Comments by allivegp (2673)
Showing 1501-1530 from 2673
Ίσως το «συμπληρώνω συντάξιμα» ή το «μαζεύω ένσημα» να αξίζουν ν΄ανεβούν.
αιδοίον, παρακαλώ!
Πολύ καλό, σπεκ.
«Σ' έστειλ' ο πρώτος στα νερά
να πάς για να γραδάρεις
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ
και την Καλαμαριά»
Ν. Καββαδία, Θεσσαλονίκη
Κι άλλο ένα:
Ο Σέρλοκ Χολμς και ο βοηθός του Δρ. Γουάτσον πήγανε για κάμπινγκ. Αφού λοιπόν το βράδυ έφαγαν και ήπιαν το κρασάκι τους, την πέφτουν για ύπνο. Ξαφνικά, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, ο Σέρλοκ σκουντάει τον Γουάτσον.
- Γουάτσον, ξύπνα. Κοίτα πάνω και πες μου, τι βλέπεις;
- Τί να δω, κ. Χολμς;
- Εκατομμύρια των εκατομμυρίων αστέρια.
- Και τι συμπέρασμα βγάζεις από αυτό;
- Κοιτάξτε: Αστρονομικά, συμπεραίνω ότι υπάρχουν εκατομμύρια γαλαξίες στο σύμπαν και συνεπώς άπειρο πλήθος αστέρων και πλανητών... Αστρολογικά, ο σκορπιός πρέπει να βρίσκεται στο Λέοντα... Ωρολογιακά, πρέπει να είναι περίπου τρεις και τέταρτο τα ξημερώματα... Μετεωρολογικά, μάλλον θα κάνει καλό καιρό αύριο... Θεολογικά, συμπεραίνω ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος και ότι αποτελούμε ένα απειροελάχιστο και ασήμαντο κομμάτι του σύμπαντος.
- Εσείς τι συμπεραίνετε κ. Χολμς;
- Ότι μας έκλεψαν τη σκηνή, μλκ.
Οσκάριος Άγριος
Λέγεται ότι ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε τον εξής διάλογο με τον εαυτό του:
Εαυτός Όσκαρ: Εσύ είσαι εσύ;
Όσκαρ: Ναι, εγώ είμαι εγώ.
Εαυτός Όσκαρ: Και εγώ είμαι εγώ.
Όσκαρ: Ε, τότε κάποιος από τους δυο μας πρέπει να φύγει!
Τί κατωποντοδοσίες είναι αυτές; Ποιός δεν πήρε το πρωινό του με τα all-bran;
απέραντο
Η Ελλάδα είναι ένα πέραντο απ' αυτό.
Να δούμε πώς θα βγούμε από τον λάκκο με τα κωλοδάχτυλα.
Είναι αλήθεια αυτό που βλέπω; Cum back της πειρατίνας; Μάλλον το πειρατικό περνάει από τα μέρη μας κάθε Φλεβάρη! Χύνω!
Μεγαλειώδες! Αν το είχα συγγράψει εγώ, μετά την ολοκλήρωσή του δεν θα μπορούσα παρά να ανακράξω με ουρανομήκη ιαχή: «Χύνω»!
Τα εξηγάς ωραία! Γκαζοσκοτώστρα, δηλαδή;
Ναι, η πειρατίνα ήταν μια θεά, αλλά ανήκει από μακρού -δυστυχώς- στον κύκλο των χαμένων σλανγκιστών.
Και «ζαμέ των ζαμών» αντί για «ποτέ των ποτών».
Επίσης, το «ζάμε» χρησιμοποιείται σε πολλές ορεινές περιοχές έναντι του «ζούμε», π.χ. «Εμείς ζάμε με τα πρόβατα και τα γίδια.»
Η τρώσις του παρθενικού υμένος δύναται να μην είναι τοσούτο εύκολη υπόθεσις, ώσπερ περιεγράφη υπό του πάτσεως και τούτον διότι ενδέχεται ο υμήν να φέρει ανατομικάς ανωμαλίας όπως εκσεσημασμένη πάχυνσι ή αυτήν αύτην την οστεοποίησι. Τοιαύτην την ώραν, δεν ημπορώ παρά να ενθυμηθώ το ρηθέν υπό του αειμνήστου καθηγητού Ανατομικής του Α.Π.Θ. κ. Παναγιώτη Γιγή, ότι δηλαδή «Προ ισχυρού πέους, ουδείς παρθενικός υμήν δύναται ν΄ανθισταθεί».
Τουκανισμός: Όσοι έχετε διαβάσει το κόμικ «Ο Φρόυντ για αρχάριους» από τη γνωστή σειρά κόμικ, ίσως θυμόσαστε το περιστατικό ενός νεαρού ασθενούς που υπέφερε από την έμμονη ιδέα ότι έχει ένα ποντίκι στο ορθό του. Τελικά ο Φρόυντ τον θεράπευσε, αλλά ο νεαρός σκοτώθηκε πολύ σύντομα, στον Α' Π.Π.
Βρε παιδιά, έχω ανεβεί σε δεκάδες ασθενοφόρα με δεκάδες οδηγούς του ΕΚΑΒ και όλοι -να, φιλάω σταυρό- έχουν να διηγηθούν την ίδια ιστορία, ότι δηλαδή γνωστός γνωστού ήταν που οδηγούσε το ασθενοφόρο σε εκείνη τη βάρδια που μετέφερε τη γνωστή αοιδό με το εμπαρθέν στο απευθυσμένο γνωστό ξένο σώμα. Άλλοι το χοντρύνουν περισσότερο, ότι δηλαδή το πλήρωμα του ΕΚΑΒ τη μάζεψε από τα χωράφια όπου ήταν πεταμένη ή από ένα τελειωμενάδικο όπου την είχαν πάρει όλοι, και του καθενός ό,τι καταβάζει η κούτρα.
Τα ρέστα μου.
Μέσα στον τορβά, βάζανε και αλάτι για να συντηρηθεί η αποκομμένη κεφαλή. Π.χ., έτσι «ταξίδεψε » το κεφάλι του Αλή-Πασά μετά το θάνατο του στην Υψηλή Πύλη, για να αγοραστεί κατόπιν έναντι αδρού τιμήματος από έναν πλούσιο εκκεντρικό Άγγλο, που την μετέφερε στο Λονδίνο για να κάνει πλάκα στη λέσχη του.
Zactly! (σχόλιο Βράστα). Την ηχολαλία/echolalia τη συνατούμε και σε παιδικά κόμικς, όπου ο κακός τύπος συνοδεύεται από έναν Ε.Π.Ε. (εταιρεία περιορισμένης ευθύνης) βοηθό, που επαναλαμβάνει στερεότυπα την τελευταία συλλαβή ή το χαιρέκακο γέλιο του αφεντικού του.
Ρισπέκ του Βράστα για το μήδι: Ένα ατμόπλοιο στην καρδιά της ζούγκλας του Αμαζονίου με το γραμμόφωνο να παίζει Καρούζο ή Fitzcaraldo με Klaus Kinski και Wermer Herzog, όταν ο κιν/φος είχε πάθος, φαντασία, ρομαντισμό, τό ΄να, τ΄άλλο, ξέρω 'γω, όχι όπως σήμερα, τί να λέμε τώρα.
Ζαμπέτας: τον αντρέα, το σαλέα, το μαλέα, το μαντραχαλέα, τον μαύρο, τον αράπη τον ταμ ταμ ταμ...