Το είδος εκείνο μουσικής στο οποίο ο κιθαρίστας θεωρεί υψηλή τέχνη να παίζει όσο πιο γρήγορα μπορεί όοοοολες τις κλίμακες και τα αρπίσματα που έμαθε στο ωδείο.
Η ταχύτητα, σε συνδυασμό με τις λεπτές χορδές και την πριμάτη παραγωγή, στεφανώνονται από την ασυναρτησία, την υποχρεωτική έλλειψη πρωτοτυπίας και την εμφανή τάση για επιδειξιομανία που δέρνει το είδος, και δημιουργούν στον ακροατή την ανάγκη να πλύνει το πρόσωπό του ή και να ξυριστεί.
Ο όρος αποδίδει επιτυχημένα το άκουσμα, όσο και την ασημαντότητα του είδους αυτού, του οποίου οι υπηρέτες συγχέουν συστηματικά την τέχνη με την τεχνική.
Απ' ό,τι φαίνεται, ο πρώτος σαπουνοποιός στην Ιστορία της Μουσικής ήταν ο Yngwie Malmsteen, του οποίου η μουσική συναγωνίζεται σε φρικαλεότητα τα έργα και ημέρες του άλλου μεγάλου σαπουνοποιού της Ιστορίας (ένας Αδόλφος κάτι, δεν θυμάμαι τώρα). Από τότε, βέβαια, νέοι καλλιτέχνες, με μεγαλύτερες τελικές και καλύτερη δράση ενάντια στους λεκέδες έχουν ξεπεταχτεί, χαρίζοντάς μας το λευκότερο λευκό.
- Φίλε, πήρα το καινούργιο ψδ του Xys Tarhidiasou. Ο τύπος κάνει καιγαμώ τις μουσικές ρε. Χτυπάει με το αριστερό δέκατα έκτα στο 1342 ενώ κάνει ταππινγκ με τη μύτη πεντάηχα στο 146 και ξύνει την κωλοτρυπίδα του με την πένα. Όταν κάνει sweep λένε ότι καθαρίζει την Κόπρο του DeMayo όσο να πεις grind.
- Πότε θα σταματήσεις ν' ακούς αυτές τις μπουρμπουλήθρες και θα γίνεις άνθρωπος γαμώ τη μπαναγία σου ρε βλάκα;
