Η μεγάλη πλειοψηφία τών λέξεων βγαίνει από ένα ρήμα
κι όχι από ένα ουσιαστικό .
Αυτό συμβαίνει σε όλες τις αναπτυγμένες γλώσσες .
Ο λόγος είναι απλός : πρώτα προσέχεις το τι κάνεις εσύ
ή τι κάνει ο άλλος κι ύστερα φτιάχνεις μια λέξη γι' αυτό .
Αρκετά αργότερα φτιάχνεις μια λέξη <το ουσιαστικό δλδ>
που δηλώνει την πράξη .
π.χ : τρέχω , τρέξιμο
γελάω , γέλιο . κλπ .
Άρα το «μπαφιάζω» δε βγαίνει από το «μπάφο» ,
το αντίθετο συμβαίνει .
Στο καθαυτό θέμα τής ετυμολογίας τού «μπαφιάζω»
σίγουρα η λέξη προέκυψε από λόγους ηχητικούς .
Το «μπαφ» ακούγεται λεκτικά σαν έκρηξη ,
λέμε : ξαφνικά έκανε μπαφ η σόμπα .
Άρα «μπαφιάζω» σημαίνει είμαι κοντά στο να εκραγώ .
Συνδέεται άμεσα με την κούραση λόγω φόρτου εργασίας
και γενικά με ο,τιδήποτε μάς παρακουράζει ή μάς ζαλίζει .
Άμα είσαι πολύ κουρασμένος από κάτι ζαλίζεσαι ,
θολώνει ο νους σου , δε μπορείς να σκεφτείς σωστά ,
και τότε πετιέσαι και λες :
μπάφιασα ρε παιδιά , πάω να φύγω .
Σωστόστ ο Λέων από πάνω, και για την ετυμολογία και για την κότα με τ' αυγό. Το μπαφιάζω έκανε τον μπάφο και όχι το αντίθετο. Στο ρεμπέτικο έχουμε ήδη το να φουμάρω να μπαφιάσω και τις πίκρες να ξεχάσω αλλά ουδεμία αναφορά της λέξης μπάφος, προφ γιατί έπιναν αργιλέ και όχι τσιγαρλίκια.
Περαιτέρω, όταν έχω ένα σύνολο σημασιών, μια σημασία δίπλα στην άλλη, μια λέξη δίπλα στην άλλη, όταν λέω λ.χ. «ο γιατρός εξέτασε τον ασθενή», τότε πια περνάω στη σύνταξη. Σύν-ταξη σημαίνει συν-τάσσω, δηλαδή βάζω τη μια πληροφορία δίπλα στην άλλη, τη μια λέξη δίπλα στην άλλη. Γι'αυτό χρειάζομαι έναν μηχανισμό που να μού συνδέει τις λέξεις μεταξύ τους, ώστε να δίνουν νόημα. Λέξεις-πληροφορίες που να διαπλέκονται γύρω από το ρήμα, γιατί η βάση πάντοτε τής γλώσσας είναι το ρήμα.
Επί του προκειμένου συμφωνώ με την άποψη ότι ο "μπάφος" προέρχεται από το μπαφιάζω, αλλά για καθαρά "εμπειρικούς" λόγους. Ο μπάφος ακούγεται τα τελευταία τριάντα -αντε σαράντα- χρόνια ενώ το μπαφιάζω, όπως φαίνεται κι από το παράδειγμα του Δεινόσαυρου, τουλάχιστον εβδομήντα.
Εν τούτοις ως προς τη θεωρητική προσέγγιση (χωρίς να είμαι ειδικός) συμφωνώ με την "ασυμφωνία" του Χάν. Και για να γίνω πιό συγκεκριμένος φέρνω κάποια παραδείγματα γιά προβληματισμό, του τύπου "η κότα και τ' αυγό". Τι έγινε πρώτο, το παιδί (παις) ή το παιδεύω, ο γυμνός ή το γυμνούμαι/γυμνάζομαι, ο ίππος ή το ιππεύω, η κώπη ή το κωπηλατώ, για να μην πάμε σε άλλες έννοιες όπως αλς-θάλαττα-θάλασσα, λαας-λίθος, ανήρ- γυνή, άρρεν-θήλυ κλπ. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Μπορεί, όπως λέει κι Μπαμπινιώτης (στο σχετικό παράθεμα της Σούλτως) το ρήμα να είναι η βάση της γλώσσας, αλλά κυρίως σε θέματα δομής, χτισίματος, δημιουργίας "ενός μηχανισμού που να μού συνδέει τις λέξεις μεταξύ τους, ώστε να δίνουν νόημα", όπως λέει ο ίδιος. Αυτό δεν σημαίνει όμως, ότι τα επί μέρους δομικά στοιχεία, οι λέξεις, δεν έχουν το καθένα τους δικούς του, ιδιαίτερους μηχανισμούς δημιουργίας. Στο ερώτημα, τι προηγείται το πράγμα (ουσιαστικό) ή η ενέργεια/πράξη (ρήμα), η απάντηση κττμγ είναι: εξαρτάται. Στα παραδείγματα που προανέφερα προηγείται το πράγμα. Υπάρχουν όμως πάμπολλα άλλα, που προηγείται η ενέργεια. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το "μετρον άριστον" αποφεύγοντας γενικεύσεις και εξετάζοντας κάθε περίπτωση με τις ιδιαιτερότητές της.
5 comments
το Λιοντάρι
Η μεγάλη πλειοψηφία τών λέξεων βγαίνει από ένα ρήμα κι όχι από ένα ουσιαστικό .
Αυτό συμβαίνει σε όλες τις αναπτυγμένες γλώσσες .
Ο λόγος είναι απλός : πρώτα προσέχεις το τι κάνεις εσύ ή τι κάνει ο άλλος κι ύστερα φτιάχνεις μια λέξη γι' αυτό .
Αρκετά αργότερα φτιάχνεις μια λέξη <το ουσιαστικό δλδ> που δηλώνει την πράξη .
π.χ : τρέχω , τρέξιμο γελάω , γέλιο . κλπ .
Άρα το «μπαφιάζω» δε βγαίνει από το «μπάφο» ,
το αντίθετο συμβαίνει .
Στο καθαυτό θέμα τής ετυμολογίας τού «μπαφιάζω» σίγουρα η λέξη προέκυψε από λόγους ηχητικούς .
Το «μπαφ» ακούγεται λεκτικά σαν έκρηξη , λέμε : ξαφνικά έκανε μπαφ η σόμπα .
Άρα «μπαφιάζω» σημαίνει είμαι κοντά στο να εκραγώ .
Συνδέεται άμεσα με την κούραση λόγω φόρτου εργασίας και γενικά με ο,τιδήποτε μάς παρακουράζει ή μάς ζαλίζει .
Άμα είσαι πολύ κουρασμένος από κάτι ζαλίζεσαι , θολώνει ο νους σου , δε μπορείς να σκεφτείς σωστά , και τότε πετιέσαι και λες : μπάφιασα ρε παιδιά , πάω να φύγω .
Khan
Δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ με την θεωρητική αρχή σου.
deinosavros
Σωστόστ ο Λέων από πάνω, και για την ετυμολογία και για την κότα με τ' αυγό. Το μπαφιάζω έκανε τον μπάφο και όχι το αντίθετο. Στο ρεμπέτικο έχουμε ήδη το να φουμάρω να μπαφιάσω και τις πίκρες να ξεχάσω αλλά ουδεμία αναφορά της λέξης μπάφος, προφ γιατί έπιναν αργιλέ και όχι τσιγαρλίκια.
soulto
Εν αρχή ην το ρήμα.
donmhtsos
Επί του προκειμένου συμφωνώ με την άποψη ότι ο "μπάφος" προέρχεται από το μπαφιάζω, αλλά για καθαρά "εμπειρικούς" λόγους. Ο μπάφος ακούγεται τα τελευταία τριάντα -αντε σαράντα- χρόνια ενώ το μπαφιάζω, όπως φαίνεται κι από το παράδειγμα του Δεινόσαυρου, τουλάχιστον εβδομήντα.
Εν τούτοις ως προς τη θεωρητική προσέγγιση (χωρίς να είμαι ειδικός) συμφωνώ με την "ασυμφωνία" του Χάν. Και για να γίνω πιό συγκεκριμένος φέρνω κάποια παραδείγματα γιά προβληματισμό, του τύπου "η κότα και τ' αυγό". Τι έγινε πρώτο, το παιδί (παις) ή το παιδεύω, ο γυμνός ή το γυμνούμαι/γυμνάζομαι, ο ίππος ή το ιππεύω, η κώπη ή το κωπηλατώ, για να μην πάμε σε άλλες έννοιες όπως αλς-θάλαττα-θάλασσα, λαας-λίθος, ανήρ- γυνή, άρρεν-θήλυ κλπ. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Μπορεί, όπως λέει κι Μπαμπινιώτης (στο σχετικό παράθεμα της Σούλτως) το ρήμα να είναι η βάση της γλώσσας, αλλά κυρίως σε θέματα δομής, χτισίματος, δημιουργίας "ενός μηχανισμού που να μού συνδέει τις λέξεις μεταξύ τους, ώστε να δίνουν νόημα", όπως λέει ο ίδιος. Αυτό δεν σημαίνει όμως, ότι τα επί μέρους δομικά στοιχεία, οι λέξεις, δεν έχουν το καθένα τους δικούς του, ιδιαίτερους μηχανισμούς δημιουργίας. Στο ερώτημα, τι προηγείται το πράγμα (ουσιαστικό) ή η ενέργεια/πράξη (ρήμα), η απάντηση κττμγ είναι: εξαρτάται. Στα παραδείγματα που προανέφερα προηγείται το πράγμα. Υπάρχουν όμως πάμπολλα άλλα, που προηγείται η ενέργεια. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το "μετρον άριστον" αποφεύγοντας γενικεύσεις και εξετάζοντας κάθε περίπτωση με τις ιδιαιτερότητές της.