Comments by vikar (4189)
Showing 871-900 from 4189
Διαβαστερός!
Πάρε για την ώρα αυτήν τη σκηνή, ως φιλική προειδοποίηση.
Το μαύρικα για μουσική αρεμπί, σόουλ, ρύδμ εντ μπλούζ, τέτοια, το έχω απο κύπριο.
Ahά.
Τί εστί «κιοσές»; Έχει σχέση μήπως μ' αυτό εδώ;
Όπα ρε, δίκιο έχεις, δέν τον πρόσεξα τον ορισμό.
Κριγμώδης;!... Τριγμώδης και κρωγμώδης μαζί σε φάση;
Πάτσις, τα μέν απ' τη μιά τρύπα, τα δέ απ' την άλλη. Ντουετάκι.
Χάν, αυτός ο ορισμός δέν είναι του πάτσι, είναι ενός φίλου του πάτσι...
Εγώ λεω να του ρίξουμε ένα μπούγιο πάντως.
Μα ποιά έκδοση έχεις τελοσπάντων...
Της γριάς η γλώσσα σταματημό δεν είχε: «Φτιάξε λίγο τα μαλλιά σου, δε θέλω κλάματα. Μπαΐλντισα ογδόντα χρόνια κλαψομούνα. Βλέπεις τι κόσμος τρέχει δεξιά κι αριστερά; Για κοίτα στρατό και χωροφυλάκους! Όλοι αυτοί είναι αρσενικοί, μας περιμένουν, μας χρειάζονται, είναι οι άντρες μας, αυτοί θα μας βάλουν στεφάνι... Είμαι ικανή να τους πάρω όλους».
(Θ. Γρηγοριάδης, «Το Παρτάλι», Πατάκης, 2001)
Σηκώνεται και φεύγει όλο το βράδυ. Σε μια ταβέρνα είχε πάει και μπεκρούλιαζε -dead drunk- ως το χάραμα. Πάνιασα από τη ζήλια μου. Εκεί στην ταβέρνα σύχναζαν πουτάνες και άσχημες αδερφές. Εγώ σηκώνομαι και πάω στο παλιόσπιτο που έμεναν η Αλόη και η Στελίνα και κάνανε πλακομούνια, με συγχωρείς που τα λέω λίγο ωμά και ακάθαρτα.
(Θ. Γρηγοριάδης, «Το Παρτάλι», Πατάκης, 2001)
Κούνησα κι εγώ το κωλαράκι μ', δε λέω! Ζήλευα την Αλόη. Ήθελα να κάνω τα ίδια καμώματα: Ναι, ναι, τολμώ να ομολογήσω ότι τον προκάλεσα. Ό,τι έγινε έγινε. Δεν κάθισα με άδεια χεράκια. Μη νομίσεις όμως, δεν ήμουνα του σχοινιού και του παλουκιού. Πονεμένο ήμουνα. Από τότε κανένας άλλος δε με πήρε ποτέ, να πέσει η πολυκατοικία να με πλακώσει αν λέω ψέματα.
(Θ. Γρηγοριάδης, «Το Παρτάλι», Πατάκης, 2001)
[i]«[...] Ήταν σύμπτωση που έβαζε στο ντέλο τη σάρα και τη μάρα;»
«Ντέλο;»
«Το μπορντέλο εννοώ, στα Λαδάδικα. Θα έμεινες κι εσύ εκεί, δε μπορεί».[/i]
(Θ. Γρηγοριάδης, «Το Παρτάλι», Πατάκης, 2001)
Η λάμπα της οροφής πηγαινοερχόταν σαν εκκρεμές, ο καθρέπτης τρεμούλιασε και πλάκωσε το μπουντουάρ, αδειάζοντας όλα τα καλλυντικά, τα παντζούρια ανοιγόκλειναν σαν να τα χαστούκισε δυνατός άνεμος, ντουβάρια άνοιγαν στα δύο, μπογιές έχαναν το χρώμα τους, τούβλα κατέληγαν σε κόκκινη σκόνη, σκόνη χαρμάνι, ξεραμένη λάσπη, σιδεριές, ξηλωμένα κουφώματα, σίδερα θεμελίωσης, σπασμένα ακροκέραμα, λαμαρίνες πλυσταριού και ντουλάπια μετέωρα, πόρτες φρακαρισμένες και χερούλια αποκομμένα, σούστες, μεντεσέδες, μάνταλα, τσατμάδες, πέτρες, ξύλα και μέταλλα, χαρτιά και ξεσχισμένα βιβλία, υφάσματα κι υφάδια, ρούχα κουρελιασμένα, γυαλιά κομματιασμένα, τσουμλέκια πατημένα και συμπράγκαλα, πληγωμένα υλικά που θάβονταν για πάντα.
(Θ. Γρηγοριάδης, «Το Παρτάλι», Πατάκης, 2001)
Τόσο γνωστός χαρακτήρας είν' αυτός ο φατσέας; (τί να πώ, δέν τον είχα ξανακούσει)
Όλ' αυτά ωραία, και τ' άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε του σβέρκου πλάκα έχουν, αλλα η διατύπωση εκειπέρα είναι λέω για καρπαζιές --και ο νοών εννοείτω. Πάντως γιατί να φύγει; Άμα θέλει ο ίδιος άς μας πεί στο συντονισμό ν' αλλάξει ότι θέλει. Αλλιώς, τα σχόλια μιά χαρά ειναι.
Δεινός στρουκτουραλιστής ο δείνος.
Έτσι.
Όσα και μείς να γράψουμε, το λήμμ' αυτό δέ σώνει.
Εγώ παλι νομίζω, το πρόβλημα είναι οτι ώς γυνή (ώς γνωστόν), δέν κάνει η ίδια πρρρρτσλφρρρλλλjπλjάτς, και εξ επαγωγής θεωρεί οτι κάποια αναγνώσματα δέν λένε τη ζωή, κατάλαβες;
Πάντα φιλικά, άλλωστε ποιός τους γαμεί τους χωριάτες οταν μπορεί να γράφει καφρίλες και έχοντας πάει σχολείο;
Αυτό λέγεται ευρύτερα ως αστειάκι, και καλά προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, απο τότε που βγήκε στην πιάτσα ο όρος καρτοκινητό.
Κλασικό λογοπαίγνιο, σχολικό και πέρα.
Όσο για τους υπάνθρωπους, τί ειν' αυτό; και καλά παιγνιώδες υφάκι που χάνεται στο γραπτό λόγο; ή απλά και ξάστερα ραστιστιλίκι της χειρίστης; Να ξέρουμε κι' εμείς που διαβάζουμε και μαθαίνουμε καινούργια πράγματα, όχι τίποτ' άλλο.
...
Καλά ειναι, να τ' αφήσω;
Όσο για το «φλωράδικης εμπνεύσεως», δέν ξέρω. Στο μέτρο που οι παλιές ελληνικές ταινίες λέγαν την αλήθεια, δείτε και το απόσπασμα στο βιντεάκι [σ.ς. Μιά ιταλίδα απ' την Κυψέλη, Ντ. Δημόπουλος, 1968] και πώς ο Προύσσαλης, δείγμα υποτίθεται αθρώπου της πιάτσας, τους πετάει τους παλαιοελληνισμούς σφήνα-σφήνα.
Νά αμέσως-αμέσως άλλος ένας σλανγιωτατισμός κατα χαλικού.
Αλήθεια, τί έχουμε απο ετυμολογία εδωπέρα;
Είναι κάμποσοι οι χαρακτηρισμοί που απ' τη μιά τελειώνουν είτε σε -βαλος είτε σε -μπαλος, και απ' την άλλη έχουν φανερή σημασιολογική συγγένεια. Στο σάιτ έχουμε ανερούβαλος, αντάβαλος, αρούβαλος, αρτσούμπαλος / ατσούμπαλος, χαμπάμπαλος.
Το άμπαλος, άν και παρεμφερούς πάλι σημασίας, ετυμολογικά δέν συνδέεται μ' αυτά, εκτός κι' αν το δεύτερο συνθετικό επάνω βγαίνει απ' τη μπάλα, που δέν ξέρω... Σίγουρα, με την έννοια του αδέξιου, άνετα έχει δεχτεί την επίδραση των απο πάνω στη χρήση του.