Comments by iron (6740)
Showing 361-390 from 6740
(αργό τέντωμα, σηκώνεται μουγκρίζοντας από το κρεβάτι, κάνει κρακ σε όλα τα κόκαλα, βήχει, γαμοσταυρίζει το σλανγκομπίπερ και πάει στον κομπιούτορα, πρώτη πρώτη έγνοια, με το σκατό στον κώλο και, αφού τρίψει τα μάτια μπας κι ανοίξουν, διορθώνει, ΤΙ να κάνει.... Μετά λέει: «Δέν'ν'ζωή αυτή ρε πστ...» -και πέφτει ξανά για ύπνο, πτώμα από την κούραση... Την τουαλέτα την άφησε για αργότερα, δεν άντεχε πια...)
ο σχης, του σχη, τον σχη, ω σχη, οι σχήδες των σχίδηδων (σχήδων), τους σχήδες ω σχήδες :Ρ
μετουσιώνω.
έλα ρε άσπονδε, άσε με να περηφανευτώ λίγο! ακόμα γελάω με τα μούτρα των φίλων μου!
νταλτονίζει = έχει προγναθισμό (λίγο βρε παιδί μου, έτσι, μια ιδέα)
ε λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα...
το άλλο με την τσίχλα σας το είπα; ναι, σας τόπα.
αχαχαχχχχ είσαι σε οίστρο, γουστάρω!
μαζί σου σε όλα. να προσθέσω επίσης ότι η βία είναι και της μόδας; και γι' αυτό η αριστερά, που την έχει φάει το μάρκετινγκ, την ασπάζεται πλαγίως πώς;
και ας μη μιλάμε μόνο για την κοινωνική βία, υπάρχει και η βία στο σπίτι, στο σεξ, στο γραφείο, προς το παιδί, και και και. ε μην τρελαθούμε τώρα που πρέπει να υποκλιθούμε μπροτά στο ότι όλοι αυτοί έχουν τον λόγο τους!
να παραπέμψω επίσης )ξανά) στο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ενδιαφέρον κείμενο της Σόνταγκγια τη βία στο σεξ (σαδομαζό συγκεκριμένα) και την σχέση του με τους SS τηι ψυχήι (θα το βρείτε στο κεφ.ΙΙ του λινκ που έδωσα).
σημασία έχει και ο τρόπος με τον οποίον κοιτάζουν τους ομοφύλους τους. αλλά βαριέμαι να το αναλύσω.
επίσης: για τους άντρες θά 'λεγα ότι τους προδίνει η εκφορά λόγου περισσότερο παρά η φωνή.
αυτοί δε που μακιγιάρονται γυναικεία στις ερωτικές τους στιγμές, δεν ξέρω πώς να σας το εξηγήσω, αλλά φαίνονται, καταλαβαίνεις δηλαδή ότι τους βλέπεις άβαφους, επίσης φαντάζεσαι πολύ καλά πώς θα ήταν βαμμένοι, και όλ' αυτά χωρίς να τους έχεις δει ποτέ παρά μόνον φυσικούς.
το κάτω βλέφαρο ξέχασες, πάντα βελούδινο, τσακίζει στην άκρη (και ελαφρά σακκουλιάζει) με πόνο και πόθο.
στις λεσβίες πολύ συχνά νταλτονίζει το πηγούνι και είναι κάπως κρύο το βλέμμα.
όσο για τα τραβέλια, ΕΝΑ είναι το κριτήριο: τα δάχτυλα των χεριώνε. Σας μιλάει η εξπέρ που κατάλαβε στο crying game από την αρχή τα πάντα και την έσπασε στους φίλους που έβλεπαν ανυποψίαστοι την ταινία (ε και σιγά και την ταινία που τους τη χάλασα, μηχέσω).
αλλά να πω και ότι το γκέινταρ το έχει όποιος πιθανόν έχει ένα άνοιγμα προς τους ομό, δηλαδή μια συμπάθεια ή (το ίδιο κάνει στην περίφρωση αυτή) μια αντιπάθεια.
φτα.
βεβαίως μην παρεξηγηθώ ως οσία αγία παρθένα μαρία τερέζα της ρω, εννοείται ότι όλοι στον ίδιο κουβά μπαίνουμε κι ο καθένας όπως ξέρει πράττει.
εξάλλου κάποτε είχα την ιδέα να ανοίξω ένα στέκι μέσα στο οποίο θα μπορεί κανείς να τα σπάει και να τα κάνει πουτάνα, πχ παλιές τηλεοράσεις, κομπιούτορες, βάζα, γυαλικά, τηλ. συσκευές, χίλιες δυο αηδίες που θα μάζευα από τα σκουπίδια για τον σκοπό αυτό. δεν το έκανα ποτέ, αλλά νομίζω ότι κάποιος με πρόλαβε, δεν θυμάμαι πού.
έμπαινε σάλλυ, έμπαινε! έεεετς!
ο νόρμπερτ ελίας γράφει πάρα πολλά και πολύ ενδιαφέροντα σχετικά με τα κατάλοιπα του μη εκπολιτισμένου παρελθόντος μας. δεν λέει να κάτσω να αραδιάσω εδώ όλο το έργο, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι ο άνθρωπος, στην πολιτισμική του καριέρα εξακολουθεί (και πάντα θα εξακολουθεί) να καταπιέζει αυτές τις παρορμήσεις του, με στόχο αυτό που ο ίδιος επιθυμεί εξάλλου, δηλ. τον ίδιο τον πολιτισμό. κι όταν λέμε πολιτισμό δεν εννοούμε εδώ τις τέχνες και τα γράμματα και τις επιστήμες, εννοούμε πρωτίστως την κοινωνικό συμπεριφορά. πρόκειται για μια σαφώς μη ολοκληρωμένη διαδικασία, αλλά έχει τρομερό ενδιαφέρον το ότι η επιθυμία αυτή του ανθρώπου έχει αφορμή τον συνωστισμό πολλών μέσα στις πρώτες πόλεις.
ένα το κρατούμενο. Δεύτερο, (φεύγω από τον Ελίας) η ψυχαναλυτική ματιά: τα στάδια εκπολιτισμού ενός ανθρώπου που από βρέφος γίνεται ενήλικας, περιλαμβάνουν το στοματικό, το πρωκτικό και το γενετικό, στα οποία το παιδί αν καθηλωθεί (για όποιον λόγο), δεν ολοκληρώνεται σαν προσωπικότητα.
όλ' αυτά σημαίνουν ότι ο ιδιωτικός και ο δημόσιος δρόμος μας είναι μακρύς και δύσκολος, επώδυνος και κοπιαστικός, ότι το αποτέλεσμα δεν είναι άμεσο αλλά πάει σε βάθος χρόνου, ότι η κοινωνία έχει πολύ μέλλον μπροστά της, κι ότι ναι, αν υποκύψουμε στην εύκολη λύση (εν τω προκειμένω η βία), πήγαμε πολύ πίσω και φτου κι απ' την αρχή.
αν μη τι άλλο ως εύκολη λύση, η βία πρέπει να καταδικάζεται.
και αν μου πείτε «ποιος τις ορίζει όλες αυτές τις πολιτισμικές παπαριές που αραδιάζεις», έχω την απάντηση: εμείς οι ίδιοι...
εξηγείται ή κατανοείται, ναι. Αλλά όχι «δικαιολογείται»... η βία αφορά τους πάντες, ουδείς εξαιρείται... εννοώ όλοι έχουνε/-με κάποιο λόγο για προς τα κει... αλλά ποιος θέλει να είναι θύμα της;
να τι μου κάνατε, μου το πονέσατε το παιδί και είναι και ευαίσθητο...
ισχύει μεν αυτό που λες, αλλά για το συγκεκριμένο λήμμαν το λέει και η επιστήμηότι ο πονηρός και λοιποί πονηροί έχουν δίκιο...
και δε μου λέτε, αυτό που ανέφερα παραπάνω είναι αγγλικό, ή είναι ελληνικό στα αγγλικά, ξέρει κανείς; λεγόταν αβέρτα στα έαρλυ ογδόνταζ.
καμία σχέση, πρέπει να πούμε, με τους παραδοσιακούς μαυροπουκαμισάδες της Κρήτης. Κανας χαλικού που ξέρει καλύτερα από Κρήτη θα ήθελε να ανεβάσει το λήμμα;
οοοκ! κάτι έγινε, ένα προσωρινό μέτρο μέχρι να ανακατασκευαστεί το λήμμαν, θξ για την υπενθύμιση!
μάστα, κατάλαβα τη διαφορά.
μια άλλη αρώτηξις, για τους νομικάριους μας: η συγκεκριμένη τρολιά, που πιθανόν αναφέρει υπαρκτά ονόματα (παίζεται αυτό, μη με ρωτήσετε, βαρέθηκα να τσεκάρω) δεν σηκώνει μήνυση (εννοώ από το πλαίσιο εν τω προκειμένω); ή κι αυτό μόνο αν πα να γίνει από μούφα αστικός;
το περί Πλαισίου και υπνωτισμού είναι επίσης αστικός μύθος, να υποθέσω;;;
(νομίζω ότι έπρεπε να έχουμε και μια κατηγορία Αστειατόρικα, αλλά τώρα πού τσάρος...).
μπαμπαδισμός ολκής. Οι μεγάλοι γελάνε μόνοι τους όταν λένε αυτή τη μαλακία. Αλλά νταξ, ας την αφήσουμε λοιπόν να ζήσει, αφού ζουν κι αυτοί ακόμα, καλά νά 'ναι...
α όχι, να μη μεγαλώσεις, σε προτιμώ έτσι.
μάλλον πιο διαδεδομένη σημασία από αυτήν του άλλου ορισμού, ή μου φαίνεται;
πού το λένε αυτό; και ετυμό, καμιά ιδέα; από τα ιταλιάνικα; πχ gomma, γκόμα, κόμα, κομίδι;
μυρωδικό;;;
ε βάλε και το «ταγάρι» να τόχουμε...
ναι ρε πατ...