Comments by allivegp (2673)
Showing 1321-1350 from 2673
Σπεκ, η ιστορία είναι αληθινή. (ένας μπιτλομέινιακ.)
Στο 1ο παράδειγμα δηλώνει αποδοκιμασία, ενώ στο 2ο αμφισβήτηση.
Υπάρχει και το «Τί βλέπω; Εποχούμενοι σήμερα;», όπου η μετοχή «εποχούμενος» παραπέμπει σε όχημα, αν και όποιος δεν το ξέρει μπερδεύεται με την «εποχή» και νομίζει ότι το σχόλιο αναφέρεται στην ενδυμασία του.
Η κατάστασις είναι χεστέα.
Είναι «μοι εχορήγει», πρκλ. να διορθωθεί.
Τα σπεκ ανήκουν -φυσικά- στον Κ. Καβάφη.
Έχει κι άλλες στροφές, αλλά τις έφαγε το Έμενταλ.
Ο υποψήφιος που δεν ενθουσιάζεται από την πρώτη του γνωριμία με τη λεγάμενη, προς τον πιθανό πεθερό:
- Αυτό είναι το μουνί σου, Ακρίβο;
και ο πεθερός:
- Έχω κι΄άλλο, και σ΄το κρύβω.
Ότε, φίλοι, αγαπούσα
-ήτο προ πολλών ετών-
στην ιδίαν γην δεν ζούσα
μετά των λοιπών θνητών.
Λυρικήν την φαντασίαν είχον,
κι αν απατηλήν,
μοι εχορήγει ευτυχίαν όμως,
ζώσαν και θερμήν.
Ομαλούς τους περιπάτους
πάντα ευρίσκαμεν μαζί
και ή δεν είχεν τότε βάττους
ή τας έκρυπτεν η γή.
ford χέστα (fiesta) Πούτσαρς
Nemo me impune lacessit => Kανείς δεν θα προσβάλλει το όχημα μου* ατιμώρητος.
*του 2003, περικαλώ
Έχει βγει γκατζετιά που λέγεται arcade ή κάπως έτσι, και αποτελεί επιτραπέζια μινιατούρα του μπαούλου στο οποίο παίζαμε όλα τα games στα 80ς. Περιέχει τα γνωστά μας παιχνίδια και τον ίδιο μοχλό-τσόκο με τα κουμπάκια δίπλα. Μισό να θυμηθώ που το πέτυχα, και ανεβάζω λίνκι.
Στο επιστημονιζέ, αιδοίο αποκαλούνται το εξωτερικό μέρος του αναπαραγωγικού οργάνου (ήτοι μητροκολεϊκού σωλήνος), δηλαδή τα μεγάλα και μικρά χείλη, η κλειτορίς και ο πρόδρομος του κολεού.
Αυτό που οι φυλακόβιοι που αναφέρει ο Κχαν αποκαλούν «νάρθηκα» και χάρην του οποίου αναλώνουμε καθημερινά το 99.99% της ενεργητικότητας μας, κανονικά λέγεται κολεός. Το οποίον κολεός σημαίνει «θήκη». Π.χ. ο κολεός του ξίφους, και η προσομοίωση είναι προφανής.
Ο νάρθηκας, αντιθέτως, έχει την έννοια του στηρίγματος, π.χ. ναρθήκωση του λεπτού εντέρου με ενδοαυλική τοποθέτηση ειδικής μύλη σε περιπτώσεις συμφυτικού ειλεού, ή νάρθηκας (κυκλοτερής ή ημικυκλοτερής) σε διαστρέμματα/κατάγματα οστών.
Μνημειώδης, επικός ορισμός! Τα ταπεινά σέβη μου!
Ως γνωστόν, (Ανατομία Κανδρεβιώτου και συν., και Δερματολογία Κ.Ι. Κανιτάκη) στη ρίζα κάθε τρίχας έχουμε τον σχηματισμό νέων κυττάρων συνεχώς, που υφίστανται προοδευτικά κερατινοποίηση και ωθούνται από τα μεταγενέστερα προς τα έξω.
Τα κερατινοποιημένα κύτταρα παίρνουν χρώμα με τη σύνθεση της μελανίνης από τους μελανινοκύτες, και εκεί καθορίζεται και το χρώμα των μαλλιών μας. Κάθε τρίχα ζει τη ζωή της (ζωάρα αν ανήκει σε μοιραία -femme fatale- ξανθιά) και κάποια στιγμή, αφού συγχωρεθεί, έρχεται η επόμενη. Για κάποιους λόγους, όπως είναι το γήρας, ο μηχανισμός δεν επανενεργοποιείται και δεν παράγεται μελανίνη. Τότε η τρίχα φυτρώνει μεν, αλλά δεν βάφεται πλέον, επομένως προοδευτικά ασπρίζει ολόκληρη.
Τώρα, υπάρχει και το ενδεχόμενο μετά από ένα έντονο στρες να ασπρίσουν τα μαλλιά overnight, όπως αναφέρεται ότι έγινε με τα μαλλιά της Μαρίας-Αντουανέττας (αν και οι κακές γλώσσες λέγανε ότι δεν μπορούσε να τα βάψει όταν οι ξεβράκωτοι τη χώσανε στην ψειρού.)
Να υποθέσω ότι εξαιρούνται του κραξίματος όσοι πάσχουν από πρόωρη λεύκανση τριχών και γίνονται βαψομαλλιάδες από τα 20ς τους. Και δεν μιλάμε οπωσδήποτε για αλμπίνους (πάσχοντες από λεύκη/vitiligo) που ούτως ή άλλως γεννήθηκαν άσπροι σαν σεντόνι και δεν έχουν ίχνος χρωστικής ούτε στην ίριδά τους.
Ρισπέκ και στον Αντώνη Νικοπολίδη που αντιστέκεται (τώρα και για πάντα;) στον πειρασμό της βαψομαλλίασης.
Κι εγώ το μηδένισα μεγάλος, σε σπασμένη έκδοση για pc με άπειρες ζωές.
Και να σκεφτείς ότι υπήρχαν μερικοί παιχται που ,εβγαζαν ορισμένες πίστες μόνο με μπουνιές/κλωτσιές (δηλ. χωρίς να πετάξουν ούτε ένα αστεράκι), κάτι που τους εξασφάλιζε ένα υψηλό έξτρα μπόνους.
Επίσης, σπαστικό ήταν που δεν μπορούσα να κερδίσω την έξτρα ζωή στην ειδική πίστα όπου σημάδευες με αστεράκια εφορμούντες κατά μέτωπο εχθρούς νίντζα.
A χα! Όπως ένα τσίλι κι ένα μήδι, κάνανε τον Τσιλιμίδη.
Πολύ καλός ο ορισμός, μας άγγιξε όλους όσους περάσαμε από τα μπιλιαρδάδικα-ουφατζίδικα των ογδόνταζ. Το Μπούμπλε, παρεμπίπταμπλυ είχε και πολύ γουστόζικη μουσική. Για το συγκεκριμένο φαντασματάκι δεν θυμάμαι να είχαμε ωστόσο κάποιο όνομα. Πακέτα Ντελόρ είχα ρίξει και στο ποδοσφαιράκι-κάτοψη (Teehkan ή κάπως έτσι) και στα Wonderboy, Shinobi κ.α.
Tς πούηστδοι, τίποτε για τίποτε δεν έχουν αφήσει πια που να μην το προλάβουν...
Μπράβο! Σχετικά είναι και τα λήμματα βρισιές Καραϊσκάκη και μπούτζος.
5άστερος ορισμός και σχόλιο.
Χόντζ, έρχομαι κάθε βράδυ και διαβάζω το σχόλιό σου....
H Bίκι λέει αυτά για το Fregoli.
Ζόρικο είναι και το Σύνδρομο De Clerambeau, όπου ο/η ασθενής πιστεύει ότι κάποιο πρόσωπο του άλλου φύλου διάσημο για την ομορφιά ή τη γοητεία του (π.χ. ο Μπραντ Πιτ ή η Μόνικα Μπελούτσι) είναι ερωτευμένο με αυτόν/ήν.
Άλλα κουλά σύνδρομα με ονοματεπώνυμο είναι:
- Παραίσθηση Capgras: Δεν είσαι εσύ ο αδελφός/πατέρας/σύζυγος μου, αλλά κάποιος που του/της μοιάζεις.
- Παραίσθηση Fregoli: Όλοι οι άνθρωποι που συναντάω, δεν είναι παρά ο ίδιος άνθρωπος που αλλάζει μορφή.
- Παραίσθηση Cotard: Δεν έχω αίμα, δεν έχω σπλάχνα, δεν υπάρχω (ή υπάρχω πάντα/είμαι αθάνατος).
Όλα τα παραπάνω, θέλουν πολύ δουλειά με το αυτοψυχοψάξιμο...
Το λήμμα έγινε και πάλι επίκαιρο από τους απομαγνητοφωνημένους διαλόγους των συλληφθέντων ως μέλη του «Επαναστατικού Αγώνα». Πιθανώς με το λήμμα να εννούσαν «όπλα» - σημειωτέον ότι η ομάδα Βλαστού χρησιμοποιούσε για τον ίδιο σκοπό το λήμμα «καλαμπαλίκια».
Από το σύνδρομο Marfan (νόσος του συνδετικού ιστού που εκδηλώνεται με αραχνοδακτυλία, υψηλό ανάστημα, σκαφοειδές στέρνο και βαλβιδοπάθεια), έπασχε ο Αβραάμ (Honest Abe) Λίνκολν. Ωστόσο, αυτό με την αδεξιότητα/ατσουμπαλοσύνη στα άτομα αυτά, πού το διάβασες;
To φαινόμενο στο οποίο αναφέρεται ο εουρίπιντες, λέγεται υπεραστισμός (όποιος θέλει να πάθει λίγη μόρφωση, ας ανατρέξει στο λήμμα πούσθης).
Παράγωγα: Γκάτζος (το τρένο που πάει Γκατζολία), Γκατζολόκρυο, Γκατζολόπτερο (το ευμέγεθες κουνούπι που ενδημεί στη Γκατζολία), κ.λπ.
...αραχνομουνιάζω