ρούφα κώλε το ποτάμι

Δέοντα σπέκια στον Χεσούς Βου!

Σωστός
Ρούφα τον Αχελώο, τον Πηνειό, κλπ
Για την ιστορία ο Αλφειός ποταμός λέγεται και Ρουφιάς Κι όπως έλεγε ο Γκουζγκούνης:Ρούφα το τρομπόνι

κάνα κώλο χωρίς βρακί δεν έχεις ρε νταουντάουν;
(πρέπει να φτιαχτεί γραμματοσειρά που να παίρνει διαλυτικά στο τ)

πολύ καλή η ιδέα σου για την διαφοροποίηση (σε ελληνικές ή ξενικές λέξεις) μεταξύ ντ=d και ντ=nd ή ντ=nt, μεταξύ των διαφόρων «μπ» και δε συμμαζεύεται. Μόνο τα γκ και γγ έχει βρεθεί τρόπος να ξεχωρίζουν.

είναι κ το ποντιακό νντ=nd :)

«δεν με σέβεσαι» ω, ναι, σου δίνω κώλο, αλλά απαιτώ τον δέοντα σεβασμό:
-παρακαλώ δέσποινα μου επιτρέπεις να αγαπήσω την λατρευτή σου έδρα; -άντε ας πάει και το παλιάμπελο
τελειώνοντας
-ω! λατρεμένη έδρα, δέξου τον κρουνό του οργασμού μου...

ΥΓ το λήμμα είναι όντως άθλια πρόστυχο, αλλά κρίνοντάς τον υπό την δέουσα οπτική γωνία, καταθέτω τον σεβασμό μου για το αριστούργημα

Ορθούλα!!!

Μου θυμίζει το μύθο του Κόπρου του Αυγεία

@Βραστα: είδα τον ορισμο στον οποίο παραπέμπεις. Έχω μια ερώτηση για την παράθεσή του σε αυτό το λήμμα ως σχόλιο: αν κατανοώ ορθά ομιλείς δι εμέ; Γιου τόκιν του μι; (βάστα τοίχε θα σμπρώξω)

Γουέλ, γιου αρ δε όνλυ γουάν χειρ! Χου δε φακ ντου γιου θινκ αϊ αμ τόκιν του;;;

@mes
>βάστα τοίχε θα σμπρώξω)
πρόστοιχο ακούγεται (προς+τοίχος)

(αααα επιμένει!!!)
@βράστα
Δηλαδή σαν να λέμε, με αποκαλείς γκόμενα γαρίδα και υποσκάπτεις την φήμη μου, αφήνοντας να εννοηθεί δημοσίως ότι χρησιμοποιώ την πίσω πόρτα με τέχνη και σπουδή; Όμορφα. Τελικά, νομίζω θα σε βρίσω και σε είχα και σε συμπάθεια. Αατα.

@ Val ... βατόμουρο η εικαστική μου πινελιά και θα φάω σίδερο...
Και μου το' πε το ριμάδι το αναγραμμαντείο:
DeNiro = Ironed!

@ Gatz Τσε Τούνγκ!

το βατόμουρο έχει να κάνει με τη δεσποινίς βατόμουρο στο χαμένο;

Μιλάς με γρίφους, γέροντα...

Τι λέει ο Χεσούς, τα βυζιά του Τειρεσία μου μέσα;;;

@ Mes: φορ δε ρεκορντ, δεδομένου σωστόστ! παύει να είναι για τις λούλες όταν απευθύνεται σε θηλυκό, πως σου φαίνεται το ορθούλα! σαν δόκιμη εναλλακτική; αποδοχή μιας τέτοιας προτάσεως θα είχε και αναδρομική ισχύ;

@Vrastaman: Α, άκου να σου πω Vrastaman, την μία με τον αστερία, την άλλη με την Ορθούλα, έχει και η σλαγκυπομονή όρια. Θα βρω έναν τρομερό τρόπο εκδίκησης, είμαι βέβαιη και να είσαι και συ.
@DJ Jesus: σόρρυ που έγινε γήπεδο (παν ιντέντεντ) το όμορφο λήμμα σου, αλλά δεν φταίω εγώ, προεκλήθην.

κάτι χρόνια μετά, εννοούσα την δεσποινίδα βατόμουρο που είναι μια μονίμως πιωμένη στο «ο χαμένος τα παίρνει όλλλλα»
έναν καφέ...κ μια τυρόπιτα!

χαχαχαχαχαχαχαχ!!!!επικο!!!!!παντως αν ενοχλουνται οι γυναικες απο κατι τετοια λημματα τις προτρεπω να αρχισουν και αυτες να λενε τετοιες καφριλες δεν ειναι σεξιστικο!(αλλοστε το χιουμορ βασιζεται σε ταμπου κ προκαταληψεις γενικα)

Το παράδειγμα εξακολουθεί να γαμεί!

Χρειάστηκα κανένα μήνα για να μπορέσω να προφέρω το εξαίρετο αυτό λήμμα χωρίς να σκάω στα γέλια.

Σε πραγματικές συνθήκες πολέμου;

Όχι, στις πρόβες.

Για την ηλικία της φράσης, με κίνδυνο να μπατάρω προς λαογραφία μεριά, θα διασώσω εδώ ένα παμπάλαιο παραμύθι που μου έλεγε ο φάδερ όταν ήμανε παϊδάκι (τώρα έχω γίνει κοτζάμ βόιδι), το οποίο είχε ακούσει από την γιαγιά μου και πάει λέγοντας προς τα πίσω. Εχει καταγραφεί και ως τούρκικο λαϊκό παραμύθι σε σχετική συλλογή από τον «Κάκτο» με τον τίτλο Yarımhoroz (μισοκόκκορας).

One time and one weather ένας γέρος με τη γριά του, φτωχοί, ζούσανε στο καλυβάκι τους κι είχανε ένα σκύλο και ένα κόκκορα κουτσό, τον Κουτσοκόκκοτο. Η φτώχια φέρνει γκρίνια, και τσακωνόντουσαν μέχρι που χωρίσανε στη μέση το καλύβι, και πήρε ο γέρος τον Κουτσοκόκκοτο και η γριά τον σκύλο. Μια μέρα, λέει ο Κ. στον γέρο, φεύγω, πάω να καζαντίσω.

Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει τα κακά του δεν τ' αφήνει, συναντάει έναν λύκο. «Πού πας ωρέ Κουτσοκόκκοτε;».
«Πάω να καζαντίσω». «Νάρθω κι εγώ μαζί σου;». «Α, πάω μακριά, κι άμα κουραστείς να ξέρεις ότι θα σε φάω».
Ο λύκος επέμενε, οπότε συνεχίζουν μαζί, περπατάνε, περπατάνε, ώσπου ο λύκος τα 'παιξε. Χλαπ, τον τρώει ο Κ.

Πάει παρακάτω, βρίσκει ένα τσακάλι. «Νάρθω μαζί σου», του λέει. «Ναι, αλλά άμα κουραστείς θα σε φάω». Πάνε, πάνε, περπατάνε, τα παίζει και ο τσάκαλος, τον τρώει κι αυτόν ο Κ. Παρακάτω μιά αλεπού, ίδια ιστορία, ένα αγριομελίσσι, τα ίδια.

Δρομο παίρνει δρόμο αφήνει κλπ, φτάνει σ΄ένα ποτάμι αγριεμένο. «Ρούφα κώλε το ποτάμι !». Περνάει απέναντι, τίγκα η κοιλιά του, και φτάνει στα κτήματα του βασιλιά. Ανεβαίνει στη μάντρα και φωνάζει :«Σκατάααα στα γένια του βασιλιά, το θέεεεελω το φλουράκι μου !». Πετάγονται έξω οι υπηρέτες, τον βουτάνε και τον πάνε στον βασιλιά.

Τον κερατά, λέει ο βασιλιάς, βάλτε τον στον στάβλο να τον ποδοπατήσουν τα μουλάρια. Τον βάζουνε, αμολάει ο Κ. τον λύκο, πάνε τα μουλάρια. Το βλέπει ο βασιλιάς, ωρέ, λέει, ρίχτε τον τον άτιμο στις κότες να τον τσιμπήσουνε να τον σκίσουνε, αμολάει ο Κ. την αλεπού, πάνε κι οι κότες.

Φρύαξε ο βασιλιάς, και τον ρίχνει στις γίδες να τον λιώσουνε με τα κέρατά τους. Μπάααα.... αμολάει το τσακάλι, πάνε καλιά τους κι οι γίδες. Τώρα θα σε φτιάξω, λέει, και τον βάζει στο βρακί του να τον σκάσει. Αμ δε... Φόρα το μελίσσι ο Κ., τούμπανο ο κώλος του βασιλιά.

Πετάχτε τον τον κερατά στο φούρνο να τον κάψετε, λέει ο άναξ. Βγάζει ο Κ. το ποτάμι που είχε ρουφήξει με τον κώλο του, σβήνει ο φούρνος. Στο υπόγειο τον μασκαρά, να σκάσει απ' την κλεισούρα, λέει ο βασιλιάς. Τον πετάνε στο υπόγειο με τα φλουριά, φορτώνεται χρυσάφι ο Κ. και κάνει τον ψόφιο.

Επιτέλους ψόφησε ο κερατάς, λέει ο βασιλιάς, ρίχτε τον στο ρέμα να τον φάνε τα αγρίμια. Τον πετάνε, οπότε σηκώνεται ο Κ. τίγκα στο φλουρί, ανεβαίνει στη μάντρα και φωνάζει «Σκατάαααα στα γένια του βασιλιά, το πήηηηηρα το φλουράκι μου !». Και γίνεται μπουχός, άντε πιάστονε....

Γυρνάει στο γέρο του, και του λέει έτσι κ έτσι, τράβα ζήτα απ τη γριά σου μιά κουβέρτα. Τη φέρνει ο γέρος, τινάζεται ο Κ. και γεμίζει η κουβέρτα φλουριά. Οταν γυρίσανε την κουβέρτα στη γριά όμως, είχε κολλήσει πανω ένα φλουρί, το βλέπει αυτη και ρωτάει, τι είναι αυτό ; «Ε, πήγε ο Κουτσοκόκκοτος και καζάντισε».

Στέλνει κι αυτή το σκύλο να καζαντίσει, αλλά πού ο φουκαράς ο ακαμάτης. Τζίφος. Γυρνάει πίσω και λέει στη γριά, κρέμασέ με και βάρα με με τη βέργα να πέσουν τα φλουριά, και με το βάρα-βάρα του φύγανε του φουκαρά του σκύλου τα σκατά, πάει η κουβέρτα...

Ε, φίλιωσε ο γέρος με τη γριά του, ξαναενώσανε το σπίτι, ξοφλήσανε και τα χρωστούμενα στον μπακάλη και ζήσανε αυτοί καλά και μεις με δουνουτού...

Θεός.

Αιδεσιμότατε, ως Εργοδότης σου οφείλω να σου επισημάνω ότι τα υμνητικά σου σχόλια ρέπουν ακατάσχετα στην πολυλογία :-P....Μήπως πρέπει να κατέβω να το δούμε λιγάκι ; Είπαμε να μπλαμπλάρουμε το ποίμνιον αλλά όχι κι έτσι :-P

Για τους τουρκομαθείς του σάιτ, μια σύνοψη της τούρκικης εκδοχής του παραμυθιού εδώ.

Αι εκφράσεις χαμινίου

Θα τους φτιάξω εγώ αυτούς τους τουρκοπαπάδες...μήπως δεν με επροίκισε η Φύσις με θηριώδεις γρόνθους ;

(μιας και το ανεβάσατε στα σχολιασμένα να αναφέρω ό,τι θυμήθηκα, το συγκεκριμένο λήμμα είναι απαυτά που με έχει σημαδέψει - όταν ακούω τη λέξη ποτάμι δηλαδής γαμιέμαι στο γέλιο, ευτυχώς που δεν έχω ποτάμι στο χωριό μου και δε συμβαίνει συχνά, έλα που το ΙΚΕΑ είναι στο ποτάμι όμως... - παρακαλώ συνεχίστε)

Ελα, να, το συντομότερο ανέκδοτο : IKEA :-P

ααααααχαχαχαχα

Ιππεύσιμος
Κώλος Ειδικός
Αποστραγγίσεων

βρήκα και την ελληνική παραλλαγή

Μπετατζή, παρά το απόλυτο ρισπέκτ για το λινκ, πρέπει να επισημάνω ότι σε αυτή την περίπτωση ο κώλος ρούφηξε τη λίμνη, όχι το ποτάμι.

Τώρα που το σκέφτομαι πρόκειται για μετά-λημμάτωση, ότι δηλαδή, το πήρες και το πήγες ένα βήμα παραπέρα, όοοοοχι μόνο το ποτάμι, αλλά και τις λίμνες που καταλήγει το ποτάμι, και τις θάλασσες και τους ωκεανούς, δεν είναι κώλος αυτός είναι υπέρτατη φιλοσοφική μαύρη τρύπα, όπου μέσα του καταλήγει το νερό του σύμπαντος, η ουσία της ύπαρξης, η αλήθεια. Τι είπα! Ο κόκορας στο λινκ τα φταίει, τέλος.

Δεν είναι κώλος αυτός, είναι υπέρτατη φιλοσοφική μαύρη τρύπα = Πυγάδι.

Εμένα αυτό που μ΄ αρέσει είναι ότι τελικά ανακαλύψαμε, με τη βοήθεια πρώτα του δεινόσαυρου, πως ο λημματογράφος έδωσε την δική του αναμφίβολα ενδιαφέρουσα και θελκτική οπτική γωνία σε μία φράση που η αρχική της προέλευση είναι εντελώς διαφορετική, δηλαδή προέρχεται από ένα παιδικό παραμύθι. Έτσι λύνονται και οι διάφορες παρεξηγήσεις και οι χμμμ, ας το πούμε δυσλειτουργίες για τις οποίες μιλάει ο ορισμός, αφού πλέον μπορείς να ανταπαντήσεις στην παρτεναίρ σου π.χ. το εξής : «μωρό μου γιατί προσβλύνεσαι, είμαι τόσο ρομαντικός που την ώρα της κορύφωσης σου μιλάω με ατάκες από παιδικά παραμυθάκια !!»

Αντιγράφω και από τη σελίδα 184 του βιβλίου που λίνκαρα πιο πάνω : «Στις ελληνικές παραλλαγές ο μισοκοκκοράκος είναι αθυρόστομος· φαίνεται, παρά την κάποια λογοκρισία, ότι το παραμύθι γινόταν πολύ αστείο στην αφήγηση, με τις κινήσεις που φανταζόμαστε ότι συνόδευαν όλες αυτές τις αθυρόστομες εκφράσεις («ρούφα κώλο το ποτάμι, να χέσω το μουστάκι του βασιλιά και τη ρόκα της βασίλισσας» κλπ.) κι ότι είχε έντονο σεξουαλικό συμβολισμό»
Χαιρετώ σας Γκαλάντριελ και Δεινόσαυρε.

Χρήσιμο και ως προεκλογικό σύνθημα.

Σταύρο που πας στον ποταμό
πασόκους για να πλύνεις
πάρε και τους πενηνταοχτώ,
Σταύρο μην τους αφήνεις.