μία2 more definitions

Ενδέχεται να κάνω και λάθος, αλλά ρε παιδιά αυτό είναι σλανγκ; ούτε με τη μια, ούτε με τη καμία..

Πάντως είναι κάτι που δεν απαντά στο γραπτό λόγο. Και πρέπει να είναι σχετικά νέο, όχι παλαιότερο από δεκαετία 90. Αν δεν το πεις σλανγκ, πώς θα το χαρακτήριζες;

Κτγμ είναι!

Είναι λίγο περίεργο σαν χρήση... στανταράκι νομίζω στο Βορά
τ. και της κάνω μία «είσαι μαλακισμένη», και μου κάνει μία «είσαι και φαίνεσαι», και σκάει κι ο Γιώργης και μας κάνει μία «σκάστε ρε σας έχει ακούσει όλη η πλατεία» και του κάνουμε και μεις μία «ρε άντε γαμήσου, σε ρωτήσαμε;».

ενδιαφέρον, δεν το ήξερα... και μάλλον πρέπει να μπει ως δεύτερος ορισμός. Εδώ το μία μάλλον έχει την έννοια του like που λένε οι αγγλόφωνοι

Του like; Καμία σχέση νομίζω.

Κάτι σαν
Ι am like «είσαι μαλακισμένη» and she says like «είσαι και φαίνεσαι» κλπ κλπ

Αααα νταξ τότε.

Λέγεται και καμιά, (όχι καμία) αλλά όχι πάντοτε. πχ λες:
πάμε καμιά Αράχοβα;
αλλά όχι
δεν πας καμιά στην κουζίνα;

Ενδιαφέρον λήμμα, αλλα λίγο θολός ο ορισμός, θα έλεγα.

Απ' τη μιά, χρησιμοποιούμε το αόριστο άρθρο γενικότερα (ένας/μία/ένα) για ονόματα (όχι μόνο τοπωνύμια), είτε για να μιλήσουμε, ακριβώς, αόριστα, σε φάση «πάμε μιά ταβέρνα σήμερα, έτσι, γι' αλλαγή;», είτε, καθαρά αργκοτικά, αντί για το οριστικό άρθρο: «πάμε μια Τομπουρλίκα σήμερα, έτσι, γι' αλλαγή;». Άλλο παράδειγμα: «-Τελικά πότε κατεβαίνεις Αθήνα ρε; -Έ, αύριο θα τσιμπήσω ενα τρενάκι των δέκα λέω».

Απ' την άλλη, το μία χρησιμοποιείται ξερά σαν αργκοτικό μόριο, περισσότερο για λόγους ρυθμού παρά με κάποια συγκεκριμένη σημασία. Για παράδειγμα, το επάνω μπορεί ν' ακουστεί και έτσι: «-Τελικά πότε κατεβαίνεις Αθήνα ρε; -Έ, αύριο θα τσιμπήσω μία ενα τρενάκι των δέκα λέω».

Και μάλλον το ζήτημα σηκώνει παραπάνω ξεθόλωμα. Στα υπόψιν. Ωραίο θέμα. Που μάλιστα δέν πρέπει να συγχέεται με τον άλλο βασικό ορισμό του Κάνινγκ.

και της κάνω μία «είσαι μαλακισμένη», και μου κάνει μία «είσαι και φαίνεσαι», και σκάει κι ο Γιώργης και μας κάνει μία «σκάστε ρε σας έχει ακούσει όλη η πλατεία» και του κάνουμε και μεις μία «ρε άντε γαμήσου, σε ρωτήσαμε;». άΧΑΧ¨ΑΧ¨α΄χαχά

είναι σλανγκ, αμέ. γραμματική μορφή της σλανγκός.

αλλά δεν μου πολυκάθεται το λήμμα. μήπως να μπει κάπως αλλιώς;

- Πάμε;
- Κάτσε, πάω μία τουαλέτα και φύγαμε
(γυρνάει) - Πάμε;
- Κάτσε να πληρώσουμε μία τον λογαριασμό...

εδώ κττμγ έχει την σημασία του πρώτα Πρώτα θα πάω στην τουαλέτα/θα πληρώσουμε τον λογαριασμό και μετά θα φύγουμε. ή μπορεί να έχει να κάνει και με αλληλουχία ενεργειών:
Πάμε μία τράπεζα, πας κι εσύ ταχυδρομείο που είναι δίπλα και στον γυρισμό μπαίνουμε μία στον ΟΤΕ και πάμε για καφέ

Ευπρόσδεκτο το ξεθόλωμα. Λοιπόν ο (θολός) ορισμός είναι:
α. προορισμός
β. το ξεκίνημα μιας ενέργειας

Νομίζω τα 2 πρώτα παραδείγματα του vikar (ταβέρνα & τομπουρλίκα) εμπίπτουν στους 2 παραπάνω ορισμούς. Προτείνει όμως και έναν τρίτο, αόριστο άρθρο αντί του οριστικού: αύριο θα τσιμπήσω ένα τρενάκι των δέκα (εννοείται ότι δεν είναι πολλά, αλλά μόνο ένα αλλά λέω ένα για αργκό)
άρα έχουμε:
γ. αντικατάσταση οριστικού άρθρου

ο ορισμός όμως νομίζω ότι παραμένει θολός, δηλαδή πότε το οριστικό άρθρο μπορεί να αντικατασταθεί και πότε όχι; ασφαλώς όχι πάντα.

Όσο για το «θα τσιμπίσω μία ένα τρενάκι των δέκα» νομίζω ότι είναι συνδυασμός των β. (ξεκίνημα μιας ενέργειας) και γ.

τώρα τα παραδείγμα της σαλίνας νομίζω ότι μοιάζουν με το β. αλλά όχι ακριβώς, δηλ. περιλαμβάνουν το ξεκίνημα και την ολοκλήρωση μιας ενέργειας.

Πιστεύω δεν τίθεται θέμα σλανγκότητας ή θολότητας στο λήμμα. Μια προσθήκη όμως θα την χρειαζότανε.

- Κάτσε, πάω μία «φορά» τουαλέτα και φύγαμε

Νομίζω πως αν μπερδεύει είναι γιατί οι αποχρώσεις είναι πολύ λεπτές. Εξηγούμαι:
Σχετίζεται με γρήγορη / σύντομη / συχνή διαδοχή ενεργειών· π.χ.: Το «Πάμε καμιά ταβέρνα;» είναι ισοδύναμο με το «Πάμε μια ταβέρνα;» όταν έχουμε καιρό να πάμε σε ταβέρνα. Όταν πρόσφατα έχουμε πάει σε ταβέρνα χρησιμοποιώ αποκλειστικά το πρώτο (με διαφορετικό τόνο φωνής) γιατί η πρότασή μου ενέχει την αμφιβολία αποδοχής λόγω συχνής επανάληψης. Το ίδιο ισχύει και στα π.χ. 1 και 3 του ορισμού.
Νομίζω πως ο vicar το ‘χει πιάσει μ’ αυτό το «έτσι γι’ αλλαγή» που αναφέρει.

Στο όλα τα λεφτά π.χ. της Galadriel, φαίνεται ολοκάθαρα όχι μόνο η διαδοχή των ενεργειών αλλά και το σύντομό της (βρίζονται διαδοχικά, μια ο ένας, μια ο άλλος δίχως καθυστέρηση –«άμεσα» όπως αναφέρει ο ορισμός).
Στο 2ο π.χ. του ορισμού το βάρος πέφτει περισσότερο στο σύντομο της πράξης που θέλουμε να συμβεί αμέσως τώρα –πάλι διαδοχή στην ουσία.
Το «..πας μια στην κουζίνα να το φέρεις;» είναι ισοδύναμο του «..πας μια στιγμή στην κουζίνα να το φέρεις;» Το ίδιο ισχύει και στα π.χ. της Salina που νομίζω πως έχει πιάσει τη διαδοχή των ενεργειών μ’ αυτό το «αλληλουχία» που αναφέρει.

ενδιαφέρον αυτό με το μια/καμιά.

άρα θα σου πω «πας μια στην κουζίνα;» γιατί ενδέχεται και να μου πεις ότι βαριέσαι. Και δε θα πω «πας καμιά κουζίνα;» γιατί δε γίνεται να έχεις καιρό πολύ να πας.

και το ειρωνικό «δεν πας καμιά κουζίνα (λέω γω τώρα και ν' αφήσεις τις μαλακίες;)»

επίσης «πάμε ταβέρνα» (κατά το πάμε πλατεία) όπου δεν υπάρχει ούτε το καμιά, ούτε το μια.

θα επανέλθω, που λέει κι ο βικ.

Μπράβο σσττέφφαννε, τα είπες όλα νομίζω και έβγαλες την θολότητα, εγώ όμως σαν κακός άνθρωπος θα βάλω άλλη μία χρήση, που νομίζω έχει να κάνει με την αμεσότητα, αλλά όχι χρονική. Δεν ξέρω πως να το διατυπώσω, ελπίζω να καταλάβετε από τα παραδείγματα:

φέρε μία και τις χαρτοπετσέτες (πήγες που πήγες στην κουζίνα να φέρεις το αλατοπίπερο, δεν θα κάνεις περισσότερο κόπο να φέρεις και τις χαρτοπετσέτες)

πιάσε μία τα τσιγάρα (μη σηκωθώ να τα πάρω, άπλωσε το χέρι εσύ που είσαι πιο κοντά ή είσαι ήδη όρθιος)

- Θα περάσω να σε πάρω
- Να βγω να σε περιμένω στον κεντρικό δρόμο; μην σε βγάλω από τον δρόμο σου
- όχι μωρέ, μία έτσι θα κάνω, σιγά που με βγάζεις από τον δρόμο μου

μ' αρέσετε, μπράβο. γλωσσολογικός οίστρος.
και μια που δεν προφταίνω να ασχοληθώ, με καλύπτετε.
(εδώ το μια = «μιας και»)

Αγαπητή salina ποτέ δεν θεώρησα κακό τον άνθρωπο που ανάγκασε το μυαλό μου σε εγρήγορση. Μάλλον σου χρωστώ.
Ας σκεφτούμε λοιπόν πάνω στις έννοιες «κόπος» και «χρόνος»:
Ό,τι κοπιαστικό συνήθως απαιτεί ανάλογο χρόνο.
Αν αναλογιστούμε πως η ίδια μας η ζωή είναι κατά μια έννοια η ατομική μας μερίδα στο Χρόνο, εύκολα συνειδητοποιούμε πως όταν διαφημίζουμε κάτι για σύντομο/ που γίνεται σε χρόνο dt –ας πούμε μια αγγαρεία ή κάτι αντίστοιχο- στην ουσία δηλώνουμε πως δεν θα είναι κουραστικό/ βάσανος για όποιον το κάνει, δεν θα του φάει τη ζωή:
«Ας ήτανε ο πόνος ένα τσιγάρο δρόμος» που λέει κι η Μαραγκουδάκη δια κλαψιάρη Στελάρα.

Παρεμπιπτόντως· μια διαδρομή μπορεί χιλιομετρικά να είναι μικρή αλλά ο κακοτράχαλος δρόμος να την κάνει εξαιρετικά δύσκολη άρα και χρονοβόρα, εξού κι είναι χρησιμότερη για τον ταξιδιώτη η πληροφορία πόσος χρόνος θα του χρειαστεί για να διατρέξει την όποια απόσταση.

Στα π.χ. σου λοιπόν «φέρε μία και τις χαρτοπετσέτες» και «πιάσε μία τα τσιγάρα» νομίζω πως πάλι έχουμε το σύντομο/ στιγμιαίο της ενέργειας που υπονοεί το εύκολο του όλου πράγματος: «φέρε μια στιγμή και τις χαρτοπετσέτες» και «πιάσε μια στιγμή τα τσιγάρα» με νόημα ακριβώς όπως τα λες και στα δυο.

Στο άλλο σου π.χ. «..μια έτσι θα κάνω..» το «έτσι» μάλλον είναι μια παράκαμψη/ ένα κάτι (που πάλι υπονοεί ξεστράτισμα τουτέστιν χάσιμο χρόνου οπότε κούραση και ξεβόλεμα) που το «μια» την υποβιβάζει ποσοτικοχρονικά (οπότε έχω πάλι το σύντομο/ στιγμιαίο της ενέργειας).

Αλλά επειδή νομίζω αντιλαμβάνομαι τι εννοείς:
Νομίζω πως η σωστή λέξη για να περιγραφούν οι καταστάσεις στις οποίες χρησιμοποιείς αυτό το «μια» είναι η «επικουρικότητα» που απαιτεί η όλη φάση. Εξηγούμαι:
Σε κάθε μια απ’ αυτές, αυτός που θα δράσει το κάνει προστρέχοντας σε άμεση βοήθεια αυτού που ζητά/ έχει ανάγκη ..γιατί μπορεί ενώ ο άλλος κωλύεται.
Αυτή είναι λίγο – πολύ κι η έννοια της επικουρικότητας.
Και φυσικά έχεις απόλυτο δίκιο.

Για να γιαλομήσω λιγάκι: salina είτε είσαι και γαμώ τα παιδιά που σκίζονται για τον Άλλο μέχρι σημείου εκμετάλευσης ή ..είσαι απ’ αυτές που τα θέλουν όλα κι όλους στα πόδια τους. :-)

(στο «κακός άνθρωπος» ήθελα να βάλω και λίνγκ αλλά το ξέχασα)

Ο,τι μου χρωστάς σου χρωστάω, αφού μετά την παρέμβασή σου κατάλαβα κι εγώ καλύτερα τι ήθελα να πω (άρα πατσίσαμε), χωρίς να διαφωνώ ουσιαστικά σε ότι γράφεις.

Στα παραπάνω παραδείγματα (πήγαινε/φέρε/πιάσε) το μία μπορεί να αντικατασταθεί με το εξίσου αργκοτικό λίγο, που έρχεται, κυρίως, για να στρογγυλέψει την προστακτική. Αν και ο τόνος της φωνής δίνει την χροιά της παράκλησης ή της διαταγής, η προστακτική εξακολουθεί να έχει μία εσάνς αυταρχισμού. Προσθέτουμε λοιπόν τις λεξούλες μία/λίγο για να κάνουμε σαφές ότι δεν είμαστε απ’ αυτές που τα θέλουν όλα κι όλους στα πόδια τους, αλλά ότι είναι λογικό την δουλειά να την κάνει αυτός που θα κάνει και τον λιγότερο κόπο/χρόνο.
Ισως έχει να κάνει κάτι και με το «ρυθμό» που λέει πιο πάνω και ο βίκαρ, αλλά δεν το έχω βρει ακόμα, επιφυλάσσομαι. Οσο για την γιαλομιά, νομίζω ότι όλοι μας παίζουμε κατά περίπτωση και τους δύο ρόλους. Οπου μας παίρνει τα ζητάμε όλα στο πιάτο και όποιος μας βρει σε στιγμή αδυναμίας μας εκμεταλλεύεται στεγνά.
Δηλαδή και δούλα και κυρά, αλλά με διαφορετικούς ανθρώπους :-Ρ

Εγώ νομίζω κρατάω τα εξής σ' αυτήν τη φάση:

(α) ένας/μία/ένα: αόριστο άρθρο αντί για οριστικό, έτσι απλά (σκληρή αργκοτίλα). Της ίδιας χρήσης εδώ και το κανένας/καμιά/κανένα (και κάνας/καμιά/κάνα)

(β) μία: μειωτικό ή χαϊδευτικό επιρρηματικό.

Πολύ εύστοχο αυτό που λέει η σαλίνα για το λίγο, ενώ κι' ο στέέφαανοος (ούπς, σόρι για το χασμουρητό :-Ρ) όταν μιλάει για συντομία, χρονική-ξεχρονική, πάλι έτσι το καταλαβαίνω, οτι υποβαθμίζουμε (όχι με κακή έννοια) ότι ακολουθεί.

Το οποίο πάλι είναι αργκοτικό ύφος, και μάλιστα σε πολύ θεμελιακό επίπεδο: εκεί που η υποβάθμιση αυτού στο οποίο αναφέρεται κανείς λειτουργεί μεγεθυντικά γι' αυτόν που το αναφέρει.

(γ) μία: ρυθμικό μόριο, με κυρίως συντακτικό ρόλο δηλαδή παρά σημασιολογικό (όχι ακριβώς αργκοτική η χρήση αυτή, αλλα σίγουρα όχι της τυπικής γλώσσας). Παρόμοιο ρόλο (όχι απαραίτητα τον μόνο) παίζουν πότε-πότε και ένα σωρό άλλες λέξεις, πιχι ξερωγώ, και, και καλά, σε φάση...

Είναι όταν χρησιμοποιούμε τις λέξεις για ευφωνία, για να μας πέσει ο τόνος (η έμφαση) εκεί που θέλουμε, ή υποκύπτοντας στο χόρορ βάκουι (ο τρόμος της παύσης!) και λοιπά --λεπτά σημεία, αλλα έτσι στήνεται το ύφος μεταξύ άλλων, ντάξει.

Όσο για τον «προορισμό» που επιμένει ο εαρέντιλ, δέν το βλέπω ρε να πάρει. Κολλάνε κάθε λογής ονόματα εδωπέρα, όχι μόνο τόποι, πιχί: «-Παπακωνσταντίνου τον έχουμε; -Μέσα! Πάμ' εναν Κουρσάρο ν' απογειωθούμε λέμε!... -Θού ρε όρνιο, όχι Βού!» Τέ'ς πά', κάπως έτσι... Πάντως το «ξεκίνημα μιας ενέργειας» κάτι μου λέει, αλλα πάλι δέν το βλέπω καθαρά. Χμού.

Τέλος πάντων, βιαστικά αυτά, εδώ ειμαστε.

[ρε σύ, όποτε γράφω βιαστικά με πιάνει μιά μανία να βάζω τα πράματα σε λίστες... τί να λένε οι γιαλόμες επαυτού;...]

[βασικά όποτε γράφεις βιαστικά κατεβάζεις την πάπυρος λαρούς μπριτάνικα και λίγα λέω, αυτό να ψάξεις]

οι γιαλόμες έχουν κάψει τα χαρτιά τους μαζί σου παιδάκι μου.

(το καίω τα χαρτιά μου τόχουμε; αν όχι το καβαντζώνω κι αυτό, μαζί με τη Νύχτα)

@salina: Για τη χρήση του «λίγο» αντί του «μια» καμία απολύτως αντίρρηση.
Άλλωστε το «λίγο» μπορεί να θεωρηθεί άνετα σαν χρονικό που είναι τόσο κοντά στο «μια στιγμή».
Το αυτό και για το «μια» σαν ρυθμικό μόριο που λέει κι ο vicar.
Άλλωστε αν ψάχνοντας το πώς καταντά ρυθμικό κάτι στη γλώσσα και καταλήγαμε σε οτιδήποτε απ’ τα προαναφερθέντα, σίγουρα δεν θα εκπλησσόμασταν.

Όσο για το «δούλα και κυρά»: Η τόση συνειδητοποίηση/ αυτογνωσία/ διανοητική εγρήγορση πόσο άνετα επιτρέπουν το «δούλα»;!;! Το «κυρά» μου είναι πιο εύκολο –βγάζω απωθημένα κι ετς.

@vikar: Το «ξεκίνημα μιας ενέργειας» εγώ το αντιλαμβάνομαι σαν «το άμεσα πραγματοποιήσιμο της διαδοχικής ενέργειας». Δεν ξέρω κατά πόσο βοήθησα στο ξεκαθάρισμα.

Η γιαλόμα της ημέρας φρονεί πως διαθέτεις ανάδρομο Ερμή σε γωνιακό οίκο με τίτλους, ή Άρη σε οίκο/ ζώδιο του Ερμή ίσως γωνιακό αν αναπληρώνει πεσμένο ή χτυπημένο Ήλιο πράγμα που σε ωθεί υπό το άγχος της έκθεσης σε κριτική, σε δομές οργάνωσης σαν απεγνωσμένη προσπάθεια αυτοσυγκράτησης ώστε να μη χαθεί ο διανοητικός αυτοέλεγχος. Elementary my dear σύσλανγκε! :-)

@salina & vicar: Θεωρώ πως συμφωνούμε διατυπώνοντας τα ίδια με άλλες λέξεις.

@ironick: έχουμε το «θα σκίσω τα πτυχία μου».

Πράγματι σσττέφφαννε, συμφωνούμε σε όλα, αν τα λέω με διαφορετικά λόγια κάθε φορά είναι γιατί προσπαθώ να καταλάβω γιατί το χρησιμοποιούμε αν και εκ πρώτης όψεως το «μία» μπορεί να παραλειφθεί χωρίς να αλλάξει το νόημα, να βρω δηλαδή την απόχρωση που λες κι εσύ παραπάνω.
Συμφωνώ επίσης με το «το άμεσα πραγματοποιήσιμο της διαδοχικής ενέργειας»
Για το «δούλα και κυρά» είναι μη σου τύχει, αλλά και να σου τύχει δεν κρατάει πολύ -μην ακούς τι λέει η Βάνου

Τώρα για τον «προορισμό», νομίζω ότι ο εαρένδιλ μάλλον παρασύρθηκε από το ρήμα, που απ' ότι κατάλαβα χρησιμοποιεί το «μία» με το «πάω» μάλλον αποκλειστικά.

[I][Α ρε γιαλόμες της συμφοράς όλοι σας, ρε αν δεν ξες από ψυχολογία του περιπτέρουδεν ξες τίποτα.
Εγώ θα σου πω βίκαρ, ψυχαναγκασμός λέγεται και είναι απλό][/I]

σάλλυ, δεν ήθελα να του το πω έτσι, μην τον πληγώσω...

σσττφφ μερσί για το λινκ, γλίτωσα από ένα λήμμα μόλις.

γενικώς: να επισημάνω ότι η μορφή «ρήμα + μία + αντικείμενο», αν πάρει αρνητικό μόριο μπροστά, το μία γίνεται καμία, δηλ. «δεν + Ρ + καμία + Α». πχ:
- πάμε μια ταβέρνα;
- δεν πάμε καμιά ταβέρνα;
όπου και τα δύο έχουν το ίδιο νόημα, δηλ. είναι πρόταση προς κάποια πράξη, όμως στην β' περίπτωση η άρνηση λειτουργεί εμφατικά και όχι αρνητικά.

(δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι έτσι βγήκαν και οι κανόνες γραμματικής με τους οποίους δυσανασχέτησαν σχεδόν όλοι οι μαθητές... και να που, για παιχνίδι εμείς τώρα, μεταξύ τυρίου και αχλαδίου, μέσα σε ένα σάιτ για τη σλανγκ, βγάζουμε τους νέους κανόνες για τους μελλοντικούς μαθητές, έχει ο καιρός γυρίσματα αχαχαχχχ!

Σόρυ, ξέρω ότι γίνομαι ξενέρωτος. Ο ψυχαναγκασμός (ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή - Obsessive Compulsive Disorder), όπως μου δίδαξε αυτό το βιντεάκι, είναι φοβερή ταλαιπωρία για τους πάσχοντες, για να μην πω βασανιστήριο.

Ο vikar δεν έχει ανάγκη από τέτοια, όπως εύκολα μπορεί να μαρτυρήσει ένας ζογκλέρ του δρόμου, μια σερβιτόρα και η κάμερα του κινητού μου. Ευχαριστώ.

Μήν τον ακούτε αυτόν τον ότι νά 'ναι, όλο σαχλαμάρες λέει, που τις βγάζει απ' το κεφάλι του, για να γειώνει τις ωραίες μας κουβέντες.

Ιρονίκ, έτσι ρε τα παλιόπαιδα!... Μόνο που, ο συγκεκριμένος κανόνας δέν νομίζω να υπάρχει, το δεν πάμε μιά ταβέρνα; στέκει και καραστέκει. Ή μήπως εννοείς κάποιον επιτονισμό που δέν πιάνω;

Όπα, το παραπάνω σχόλιό μου πήγαινε εδώ :-ΡΡ

χμ... σα νάχεις δίκιο ρε βίκαρε, αλλά τώρα βαριέμαι να το σκεφτώ όλο αυτό...

Νομίζω ότι η αίρον το χει με τους κανόνες γραμματικής: Βγάζεις ένα κανόνα και μετά πλακώνεσαι στις εξαιρέσεις. Οσο περισσότερες εξαιρέσεις, τόσο επιβεβαιώνεται ο κανόνας :-Ρ

Ναι, αλλά το γράφημα δεν μπορεί να βγάζει ασύμπτωτη, αλλιώς όσες περισσότερες φορές χάνει στο τάβλι ο Βίκαρ, τόσο καλύτερος ταβλαδόρος θα θεωρείται ;-)

Εσύ στην πλάκα-πλάκα, θα κάνεις κόσμο να πιστέψει οτι δέν σε σκίζω στο τάβλι κάθε φορά που παίζουμε... Κοίτα να δείς κύριε κατι θρασίμια...

να μη μπει το λήμμα σκέτο «μια» για να το λινκάρουμε ευκολότερα;

νομίζω ότι είναι λαϊκή απαίτηση να φύγει το προορισμός :) αλλά κάποιους συγκινεί ακόμα το «ξεκίνημα μιας ενέργειας»

εγώ θα πρότεινα να συμφωνήσουμε σε έναν ορισμό εδώ, στα σχόλια, και μετά να τον βάλουμε πάνω μια και καλή

οκ, ας το δούμε λοιπόν όλοι μαζί.

Μία [Χ]

έκφραση πασπαρτού που ετυμολογείται από το «μία φορά Χ» ή «μία στιγμή Χ», και σημαίνει το ξεκίνημα μιας ενέργειας. Το μία μπορεί να παραλειφθεί χωρίς να αλλάξει το νόημα, η χρήση του όμως δίνει ένα νόημα σπιρτάδας, αμεσότητας, ή ταχύτητας στην έκφραση.

Παραδείγματα:

1. Το σ/κ πάμε μια Αράχοβα; [εννοείται: θεωρώ ότι μας είναι εύκολο να αποφασίσουμε να πάμε, γίνεται μπαμ μπαμ. προφανώς προ κρίσης γιατί τώρα μετράμε τα χιλιόμετρα για να φύγουμε :)]

2. Ρε συ ξέχασα το αλατοπίπερο, πας μία στην κουζίνα να το φέρεις; [εννοείται σου είναι εύκολο να πας και να έρθεις]

3. Πάμε μία skype; [δηλαδή θέλεις να ξεκινήσουμε έναν διάλογο στο skype; εννοείται ότι δε μας είναι δύσκολο]

4. - Πάμε;
   - Κάτσε, πάω μία τουαλέτα και φύγαμε [εννοείται θα κάνω γρήγορα, δε γεννάται θέμα]
   (γυρνάει) - Πάμε;
   - Κάτσε να πληρώσουμε μία τον λογαριασμό... [εννοείται μπαμ μπαμ]

Καλά ρε παιδιά! τι γαϊδούρια πούμαστε!
σαράντα σχόλια του κάναμε του αθρώπου, μία απάντηση δεν του δώσαμε!
Απαντώ λοιπόν εγώ, αλλά μην τα πάρεις και τοις μετρητοίς Νομίζω ότι το Χ δεν χρειάζεται. (Μία [Χ] μία φορά [Χ] μία στιγμή [Χ])
επίσης δεν ξέρω αν είναι σωστή η διατύπωση ετυμολογείται από το «μία φορά Χ» ή «μία στιγμή Χ», νομίζω ότι απλά παραλείπεται το φορά/στιγμή, αλλά σε αυτό ας τοποθετηθούν οι γράμμαρ νάτσις του σάιτοστ
Ολα τ άλλα μου φαίνονται σωστά

Για να μή χαθούμε στα σχόλια, αυτός ηταν ο παλιός ορισμός του εαρέ, που τροποποιήθηκε μετά απο απαίτησή του:

[I]Δηλώνει τον προορισμό και εκ πρώτης όψεως το «μία» μπορεί να παραλειφθεί χωρίς να αλλάξει το νόημα. Το «μία» όμως δίνει χαρακτήρα αμεσότητας, αυθόρμητης, χωρίς καθυστέρηση μετάβασης.

Πιθανότατα ετυμολογείται από το «μία φορά».

Πιο μεταφορικά, δηλώνει το ξεκίνημα μιας ενέργειας.[/I]