Κλασική έκφραση που απευθύνεται με ειρωνεία προς λάρτζερ δαν λάιφ ατομικότητες (συνήθως γαμαωδέρνουλες, γκραν γαμάους, γιούς του γαμάω και αδελφούς της είσπραξης),Μεγάλους Μαγίστρους κτο, αλλά βλ. και Μα ποιος είσαι, η ΔΟΜΗ;).
Η ερωτηματική διατύπωση («ποιος είσαι;»), ειδικά όταν συνοδεύεται από το «τέλος πάντων» αφορούν στο ατελείωτο των παραπάνω ανθρωποτύπων, το οποίο τους δίνει και μια πρωτεϊκή διάσταση, που μας εμποδίζει να αποφανθούμε θετικά για την ταυτότητά τους.
Όπως φάνηκε και πιο πάνω, και κατά περίπτωση, πάρα πολλοί προσδιορισμοί μεγαλείου μπορούν να συνοδεύουν ή να έπονται της ερώτησης, παραδοσιακά όμως, μαζί με το θεμελιακό «μα ποιος είσαι ρε μεγάλε;» δημοφιλέστερο όλων των εποχών πρέπει να είναι το φοβερό «μα ποιος είσαι τέλος πάντων; ο γαμιάς της γειτονιάς;»
Περάσαν από πάνω σου πεντ' έξι οδοστρωτήρες
όμως εσύ κοιμόσουνα και είδηση δεν πήρες.
Σαν ξύπνησες, σηκώθηκες και σαν τα μίκι-μάους
φούσκωσες πάλι και πετάς καταμεσίς του χάους.
Μα ποιος είσαι, τέλος πάντων, έτσι για να ξέρουμε
τι να κάνουμε για σένα, να σε συνεφέρουμε.
από το ομώνυμο της φράσης τραγούδι, σε στίχους και μουσική της Αφροδίτης Μάνου
