θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη

Το αγαπημένο σλόγκαν του βεζίρη Ιζνογκούντ στην ομώνυμη σειρά κόμικ του Ρενέ Γκοσινύ, δημιουργού του «Αστερίξ», του «Λούκι Λουκ» και του «μικρού Νικόλα». Ο Ιζνογκούντ είναι βεζίρης, δηλαδή κάτι σαν πρωθυπουργός, (αλλά λιγότερο τιμητικό αξίωμα): τουρκικά «vezir» = ανώτατος διοικητικός και πολιτικός άρχοντας < αραβικά «vasir» = ο αχθοφόρος, αλλά και ο επιφορτισμένος με κρατικές υποθέσεις, ο υπουργός (υποτιμητική λέξη για σημαντικό αξίωμα, σ.σ. όπως και το ελληνικό «υπουργός» στην αρχική σημασία του). Αλλά θέλει ο Ιζνογκούντ να γίνει χαλίφης, που είναι το ανώτατο πολιτικοθρησκευτικό αξίωμα, φορτισμένο με παραδοσιακή αίγλη. Αραβικά: «khalifah» διάδοχος του Μωάμεθ < ρήμα «khalafah» = διαδέχομαι. Δηλαδή ο χαλίφης ως διάδοχος / τοποτηρητής / εκπρόσωπος του Μωάμεθ είναι ένα αξίωμα σημαντικότερο κι απ' τον χριστιανικό Πάπα, «vicarium Petri et Christi»= τοποτηρητή του Πέτρου και του Χριστού. Με λίγα λόγια ένα αξίωμα που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τους δικούς μας γουεμπμάστορες Jesus (αυτοπροσώπως) και vikar (ο βικάριος- εκπρόσωπος).

Για να μην πολυλογώ άλλο, ο Ιζνογκούντ είναι βεζίρης, δηλαδή ήδη γαμεί και σπέρνει, αλλά δεν είναι ικανοποιημένος με τίποτα λιγότερο από το να γίνει χαλίφης, απόλυτος άρχων του Ισλάμ, και να μην πρέπει άλλο να είναι δουλοπρεπής απέναντι στον μοναδικό ρουμάνο του. Οπότε η έκφραση σημαίνει κάποιον άπληστο, που θέλει κάτι ακόμη περισσότερο από αυτό που έχει, που είναι ικανός να πατήσει επί πτωμάτων για να το πετύχει, και που αυτό του έχει γίνει μονομανία, με αποτέλεσμα να θεωρείται πρωκτικάντζα. Κυκλοφορούν πολλές παραλλαγές.