Comments by johnblack (1856)
Showing 631-660 from 1856
ΥΓ και το βγάζω γκόμενα είναι μάλλον εϊτίλα (εξού και ο Κλυνν) και δεν πολυλέγεται σήμερα.
Άλλο το «βγάζω γκόμενα» κι άλλο το «χτυπάω γκόμενα». Το βγάζω σημαίνει πως αποστολή εξετελέσθη, πως γάμησα. Το χτύπησα μπορεί και να σημαίνει οτι την έβγαλα / την έχω, μπορεί όμως και να σημαίνει πως απλά της την έπεσα / την καμάκωσα με άγνωστη έκβαση (μπορεί και να μου 'ριξε άκυρο δλδ).
Το «στουπί = στεγνή γκόμενα» δν νομίζω οτι στέκει ρε φίλε. Αντίθετα το «βαψομαλλιάς» το ακούω απ' το λύκειο τουλάστιχον, το λέγαμε για ένα μουσάτο θρησκευτικό μας (!) Και η «ρουφιάνα» του Νιτσιόπουλου εννοείται γαμάει.
Xαν δικέ μου σπεκ για τα αναγνώσματά σου! Το εννοώ. Κι εγώ γουστάρω κάργα αυτά τα «ελαφρά», τα «κοσμικά», τα σύγχρονα άρλεκιν. Τους έχω βγάλει και δικό μου όνομα: «κολωνακιώτικα», διότι σταντέ η πλοκή περιστρέφεται στο 99,9% των περιφτώσεων γύρω από το ΝταΚάπο, τη Μηλιώνη, τη Χάριτος, την Πλουτάρχου κλπ. Α και τη Μύκονο βεβαίως βεβαίως. Γκόμενες, γκόμενοι, σοου μπιζ, τηλεόραση, πλούσιοι καναλάρχες και επιχειρηματίες, μοντέλα, ηθοποιές, μεγαλοστελέχη και γιάπηδες, σταρλετίτσες, πορνίδια, καριερίστες, εκδότες. Ο κόσμος της Πλατείας Κ. παρελαύνει θριαμβευτικά στις σελίδες τους. Μέσα.
@ χοτζας. Συμφωνώ με ιρλανδούς, δε γουστάρω μονόφρυδους.
@ χοτζας 2. εκείνο το γαμάτο που είχες πει: «κολωνακιώτικη καψούρα», η καψούρα που και καλά δεν είναι να πέσεις και του θανατά, απλά να περνά η ώρα. Πρέπει να το ανεβάσουμε.
@ χοτζας 3. (άσχετο) αυτός ο κοντογιάννης έχει εξαφανιστεί ο μλκ
Συμφωνώ με Πονηρόσκυλο οτι τα βυζιά σχήματος μπανάνας δεν είναι και τόσο άσχημα. Καθόλου άσχημα. Για την ακρίβεια, στο σχολείο μου χρησιμοποιούσαμε τον όρο μπανανέ (όχι μπανανόβυζο) με ξεκάθαρα θετική σημασία. Το μπανανέ - θα μπορούσαμε να τα πούμε και ανακαμπτόμενο - είναι βασικά το κομψό βυζί μετρίου μεγέθους. Το αν είναι ελαφρώς πεσμένο, ουδόλως θεωρείται αντιαισθητικό. Στην εποχή των πλαστικών, όπου βλέπουμε τριγύρω μας να ξεφυτρώνουν συνεχώς άκαμπτα ολοστρόγγυλα βυζόμπαλα που φτάνουν ως το λαιμό, μια μικρή σχετικά πτώση καθίσταται μάλλον πλεονέκτημα αυθεντικότητας. Εδώ εμπίπτουν π.χ. τα βυζιά της Jennifer Aniston, φυσικότατα και θεωρούμενα παγκοσμίως ιδιαίτερα καυλωτικά. Το μπανανέ βυζί είναι επίσης εξ ορισμού μυτερό, κάτι κατά κανόνα θετικό, εφόσον βλέποντάς το χωρίς σουτιέν νομίζεις πως η ρώγα του θα τρυπήσει το φανελάκι. Τέλος, τουλάστιχον εξ όσων ο ίδιος γνωρίζω, το μπανανέ πάει πακέτο με τη μεγάλη ρώγα, όχι τη μικρή.
Βράστα επειδή βλέπω εμπλουτίζεις δια μοντουλοκατινιών τα παραδείγματα σου - και πολύ καλά κάνεις - να συνεισφέρω εκ νέου ολίγα πραγματολογικά.
α. Το περίφημο ντουέτο Ρέμος-Πύρρος Δήμας, δεν είναι ντουέτο αλλά κουαρτέτο αλλαξοκωλιάς, το πιο χοτ στους γκέι κύκλους της πόλης: Ρέμος-Δήμας-Αρναούτογλου-Θέμης Γεωργαντάς (του Mad).
β. Λέγεται οτι στις μεγάλες τουριστικές πόλεις της Ιταλίας (Ρώμη, Μιλάνο, Φλωράνς κλπ) γίνονται ανά τακτά διαστήματα ψεκασμοί από αέρος με κόκα. Απειροελάχιστες ποσότητες εισέρχονται δια της αναπνευστικής οδού σε κατοίκους και τουρίστες, εξασφαλίζοντας ωστόσο ένα μίνιμουμ ευεξίας, καλής διάθεσης και παραγωγικότητας.
Mουχτάρης είναι στην Κύπρο ο κοινοτάρχης, ο πρόεδρος της κοινότητας, του χωριού. Η έκφραση είναι πολύ διαδεδομένη.
@ jenny: μάλλον οι ψύλλοι στους οποίους αναφέρεσαι είναι ψίλοι.
που τεσπα δεν έχουν χαρεί τα σκέλια του καλά πράματα και η μούρη του το δείχνει. Mε κίνδυνο να με χαρακτηρίσεις ξινίχλα, έχω να ρωτήσω το εξής: γιατί τέτοια κόλλα να τα ανάγουμε όλα στο σεξ; Γιατί να προσφεύγουμε συνεχώς στο σεξουαλικά στερημένο παρελθόν εκείνου με τον οποίο αντιδικούμε; Μήπως όταν τα υπόλοιπα επιχειρήματα μας εξαντλούνται, καταφεύγουμε σε χιλιοειπωμένα κλισέ μιας βάναυσα απλοποιημένης και εκλαϊκευμένης ψυχανάλας; Οι ψυχολογικές και ψυχολογίζουσες γενικότητες είναι καρατσεκαρισμένα ο βασιλικός δρόμος για να γαμήσεις κυριολεκτικά μια συζήτηση, να την τινάξεις στον αέρα. Ο άνθρωπας δεν είναι μόνο το πουλί του, το μουνί του κι ο κώλος του, πώς να το κάνουμε; Χρειαζόμαστε μια αποψυχολογιοποίηση και αποψυχαναλυτικοποίηση της ζωής μας, όπως είχε πει και κάποιος περισσότερο ειδικός απο μένα στην τελευταία συνάντα. Τα παραπάνω τα λέω παίρνοντας αφορμή και από τη μεγάλη συζήτηση στο κανταΐφι, όπου παρατήρησα, προς μεγάλη μου πικρία, ορισμένους και ορισμένους να εκτρέπονται σε ευθηνές κρίσεις επί προσωπικού, επί των οποίων οιαδήποτε απαντηση περιττεύει. Αυτά όμως είναι περσινά ξινά σταφύλια. Με την παρέμβασή μου επισημαίνω κυρίως την υπονόμευση της αξιοπιστίας και του κύρους των ορισμών από τον αναγωγισμό.
Brubeck νομίζω, όπως θα έλεγε κι ο acg!
To είχα στο Πρόχειρο και, σοφά ποιών όπως εφάνη, το άφησα εκεί.
Κάποια μωρά πάντως που γνωρίζω το χρησιμοποιούν με την αυτήν ακριβώς την έννοια του πηδήκουλα, του σεξουαλικώς μάχιμου, που σε βάζει κάτω και την επόμενη μέρα δν μπορείς να περπατήσεις.
[I]
- Για πε βρε Μαιρούλα, τι λέει κρεβατικά ο κάβουρας που ψώνισες απ' το γυμναστήριο; Είναι μπήχτης ή μόνο λεζάντα;
- Ντάξει, από μυαλό είναι ραδίκι ο τύπος, αλλά τη δουλειά που πρέπει να κάνει την κάνει και με το παραπάνω.[/I]
Συντακτικώς, γενική κατηγορηματική της ιδιότητας. Βλ. και συναφείς εκφράσεις «της πούτσας», «της πλάκας», «του πεταματού» κλπ.
Το μοιρογνωμόνιο χρησιμοποιείται και στην αργκό των μηχανόβιων, συνήθως στη φράση «ανοίγω το γκάζι με το μοιρογνωμόνιο». Ήτοι, μετά προσοχής πολλής, ακριβείας και πάσης επιφυλάξεως, προκειμένου για τπτ τετρακύλινδρα στριτάδικα τέρατα ή τπτ αγρίμια καθαρά, που με την παραμικρή μαλακία σε φέρνουν καπάκι. Ο Σκίστης τι λέει;
Ατύχησες φίλε μου, οι μοντς έχουν αποφανθεί πως τα μπολντ είναι κραυγαλέα, σαν να φωνάζει αυτός που γράφει το κείμενο και να σου υποδεικνύει εκβιαστικά που πρέπει να πέσει η προσοχή σου...
Η αντίληψη πως η δικτατορία δεν είχε το παραμικρό λαϊκό στήριγμα δεν είναι παρά ένας ακόμη μύθος. Ας με συγχωρέσουν οι συναγωνιστές που αγωνίστηκαν ενάντια στη χούντα «στο όνομα του ελληνικού λαού», ολόκληρου του ελληνικού λαού. Ο αγωνιστής έπρεπε να είναι απόλυτος, είναι αλήθεια. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να είναι αγωνιστής. Για το μελετητή όμως των γεγονότων αυτό θα ήταν το χειρότερο, αν πρόθεσή του δεν είναι να δώσει μια παραμορφωμένη εικόνα των γεγονότων που εξετάζει.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Μια Ιστορία της Νύχτας», του επί χούντας αντισταθέντος και φυλακισθέντος - και εσχάτως αυτόχειρα - σαλονικιού Τάσου Δαρβέρη.
Το λέω!
Κτγμ δεν χρειάζεται δεύτερος ορισμός, εφόσον οι σημασίες που καταγράφω προέρχονται από την πρωτογενή του «ακριβώς». Οκέικ, +1 στο πρόχειρό μου, πρόκειται όμως θαρρώ για μια απ' αυτές τις περιπτώσεις πληθωρισμού για τις οποίες σου έγραψα στο τετρασέντονο πιμι μου. Γιατί δεύτερο λήμμα και επέκταση και ποσότητα, και όχι απλά συμπλήρωση του πρώτου και ποιοτική δουλειά;
Αυτό για την επίδραση της ομοηχίας πολύ ενδιαφέρον.
«Σωστός» και «ξήγας» και όχι απαραίτητα «γαμάτος». Μέσα, καλά το λες, αλλά όπως διάβαζα κάπου πρόσφατα (και όπως καθημερινά βλέπω από τη συνεχή επαφή μου με παιδιά), τα οργισμένα μας νιάτα δεν γνωρίζουν αποχρώσεις στο λόγο τους. Εκφράζονται κατά κανόνα με τρόπο απόλυτο: ό,τι είναι καλό το βαφτίζουμε σούπερ ντούπερ, καύλα, τζιτζί κλπ, ό,τι δεν είναι καλό, it sucks... Aνάμεσα στα δύο άκρα το κενό... Ο απλά «εντάξει» ή «κουλ», τρέπεται για την πλάκα σε «καύλα» ή «τα σπάει»... Ο θετικός κι ο υπερθετικός βαθμός τείνουν πλέον να συγχωνευθούν... Σημεία των καιρών αγαπητέ μου βικάριε :)
Χαραμίζεσαι αγόρι μου. Πιστεύω ένα βιβλιαράκι για την άουτο σλανγκ το 'χεις από μόνος σου.
Έεετσι.
Να αναπτύξουμε λίγο αυτό το «όλο και περισσότερο, με όλο και περισσότερες σημασίες»;
Τζαστ λοιπόν, εκτός από ακριβώς, τείνει να σημαίνει και τζιτζί, τζάμι, τζετ, καύλα, μπέρκετ, τα σπάει, και γαμώ, ψώνιο, σούπερ ντούπερ και όλα τα σχετικά.
Μας σπάει μερικές φορές τ' αρχίδια αλλά κατά τα άλλα είναι πολύ τζαστ τύπος.
Βρεθήκαμε στην πλατεία στην ώρα που είχαμε πει, του έδωσα το πράμα, μου έδωσε τα γκαφρά κι εξαφανιστήκαμε. Πολύ τζαστ φάση.
Γενικά με κάλυψε απόλυτα ο Κάβουρας, κυρίως ως προς το τι δεν θεωρείται καθόλου σλανγκ και το τι θεωρείται οριακά σλανγκ.
Αυτό προς το παρόν.
τζίζας +1. Με την παρέα μου όταν πηγαίναμε για γκόμενες, λέγαμε για ξεκάρφωμα πάμε για χάντινγκ (hunting).