Το λήμμα παραπέμπει στην αρετή της αγνότητας, δηλαδή της παρθενίας, ή, για να γινόμαστε πιο απλοί, στην παρθενιά της γυναίκας.
Η αρετή της παρθενιάς έχει υμνηθεί ποικιλοτρόπως, από όλους τους λαούς και σε όλες τις εποχές. Έτσι, στην Αρχαία Αθήνα οι ιέρειες που καλούνταν να υπηρετήσουν στον Ναό του Παρθενώνα, έπρεπε να διατηρούν μέχρι τούδε ό,τι πολυτιμότερο είχαν. Το ίδιο και οι εξιδανικευμένες γυναικείες μορφές των Επών του Μεσαίωνα, όπως η Δουλτσινέα στο «Δον Κιχώτης», η Ιζόλδη στο «Τριστάνος και Ιζόλδη», η Αρετούσα στο «Ερωτόκριτος και Αρετούσα», η Ιουλιέττα στο «Ρωμαίος και Ιουλιέττα», την ίδια στιγμή που σε κανέναν δεν καίγεται καρφί για τον αν είναι εξίσου παρθένοι ο Δον Κιχώτης, ο Τριστάνος, ο Ερωτόκριτος και ο Ρωμαίος - μάλιστα δε, επιβάλλεται το αντίθετο, διαφορετικά οι ήρωες αποκτούν το προφίλ του μαμάκια, φλώρου, ενώ εγείρονται και εύλογα ερωτήματα αν έχουμε στην τελική να κάνουμε όχι με άντρες βαρβάτους, αλλά με πισωγλέντηδες.
Αλλά και στην καθ' ημάς πραγματικότητα, η απώλεια του «ό,τι πολυτιμότερου» έχει μια γυναίκα, αποτελούσε μέχρι πρόσφατα αιτία για να εισέλθει το δίχως άλλο και ανυπερθέτως εις γάμου κοινωνίαν με τον δράστη-διακορευτή-περφορατέρ και ο,τιδήποτε άλλο ήταν κοινωνικά κατακριτέο και άφηνε τη γυναίκα με το στίγμα πως έχει χάσει «ό,τι πολυτιμότερο» είχε. Η πραγματικότητα αυτή αποτυπώνεται γραφικά και στις ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου, όπου συναντούμε και το φαινόμενο παρά τα θρυλούμενα, να διαπιστώνεται την κρίσιμη ώρα (μετά γάμον) ότι δεν υπάρχει το «ό,τι πολυτιμότερο». Εάν όμως πράγματι υπάρχει, το πειστήριο (η σινδόνη της πρώτης νύχτας) αναρτάται σε περίοπτη θέση έξωθεν της οικίας του ζεύγους.
Τέσπα, το ζήτημα είναι αστείρευτο και πολυεπίπεδο, ενώ μπορεί να προκαλέσει και ενστάσεις επί προσωπικού. Όπως και νά 'χει, no pun intended και όποιος έχει τη μύγα, να τη φέρει πίσω.
Στην καθολική Ιταλία, η αρετή της παρθενίας βρίσκεται ακόμη υψηλά στον κώδικα αξιών και δεν είναι λίγες οι Ιταλίδες που καταφεύγουν στην παρθενορραφή για να επανακτήσουν ό,τι πολυτιμότερο είχαν και έχασαν.
