Ένας ακόμα όρος που προέρχεται από την μήτρα του ΕΛληνισμού, Σπάρτη. Αναδεξιμιός/ά, ίσον βαφτιστήρι. Προέρχεται από τον επίσημο θρησκευτικό όρο που περιγράφει την (έκπτωτη σήμερα, από δογματικής απόψεως) ιδιότητα του Νονού, «ανάδοχος».
«Είναι ανάγκη να εξετάσουμε τις πτυχές του θέματος αυτού, διότι, δυστυχώς, αρκετοί είναι οι Χριστιανοί που αναλαμβάνουν την ευθύνη του να γίνουν ανάδοχοι (νονοί), χωρίς να γνωρίζουν τις σοβαρές υποχρεώσεις και ευθύνες που συνεπάγεται η πράξη τους αυτή, νομίζοντας ότι το να βαπτίσει κανείς ένα παιδί ή έναν μεγάλο άνθρωπο, αυτό δεν είναι παρά μια κοινωνική εκδήλωση, που σκοπό έχει να συνδέσει περισσότερο φιλικά τις οικογένειες και τους ανθρώπους. Πιστεύουν δηλ. ότι το μυστήριo του βαπτίσματος και το να γίνει κανείς νονός, είναι απλά μια κοινωνική εκδήλωση.»
(από: http://www.oodegr.com/)
Η αναδεξιμιά μου πήγε να αποφύγει μια λούμπα, αλλά τελικά έπεσε σε έναν ρεύτη.
