engreek

αναφανδόν υπέρ

Το ωραιο ειναι οταν γραφεις engreek με greeklish!!!

πχ. 'soou, xaou ntou giou ntou;'

και όμως τα engreek δε (θα έπρεπε να) είναι έτσι...

Αυτά είναι οι αγγλικοί ΉΧΟΙ όπως διαβάζονται και γραφονται στα ελληνικά. Ένας άγγλος ποτέ δε θα μπορούσε να τα γράψει έτσι γιατί δε ξέρει ελληνικά...

Εάν λοιπόν θεωρήσουμε ότι τα πραγματικά engreek είναι τα αγγλικά με ελληνικούς χαρακτήρες (...όποιοι τελωσπάντων θα ταίριαζαν περισσότερο στα ματια του άγγλου), όπως τα greeklish είναι τα ελληνικά, δωσμένα με τους πιο ταιριαστούς λατινικούς χαρακτήρες ....τότε έπρεπε να πάει κάπως έτσι:

ςο Ηοω Δο Υου Δο; (ηχητικά: σο ιοο δo ιου δο;) I αΜ Γιηε. Ι ζυςτ ηανε α βατη! (ηχητικά: ι αμ γιιε. Ι ζιστ ιανε α βατι!)

...τα οποία εάν τα διαβάσεις στο κατάλληλο τόνο και είσαι στο Τόκιο κινδυνεύεις να πας μέσα για εξύβριση.....

βχατ αρε υοου ταλκινγκ αμποουτ,γκουυς;
Ι χαβε σομεθινγκ νεβ το αντντ

τχεζε αρε

enlat!

Το enlat νομίζω είναι να ανέβει ορισμός χώρια, ενδεχομένως ως νεβ λεξιπλασία :-P

http://englgreeks.blogspot.com/

Όπως έλεγε και η Δήμητρα στους Απαράδεκτους στο επεισόδιο που προσπαθούσε να μάθει αγγλικά:

«Άι χεβ μένι
Γιου χεβ μένι
Σι χες μένι»

Αχχααχαχαχαχα! Ρε άντε γαμηθείτε, πέθανα στα γέλια! ;.DDDD

«ι αμ γιιε. Ι ζιστ ιανε α βατι! βχατ αρε υοου ταλκινγ αμποουτ,γκουυς;Ι χαβε σομεθινγκ νεβ το αντντ τχεζε αρε enlat!»

Αρχιμήδης!

Αντιγραφή από τη βίκη για μια ιδιαίτερη περίπτωση χρήσης ελληνικών χαρακτήρων για την ηχητική αποτύπωση ξένης γλώσσας.

Καραμανλήδεια γραφή ή καραμανλήδικα

Η καραμανλήδεια γραφή είναι μια συμβατική γραφή της τουρκικής γλώσσας με ελληνικούς χαρακτήρες αντί των αραβικών που χρησιμοποιούσαν οι τουρκόφωνοι Έλληνες των ανατολικών επαρχιών της Μικράς Ασίας, οι οποίοι αποκαλούνταν καραμανλήδες, εξ ου και η ονομασία αυτής της γραφής. Πρώτη επίσημη εμφάνιση της γραφής αυτής σημειώνεται το 1713 και είχε τόση απήχηση που διατηρήθηκε επί δύο αιώνες.

Λόγω των εξισλαμισμών που σημειώνονταν ως τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα στη Μικρά Ασία, μεγάλο μέρος των Ελλήνων λησμόνησαν τη μητρική τους γλώσσα και χρησιμοποιούσαν την Τουρκική. Ένας περιορισμένος αριθμός Ελλήνων που βρισκόταν σε περιοχές μακριά από τα παράλια και από μεγάλα αστικά κέντρα αφομοιώθηκαν μεν γλωσσικά από τον κατακτητή, κατάφεραν όμως να διατηρήσουν τη συνείδηση της θρησκευτικής και φυλετικής τους αυτοτέλειας.

Για τους τουρκόφωνους αυτούς Έλληνες τυπώθηκαν από τις αρχές του 18ου αιώνα και συνεχίσθηκαν να τυπώνονται επί δύο αιώνες βιβλία, κυρίως θρησκευτικά, αλλά και ιστορικά δοκίμια, διηγήματα και λεξικά σε τουρκική γλώσσα, αλλά με ελληνικούς χαρακτήρες, που μπορούσαν να τα διαβάζουν και να τα κατανοούν. Επίσης και εφημερίδες της Κωνσταντινούπολης, όπως η «Ανάντολου» και η «Άσια» (Ασία) των Κ. Μιχαηλίδη και Ν. Παλαμηκίδη αντίστοιχα, που έπαυσαν όμως να εκδίδονται στις αρχές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η γραφή αυτή ονομάσθηκε από τους Έλληνες ομοεθνείς της Τουρκίας «καραμανλήδειος γραφή», την οποία και τελικά αναγνώρισε και το τουρκικό κράτος δίνοντας την έγκριση συγγραφής τουρκοελληνικού λεξικού στον Ι. Χλωρό υπό την από 28 Σαρίφ 1313 Έτος Εγίρας-(1934 μ.Χ.) του τουρκικού Υπουργείου Δημόσιας Εκπαίδευσης.

Τα κείμενα που είναι γραμμένα με αυτό τον τρόπο είναι γνωστά και με το όνομα «καραμανλήδικα».

Ίσως τα καραμανλήδικα να έδωσαν την ιδέα στον Κεμάλ, να μετατρέψει την ως τότε δύσχρηστη γραφή της τουρκικής (κάτι σαν αραβο-κινέζικα), κτήμα ολίγων, με το λατινογενές αλφάβητο που έκτοτε χρησιμοποιείται και είναι σαφώς εύκολότερο και για όλους

Αχαχαχαχ γαμεσ!
Είσαι τεά