Οι Σπαταναίοι αποτελούν ένα ιδιαίτερο είδος εις την ανθρώπινην εξελικτική αλυσίδαν... Ο Homo Spataneus διαφέρει από εμάς τους κοινούς θνητούς ως προς την αισθητική του (καρακιτσαριό του κερατά), ως προς την μετακίνησή των (καράκωλοφτιαγμένα αυτοκίνητα-άρματα μάχης-λούναπαρκ) και ως προς τα μουσικά ακούσματα (Έφη Βόδη, Χαρά Βέρρα, «πάρε το scania και τράβα στο καλλό κτλ»). Σκέτη ποιότητα. Πλέον, διαφοροποιούντο και εις τον τομέαν της γραμματικής! Η οδική αρτηρία η οποία οδηγεί εις τα Σπάτα δεν αποκαλείται λεωφόρος Σπάτων αλλά Σπατών (όπως λέμε σκατών!). Φαίνεται ότι τα Σπάτα στην πραγματικότητα λέγονται Σπατά, δεν εξηγείται άλλως... Περιττεύει δε να ειπωθεί ότι επιμένουν σθεναρώς παρά τις αποδείξεις του εναντίου...
Φαίδων, εποχούμενος, εν ώρα στάσης εις το φωτεινό σηματοδότη: «Ω Ηφαιστίων, κύττταξε εκεί! Ο αερολιμήν Αθηνών! Μα που είμεθα τέλοπσπάντων;»
Ηφαιστίων: «Ας ρωτήσουμε τον διπλα οδηγόν... Συγγνώμη που είμεθα;»
Δίπλα οδηγός, καθήμενος εν κάθισμα με ροζ γούνινη επένδυση εν αυτοκίνητο χρώματος φωσφωρίζοντος λαχανί φέροντας σεμέν εις τον καθρέπτη: «Ρε φλαράκιεεε... στιε λεουφώροου Σπατών είshαι να ούμ...»
Φαίδων: «Εννοείται: Σπάτων;»
Δίπλα οδηγός: «Ουόχιεεε, Σπατών!»
Ηφαιστίων, σκεπτόμενος: «Ευρισκόμεθα εν τη λεωφόρο Σπατών, δίπλα σε αυτοκίνητο καυτόν!»
