Comments by vikar (4189)
Showing 3871-3900 from 4189
Δές και κλασμεντέν.
Επίσης γράφεται και όπως προφέρεται.
Κατα το στησιματίας επίσης... Σωστός.
Εγώ πάλι ελπίζω να είναι αυτή, γιατι την έχω στα σκαριά εδώ και μήνες, μα δέν τραβάει η ομάδα (ήταν απ' αυτά που σχεδίαζα να ανεβάσω στο δημόσιο πρόχειρο).
Εγώ τό 'ξερα χωρίς ομοιοκαταληξία: μ' υπομονή και πολύ σάλιο γάμησ' ο ελάφαντας το μυρμήγκι.
Ε τελικά εισαι γκόμενα δηλαδή!... :-Ρ Καλά το μυρίστηκε ο τζίζας...
Κοίτα να με διαψεύσεις σε παρακαλώ πολύ!... Είμαστε τώρα στα γεράματα για ν' αρχίζουμε πάλι να πιστεύουμε σε θεούς και δαίμονες;
(Πέρα 'πο πλάκες, καταχώρισέ το αν θές το μέλι, λείπει.)
Δείτε κι' εδώ μπάι δε γουέι.
«Μέλι»;... Δέν το καταχωρίζεις μία, να ξέρω και πώς το εννοείς; :-Ρ
Όπωσδήποτε!...
Πάντως, αρκουδίσιον είναι κλασικό μπαμπαδίστικο λογοπαίγνιο για το κλιματιστικό γενικά, ακόμη κι' άν το χρησιμοποιείς για θέρμανση.
Ο κύριος σαράντ θα ξέρει καλύτερα, αλλα νομίζω πως όλο και κάτι βρίσκει κανείς αν αντί για γκούγκλ ίματζες χρησιμοποιεί το απλό γκούγκλ... :Ρ
Ο ανιψιός της έμπνευσης εννοείς, έτσι; Γιατι άμα μας βγάλεις τώρα γκόμενα και τον Βράστα, πού 'χει και δηλωμένο μπλεδάκι στο προφίλ, τί να πώ;...
Το παράδειγμα γαμεί.
Σά να θυμάμαι τώρα οτι τον τρυποκάρυδο δέν τον έχω διαβάσει τελικά... Ή τον διάβασα; Χμμ... Όπως και νά 'χει, πρέπει νά 'ν' απ' τις καουμπόισσες η ατάκα.
(Και τη δωρεά ρε 'σύ, μήν την αφήνεις πάλι στο παρεκκλήσι, πού να τρέχω αποκεί πάλι;...)
Η ατάκα που μού 'ρχεται στο μυαλό όποτε ακούω τη φράση, είναι του Τόμ Ρόμπινς (ποιό βιβλίο ήταν αλήθεια; ο τρυποκάρυδος; οι καουμπόισσες;...), που λέει περίπου το εξής: «υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που χωρίζουν τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, κι' αυτοί που ξέρουν κάτι παραπάνω».
Η διαφορά που λέει ο εϊσιτζί, άν και στην πράξη πολλές φορές δέν τηρείται, όντως υπάρχει ή υπήρχε (την υποστηρίζει άλλωστε και ο Τριανταφυλλίδης), και κακώς δέν το ανάφερα στον ορισμό.
Ωστόσο, άς τονιστεί οτι στα ελληνικά, πέρα 'π' τον παγιωμένο, επίσημο λόγο, δέν θα πείς πλέον τέως στα σοβαρά, θα πείς απλά τελευταίος.
Εντάξει, άμα δεχτείς οτι το πιπόνι μπορεί να κλιθεί σα νά 'τανε πιπόνιο, ίσα που λειτουργεί η γενική που λέει ο πανίκος (ή μήπως πανικός;...). Κατα το μόριο, τετράδιο, γλωσσάριο και τέτοια.
Και σ' αυτήν την περίπτωση βέβαια, η «σωστή», τυπική γενική τονίζεται στην παραλήγουσα (-ίου), ενώ στην καθομιλουμένη, ειδικότερα όταν χάνεται το τελικό όμικρον, η τάση είναι να τονίζεται όπως λέει το πονηρόσκυλο, δηλαδή στη λήγουσα (-ιού): ψάρι-ψαριού.
Ο τύπος πόνιου τελικά, μόνο ως εξαίρεση αργκό φαίνεται να εξηγείται.
Δέν μας είχε ξεφύγει το λήμμα. Ο εύστοχος ορισμός μας έλειπε. Αλλα μιά του κλέφτη, δυό του κλέφτη...
Εγώ μιά φορά συμφωνώ με εϊσιτζί...
Και μόλις συνειδητοποίησα οτι ο/η εμκρίτ ήδη έκανε την δουλειά (στις 14/02) όπως την εννοούσα παραπάνω. Έχει καλύψει ήδη όλες τις σημασίες εκτός απο του «τελειομανούς».
Τσκ τσκ τσκ... Σά δε ντρέπεται, πεντακόσιοι ορισμοί για μία λέξη...
Επίσης, ψείρα (βλέπε και καβουρογαμόψειρα).
Βλέπε και τσιμπούρι.
Δίκιο, το χρησιμοποιούμε και ώς συνώνυμο του τσιμπούρι (τό 'γραφα το προηγούμενο σχόλιο παράλληλα με τον Βράστα).
Μπράβο ρε ιρονίκ... Τον κάλυψες νομίζω τον όρο.
Πάνω σ' αυτό ομως θά 'θελα να μοιραστώ το εξής: όταν πρόκειται για διαφορετικές σημασίες της ίδιας λέξης, καλό είναι να τις καταχωρίζουμε στο δικό τους λήμμα την καθεμιά, για δύο τουλάχιστον λόγους.
Πρώτον, γιατι τότε μόνο(;) έχει νόημα να βαθμολογείται το λήμμα ώς τέτοιο. Δέν λέω τελοσπάντων οτι όλοι βαθμολογούν το «λήμμα» με τα ίδια κριτήρια, αλλα πιστεύω οτι τα περισσότερα τέτοια κριτήρια εξαρτιούνται απο τη σημασία της λέξης κάθε φορά.
Δεύτερον, και σημαντικότερο κατα τη γνώμη μου, γιατι έτσι γίνεται ευκολότερη και σαφέστερη η παραπομπή απο άλλα λήμματα προς εδώ. Όταν κάποιος βάλει λινκάκι για το ψείρα στο παράδειγμα πιχί ενός άλλου ορισμού, εννοώντας τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, ο αναγνώστης θα χρειαστεί να διατρέξει πρώτα τις τρείς άσχετες σημασίες για να φτάσει στην επιθυμητή.
Με άλλα λόγια, ας μή φοβόμαστε να μας πούνε βαθμολάγνους, κι' άς κάνουμε τα πράγματα πιό στρωτά και τακτοποιημένα όποτε μπορούμε.
Ετυμολογείται φυσικά απο τον θεό Γκουζγκούνη.