Κλασική -ίλα που υποτίθεται ότι αποπνέουν οι αριστεριτζήδες (και κατ' επέκταση όλοι οι θεσμοί, τα ήθη και οι νόρμες τση «μεταπολίτευσης»), αλλά όχι με την καλή έννοια της βαρβατίλας του μόχθου και της εργατιάς που φέρνει προς θυμάρι και φασκόμηλο.
Το άρωμα και το μπουκέτο τση αριστερίλας μποχάει διαφορετικά στην μύτη του καθένα. Παραθέτω ένα εντελώς δειγματοληπτικό αρωματολόγιο των ουρδεσάνς που συχνά αποδίδονται κακεντρεχώς στο φαινόμουνο:
- Ανωτερίλα,
- Αυνανίλα,
- Βερμουδίλα (και δη στα αριστερόμουνα),
- Κλαψομουνίλα,
- Κορεκτίλα,
- Ξερολίλα,
- Μουρτζουφλίλα,
- Νταλαρίλα,
- Οπορτουνίλα,
- Πατερναλίλα,
- Ταγαρίλα,
Υπολανθάνουσα νεορθοδοξίλα, κλπ.
Αποποιούμενος κάθε ευθύνης επισημαίνω ότι το λήμμαν χρησιμοποιείται απαξιωτικά τόσο από αριστερόστροφους (βλ. παραδείγματα 1 και 2) όσο κι από δεξιόστροφους (βλ. παραδείγματα 3 και 4) σλάνγκους.
1. Την επόμενη φορά ίσως αποφασίσουμε επιτέλους να βγάλουμε την αριστερίλα απο πάνω μας και να κάνουμε χρήση των όπλων. Η αριστερίλα και ο φιλελευθερισμός θα μας φάει σε αυτή την χώρα...
2. Προβολές, συζητήσεις, θεατρικά δρώμενα, πολυεθνική κουζίνα από κάθε άκρη της γης, εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής, συνθέτουν μια πολύχρωμη γιορτή, μακριά από την αγέλαστη σοβαροφανή αριστερίλα, μια γιορτή η οποία περιμένει τη στήριξη και τη συμμετοχή του κάθε μετανάστη.
3. Γ@μημένα βρωμοκάναλα. Γ@μώ την αριστερίλα σας ξευτίλες.
4. Οι κάτοικοι του κέντρου απαντούν στην αριστερίλα που μας έχει πνίξει
3. Η «αριστερίλα» της Εκκλησίας και το άφιλτρο τσιγάρο. Έπρεπε να δεις τη συχνότητα του ραδιοφώνου σου, για να καταλάβεις ότι δεν άκουγες τον 902 του ΚΚΕ αλλά τον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας! Τί ύμνοι για τους διωκόμενους κομμουνιστές αντάρτες του ‘50, οποία ανάλυση περί νεομαρξισμού και λενινισμού, αλλά και μαθήματα για το πώς «έστριβαν» τα άφιλτρα τσιγάρα οι γυναίκες των αριστερών!
3 comments
Khan
- Πόσα ΚΚΕml είναι ένα ΚΚΕ;
- ;
- 1000
σφυρίζων
Ο Βρετανός σκηνοθέτης Κεν Λόουτς δεν φημίζεται για το χιούμορ του. Στις μελαγχολικές ταινίες του-«γροθιά στο στομάχι» του θεατή, για να χρησιμοποιήσουμε μια παρωχημένη έκφραση κλισέ των κριτικών, οι ήρωες ανήκουν στην εργατική τάξη, μιλούν με βαριά κόκνεϊ προφορά και ζουν σκοτεινές, πνιγηρές ζωές. Κι όμως αυτός ο εκπρόσωπος του κινηματογραφικού κοινωνικού ρεαλισμού που έχει επανειλημμένως κατηγορηθεί για έλλειψη χιούμορ, συνυπογράφει μια εξόχως πλακατζίδικη ανοιχτή επιστολή στην εφημερίδα Guardian, με την οποία επικρίνει τη δεξιά στροφή των Εργατικών και ζητεί να καλυφθεί το πολιτικό κενό στον χώρο της Αριστεράς με ένα είδος ΣΥΡΙΖΑ…
(εδώ)
σφυρίζων
(λωλ, κχάνκε!)