είμαι αυτός

Μια τυπική τηλεφώνικη συνομιλία θα μπορούσε να είνα

- Έλα, ποιός είμαι;
- Τίποτα εδώ, αρακάς
- Μήπως γίνω κάποιος;
- Άκα;
- Κανένα σινεμά, κανα καφέ
- Μέσα

Ενδιαφέρον λήμμα παρεμπιπτόντως, που δέν το έχω συναντήσει ποτέ. Λίγο μπερδευτικός πάντως ο ορισμός, ενώ το παράδειγμα του νοθεΐτη ξεκαθαρίζει τα πράματα. Καταλαβαίνω τελικά οτι πρόκειται για το είμαι/γίνομαι με την έννοια του «έχω κανονίσει/κανονίζω» (για βραδινή έξοδο πιχί). Μάλιστα, είμαι/γίνομαι + «κατηγορούμενο»: πιχί, είμαι καφενείο ίσον «κανόνισα να πάω στο καφενείο». Είμαι σωστός ή χάνω κάτι;

Σ' αυτήν την περίπτωση σχετίζεται και με το σχηματισμό είμαι για + τοπικός προσδιορισμός (είμαι για καφενείο), κι' ίσως και να προέρχεται απ' αυτόν. Χμ.

μια πουτάνα φέραμε, να δώσω και εγώ τα φώτα μου (ως νονός).

Ο «είμαι αυτός», είναι ο εκείνος που υποδύεται το ρόλο που ακολουθεί μετά το είμαι.

Ξεκινάει απο το υπαρξιακό ερώτημα «ποιος είμαι;» (άκα τι κάνω, τι θα κάνω) και καταλήγει στην υλοποίηση του οράματος με το να «γίνω αυτός».

Τώρα τι μπορεί να είναι «αυτός»; τι θέλει να γίνει/κάνει; Εξαρτάται πόση φαντασία έχει ο ομιλών, ο κομιστής δηλαδή.

Μπορεί ας πούμε να είναι/γίνει:

κάποιος = οτιδήποτε, αρκεί να κάνει κάτι, να ξεκαβαλήσει (τον καναπέ)

Βολταίρος = να κάνει μια βόλτα

θεατής = να πάρει ένα δωμάτιο με θέα

Σαλιαρέλης = να χαμουρευτεί

Κουστώ = να πιει πολύ

πλασίμπο = να την πέσει σε μια μεναγκό

αρακάς = να αράξει

Τσάκος = να τσακώθει (σσ. N. Τσακος είναι γνωστός εφοπλιστής)

χωρίστρα = να χωρίσει

Φώτης = να δώσει φωτιά/να ανάψει τα φώτα

ο τζάμπα δε χάτ = να πάει να φάει στην pizza hut Δευτέρα που έχει μπουφέ

...and the list goes on...

Νομίζω πήρατε την ιδέα, οτιδήποτε μπορεί να κολλήσει και να θυμίσει έστω και ριμότλι αυτό το οποίο θέλει να κάνει.

Και μην ακούσω καμιά βλακεία ερώτηση «καλά μιλάει κανείς έτσι;»....

Αν και σιχαίνομαι τα σπεκαρίσματα, το τελευταίο σχόλιο (αλλά και το λήμμα) τα σπάει..

Εμ έτσι πές μου ντέ... Τώρα κατάλαβα.

Συντακτικά έχει την ίδια λογική με το την βλέπω/με βλέπω + (δηλωτικό ουσιαστικό ή όνομα), στις καμένες μορφές του: «Την είδες Ροζαλία σήμερα μωρό μου;» (η γκόμενα φοράει ρόζ στρινγκάκι), «Άμα σκάσει κι' η Λούλα το βράδυ με βλέπω αναστενάρη» (δηλαδή θα την πηδήξω). Όκ κέικ.

Ά, και σαφώς και λέγονται αυτά. Άν και δέν ξέρω κατα πόσο διαφοροποιούνται απο την απλή μεταφορά και το λογοπαίγνιο: δέν θα τα έλεγα ιδιαίτερο σχήμα λόγου της αργκό δηλαδή.

Άνετα προκύπτουν 5 λήμματα από το comment. Επίδειξη σλανγκικής ισχύος...

Εν προκειμένω πάντως θα γούσταρα χαλικούτειο κοινωνιοκριτικό σχόλιο περί της άτυπης ιεραρχίας που διαμορφώνεται σε μπουζούκια / κλαμπ και συναφείς στίβους επίδειξης κοινωνικής ισχύος και εξαργύρωσης κοινωνικού κεφαλαίου, αναλόγως θέσεως (μακράν ή πλησίον της πιστός, ορατότητας της πιστός, καναπές ή απλαί καρέκλαι), αναλόγως καταναλώσεως, αναλόγως κολλητιλικίων μετά του μαγίστρου (μαιτρ) πρωτευόντως, των πορτιέρηδων, των τραγουδιάρων κορασίδων κοκ. Και καμιά σχετική βιβλιογραφία ευπρόσδεκτη.

αν δεν χάνω κάτι, η σλανγκιά (όπου υπάρχει) στις φράσεις του σχολίου το νοτηειτις είναι καθαρά στο κατηγορούμενο κ όχι στη χρήση του ρήματος είμαι.

δλδ:
- πού είσαι;
- είμαι βόλτα

- ποιος είσαι;
- είμαι βολταίρος.

στο δε

- τι κάνεις / ποιος είσαι;
- είμαι αραχτός / αρακάς.

η μη-σημαντικότητα της διαφοράς είναι νομίζω πιο εμφανής, καθώς η απάντηση είναι συντακτικά-μορφολογικά κ ό,τι η ίδια.

η διαφορά στη χρήση του ρήματος δεν είναι δραματική, σημαντικότερη είναι η χρήση της λέξης που παίζει ως κατηγορούμενο κ έπεται η αλλαγή του ρήματος ως φυσική συνέπεια.

αν δεν κάνω λαθος, αυτά παρατηρεί κ ο βικαρ πιο πάνω.

η παρένθεση παραπάνω έχει να κάνει με την εξάπλωση της κάθε έκφρασης κ το κατά πόσον δεν είναι λογοπαίγνιο που μπορεί να επανεφευρεθεί ανά πάσα στιγμή, όπως έγραψε κ ο άλλος εδώ.

@john black: δεν έχω ιδέα από μπουζούκια αλλά ένα κοινωνιογλωσσίδι τσάτρα πάτρα το έχω αναφορικά με το λήμμα.... μου φαίνεται, λοιπόν, ότι στην αργκό κάποια στιγμή όλα έγιναν τέλεια, μετά άρχισαν να μην υπάρχουν και τώρα όλοι αναρωτιούνται ποιοι είναι.