καμπόης

και καμπόικο το έργο που παίζουν καμπόηδες (τον όρο γουέστερν δεν τον έχει υπόψη του όποιος χρησιμοποιεί το λήμμα)

Ο βράστας με πάει πίσω σε χορό μασκέ (τις καλές εποχές του ΝΟΧ και του Χανδρή ξεροσφύρησον Φόρντ) με τα μισά παιδάκια ντυμένα ζορό και τα άλλα μισά καμπόηδες.

Ωραία χρόνια, με μάσκες πλαστικές μιας χρήσης που σπάγανε στο μισάωρο, ολίγο προ της επανάστασης του λάτεξ, καψούλια, σερμπαντίνες,χαρτοπόλεμοι, τρίγωνα τυροπιτάκια και μηλόπιτα περιοπής ή ραβανί για ντηζέρτ.Οι μερακλούδες μαμάδες θα φοράγανε στον καμπόη τους και μαντήλι γύρω απ'το λαιμό, καρό πουκάμισο που συνδυαζόμενο με υφασμάτινο παντελόνι και δετό παπούτσι θα έστελνε τον Νταλί να ελαιοχρωματίζει για τα προς το ζην.

Όταν τελικά έμαθα ότι ο πιστολέρο καμπόης ήτο απλά ένα γελαδοπαίδι κι άρα αναμφισβήτητα το ορθό ήτο "καουμπόης", η παιδική μου ξενέρα ήτο τέτοιου μεγέθους που -καθώς φαίνεται- μου έχει μείνει αξέχαστη.

Το ηθικόν δίδαγμα, αν το είδε κανείς, είναι μάλλον ότι ο καμπόης δεν είναι γελαδάρης. Είναι ο (μ)πιστολάς του γουέστερν, ο Τζων Γουέην που γαμεί και δέρνει και γράφει τα γελάδια και τα λοιπά ζωντανά - μαζί και τους ανθρώπους εκτός αν παίζει καμιά ιταλοαμερικανίδα με βυζί τούμπανο στο έργο- στα παπάρια του.

Όταν πληροφορηθείς ότι είναι απλά κτηνοτρόφος- και συνεπώς καουμπόης, έχει πια χάσει όλη του την μαγεία.

Ένα "-ου" είναι η διαφορά και μολαταύτα αγεφύρωτη.