Από την κυριολεκτική της διατύπωση (παράδειγμα 1), η έκφραση έφτασε να χρησιμοποιείται τα τελευταία χρόνια ειρωνικά (παράδειγμα 2), όταν σηκώνουμε τα χέρια ψηλά μπροστά σε μια κατάσταση που ξεπερνά τα όρια του λογικού, ή από ενθουσιασμό (παράδειγμα 3) όταν γουστάρουμε τρελά μια χαώδη κατάσταση.
«Εδώ μέσα [στο Δρομοκαΐτειο] μας φέρονται σαν να είμεθα γνωστικοί ... Αυτοκράτορες, Θεοί, Βασιλιάδες, υποχρεωνόμαστε να σηκωθούμε την ώρα που ορίζει ο κύριος νοσοκόμος ... Αν είναι έτσι, τί το όφελος να είμαστε τρελλοί; ... Ζήτω η τρέλλα! ... η παρηγορήτρα τρέλλα ...» - Ρώμος Φιλύρας, Η ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον
Τις προάλλες έκανα 55' να φτάσω από τη Νέα Σμύρνη στην Ομόνοια. Είχε πορεία στην Αμαλίας και δεν κουνιόταν τίποτα. Ζήτω η τρέλα ρε πούστη μου...
Ρε Μαράκι, γαμώ τα πάρτυ κατάφερες! Της πουτάνας γίνεται! Ζήτω η τρέλα!
6 comments
patsis
Α, υπήρχε ε; Οκ, διαγραφή από το πρόχειρο.
patsis
Ζήτω!
Galadriel
Χριστέ μου παναζία μου είπα να το παίξω χαλαρή αλλά νομίζω σε τέτοια φάση θα εκσφενδονίζονταν πίδακες αδρεναλίνης από τις κόχες των ματιών μου και οι ματόμπαλες θα περιστρέφονταν άναρχα. Εύγε πάτση, ανεβάστε κι άλλα τέτοια από το vimeo μπορώ να τα βλέπω από παντού :D
vikar
Ο Φιλύρας βλέπω τα δημοσίευε αυτά ήδη το Εικοσιεννιά, αλλα πιθανά η φράση να διαδόθηκε κι εδραιώθηκε χάρη στην ομώνυμη ταινία του Βέγγου, αργότερα (βλέπε βιντεάκι).
iron
ναι ρε πστ, πώς το ξέχασα και είναι από τα αγαπημένα μου -ο φιλύρας και το βιβλιαράκι και το «παρηγορήτρα τρέλα» και το ζήτω η τρέλα, όλα, να τον διαβάσετε τον καημένο, συγκλονιστικός.
εδωνά
vikar
Και στην κουρκουλιά «Γυμνοί στο δρόμο» (1968).