άλλα (από ναρκέμπορους μέχρι διαταγές πληρωμής κι από βιαστές ανηλίκων μέχρι διαζύγια). Εξαιρέσεις φυσικό να υπάρχουν.

#11
HODJAS

Είναι εμφανές το allocation του ορισμού, αλλά δεν συμφωνώ με τους πλίνθους τε και κεράμους, που τον συνθέτουν.
Η πραγματικότητα της δικηγορίας είναι γνωστή μόνο στους Δικηγόρους και δεν έχει σχέση με τα ιστορούμενα. Αν ήταν το πουλί βιολί θα το επαίζανε πολλοί...

  1. Ο Δικηγόρος, ούτω ή άλλως πρέπει να ζήση απο τις υποθέσεις που αναλαμβάνει, είτε τις αναλαμβάνει με χαρά είτε βαρυγκομώντας. Βέβαια, κάνει καλό στην ψυχή να ξέρεις οτι ο πελάτης σου έχει δίκιο (π.χ. άδικα απολυμένος, κατηγορούμενος-θύμα των περιστάσεων κλπ). Βέβαια, οι Δικηγόροι αθώων λαμβάνουν πάγια κατά πολύ μειωμένες αμοιβές σε σχέση με τους Δικηγόρους ενόχων (ο Νόμος συνήθως τραβολογάει τζάμπα κανα φτωχαδάκι).

  2. Ο Δικηγόρος πληρώνεται για να’ ναι ψύχραιμος. Κανείς σοβαρός Δικηγόρος δεν ταυτίζεται με τις απόψεις του πελάτη του (ιδίως αν αυτές είναι παθιασμένες). Αν το κάνει, θα συμπαρασυρθεί στην καταστροφή μαζί μ’ αυτόν (αν ήταν γιατρός θα πέθαινε μαζί με τον ασθενή)...

  3. Ο κ. Λυκουρέντζος δεν αποτέλεσε ποτέ πρότυπο κανενός αριστερού. Όσο για το τζινάκι που λάνσαρε, το έκανε γιατί μπορεί.

  4. Ημιαθλητικό πατούμενο φορούν όλοι οι Δικηγόροι της πιάτσας, γιατί η ορθοστασία και η τρεχάλα απαιτεί ελαστική και αντιολισθητική σόλα στις τριτοκοσμικές συνθήκες των παρ’ ημίν δημοσίων υπηρεσιών (ειδεμή κλάφτα Χαράλαμπε-θα φάς σούπα και θα μείνεις στο κρεββάτι 5-6 μήνους απλήρωτος). Οι Δικηγόροι της «μαχόμενης», ούτε καν σπέσιαλ ρούχα φορούν, αλλά κοστούμια-ταγιέρ «της δουλειάς», διότι οι εγκαταστάσεις είναι μπιχλώδεις. Όταν κάποιος φίλος απο την Αυστραλία είδε στην Απελπίδων μουνάκια και φλωράντζες δικηγόρους σε σούπερ κυρίλα να στέκονται αλύγιστοι σαν μανεκέν, αναρωτήθηκε: «Ήρθες εδώ για να γαμηθείς ή για να δουλέψεις»;

  5. Το να λέει κάποιος οτι οι Συνήγοροι των καταπιεσμένων είναι ή φραγκάτοι ή μπατίρια, είναι τόσο ευτράπελο όσο η μνημειώδης ατάκα ενός παλιόφιλου που δήλωνε ευθαρσώς οτι του αρέσουν δυο τύποι γυναικών: «Οι Ελληνίδες και οι αλλοδαπές»...

  6. Έχουμε ξαναπεί οτι η αριστεράντζα, έστω και για λόγους αυτοπροβολής ή ένεκα που ο παπάκης του έχει κασέρι τρελό ή ό,τι, κάνει όσο να’ ναι λιγότερη ζημιά απ’ ότι ο χουντάλας.

  7. Καθένας έχει τον καημό του. Τί να κάνουμε;

  8. Καθένας όμως έχει και δικαίωμα υπεράσπισης. Δεν είναι περισσότερο κατάπτυστοι οι συνήγοροι των αριστερών.

  9. Τις βαρύγδουπες δίκες (π.χ. ειδεχθή, βιασμοί, δολοφονίες, τρομοκρατία, σατανιστές κλπ), σαφώς και τις αναλαμβάνουν μεγαλο-δικηγόροι, προκειμένου να επαυξήσουν τον (ήδη ανθηρό) τζίρο τους, ακόμα και αμισθί, αφού φυσικά θα βγάλουν απ’ αλλού (λέγεμε δημοσιότητα).

  10. Η ειδίκευση των Δικηγόρων, είναι φρούτο της εποχής μας. Όμως τα μεγάλα γραφεία ειδικεύονται στα πάντα, διότι διαθέτουν πολλά τμήματα με πολλούς Δικηγόρους και δικηγορίσκους (αστικό, ποινικό, διοικητικό και παραφυάδες). Ο σε μεγαλόσχημο γραφείο-ταπεινά αμειβόμενος (κοίτα αντίφαση!) δικηγορίσκος-ντελιβεράς δικογράφων, δέον να αποκαλείται πιτσηγόρος...

Παρενθετικά, το «ηθικό δίλημμα» περί υπερασπίσεως ή μη ειδεχθών εγκλημάτων (και ιδίως του βιασμού), τιθέμενο απο τους κατ’ εξοχήν μη νομικούς (αλλ' ούτε και επιστήμονες οιασδήποτε κατευθύνσεως), δεν στέκει και είναι και λαϊκουρίστικος reductionism και είναι και πολυφορεμένο. Μια για πάντα θα πρέπει να δοθεί απάντηση στην κλασσική (πια) απαξιωτική ερώτηση ταβερνο-συνδαιτυμόνων «δηλαδή άμα ένας είναι βιαστής, εσύ θα τον υπερασπίσεις;»
Πρώτα απ’ όλα, κάποιος κατηγορείται για βιασμό, δεν είναι βιαστής μέχρις αμετακλήτου αποφάσεως. Το τί παίχτηκε μέχρι τότε, δεν μπορεί να το ξέρει κανείς παρά μόνο το θύμα και ο θύτης (ούτε ο συνήγορός του θα το μάθει ποτέ – σιγά μην του τα πεί όλα). Έπειτα, οι συνθήκες υπο τις οποίες τελέσθηκε το αδίκημα ποικίλουν (π.χ. νόμιζε οτι υπήρχε συναίνεση, τον προκάλεσε το θύμα και μετά άλλαξε γνώμη, ήταν πιωμένος, το θύμα τον ενέπλεξε σε πλεκτάνη για να πάρει γκαφρά απο ασφαλιστική στην Ινγκλατέρρα κλπ-κλπ). Γιατί δηλαδή να φάει υποχρεωτικά το maximum της ποινής; Αν πάλι δεν αποδειχθεί ποτέ τίποτα, πρέπει σώνει και καλά να σαπίσει στη μπουζού ο άλλος, επειδή προκαλείται το δημόσιον αίσθημα (κααααλά!) απο μόνη την βαρειά κατηγορία για την ειδεχθή (όντως) πράξη; Αν ο κατηγορούμενος τιμωρηθεί αλλά δεν είναι καλά στην υγεία του, γιατί θα πρέπει να εκτίσει ολόκληρη την ποινή του στο γκιζντάνι, όπου δεν υπάρχει ανάλογη περίθαλψη; (Είναι πολλά τα θέματα και είναι μαλακία η ερώτηση)...

#12
Vrastaman

slanglegal.edu