Παροιμιώδης έκφραση, που αφενός απηχεί λαϊκή δοξασία, ερειδομένη σε προφητεία του Νοστράδαμου, ότι συν τω χρόνω, το γυναικείο αιδοίο θα περιέλθει σε αχρησία, αντικατασταθέν υπό του απηυθυσμένου (βλ. ο κώλος είναι το μουνί του μέλλοντος), αφετέρου διατυπώνει μια νοσταλγική απογοήτευση αλλά και αγανάκτηση για το γεγονός, ότι την σήμερον ημέραν, ορισμένες παλιές αξίες υποκαταστάθηκαν από αναντίστοιχες και σαφώς υποδεέστερες συνήθειες ή προτιμήσεις, οι οποίες καταλαμβάνουν ταχέως και θρασέως έδαφος.
Η έκφραση, χρησιμοποιείται στα βιβλία του Χρόνη Μίσιου και αλλαχού.
Δηλ. Κάθε πέρσι και καλύτερα, Κοίτα που πήρε φόρα η βαζελίνη και ζητάει μερτικό από το γαμήσι (Χάρρυ Κλύνν), δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται κ.α,
-Χτες το βράδυ, βγήκε ο κερατάς ο Κότσιρας και τραγούδησε πάλι το «χάρτινο το φεγγαράκι» πανάθεμάτονε !
-Τώρα βλέπεις, βγήκανε οι κώλοι και μπαταλιάρανε τα μουνιά! Άμα ζούσε ο συχωρεμένος ο Χατζηδάκις, δε θα τον άφηνε το τζιτζιμιτζιχότζιρα, ούτε τη μπαγκέτα να του κουβαλάει...
