Comments by vikar (4189)
Showing 931-960 from 4189

Νομίζω πρόκειται για αναφορά στα παλιά καλά μικιμάου, οπου το συγκεκριμένο επιφώνημα χρησιμοποιόταν κατακόρον αντί άλλων, ρεαλιστικότερων μπινελικιών, και κατα πολύ γνωστότερων στους μικρούς αναγνώστες ένεκα ο μπαμπάς στο σπίτι ή ο εξωσχολικός νταής φερειπείν.

[απ' τη μιά στην άλλη λέρα...]

Αλήθεια, οι παλιοί τί θυμούνται; Το λέγαν τα παιδιά και πρίν τη γλωσσική μεταρρύθμιση;

Πάρε τώρα ενα ομάζ στον Βράστα, να μάθεις...

[img]http://s2.favim.com/orig/28/brush-cat-cuddly-cute-love-Favim.com-237269.gif[/img]

Δέν ανέβαινε, νομίζω, επειδή το γιουαρέλ στο λίνκ σου είναι για να κάνεις το βίντεο εμπέντ (έχει μέσα αυτό το «feature=player_embedded»). Δέν σκαμπάζω γενικώς απο τέτοια, αλλα όταν χρησιμοποιήσεις το στεγνό γιουαρέλ ενός βίντεο, δηλαδή στη μορφή

«https://www.youtube.com/watch?v=...»

(με αγγλικό ερωτηματικό, πάντα), τότε πάντα πιάνει εδωμέσα.

Στις «Παροιμίες του υποκόσμου» (μιά και το πιάσαμε κειπέρα), έχει ο Πετρόπουλος το λήμμα μικρό κελί να σε στενεύει στις μασχάλες: «Εύλογος χαρακτηρισμός των καταδίκων για κάποια απομονωτήρια».

Εδωπέρα μιλάμε για Καλαμαριά, αρχές έως μέσα δεκαετίας Ενενήντα --μετά μάλλον έπαψα να τ' ακούω (κι' ούτε και στην παρέα μου το πολυλέγαμε απ' ότι θυμάμαι). Αν έχει ακουστεί πουθενά αλλού (εκτός Αρκαδίας :-Ρ), πείτε.

Δείτε και τα σχόλια στο γκόλ, εδώ και εδώ.

Ο Πετρόπουλος, στις «Παροιμίες του υποκόσμου», έχει όντως το λήμμα είμαι γκόν, με ορισμό: «Δηλαδή, είμαι πολύ μεθυσμένος, ή μαστούρης. Σήμερα οι νεαροί λένε: είμαι γκόλ [sic]».

Καλά, πάτος.

Ωραίος ο σφυρίχτρας, καλωσμασήρθε.

Εντέλλεσθε οπως αποστείλατε την σχετικήν εγκύκλιον εις την Ettstraße 2, 80333 München.

Θα επιμείνω στο λεξικογραφικό του πράγματος. Ο Τριαντάφυλλος («ελαφρύ, αστυνομικό θωρακισμένο τροχοφόρο») δέν είν' οτι δίνει περισσότερες πραγματολογικές πληροφορίες, ή οτι είναι πιό αντιεξουσιαστής ξερωγώ στον ορισμό του· απλά ειναι λιτός.

Αξίζει νομίζω να τονιστεί περισσότερο. Ο Μπαμπινιώτης λέει συγκεκριμένα «θωρακισμένα αστυνομικά οχήματα για την ταχεία μεταφορά αστυνομικής δύναμης», οπου το «θωρακισμένα» σχεδογλιτώνει τον ορισμό. Ακόμη, έχει και παράδειγμα: «έστειλαν τις αύρες να διαλύσουν τη συγκέντρωση».

Αλλα ρε φίλε, «για τη μεταφορά»; Μα, «για τη μεταφορά»;;!...

Πολύ-πολύ λεπτό παράδειγμα μας βρήκε η Πειρατίνα για το πόσο προχειράτζα, κακογραμμένο, πονηρό εξαρτάται είναι ώρες-ώρες το λεξικό του Μπαμπινιώτη. Θυμάστε τους εσωσαϊτικούς μας τσακωμούς με αφορμή μια λέξη που έλειπε ή μιά επιπλέον λέξη που έκανε τη διαφορά;... Έ, σκέφτομαι οτι στην (επαγγελματική και επιστημονική) ομάδα του Κέντρου Λεξικολογίας επικρατεί παντελής ομόνοια και αρμονία, και με πιάνουν ασθματικά γέλια.

Γιατι θα πήγαινε σε ουδέτερο πληθυντικού ρε αίας!...

Μπράβο ρε Πειρατίνα.

Να πούμε για το λαϊκός οτι ακούγεται συχνά σε πολιτικά συμφραζόμενα για ν' αντιδιαστείλει τον απο φύση απολιτίκ ή έστω επιφανειακά και περιστασιακά πολιτικοποιημένο (δεξιό ή αριστερό, εγκάλ) απο τους απο πεποίθηση δεξιούς και αριστερούς, ο οποίος ωστόσο συμμετέχει στα κοινά μιά χαρά. Ο λαϊκός δέν έχει κάτσει να ψάξει για δικιολογίες και να στήσει εκλεπτυσμένα θεωρητικά υπόβαθρα ξερωγώ. Κοινωνικοποιείται, διασκεδάζει, εργάζεται και θυμοσοφεί ενστικτωδώς, ασκεί βεβαίως και πολιτική του καφενείου (η πολιτική γι' αυτόν είναι σάν το ποδόσφαιρο που λέμε), αδιαφορώντας για τυχόν αντιφάσεις στις οποίες πέφτει - και άμα τον ζορίσεις εκειπάνω, μπορεί να γίνει κουτοπόνηρος, χωρίς να είναι όμως καταβάθος πονηρός. Θεωρεί τον εαυτό του «άνθρωπο της πράξης και όχι του μπλαμπλά», αυτό ειν' το πιό ειλικρινές που θα σου πεί.

Δέν τα λέω πολύ καθαρά, πάντως στο παράθεμα του Σαρίκα που έβαλα εκεί ως σχόλιο, υπάρχει ενα όχι βαθύ, αλλα τυπικό παράδειγμα αυτής της χρήσης. Σίγουρα πρόκειται για σημασία που διαφέρει αρκετά απ' τον ορισμό του χαλικούτη επάνω. Πιχί, ένας λαϊκός μ' αυτήν την έννοια δέν ειν' απαραίτητο να μιλάει μάγκικα ή ν' ακούει σκυλάδικο, ούτε να ντύνεται κάπως, και πολύ συχνά θα καπνίζει όχι το ελληνικό, αλλα το φτηνό (άσχετο άν αυτά συμπίπτουν)· τελοσπάντων πρόκειται για κυρίως πολιτική χρήση.

Τη λέξη την ακούω έτσι πάνω απο δεκαετία στάνταρ - και πάντα απο στόματα μή λαϊκών.

[I]Ήταν μιά περίεργη κατηγορία ανθρώπων - κυρίως αριστεροί, που ξέραν και πέντε γράμματα. Μετά την ήττα, όσοι δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να γίνουν συνεπείς υπάλληλοι, επιχειρηματίες ή κρατικοί λειτουργοί άρχισαν να δείχνουν όλο και πιό άναρχη διαγωγή. Παρατούσαν τις δουλειές τους στη μέση, τρέφονταν με ψευτιές και ονειροφαντασίες, έκαναν λοβιτούρες· γαμούσαν απο δώ κι' απο κεί, μπεκρούλιαζαν και χαρτόπαιζαν, σύχναζαν σε κάθε λογής χαμαιτυπεία. Ήταν ικανοί να σε κερνούν όλη μέρα, αλλα να μή σου δώσουν ποτέ το κατοστάρικο που σου χρωστούσαν. Κυνικοί και αφερέγγυοι, πουλούσαν τρέλα, ήταν ή κάναν τους καταραμένους. Η ζωή τους ήταν κάτι ανάμεσα στη ζωή του αριστοκράτη και στη ζωή του αλήτη. Ανεξάρτητα απο τον πνευματικό ορίζοντα και την καλαισθησία του καθένα, οι πράξεις τους ζύγιζαν το ίδιο. Περιέργως, λάνσαραν μιά μόδα, που όλο και πιό πολλούς ωχρούς μιμητές βρίσκει - ακόμη και λαϊκούς, ακόμη και δεξιούς, ακόμη και πιτσιρίκια. Μιμητές άσχετους με το δικό τους παρελθόν.

Μπουλούκια ολόκληρα πιά πουλάνε τρέλα. Είναι μια πύρρειος νίκη.

(Ζήσης Σαρίκας, «Ψίχουλα», Νησίδες 1998 / Πανοπτικόν 2008)[/I]

Φυσικά ρε Χάν, γι' αυτό ειναι σπαστικό να την πουλεύει για δευτερεύοντες λόγους. Εκεί κολλάει το «εγωιστικό» δηλαδή.

Πάντως δέ δέχομαι οτι μιλάω άσχημα για τον Βράστα, αλλα για τη συγκεκριμένη αποπροσανατολισμένη ευθιξία που επέδειξε, η οποία έχει οδηγήσει κι' άλλους μακριά στο παρελθόν, και που τελοσπάντων συνεχίζει να σκάει μύτη στο σάιτ κάθε τόσο. Δέν είναι μόνο ο Βράστας. Και φυσικά και θέλω να το στιγματίσω αυτό το πράγμα, ανεξάρτητ' απ' το άν αποφάσισε να μή συμμετέχει στην κουβέντα. Αφορά το σάιτ συνολικά, δέν είναι ατομικό θέμα κι' άιντε πάει και τέλειωσε.

Συνελόντι: είδα κριτική για το συντονιστιλίκι του, είδα καβγάδες κοινωνικοπολιτικούς, είδα δυσανεξία σε μπηχτές και σε λογοπαίγνια δίχως αύριο (εγώ ο ίδιος τό 'χω αυτό, κι' όχι βέβαια μόνο απέναντι στο συγκεκριμένο χρήστη), αλλα δέν είδα πουθενά ν' αποδοκιμάζεται ο Βράστας ώς λημματογράφος, ίσα-ίσα. Άρα;... :-)

Όχι, είχαμε πουτσουντί και το δικτατορικό, αλλα πιτσιντί τώρα το τελειώσαμε.

Ά! έκανε αυτομπάν; Άρα λειτουργεί αυτό το πράμα (και τό 'χα απορία).

Εγώ πάντως σπάζομαι με αποχωρήσεις που είναι αποτέλεσμα εξωγλωσσικής έριδας (γιατι απ' ότι κατάλαβα, για κάτι τέτοιο πρόκειται και πάλι). Αποχωρήσεις λόγω κορεσμού, να το καταλάβω, ανθρώπινο πράμα και συμβαίνει σε όλους λίγο-πολύ. Αλλα όλα τ' άλλα είναι παιδιάστικα πείσματα, εγωισμοί και τουπέδες, που δέν θά 'πρεπε να χωράν σε σάιτ όπως αυτό: δέν κάνουμε καταβάση σόσιαλ νέτγουρκιν εδώ, αλλα έχουμε υποτίθεται συγκεκριμένο αντικείμενο (την αργκό).

Σκεφτείτε το λίγο: γιατί υπάρχει στο σάιτ όση επισκεψιμότητα υπάρχει τα τελευταία χρόνια; γιατί κερδίζει τσίκι-τσίκι όση παραπάνω εκτίμηση απο τρίτους; επειδή κάνουμε καλές φιλοσοφικές, ιστορικές, πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις; επειδή λέμε καλά ανέκδοτα; επειδή κάποιοι κάναμε εδωμέσα καλούς φίλους και κάποιοι καλούς εχθρούς;... τί;

Γιατι εγώ νομίζω είναι επειδή την ψάχνουμε με την αργκό, και είμαστε οι μόνοι που το κάνουμε τόσο ανοιχτά και συλλογικά στο διαδίκτυο (υπάρχουν φυσικά και ένα σωρό άλλοι που το κάνουν, εξίσου ειλικρινά, ονλάιν και μή). Συνέχεια ξεχνάμε το λόγο ύπαρξης του σάιτ, που είναι έτσι κι' αλλιώς ντροπή μας, αλλα μ' αυτό κάνουμε κακό στο σάιτ γενικότερα, πράγμα που βρίσκω για μπάτσες εγωιστικό.

Αυτά.

Εικοσιμία δωδεκάτου; Αμάν, μας έμεινε μιά βδομάδα για τη νέα βερσιόν!...

Όχι, δέν κατάλαβα. Άν πρόκειται απλά για την αφορμή εκειπέρα δηλαδή, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω καθόλου.

Εγώ εχω να πώ απλά οτι η δασεία μέτρησε.

Μια πιό λεπτομερής εκδοχή της επάνω (παρ)ετυμολόγησης (απο δώ):

Το έγκλημα στου Χαροκόπου ήταν τόσο ειδεχθές και απεχθές, που ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά. Έγινε ακόμη και τραγούδι, σε στίχους του Γιακουμή Μοντανάρη και μουσική του Μάρκου Βαμβακάρη. Ο Κώστας Φέρρης αφηγείται χαρακτηριστικά: «Το''Τραγούδι του Αθανασόπουλου'' του Γιακουμή Μοντανάρη, έχει το μεγαλύτερο ρεκόρ πωλήσεων για πάντα, ''κατ' αναλογίαν''. Πούλησε δηλαδή περισσότερους δίσκους, απ' όσα γραμμόφωνα υπήρχαν τότε στην Ελλάδα για να το παίξουν. Λέγεται πως όλοι οι γαμπροί που είχαν κακές πεθερές, έστηναν γλέντι, και στο τέλος ''σπάγανε το δίσκο'' στα πόδια της πεθεράς! Λένε επίσης πως απ' αυτό προέρχεται και η φράση ''θα σπάσω πλάκα''».

Όμορφος!

Συγκεκριμένα για το trash, έχει περάσει στα ελληνικά και ώς τρασιά.

Καταρχήν να πώ οτι βρίσκω να έχει παραξεχειλώσει γενικώς αυτό το παιχνιδάκι με τις πονηρές δισημίες, τουλάχιστον απο την εποχή των φραπεμαχιών μες στο σάιτ.

Καταδεύτερον, συμφωνώ βεβαίως με Γκαλά. Ένας χρήστης μπορεί να λινκάρει όπως θέλει, απ' το ένα άκρο, στίλ Βικιπαίδεια (όλα τα λίνκ ουδέτερα), ώς το άλλο άκρο, στίλ Φρικηπαίδεια (όλα τα λίνκ στη σαχλαμάρα και στο λογοπαίγνιο). Αλλα ο συντονιστής ν' αλλάζει το ύφος του χρήστη απ' το ένα άκρο στο άλλο είναι για μπάτσες.

Όχι ρε, πέθαν' ο Μπρούμπεκ;!... ... Μάιστα.

Τί ατάκα!...

Ωραίος ο δεινό, και μάλιστα δικαιολογεί και τη γραφή με γιώτα, που είχα υπόψη.

Εγώ που τα ξέρω όλα μα όλα, έχω να πώ οτι μπά μωρέ, δέν είναι συνθετικά, αφού λειτουργούν ως αυτόνομες λέξεις. Βασικά, για κάποιου τύπου κομμέ πρόκειται.

Ά, και το ανδρικό καθιστό κατούρημα, πολύ διαδομένο και στις γερμανίες. Μα πολύ.

Στο γυναικείο όρθιο κατούρημα έχουμε αναφερθεί κι' εκεί.

Απο τον σημερινό τύπο:

[I]Α: Σκάνε λοιπόν τρεις μηχανές της ΔΙΑΣ ενώ ήμασταν στο αμάξι. Κατεβαίνει ο ένας και μου λέει: «πόση ώρα είστε εδώ;». «Γιατί» του λέω εγώ; Μου λέει «γιατί σας βλέπουμε ώρα». Και τότε εγώ τον ρωτάω με την σειρά μου «Και τι έγινε που είμαστε ώρα εδώ. Καθόμαστε και μιλάμε». Μέχρι τότε ο Πέτρος (σ.σ. Μιχαλεάκος) δεν είχε πει τίποτε! Β. Και τι έγινε; Α: Με ρώτησε «έχετε κάτι παράνομο μαζί σας»; «Οχι» του λέω! «Αμα θέλεις να ψάξεις, ψάξε». Ομως εκείνη την ώρα κατευθύνεται στο άλλο αμάξι που ήταν ο Πέτρος... Β: Ναι, ε; Α: Στο πίσω, στο δικό του! Εχει τη «μπουμπού» μέσα (σ.σ το όπλο) έχει τη Romeo μέσα, τα έχει όλα, ε; Β: Ναι, ε; Και τι συνέβη; Α: Τότε ο αστυνομικός βρίσκει το όπλο. Και τότε ο Πέτρος του λέει «κάτσε, περίμενε». Και του βγάζει την ταυτότητα... Β: Και τι έλεγε αυτή; Α: C. Ι. Α. Β: Τι, τι; Α: C - I - A. B: Σώπα ρε μάγκα! Στο όνομα του; Α: Ναι! Και του έφυγε η μαγκιά του αστυνομικού... Β: Σώπα ρε! Α: Ο τύπος είναι υπεύθυνος της ασφαλείας του Υπουργού Πρεσβείας των Αμερικανών! (σ.σ Προφανώς καμία πρεσβεία στον κόσμο δεν έχει... υπουργό) Β: Σοβαρά μιλάς; Α: Ναι, και δεν ξέρεις πόσα συγγνώμη του ζητήσανε! «Συγγνώμη ρε παιδιά, δεν το ξέραμε» του είπαν οι αστυνομικοί (...) Β:Σοβαρά, ε; Α: Κι ο Πέτρος του είπε «έλα σου κλείνω το μάτι. Μπορεί να είμαι σε αποστολή. εδώ που είμαι με παρακολουθούν δέκα δορυφόροι», του λέει.[/I]