δεν υπάρχει1 more definition

Υπάρχει...

Πρὸ ὀλίγου τὸ ἄκουσα σὲ Τ/Ο διαφήμισι, καὶ τὸ ἀνεζήτησα καὶ ἐδῶ γιὰ ἐπιβεβαίωσι. Τὸ θεωρῶ ἄγουστη καὶ ἀταίριαστη μεταφορὰ στὴν Ἑλληνική, τῆς γερμανικῆς ἐκφράσεως «das gibt' s doch nicht», ἡ ὁποία ὅμως μεταφράζεται σὲ «αὐτὰ δὲ γίνονται» (εἶναι ἀνήκουστα κλπ), παρ' ὅτι κατὰ κυριολεξίαν σημαίνει «αὐτὸ δὲν ὑπάρχει» (μὲ ἔμφασι doch).

νταξ ωρέ συ, δεν είναι και τόσο κακό, ακούγεται απλώς λίγο εφηβικό, αλλά έχει εξαπλωθεί τρελά η χρήση του, το λένε ακόμα και παππούδες, που λέει ο λόγος. Όσο για τις γερμανιές, αγγλιές, γαλλιές κλπ, εμένα δεν με πειράζουν, το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό φαινόμενο, το οποίο ενδέχεται μάλιστα να εμπλουτίσει τελικά μια γλώσσα. Ήθελα να το πω αιώνες τώρα και το ξέχναγα, και ιδού η ευκαιρία, ουφ.

κάτι άλλο: το γερμανικό που αναφέρεις, επίσης δεν είναι και καμιά έκφραση ιδιαίτερη, κτγμ, οπότε μικρό το κακό.

Τέλος, δεν πιστεύω ότι αυτές οι αποδόσεις / μεταφορές ξένων εκφράσεων γίνονται προμελετημένα. Νομίζω ότι είναι ένα γλωσσικό φαινόμενο που συμβαίνει μόνο του. Πχ είμαι λέμε τώρα παιδί Ελλήνων μεταναστών, έχω μεγαλώσει στη Γερμανία, μιλάω και τις 2 γλώσσες, και πετάω στη μια ό,τι μου αρέσει από την άλλη, αυθόρμητα. Οκ, ίσως και για πλάκα, καμιά φορά. Μετά κατεβαίνω στην Ελλάδα για καλοκαιρινές διακοπές, συναντώ τα ξαδέρφια μου στο χωριό, μέσα στην κουβέντα χρησιμοποιώ (αυτοματισμένα πια) τα λόγια αυτά, κάνουν εντύπωση σε κάποιους, οι οποίοι -είτε το σχολιάζουν ή όχι- κολλάνε με την έκφραση και βρίσκονται να την χρησιμοποιούν κι αυτοί μεθαύριο. Και αυτό είναι, έπιασε. Και γω χαμπάρι δεν πήρα ότι από μένα ξεκίνησε η όλη ιστορία.

Έτσι θέλω να το φαντάζομαι και όχι ότι κάποιοι ινστρούχτορες αποφασίσανε μια μέρα ότι το χ θα το λέμε έτσι γιατί έτσι. Τουλάχιστον όχι όσον αφορά αυτά τα γλωσσικά θέματα.

Δὲν σκέπτομαι τίποτε γιὰ κατευθυνόμενες μεταφορὲς ...κι έτσι. Ὅμως, ὅλως περιέργως, αὐτὴ ἡ φρᾶσι μοῦ ἔχει προκαλέσει ἕνα συναίσθημα δυσαρμονίας καὶ ξενισμοῦ. Ἂς προσπαθήσω νὰ τὴ δῶ λίγο πιὸ θετικά, μήπως καὶ τὴ χωνέψω:

Παράδειγμα:
_Πήγαμε στὸ μπὰρ Barbar.
_Ὦ δικέ μου, δὲν ὑπάρχει (ἄλλο μπὰρ σὰν κι αὐτό, ἢ καλλίτερο μπὰρ ἀπ' αὐτό, κλπ)!

Κάπως μοῦ φαίνεται ὅτι θὰ ἡρεμήσω τώρα...

χεχε, καλά το πας!

Κι όμως εδω υπάρχει ένα σημαντικό λάθος καθως το δεν υπάρχει λέγεται στην ελληνικη υπαιθρο δεκαετίες ως Δε υπάρχει για να δείξει οντως το ιδιο πραγμα με την μοντερνιζουσα αυτή νεο-εκφραση. Όταν το πρωτοάκουσα στην Αθηνα πεθανα στο γέλιο γιατι μου θύμιζε ΟΛΕΣ τις νίντζα του χωριου μου που το έλεγαν κι ακόμα το λένε (Σ αρεσει βάβω; Ου παιδάκι μου ,και δε υπάρχει) .Επισης το λένε και στον παρατατικό = δε ύπαρχε!

περκ, μου εθύμησες ότι και στην Κρήτη λένε μια φράση που έχει ακριβώς την ίδια έννοια, η φράση είναι «απού δεν έχει στο Θεό να κάμει», δεν έχει, δλδ. σχέση/αναφορά/συναλλαγή/υποχρέωση στο ή με το Θεό, δεν είναι, με άλλα λόγια του κόσμου ετούτου, με άλλα λόγια....δεν υπάρχει... Και αν και αρχικά πρέπει να είχε αρνητική έννοια (π.χ. «είναι νευρικός απού δεν έχει στο Θεό να κάμει») μετά πήρε την έννοια της κάθε είδους υπερβολής, και της θετικής, λ.χ. «νόστιμο μρε το πιλάφι απού δεν έχει στο Θεό να κάμει».

Ακριβως, ότι λέγανε τα γραϊδια στο παρα πέντε τα λένε τα πιπινια και τέταρτο. Ειλικρινα τωρα αν πας στο νησι θα το ακουσεις κατα κόρον. Ρε παιδί μου ρωτάω τη γιαγιά μου έτσι ότι νάναι, αν της αρέσει κάτι και αν της αρέσει λέει μόνο αυτο :μμμμ α(μ') κιό* δε υπάρχει στο γκόσμο.......
κι ο = και αυτό (εννοείται)

Πριν μερικές μέρες βρήκα σε νεοπλατωνίζον μεσαιωνικό κείμενο την διάκριση:

ἀνύπαρκτος κατ' ἔλλειψιν,
ἀνύπαρκτος καθ' ὑπεροχήν

όπου το πρώτο σημαίνει κάτι που απλώς δεν υπάρχει, ενώ το δεύτερο κάτι τόσο εξωπραγματικά καλό, ώστε τα εμπεριέχει όλα, και για αυτό υπερβαίνει όλες τις αντιθέσεις, ακόμη και αυτήν ανάμεσα στο ον και το μη ον. Ωσεκτουτού, δεν έχει ανάγκη να μετέχει αυτό στην ύπαρξη, αλλά η ύπαρξη μετέχει σ' αυτό και για αυτό λέγεται
ανύπαρκτο καθ' υπεροχήν. Συγκινήθηκα, λοιπόν, που μια σύγχρονη έκφραση διασώζει ένα σκεπτικό με ιστορία τουλάχιστον 1700 ετών.

ἀνύπαρκτος καθ' ὑπεροχήν!!!!

Μην ανησυχείς πότε θα δεις ότι σε αγαπάω
κι απ΄τον εαυτό μου πιο πολύ
Τι άλλο να πω τι πιο απλό
πώς να στο αποδείξω
ότι εσύ είσαι όλη μου η ζωή

Δεν υπάρχει στη γη άλλη αγάπη τόσο δυνατή
δεν υπάρχει αυτό είναι σαν μαγικό
που το ζούμε εσύ κι εγώ

Πώς γίνεται αυτό το μοναδικό
κι η μέρα μου αλλάζει
μ΄ένα τρυφερό σου σ΄αγαπώ
Ποιος ορίζει ποιος το μυστικό
που μας εξουσιάζει
που δίνει στη ζωή μας το σκοπό

Στίχοι: Σωκράτης Σουμέλας
Μουσική: Κώστας Μηλιωτάκης
Πρώτη εκτέλεση: Ηλίας Βρεττός

Φιλοσοφικό trivium: Όταν αποδομήθηκε ο Δεριδάς, ο Alain Badiou στον επικήδειο, είπε ότι για να τιμήσει την μνήμη του μακαριστού θα αρχίσει να γράφει το inexistence (=ανυπαρξία) ως inexistαnce, ως hommage στον Derrida που έγραφε την différence (διαφορά) ως différαnce (διαφωρά βελτσιστί). Η inexistαnce που για την απόδοσή της οι Έλληνες μεταφραστές έφτιαξαν το ρήμα ανυπάρχω, δεν είναι το καθόλου, αλλά κάτι που δεν υπάρχει ή ανυπάρχει με τον τρόπο που προσιδιάζει σε έναν κόσμο. Λ.χ. στο βιβλίο Η κομμουνιστική υπόθεση ως παράδειγμα κατεξοχήν ανύπαρκτου αναφέρεται η παρισινή κομμούνα του 1871, η οποία ήρθε ως ένα εκπληκτικό συμβάν και ανυπήρξε στον καπιταλιστικό κόσμο της εποχής.

Ο Ντεριντά κατά τον Μπαντιού ήταν ένας κυνηγός του ανύπαρκτου, που αντί να το συλλαμβάνει, το έδειχνε να δραπετεύει. Ή για να το πούμε με απλά λόγια η αποδόμηση είναι «να εγγράψεις την αδυνατότητα εγγραφής του ανύπαρκτου ως μορφή εγγραφής του».

Μπράβο, μωρέ. Κι εγώ όταν το είπα έτσι απλά, μετά γάμησα.

I'll get my coat...

ελπίζω μόνο να έβαλες καπότα, είναι και μέρα του έϊτζ σήμερα...

η πρώτη παράγραφος είναι αυστηρά ακατανόητη.

η δεύτερη, προσωπικά μου φαίνεται γαϊδάρου σκιά.

ο μαρξ είχε πει ότι η ανθρωπότητα θέτει σε κάθε περίοδο στον εαυτό της τα προβλήματα που μπορεί να λύσει, κ αυτό είναι λογικόν διότι δεν μπορείς να θέσεις ένα πρόβλημα που δεν κατανοείς, δλδ που δεν έχεις τα νοητικά εργαλεία που σου επιτρέπουν να το συλλάβεις. κ αυτό είναι το πρώτο βήμα προς την επίλυση ενός προβλήματος, κ είναι conditio sine qua non, που λέμε κ δίπλα στο γιβάρι.

η όλη ιστορία της νεωτερικότητας, προ-, μετά-, συνγυναιξικαιτέκνοις- κ ό,τι, μου φαίνεται απλά ότι είναι η αναζήτηση διατυπώσεων προβλημάτων (κ γι αυτό όσο την έχω γνωρίσει μέσα απ' το σάιτ μου φαίνεται πλήρως αργόσχολη φιλοσοφία) που να διαψεύδουν φαινομενικά αυτή τη ρήση. η φράση «να εγγράψεις την αδυνατότητα εγγραφής του ανύπαρκτου ως μορφή εγγραφής του», αν δεν είναι ο εθελούσιος αυτοκαταδικασμός σε ένα συσίφειο μαρτύριο, είναι ένα ωραιότατο μηδέν. ψαγμένο, κουλτουριάρικο, δυσνόητο, κενότατο, με λιγότερη σημασία κ απ' το ταυτολογικό «εγώ είμαι εγώ», παρ' όλ' αυτά ωραιότατο, στα όρια της ποίησης, κ σίγουρα έξω απ' τα όρια δομημένης σκέψης κ έκφρασης αυτής σε λόγο.

μάλλον είναι κ τα δύο.

(μου αρέσει αυτό το παιδί, ναι)

Ο γάιδαρος έχει μεγάλη σκιά. Και παπάρι ακόμη μακρύτερο.

αλλά αν τον κοιτάς μεσημέρι αποπάνω δεν φαίνεται. ούτε τό 'να, ούτε τ' άλλο.

εγώ λέω να ρωτήσουμε την τσιτσολίνα

Σε απλά αγγλικά η περί ης ο λόγος φράση μπορεί να διατυπωθεί ως:

To know that it is impossible to know what does not exist - that, in a way, is to know something about it.

Ή, ακόμη πιο απλά:

All I know about what doesn't exist is that I can't know about it.

Αλλά, το να το πεις έτσι στα αγγλικά έχει κάποια πρακτικά μειονεκτήματα - σε σχέση, εννοώ, με το να πεις «να εγγράψεις την αδυνατότητα εγγραφής του ανύπαρκτου ως μορφή εγγραφής του» ή, βέβαια, με το να πεις το ίδιο πράγμα στα γαλλικά. Τα μειονεκτήματα αυτά είναι:

1. Είναι κατανοητό από όποιον έχει πάρει Lower.
2. Δεν σε εντάσσει στο ίδιο discourse με τον Derrida αλλά με τον Rumsfeld.
3. Δεν γαμείς.

Το αν η περί ης ο λόγος φράση είναι:

α. trivial
β. circular
γ. tautological
δ. self-contradictory
ε. all of the above

το έχει καλύψει υποδειγματικά ο προλαλήσας Υιός.

Και μια και τόφερε η κουβέντα, πώς είχα την εντύπωση ότι αυτά τα θέματα είχαν λίγο πολύ εξαντληθεί στην Αλεξάνδρεια τον 4ο μ.Χ...

εγώ που δεν έχω πάρει lower και προτιμώ τον κχάνειο ορισμό της αποδόμησης θα ζήσω;

Ναι ρε, ανάγκη δεν έχεις εσύ... ;-)

Οι ατάκες για τον γάιδαρο κορυφαίες και οι δύο, επί του θέματος δεν έχω διάθεση να μπούμε στην μεγάλη αυτή συζήτηση, απλώς κατέθεσα ως trivia δύο μεταξύ πολλών, αλλά αρκετά χαρακτηριστικές, στιγμές της Ιστορίας της Φιλοσοφίας, που διακρίνουν ένα ανύπαρκτο στο οποίο αρέσκονται από το ανύπαρκτο που απλώς δεν υπάρχει, και το σημαντικότερο έφτιαξαν ειδικούς φιλοσοφικούς όρους για να αποπειραθούν να σημάνουν την δυσκολοσήμαντη διάκριση, οι δύο αυτές χαρακτηριστικές στιγμές είναι ο νεοπλατωνισμός και ο μεταδομισμός που έχει ενσωματώσει και εγελιανά στοιχεία (το «με απλά λόγια» ήταν ειρωνικό, νο;). Με τις φιλοσοφικές ατάκες άλλοι γάμησαν λ.χ. ο Slavoj Zizek, άλλοι όχι, την Τσιτσιολίνα πάντως την γάμησε όντως (με την βιβλική έννοια= την παντρεύτηκε) ο καλλιτέχνης Jeff Koons, είδωλο πολλών από εμάς τους μεταμοντερνιάρηδες κι έκανε κι ένα post-porn από την πρώτη νύχτα.

Χαν σου έγραψα