Δημοσιογραφική αργκό για τον εξωνημένο ρεπόρτερ-εκτελεστή, που παίρνει εντολή από τους πάτρονές του, να «σκοτώσει» το ίματζ κάποιου δημοσίου προσώπου. Και εκτελεί.
Συνήθως ξεθάβει κάποια παλιά ιστορία (κάνα ροζ σκάνδαλο, τίποτα χαρτζιλικώματα που τα’ φαγε ο δράκος κλπ-κλπ) ή ξετσουμίζει εγκαιροφλεγώς, όταν η Δικαιοσύνη μας (ω του θαύματος!) αποφασίσει να ελέγξει το πρόσωπο, καίτοι ο κοσμάκης έχει τούμπανο κάποιες έκνομες ή ανήθικες δραστηριότητές του και τις συζητά στα καφενεία ήδη επί πολλά έτη (τι διάολο, τυφλή είπαμε-όχι κουφή)!
Τώρα, μια πρόχειρη εξήγηση, «γιατί τώρα κι όχι τότε»/«γιατί αυτός κι όχι ο άλλος» κλπ, είναι ότι ενδεχομένως το πρόσωπο π.χ. να τα’ βαλε με άλλο πρόσωπο, που δεν ήταν για τα δόντια του, να χώρισε τα τσανάκια του με άλλα προσώπατα που είχαν μέχρι πρότινος ομερτά, να το παραξήλωσε εκθέτοντας αυτούς που τον κάλυπταν, ν’ άλλαξε η πολιτική ηγεσία και να θέλει να την πέσει στην προηγούμενη, να γίνεται ντόρος για τα μάτια του κόσμου και τα φερόμενα αδικήματα να έχουν ήδη υποκύψει σε παραγραφή (ή να παραγραφούν στην πορεία-μέχρι να φτάσει κάποτε στο ακροατήριο-οπότε ο λεγάμενος όχι μόνο θα βγεί λάδι, αλλά θα τα κονομήσει κιόλας στην συνέχεια, με μηνύσεις κι αγωγές «για την αποκατάσταση της τιμής του»!), να ασκείται πίεση για εξασφάλιση αντισταθμιστικού οφέλους, να’ πεσε σε κάναν μερακλή Εισαγγελέα κλπ-κλπ. Ψωμί τρώμε-ψίχουλα πέφτουνε.
Οπότε, πίσω απ’ το τανκ των διωκτικών αρχών, τρέχει και το πεζικό…
Το ρεπορτάζ γαρνίρεται με «σοβαρό κι αντικειμενικό» ύφος και ντοκουμέντα, τα οποία για κάποιον περίεργο λόγο είχαν ξεχαστεί στο χρονοντούλαπο του δημοσιογράφου και δεν τα έφερνε στο φως της δημοσιότητας μέχρι τώρα, διότι μάζευε κι άλλα στοιχεία (κι ας ήταν και ρόγες), ώστε να γίνουν αδιάσειστα (λέει), καθώς κι από μιαν εσάνς «κινδύνου» που διέτρεξε (και διατρέχει) ο δημοσιογράφος, δεδομένου ότι «απειλείται» για την έρευνά του αυτή από σκοτεινά κυκλώματα, ώστε να επιρρωννύεται η αξιοπιστία του.
Δεν αναλώνεται όμως, στα καραγκιοζλίκια της «έκπληξης» του πεφτοσυννεφάκια, αλλά διατηρεί το κουλάτο στυλ του «έγκριτου λειτουργού της ενημέρωσης».
Βάζει εκεί και μια μουσική από τίποτις κατασκοπικά φιλμ κι από ’δω παν κι οι άλλοι …
Εκείνο που δεν μας λέει όμως, είναι ποια είναι τα φωτεινά κυκλώματα, που του παρέσχαν τις πληροφορίες αυτές, από πότε τις είχε στο ντοσιέ του και γιατί θυμήθηκε τώρα, να μας τις ξεφουρνίσει.
Άλλωστε, το Φόρεϊν Όφις ανοίγει όποιους φακέλους γουστάρει για την καταγραφή της Ιστορίας κι αυτό μετά από καμιάν εξηνταριά-και βάλε χρόνια από τα γεγονότα, δηλαδή όταν τα δισέγγονα των τότε εμπλεκομένων, την έχουν ήδη διδαχθεί αλλιώς.
Κακά τα ψέματα. Ορισμένοι τοπ δημοσιογράφοι συντηρούν επαφές με διάφορες νηστικιές υπηρεσίες, ώστε να αρύονται τις πληροφορίες τους, οπότε και ελέγχουν και ελέγχονται για το τι, πώς, πότε και κατά ποιού, θα πουν το ποίημα.
Έτσι, δεν θέλει και πολλή Φαντασία, για να καταλάβει κανείς πώς η 4η Εξουσία έχει καβαλήσει τις άλλες τρεις…
- Τι ώρα πήγε;
- Εννιά παρά τέταρτο!
- Βάλε γρήγορα το Μέγκλα, έχει την εκπομπή «Τα Φακελάκια» με τον Κώστα Φοξτεριέρη. Έχει λέει ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα στα σκάνδαλα του Ιάπωνα μεγαλοεπιχειρηματία Κονόμι Ντούρο. Θα συζητηθεί!
- Πού τον θυμηθήκανε πάλι αυτόνανε; Δεν μπορεί, κάτι θα σκαρώνει πάλι το πιστόλι, εδώ έχει βουίξει χρόνια τώρα ο τόπος, αυτός τώρα ξύπνησε;
2 comments
Μιτζνούρ
Κοίτα τι κατέβασε ο άνθρωπος από τον πόνο του. Σύνδρομο στέρησης έπαθε!
HODJAS
Μια σοβαρή και ζυγισμένη επεξεργασία της πληροφορίας απο το κοινό, δεν θα πρέπει να συνίσταται ούτε στην δαιμονοποίηση του ελεγχομένου (να λιώσει στη φυλακή ο πούστης!) ούτε όμως και στην ρομπινχουντοποίησή του (γειά σου ρε μάγκα!) γιατί μόνο μαζί δεν τα φάγαμε.
Το άτομο (όποιο κι αν είναι αυτό), είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Σημασία δεν έχουν τα άτομα αλλά ο Μηχανισμός που τα παράγει και συντηρεί.
Είπαμε. Τα μεγάλα πνεύματα συζητούν ιδέες, τα μεσαία γεγονότα και τα μικρά, πρόσωπα.
Παρατηρείται λοιπόν, οτι ο δημοσιογράφος στην προσπάθειά του να φανεί οτι «ξεσκεπάζει» τα σημεία και τα τέρατα και πάλι κάνει ευθηνό αναγωγισμό, υποβιβάζοντας δομικά ζητήματα, σε προσωπικά (γιατί τόσο τον παίρνει).
Αυτές τις μαλακισμένες φυσαρμόνικες (απο το γενικό στο ειδικό και τανάπαλιν καταπώς μας βολεύει) όμως, κήρυττε ο Χριστιανισμός (ο Κύριος ήτο πένης-αλλά το παπαδαριό πρέπει να’ χη περιουσία, τα του Καίσαρος τω Καίσαρι-κι άσ’ τους Ρωμαίους να πετσοκόβουν, «βοήθα τον πτωχότα»-όχι «εκρίζωσε το σύστημα που τον αναπαράγει» κλπ-κλπ) και η παρ’ ημιν αίρεσή του, ο Καζαντζιδισμός (μισώ τα πλούτη-όχι τους πλουσίους, φταίει η φτώχεια κι η μοίρα)...
Με μια προσεκτική ανάγνωση όμως, εκείνο που καταφέρνει ο λειτουργός της εξημέρωσης, είναι να αποδεικνύει περίτρανα (άθελά του), την ξεφτίλα των Κρατικών Αρχών, σ’ όποιον έχει μάτια να την δεί.
Ο Μηχανισμός έχει όργανα, που είναι κατά πολύ σημαντικότερα του εικονιζομένου «βοηθού εκπλήρωσής» τους, έστω και μόνο για τον λόγο οτι τα εκλέγουμε (και σε κάθε περίπτωση τα πληρώνουμε) για να κάνουν μια συγκεκριμένη δουλειά και συνεπώς θα πρέπει η απαξία, που εσκεμμένα προσωποποιείται και περιορίζεται στο -εν πολλοίς τυχαίως- επιλεγμένο πρόσωπο, να κατευθύνεται επί το ορθότερο:
α) Έναντι των αιρετών –και μη- εκπροσώπων των Αρχών, που ανέχθηκαν, συντήρησαν, συναλλάχθηκαν, υπέθαλψαν και εν τέλει άντλησαν οφέλη απο την συμπεριφορά του, επί τόσον καιρό.
β) Έναντι του ίδιου του δημοσιογράφου, που αποφεύγει να τους κατονομάσει.
Δεν γίνεται να διηγείσαι στον κοσμάκη ένα τρανό τσιμπούσι και να του πετάς εκεί μια φτερούγα, να ψευτοχορτάση...
Όταν οι άλλοι τα’ χουν κάνει πλακάκια, εμείς γιατί να την βγάλουμε με μωσαϊκά;
Οι δημοσιογράφοι κουνάνε την τραμπάλα: Πότε ανεβάζουν στα ύψη-πότε καταβαραθρώνουν ένα πρόσωπο, ανάλογα με τις περιστάσεις και τις εντολές τους (π.χ. βλ. Στρώς Κάν).
Εκείνο που προκαλεί αηδία, είναι το γεγονός οτι οι ίδιοι δημοσιογράφοι, που λιβάνιζαν τον Χριστόδουλο στην αρχή της καριέρας του, που είχε μπεί με τις μπάντες, όταν του έκοψε τον βήχα η πολιτική ηγεσία, άλλαξαν τροπάρι: Μέχρι και «κύριο Χριστόδουλο» τον προσφωνούσαν επιτιμητικά (χωρίς τίτλους κλπ)!
Όλα αυτά θυμίζουν την ατάκα του Βαγγέλη (αρκούδα) στο «Σόου Μπίζνες» του Αρκά, που έλεγε οτι μισεί την Θέκλα, γιατί τον κάνει να συμπαθεί τον Χλέμπουρα...