καμπέκα

Το ανδρικό μόριο, το πέος στη ντοπιολαλιά της Κύθνου. Η χρήση της ακόμα και στη δεκαετία του '50 ήταν σχετικά περιορισμένη. Οι περισσότεροι χρησιμοποιούσαν τις πιο συνηθισμένες πανελληνίως ψωλή και πούτσος.

Αγνώστου (σε μένα) ετυμολογίας. Κάθε συνεισφορά ευπρόσδεκτη ως συνήθως. Προτείνω (ως αφετηρία προβληματισμού περισσότερο) δύο εκδοχές:

Μια "δυτική": το ισπανικό cabeza ή το πορτογαλικό cabeça, που σημαίνουν κεφάλι.
Μια "ανατολική": το τουρκικό kabak που σημαίνει κολοκύθι, φλασκί.

Όπως φαίνεται και στην από κάτω φωτογραφία, το σχήμα τους θα μπορούσε να δικαιολογήσει την σχετική παρομοίωση.

"Ήτανε, που λες, τύφλα στο μεθύσι, είχε βγάλει τη καμπέκα του και κατουρούσε μες στη μέση του δρόμου!"

Κάποιοι αποκαλούσαν έτσι κοροϊδευτικά γυναίκες που εξακολουθούσαν να τις αποκαλούν "Μπεμπέκα" παρά την (προχωρημένη) ηλικία τους. (Συνήθως ήταν "ξενόφερτες" νύφες ή "ξενάρες", όπως αποκαλούνταν εκείνες, που δεν ήταν από το νησί).

"Τά 'μαθες Ερήνη μου; Ξενάρα πήρε κι ο Νικολός τση Ρηνιώς! Και ξέρεις ήντα τηνε λένε; Μπεμπέκα! Μωρέ Καμπέκα θα τηνε λέω εγώ κι οποιανού τ'αρέσει!"

donmhtsos

2015-05-16 15:19:32+00:00

Το όνομα Μπεμπέκα (από το τουρκικό bebek: μωρό) ή Μπέμπα, όπως και το αντίστοιχο αρσενικό Μπέμπης ή Μπούλης, παρέμενε και συχνά συνόδευε τα παιδιά και στην ενήλικη ζωή τους, συνήθως λόγω απουσίας του νονού για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι όταν γίνονταν καθηστερημένα η βάφτιση, το παιδί ήταν ήδη αρκετά μεγάλο και είχε συνηθίσει το Μπέμπα/Μπέμπης κλπ. Το φαινόμενο αυτό δεν ήταν σύνηθες στο νησί (άν απουσίαζε ο νονός, αναλάμβανε κάποιο άλλο μέλος της οικογένειάς του το σχετικό καθήκον) κι έτσι δεν υπήρχαν παιδιά (και φυσικά ούτε ενήλικες) που ν' αποκαλούνται έτσι.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της συνήθειας σε άλλα μέρη της χώρας, από την ταινία "Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα", όπως και οι μπέμπες του Ελληνικού τραγουδιού της εποχής εκείνης (Μπέμπα Μπλανς, Μπέμπα Κυριακίδου κ.α.). Ο... Μπουμπούκος της σύγχρονης εποχής είναι ... από άλλο ανέκδοτο.